Met de Politoed die verward was door recht in de restende Confuse Ray te belanden en de Ninetales die pijnlijk tegen de Blastoise was opgeknald, kon Ciro zich richten op de Greninja. Deze liep nog verward rond, maar zeker niet meer voor zo lang. Zijn Banette’s aanvallen hadden echter elk amper effect, maar er was maar één aanval wat enigszins handig zou zijn, zeker gezien deze Pokémon geen irrtante eigenschap daarvoor had. “Will-o-Wisp de Greninja, en gebruik je Sand Attack!” De Ghost type Pokémon vuurde diverse vlammen op de kikker af, welk bij de directe aanraking direct brandwonden verkregen had. Zo zou hij meer schade oplopen, naarmate de strijd zou voortduren. Met een flinke mep van Calliber’s staart volgde er een flinke hoop zand over de Greninja heen, waardoor diens aanvallen minder vaak zouden raken. Niet alleen dat, maar de brandwonden zouden enkel meer pijn doen.
Nog voordat hij echter een daadwerkelijke aanval had kunnen roepen keek de Greninja weer helder uit zijn slijmerige ogen en vuurde direct een hele reeks Water Shurikens hun kant op. Verrast door de aanval was Revolver te traag met ontwijken en werd flink geraakt, terwijl Calliber op tijd haar DragonBreath afvuurde om het water te verdampen. Tsk. Het ging niet geheel naar wens, maar het betekende niet zozeer dat ze verloren hadden of iets in die trant. Nu werd het improviseren geblazen. De ninjakikker kwam razendsnel op hen af, duwde Revolver opzij die hem probeerde af te remmen en liet een bol water voor hem verschijnen na zijn voorpoot voor zijn gezicht gehouden te hebben. “Haal uit met je staart en gebruik je Sonicboom!” De Flygon vloog naar achteren en draaide haar lichaam om naar de kikker en blokkeerde de Water Pulse met een krachtige zwaai van haar staart. De waterbol knapte uit elkaar in zijn gezicht, waarna ze haar staart weer de andere kant op zwaaide en deze nog net de onderkaak van de kikker tegen de wand wist op te knallen. Met de ninjakikker in deze zwakke houding klapte ze wild met haar vleugels en schoot de kikker ver naar achteren en knalde tegen zijn mede-kikker aan. Tevreden keek hij kort naar de Flygon, al was hij nog tamelijk bezorgd over Revolver welk niet veel kon uithalen.

Zo te zien had de opa in zijn ooghoek bijna met de Politoed afgerekend, maar zijn Blastoise wel teruggekeerd. Op het volgende moment was er immers een driekoppige draak verschenen, welk alle drie zijn bekken opende en een Tri-Attack op de drie Pokémon afvuurde. De Politoed leek al uitgeteld te zijn en na een laatste Dragon Rage gold dat ook voor de vuurvos. De Greninja echter stond nog overeind en kwam behendig op ze af, sprong via de wand de lucht in om vervolgens een donkerpaarse straal op ze af te vuren. Ditmaal wist Revolver wel de Pokémon tegen te houden, door na het afvuren razendsnel met haar Sucker Punch uit te halen. De kikker had het zien aankomen en sprong direct opzij, maar weer werd zijn onderkaak flink geraakt. Dat scheelde een boel, maar Calliber had het al begeven en lag uitgeteld naast hem op de grond, door de invloed van de Perish Song van eerder. Met een geïrriteerde zucht keerde hij haar weer terug, en hield de kikker nauwlettend in de gaten. Gelukkig scheen de Banette hem bezig te houden door steeds prioriteitsaanvallen te gebruiken, zoals Sucker Punch om aan zijn snelheid te tippen. Welke Pokémon zou handig zijn, of aanval met zo’n snelle Pokémon? Of… geduldig wachten op een kans?
Ciro klapte direct een Pokéeball open, waarna er een Pupitar ten tonele verscheen en vrij kalm naar de twee vechtende Pokémon keek. “Shadow Sneak, en Knock Off!” Vlak achter de rug van de kikker doemde ze als een schaduw op, om vervolgens fel naar zijn achterhoofd uit te halen. De tik was net fel genoeg dat de ninjakikker richting de grond viel, recht in hun val. “Stone Edge,” Direct doemden er enorme rotsen vanuit de grond op die recht richting de Greninja schoten. Vlak voor de impact liet hij een waterbol bij zijn poten verschijnen en vuurde die direct erop af, maar enkel twee rotsen braken iets af. Er volgde een pijnlijke klap en zonder te wachten op een tweede aanval van de kikker, vuurde Revolver nog een Shadow Ball op de Pokémon. Hij durfde vast te stellen dat de Greninja nou wel uitgeteld moest zijn met de aanvallen die ze gebruikt hadden.
Voordat hij zijn mond weer had open kunnen trekken gaf Musket echter al licht en begon zowaar te evolueren. Wat een timing. Schijnbaar was dat ene aanval genoeg om eindelijk met een Arceuszilla-monster rond te lopen Geamuseerd zag hij diens lijf steviger worden en diverse uitstekels uit zijn lijf verschijnen, totdat hij boven hem uit torende en trots op hem neerkeek. De tweede evolutie vandaag. Misschien niet de ergste dag van zijn leven. Hij klopte hem trots op de schouder, terwijl de Banette vermoeid hetzelfde deed. Aan haar had hij niet zoveel meer, dus keerde hij haar met een knik terug, voordat hij zich tot de opa richtte. “Nu nog hun Pokéball’s vinden,”

De Hydreigon kreeg de taak op zich om over de drie uitgetelde Pokémon te ontfermen en ze dus in de gaten te houden. Dat kon die driekoppige draak zeker wel aan. Zwijgend liep de opa de grot dieper in, en hij volgde hem met zijn Tyranitar vlak achter hem aan gewandeld. Nu ze al drie Pokémon verslagen hadden resteerde er nog één exemplaar, maar er mistten nog vier Pokéball’s. Dus, het kon nog wel even duren om ze te vinden. Zijn Banette kon hij namelijk niet erop af sturen, gezien ze zelf bijna uitgeschakeld was, en Musket had niet de beste zintuigen om speurwerk te leveren. Hij diende eerder als een krachtpatser. Na een tijdlang gelopen te hebben verliet er een dreigende grom uit de bek van de Tyranitar en met een frons keek hij naar hem, volgde zijn dreigende blik en zag vervolgens een Weavile zitten. Achter hem zaten de resterende Pokéballs, maar hij leek ze natuurlijk te beschermen. “Jackpot,”
Helaas hadden ze weer te maken met een bliksemsnelle Pokémon, maar van een iets lager niveau dan de Greninja van zonet. De Tyranitar had hij hierbij amper nodig, want enkele klappen van Rifle zouden genoeg moeten zijn, maar of daar genoeg ruimte voor was..? De grot was op dit stuk krapper en het was een wonder dat Musket erin kon ronddwalen. “Ik reken wel af met de Weavile. Kan jij je op de Pokéball’s richten?” stelde hij voor, maar zonder op een antwoord te kunnen wachten vuurde de Weavile met een zwaai, een ijskoude lucht hun kant op. “Sand Attack!” Direct liet de Tyranitar een hele berg zand tegen de aanval opknallen en daalde deze vlak voor de Weavile neer, die direct zand in zijn ogen kreeg. “Vuur de Rock Slide recht naar voren,” Nu de wezel afgeleid was, maar zich van de Pokéballs verwijderde kon hij toeslaan. Musket liet het licht vlak voor zijn kop verschijnen en vuurde de rotsen recht naar voren af. Niet in staat om goed te kunnen zien, wist de Weavile enkel de eerste paar te ontwijken, maar gleed net met zijn poot uit en zat vervolgens bedolven onder een laag rotsen.

Terwijl de vuurvos de reeks rotsen behendig had ontweken, wist hij drie Pokéballs vast te grijpen en terug te brengen naar de opa. Hierdoor resteerde er echter nog één Pokéball die de Weavile zeker zou bewaken met zijn leven, zeker nadat hij zich los gewurmd had van de rotsen. Ciro verwachtte niet veel meer van de wezel Pokémon, gezien de rake klap zonet flink wat schade opgeleverd had. Er was maar een aanval nog nodig, voordat hij het zou begeven. De Weavile voelde zich echter duidelijk in een hoekje gedrukt en vuurde weer een ijskoude lucht op ze af. Hij zou gebruik maken van diens snelheid en liet de aanval de Tyranitar raken, voordat hij met een grijns weer zou toeslaan. “Payback!” Musket stapte direct op de Weavile af en haalde uit met zijn voorpoot in het gezicht van hem. De wezel kon amper de aanval oontwijken en knalde het volgende moment tegen de wand van de grot op, maar gezien deze grijnsde in plaats van kreunde betekende dat hij nog tot iets in staat was. Hij zette zich af en gebruikte zijn Metal Claw op Musket die domweg zijn tanden erin zette en met een grom diens lijf tegen de wand in ramde. “Dat kan ook…” mompelde Ciro, maar hij was zeker tevreden door Musket’s actie: de Weavile belande uitgeteld op de grond. Nou kon dat vuurvosje van de opa vast wel de laatste Pokéball op halen, het moest een beulenschil zijn. Zijn blik gleed weer richting de Hydreigon en de overige drie die ze nog mochten terugkeren, voordat hun taak erop zat. Alvast liep hij dus die kant op met Musket achter hem aan.

Het verbaasde hem niet dat de driekoppige draak zijn staart tegen de kop van de Politoed aan sloeg, maar hij had iets meer destructie verwacht. Met Pokémon die in de Black Market zouden verschijnen had hij iets meer resistentie verwacht, maar schijnbaar waren ze net zoals Sniper vrij zwakjes. Niet volhardend genoeg, althans.
De opa nam inmiddels de gelegenheid om ze terug te keren en de Pokéball’s weer in de zak te stoppen. Zo te zien hadden ze alle Pokémon gehad en de taak hierbij volbracht, al resteerde nog het gedeelte dat hij het doodleuk mocht dragen naar het hoofdkwartier. “Komt goed,” Dat was zijn verantwoordelijkheid, dus nam hij de tas van hem over. Wow, het was zwaarder dan verwacht, hoeveel woog het wel? Met beide handen trok hij de tas boven de grond en liep met enige moeite naar het uiteinde van de grot. Het was nog zeker een stukje lopen en al na enkele tellen had hij er genoeg van. Het was echt zwaar. De Tyranitar wierp hem een bezorgde blik toe en scheen bereid te zijn het te willen overnemen. Pff, geen sprake van. Dit was zíjn taak. Misschien.. Hij wierp de tas over zijn schouder heen en liep lichtelijk krom verder. “Phieuw, beter,” Er zat iets van natuurkunde achter en iets met hefboomkracht schoot hem te binnen. Het gewicht viel in ieder geval weer mee, en dat was al heel wat. Zijn blik gleed echter kort naar de opa, zich afvragend of iets zeggen wel verstandig was op dit punt. Het was immers dodelijk stil in de grot en hij was niet altijd een fan van zulke stiltes.

Natuurlijk kreeg hij weer commentaar over zijn gebrek aan spierkracht van de opa, toen hij moeite had met het dragen van de loodzware tas. “Ben ik al van plan, wees gerust,” antwoordde hij, licht geagiteerd en niet zozeer door de opa zelf. Als het goed was, was er een fitnessruimte in het hoofdkwartier en kon hij daar ten minste om de dag een bezoekje aan brengen. Hij vervloekte zeker zijn zwakke lichaam, en nu zijn Pokémon zelf wel geëvolueerd waren, was het zijn beurt om sterker te worden. De drempel om er echter aan te beginnen was gewoon moeilijk te overbruggen. Er volgde nog wat overbodige opmerkingen van de opa dat hij zeker moest opletten met de zak Pokéball’s die zeker zouden opvallen. Misschien was het handiger ze niet in een simpele zak te vervoeren, of zou hij gewoon een route nemen zonder teveel pottenkijkers? Hij kon per Charizard naar het hoofdgebouw afreizen? “En als ik eens via het luchtruim reis? Dan valt het nog minder op dat ik een zak bij me heb vol Pokéball’s. Bovendien, zal een overvliegende  Charizard niet heel opvallend moeten zijn,” Hij dacht al een eerste spoor van daglicht te kunnen zien, maar het was zwak en nog vrij ver. Het was beter dan niets.

Zo te zien deed de opa niet moeilijk over de manier, waarop hij de lading terug zou brengen. Dat werd dus een tripje op Cannon’s rug en ze kon vast zijn gewicht en die van de zak op haar rug dragen. Ze was flink wat gespierder dan hij was. Ciro knikte instemmend, en liep weer verder naar het licht toe wat zo vreemd aan voelde. Geen idee hoelang ze immers in die grot hadden rond gelopen. Nog onwenniger was om weer in de felle zon te staan en de frisse lucht in te ademen. Wauwie, zo… vers. “Eindelijk,” sprak hij opgelucht, in tegenstelling tot Musket die de grot duidelijk fijner vond. Ach, het was een Rock type, wat had hij anders kunnen verwachten? “Maar dan ga ik-“ Hij had al naar voren willen stappen, maar plotseling weerklonk opa’s stem, en keek hij hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Had hij weer commentaar, of was het een overbodige opmerking? Een hele reeks woorden verliet de opa's mond die hij nooit had kunnen verwachten. Had hij koorts? Hij zag er gezond uit, maar wie weet waren dit de eerste verschijnselen ervan: het uitkramen van een oprechte felicitatie. De opa beweerde hem niet meer te willen vermoorden, terwijl dat bij de patrouille wel anders was geweest.
Stomverbaasd bleef hij hem aankijken, niet-wetend wat hij moest zeggen, totdat hij grijnsde. “Da’s een prestatie op zich,” sprak Ciro, terwijl hij met zijn vrije hand Musket terugkeerde en Cannon tevoorschijn haalde, “Het was ook fijn met je te werken, Floyd,” Bij dat laatste porde hij hem plagend met zijn elleboog tegen zijn zij aan. Die opa was nog steeds een docent in zijn ogen, maar de enige die hem juist had aangepakt en daarvoor had hij volle respect. Niemand eerder was dat gelukt. Inmiddels liep hij op Cannon af die voorover boog, zodat hij op haar rug met de tas plaats kon nemen. Het leek tijd te worden om dan te vertrekken.

OOC: Ik streef naar deze achievement: