Caves and me.. brr.. {Marcus}

Ze had het niet meer zo op grotten, maar toch had ze besloten om er weer doorheen te gaan lopen, toch had ze weer besloten om domme dingen te gaan doen. De vorige keer in een grot was ze in een gat gevallen, en de keer daarvoor had ze ook al half zitten bevriezen. Het meisje slaakte een korte zucht en liep toen verder. Glittering Cave was niet zo eng als de andere, het was best een aangename grot omdat het er niet donker was vanwege alle glitters aan de muren. Het was stil. Blijkbaar was ze een van de enige die door deze grot liep op dit moment, maar ze wilde de boel gewoon een beetje beter verkennen in Kalos, zodat ze later de beste plekjes zou weten om ongestoord te kunnen trainen met haar pokémon.

{Eerste post voor Marcus!}

Het meisje liep door de grot heen en wilde net een wat donkere hoek om gaan, waarna er iets met een enorme kracht tegen haar aan struikelde. Ze deed geschrokken wat stappen naar achteren en kwam met de hak van haar schoen tegen de muur aan. Er klonk een licht gevloek, wat haar meteen al liet weten dat het een andere persoon was waar ze zojuist een botsing mee had gehad. Geen pokémon gelukkig. Er verscheen een lichtje en er scheen een vaag schijnsel door het donkere stuk van de Glittering Cave heen. "Wat doet zo'n jong meisje als jij nou zo alleen op een plaats als dit?" vroeg de man. Ze kon hem zien in het licht van het vlammetje van zijn aansteker, en hij was waarschijnlijk een aardig stuk ouder dan haar. Zijn stem klonk sluw, en ze voelde en rilling over haar rug heen lopen. "Er lopen hier genoeg engerds rond die je wat aan zouden willen doen" De stem van de man klonk wat vreemd, misschien zelfs angstaanjagend, door de holle gangen van de grot heen. Het meisje had tot nu toe niks gezegd, maar daar zou nog wel verandering op komen. "Ik denk niet dat ik die snel tegen het lijf zou lopen," zei ze en keek de oudere man aan. De woorden van haar nanny drongen door tot haar hoofd: nooit met vreemde, oudere mannen praten als je de boel niet vertrouwde. Toch deed ze het.

Een onheilspellende lach galmde door de Glittering Cave heen. Het vage licht van de aansteker van de andere persoon weerkaatste vanwege de schitterende muren. Een korte rilling liep over haar ruggengraat, het was niet de meest ideale positie waar ze zich nu in bevond. "En hoe weet je dat zo zeker?" Plots was het licht verdwenen en werd ze omsloten door de duisternis. Uit instinct deed ze een stapje achteruit, waar haar voet tegen een uitstekend stuk steen botste en bijna achterover viel, al wist ze haar evenwicht nog maar net te houden. Sommige personen waren gewoon raar, gek in hun hoofd en zouden niet vrij los moeten lopen. Deze persoon hier voor haar leek verrekte veel op zo'n iemand. Het licht knipte weer aan en haar blik viel nu pas op de Houndoom die naast hem stond, een angstaanjagend wezen zo in het donker. Ze vormden een goed koppel, beide even angstaanjagend en die je absoluut niet tegen wilde komen in een verlaten, donkere grot. De lach van de man galmde door de grot heen, ze wist niet precies waarom. "Wie weet ben ik wel zo'n enge man, wie weet niet." Het licht van zijn aansteker had ervoor gezorgd dat ze zijn gezicht weer kon zien. Een wat achterdochtige blik werd zijn richting op geworpen, ze was nou eenmaal een stuk voorzichtiger geworden na alles wat ze de laatste tijd mee had gemaakt. Hij was een stuk ouder dan zij, en dat was ook een factor die voor nog meer ongemakkelijkheid zorgde. "Wie ben je?" besloot ze toen te vragen, proberend om de lichte angst die door haar lichaam heen schoot wat te verbergen. Ze had haar pokémon bij zich, die zouden haar kunnen beschermen mocht het nodig zijn. Haar blik verstrakte een beetje en ze keek de andere persoon aan. Eerst maar eens zien wat hij allemaal te vertellen had.

Nog altijd achterdochtig keek ze naar de figuur die voor haar stond. Na al het gedoe wat ze een tijdje geleden had gehad vertrouwde ze het niet meer om met vreemde, onbekende mensen in een wat stille omgeving rond te hangen. "Ik ben de oplossing" Zijn stem stond haar niet aan, verre weg van zelfs. Het zorgde ervoor dat er een rilling over haar rug liep. "De oplossing van die zware tas die je hebt, waarom leeg je hem niet aan mij dan gaat het wat gemakkelijker" Voorzichtig deed ze een halve stap naar achteren, dit keer zorgde ze ervoor dat ze niet tegen een steen aanstootte en dus nog gewoon een goed evenwicht had. "Hij is niet zo zwaar, dus dank je," besloot ze toen te zeggen. Waarom zou ze haar tas in Arceus naam aan hem geven? Ze hield met haar ene arm het bandje van de rugzak - die over een van haar schouders hing - vast. Haar andere hand hing losjes langs haar lichaam en haar ogen strak gericht op de andere persoon.

OCC: Haha, geeft niet hoor. En ja, ze heeft een rugzak :'3

"Weet je dat zeker?" De roodharige deed een stapje dichterbij. Waarom kwam ze de laatste tijd zoveel engerds tegen hier? Misschien was het een beter idee geweest om veilig in Hoenn te blijven. Maar daarvoor was het nu natuurlijk veel te laat. "Ik kan hem zo lichter voor je maken hoor.. je kan beginnen met je geld te overhandigen en ook je pokémon." Dominique deed nu wel een stapje achteruit om de afstand tussen het tweetal wat te vergroten. Floyd was een creep, maar deze gast hier had nu ook al wat bittere eerste indruk gemaakt. "I don't think so," mompelde ze toen en keek de onbekende aan. Waarom zou ze hem haar pokémon en kleine beetje geld overhandigen? Toen ze nog een stapje naar achteren deed merkte ze pas dat zijn Houndoom niet langer meer bij zijn trainer stond, maar achter haar. "Roep 'm terug," zei ze vervolgens en keek naar de roodharige man.

Het meisje trok haar hand terug toen de Houndoom begon te grommen. Oh Arceus, waarom moest ze nou altijd de engerds tegenkomen! "Niet voor jij je geld en je kostbare spullen aan mij hebt overhandigd," zei de ander vervolgens en tikte ongeduldig met zijn voeten op de grond van de grot. Het meisje wilde het liefst weg stappen, maar hij had haar in een hoek gedreven vanwege het feit dat er een grote Houndoom achter haar stond. "Nee," zei ze verontwaardigd met een stem die een beetje de hoogte in schoot. Zenuwachtig keek ze een keer achterom naar de Houndoom, en toen weer naar de roodharige man. Ze moest proberen hier weg zien te komen. Het meisje wachtte nog een paar seconde en kwam toen in beweging. Ze schoot naar de roodharige man, proberend om langs hem heen te glippen. Weg wezen hier.

Gelukkig wist ze langs de roodharige man te komen, het leek er zelfs op dat hij haar liet gaan. Echter wist ze al snel dat dit niet zo was toen ze pootstappen achter haar hoorde roffelen, dat moest zijn Houndoom zijn. Angst overviel haar een beetje, straks zou dat beest haar aan stukken scheuren! Zo hard als ze kon rende ze door de donkere gangen heen. Het was dan wel Glittering Cave, maar het stuk waar Dominique op dit moment rende was pikkedonker. Ze had dan ook geen idee welke kant ze opging en sloeg weer een andere gang in, haar ene arm langs haar lichaam en met haar andere arm haar rugzak extra stevig vasthoudend. Vlak achter haar klonk een ijselijke huil afkomstig van de Houndoom. Tranen van angst kwamen in haar ogen te staan en ze rende door. Ze werd omgeven door de duisternis en stopte, ze hoorde geen pootstappen meer achter haar. Had ze de Houndoom en zijn trainer afgeschud? Dominique probeerde zich altijd groot te houden tegenover creeps, net zoals Floyd bijvoorbeeld. Maar dit keer was ze toch echt al door dat masker heen gebrand. Ze was gewoon bang, iets wat ze altijd probeerde te verbergen maar op dit moment niet meer kon.

Een geschrokken kreet kwam uit haar mond toen er vlak voor haar neus een enorme muur van vuur ontstond. Ze struikelde naar achteren, viel op de grond en bezeerde haar elleboog een beetje omdat deze tegen een steen aanstootte. Geschrokken kroop ze wat naar achteren, zou dat beest haar gaan vermoorden? Geen een van haar pokémon zou er waarschijnlijk iets aan kunnen doen, want zelfs haar sterkste pokémon was gigantisch in het nadeel en de andere was van hetzelfde type. Niet veel effect dus. De enige die wat kon doen was haar jonge Totodile, maar die zou geen partij zijn en zowat verscheurd worden. Dan zelf de klappen opvangen. "Doe me niks," zei ze vervolgens zacht en kroop weer wat naar achteren, angstig.