It's beautiful in here [&GARRY KASUGA]

Rose spitste haar oren. Niet alleen omdat ze wilde weten wie er zich voor haar bevond, maar ook omdat ze wilde weten of de Rhyhorn zich achter haar bevond. De trillingen die zijn pootstappen veroorzaakten waren echter al in de verte verdwenen. Ze nam aan dat een Rhyhorn niet naar haar toe kon sluipen zonder dat ze het zou kunnen horen, dus voor nu was ze goed. Haar blik gleed naar voren en ze haalde een wenkbrauw op toen ze het antwoord hoorde. Aan de stem te horen was het een jongen en ze kon nu ook het figuur onderscheiden. Ze deed een paar stappen naar achteren, maar de jongen stond zodanig in het duister dat ze niet kon ontdekken of het iemand was die ze kende. De stem herkende ze echter al niet, dus ze nam aan dat het gewoon iemand van haar leeftijd was die hier toevallig even kwam kijken. ‘Goh, wat interessant,’ sprak ze lichtelijk sarcastisch naar de jongen die zich daar bevond. ‘Ik wist niet dat de naam ‘Niemand’ tegenwoordig ook al bestond.’ Haar stem klonk nog steeds sarcastisch en ze had haar armen over elkaar geslagen. ‘En wat doet Niemand hier als ik vragen mag?’ Misschien zou dat zijn nieuwe bijnaam worden voor waarschijnlijk heel het gesprek die ze met hem zou hebben. Niemand. De vorige keer dat ze iemand had ontmoet, had ze daar ook heel de dag mee gespendeerd, dus het zou goed kunnen zijn dat ze met deze jongen ook wel even tijd zou spenderen. Ze keek over haar schouder toen ze meende de pootstappen weer te horen, maar tegen beter weten in draaide ze zich om en liep een beetje verder de grot in. Ze nam aan dat Niemand haar wel zou volgen.

Haar hart klopte er nog steeds van in haar keel. Vlak nadat de jongeman zich had voorgesteld als Garry, had zijn Gastly – tenminste ze nam aan dat het een Gastly was omdat ze geen enkele andere Pokémon kende die die vorm had - het nodig gevonden om te gillen. De gil schalde door de grot en waarschijnlijk zou de Rhyhorn die zich verderop bevond hun nu ook wel gehoord hebben. De Gastly werd bedankt. Bovendien was zij zich ook kapot geschrokken, maar ze had zich net op tijd omgedraaid naar Garry om dat niet te laten merken. Haar hand lag op haar borstkas en ze was blij dat ze Zippo niet uit zijn bal had. Als de Charmeleon aanwezig was geweest, dan had hij vast en zeker een Ember op de Gastly afgestuurd. ‘Mijn naam is Rose,’ zei ze over haar schouder nadat ze bekomen was van de schrik. Ze besloot Niemand’s naam te promoten naar Garry en hem gewoon bij zijn échte naam te noemen, hoewel ze Niemand een leuke bijnaam vond als ze zijn echte naam even vergeten zou zijn. Niet dat ze die ooit expres zou vergeten of zo. Ze hoorde voetstappen achter zich, dus ze nam aan dat Nie… Garry haar volgde. Haar hart begon weer sneller te kloppen, maar niet vanwege de Gastly. Ze hoorde verderop weer pootstappen. Deze keer klonken ze luider. Ze hield haar adem in. Vervolgens klonk het luide gebrul van de Rhyhorn opnieuw, waardoor Rose naar achteren sprong. Ze had niet verwacht dat ze zo ver kon springen en dat Garry zich op zo’n dichte afstand bevond, gezien ze onvermijdelijk tegen hem botste. ‘Wat vriendelijk van je Gastly om die Rhyhorn daar verderop te laten weten dat wij er ook zijn,’ zei ze met een iets té vriendelijke stem tegen Garry, wat vrij verdacht overkwam. Ze zond een nieuwsgierige blik naar de Gastly, maar ze nam aan dat het hem niet veel kon schelen. En misschien Garry ook wel niet. Ze voelde zich benauwd worden bij het idee dat ze nog dicht tegen Garry stond en probeerde wat ruimte te creëren door een stap naar voren te doen. Ze tuurde naar de lichtelijk donkere ruimte voor haar, maar kon eigenlijk niet echt iets vinden en wachtte dus maar af op wat Garry zou doen.

Rose wist niet waar ze op dit moment het meeste van was geschrokken: de duidelijk hoorbare Rhyhorn of de interactie met Garry. Ze had dicht tegen hem aangestaan en had hem gevoeld. Zijn borstkas tegen haar rug. De gedachte liet al een huivering door haar heen gaan, maar niet omdat ze het zo fijn had gevonden. Nee, had het haar beangstigd. Het had haar weer aan dingen van vroeger laten denken. Met moeite probeerde Rose zich te concentreren op het échte probleem, namelijk de aanstormende Rhyhorn die nu duidelijk wist waar ze waren. Ze zou die Gastly echt vermoorden als ze het hier levend vanaf brachten. Nou ja, een spook-Pokémon vermoorden ging wel moeilijk, maar je kende het gezegde wel, toch? Ze keek opzij toen Garry schijnbaar van plan was om de Rhyhorn te bevechten. Haar optie was eerder geweest om zich om te draaien en zich uit de voeten te maken. Nu hij het zo zei, had ze echter een beter idee. Ze gooide de Poké Ball van Blizzard naar voren. Haar Horsea kwam gedesoriënteerd naar buiten en keek om zich heen. Het vage schijnsel in de grot die afkomstig was van het glinsterende mos zorgde ervoor dat ze zichzelf al iets meer kon oriënteren en geschrokken keek ze naar voren toen ze de zware pootstappen van de Rhyhorn hoorde. Met Gastly’s Night Shade en het plannetje van Rose – die Garry nog niet wist en die voor haar veel moed vergde – zou het wel moeten lukken, toch? Bovendien was Blizzard in het voordeel tegen de zware, grote Pokémon. De zware pootstappen werden veel duidelijker en Rose’ adem stokte in haar keel toen het grote gevaarte om de hoek kwam. Ze kon zich herinneren dat achter hun zich het gangetje bevond waar ze heen wilde, maar daar voor moest ze wel zorgen dat hij niets kon zien. ‘Water Gun!’ riep ze naar Blizzard. Blizzard zette haar angst van zich af en gebruikte Water Gun. Dit maakte de Rhyhorn enkel kwader, maar Rose vermoedde dat Gastly’s Night Shade zo meteen ook wel in zou treden en hem zou desoriënteren. En dan was het nu tijd voor haar plannetje. ‘Smokescreen!’ riep ze. Blizzard begreep de hint en een gordijn van rook kwam tevoorschijn. Dit was het moment waarop Rose Garry’s hand pakte en hem mee begon te trekken naar het gangetje. Daar aangekomen bukte ze zich – en hoopte dat hij zo verstandig was om hetzelfde te doen – en hield zich heel stil. Blizzard kwam ook tevoorschijn en ging achter Garry staan. Het zweet brak Rose uit. Niet alleen omdat dit plannetje wel eens kon mislukken, maar ook omdat ze wéér in een dichte positie zat bij Garry.

Rose wist niet hoe ze het moest hebben. Het was nu niet bepaald haar grote droom om dicht naast een jongen vast te zitten in een grot waar een wilde Pokémon het op hun gemunt had. Als het aan Rose had gelegen, waren ze al eerder weggerend. Juist zodat ze dit soort situaties kon vermijden. Ze kon zich onmogelijk bewegen om zich wat losser van hem te maken, want dan zou de Rhyhorn hun zeker weten te vinden. Tegenwoordig hadden alle Pokémon zo’n goed gehoor dat ze je zeker zouden horen in zo’n stille grot. Rose probeerde haar ademhaling te controleren, hoewel ze niet echt het gevoel had dat de Rhyhorn ook maar iets zou kunnen horen boven het geluid uit. Ze besloot om haar adem uit te blazen. Dit was net op het moment dat het helemaal stil werd. De Rhyhorn had schijnbaar besloten om een andere tactiek te gebruiken. Ze hoorde het beest helemaal niet meer. Ze wist zeker dat hij zich nog direct om de hoek van de gang bevond en op hun wachtte. Ook al vond ze het eng, ze legde haar vinger voorzichtig tegen haar lippen ten teken dat Garry vooral geen geluid moest maken. Ze keek weer naar voren. Haar hart sloeg een paar tellen over toen ze meende een schim te onderscheiden in het donker. Dit was echter maar voor luttele seconden. Het volgende moment ging alles heel snel. De Rhyhorn botste vol met zijn hoorn tegen de wand die zich bij Rose bevond. Een steen kwam los en Rose wilde wegspringen, maar omdat ze zo dicht tegen Garry zat, had ze niet veel uitgangen. De steen belandde dus op haar been en Rose dacht dat ze het hoorde kraken. Ze viel met een klap op de grond en hoorde de Rhyhorn woest brullen. Hoe het beest hun had gevonden was een raadsel, maar ze moesten er nu maar het beste van zie te maken. ‘Zippo, gebruik Dragon Rage! Blizzard, gebruik Water Gun!’ Zippo sprong handig over te steen heen die Rose’ been momenteel half verpletterde en Blizzard gebruikte Water Gun over de steen. Tja, als het echt niet anders kon, moesten ze maar vechten!

OOC: Ik heb Garry gespaard, is dat niet lief van me? :P

Rose leunde op haar armen. Nu de meeste adrenaline verdwenen was omdat haar Pokémon al aan het vechten waren, werd ze nu pas bewust van de pijn. En die was verpletterend. Kreunend liet Rose zich op haar rug vallen. De steen was nat geworden dankzij de Water Gun, maar lang nog niet van haar been. Terwijl de Gastly bezig was met zijn aanval, sprong Zippo naar achteren en begon tegen de steen te beuken. Stukje bij beetje gaf de steen mee en Rose keek dankbaar naar haar Pokémon. ‘Blizzard, blijf Water Gun gebruiken!’ riep Rose naar Blizzard omdat de kleine Horsea bezorgd naar haar trainster keek. Ze keek verbaasd naar het witte schijnsel en besefte dat Garry’s Pokémon aan het evolueren was. Ze was vrij opgelucht dat de Pokémon sterker was geworden en dat ze nu meer kans maakten om die Rhyhorn te verjagen. ‘Zippo, help die Haunter door je Dragon Rage te gebruiken! Blizzard, gebruik je Water Gun op volle sterkte!’ De zwakke straal die Blizzard produceerde werd een stuk sterker en in het vage licht kon Rose zien hoeveel moeite het de kleine Horsea kostte. Blizzard was dan ook nog niet zo heel sterk, maar Zippo was wel een goede partij tegen de Rhyhorn. De Rhyhorn leek trouwens terug te wijken van zoveel kracht dat tegelijkertijd op hem werd gebruikt. Met een korte brul trok hij zich steeds meer terug en opgelucht liet Rose zich op haar rug vallen. Ze probeerde haar been te bewegen, maar dat deed gewoon te veel pijn. Dat betekende dat het of gekneusd of gebroken was. Dat kon ook haast niet anders, sinds er gewoon een rots van een bepaalde hoogte op haar been terecht was gekomen. Ze moesten dan maar naar een dokter gaan, maar eerst moesten ze er zeker van zijn dat ze de Rhyhorn verjaagd hadden. ‘Gefeliciteerd met je Haunter,’ bracht Rose uit naar Garry alsof haar been niet mogelijk gebroken was en alsof ze het niet met een Rhyhorn aan de stok hadden. ‘Goed gedaan,’ complimenteerde ze haar Pokémon toen zowel Zippo als Blizzard zich naar haar toe keerden. Dat wilde zeggen dat ze de vijand zo goed als verdreven hadden. Ze keerde Blizzard en Zippo terug, waarna ze haar armen gebruikte om overeind te komen. Ze zakte echter weer als een zak patatten in elkaar omdat ze nergens houvast had. Ze was te koppig om het aan Garry te vragen. Maar stiekem wilde ze ook gewoon het persoonlijk contact vermijden.

Rose voelde de paniek opkomen toen ze merkte dat Garry een paar stappen naar haar deed. Ze sloot haar ogen en probeerde om haar ademhaling onder controle te houden. Hij mocht niks merken. Hij mocht absoluut niks merken. Het was al eens gebeurd bij iemand anders. Gelukkig was die persoon toen zo’n chagrijn geweest dat hij er niet verder op in was gegaan, maar dat kon bij deze man wel eens anders liggen. Tegenwoordig waren de mensen echt zo nieuwsgierig als wat. Ze kon niet voorkomen dat hij haar aanraakte. Ze voelde dat haar spieren zich aanspanden, maar dat deed zo’n pijn aan haar been dat Rose het direct liet voor wat het was. Ze leunde zwakjes tegen Garry aan omdat ze gewoon geen andere keus had. Ze voelde zich echter wel misselijk van angst worden en opnieuw brak het zweet haar uit. Ze wist dat ze moest communiceren met hem en dat ze zijn hulp nodig had om medische hulp te gaan zoeken, maar ze wist niet of ze deze interactie met hem wel aankon. Er kwamen te veel flashbacks terug in haar hoofd en dat gaf haar geen goed gevoel. Ze draaide haar hoofd naar Garry toe. ‘Het gaat wel,’ zei ze en ze kon niet voorkomen dat haar toon iets smekend had. ‘Echt, ik voel me al beter.’ Ze toonde het aan door weer haar onderarmen te gebruiken om overeind te komen, maar viel weer terug tegen hem aan omdat haar been de druk gewoon niet aankon. Rose liet haar hoofd opzij vallen tegen de rotswand. ‘Goed…’ sprak ze bedenkelijk. ‘Hoe komen we hier weg?’ Ze deed haar uiterste best om niet in huilen uit te barsten. Niet omdat ze haar been waarschijnlijk had gebroken, maar gewoon vanwege het feit dat Garry haar de hele tijd aan zou moeten raken om haar ook maar iets van hulp te kunnen bieden. Een zweetdruppel parelde langs haar hoofd en ze hoopte dat hij niks in de gaten had van haar angst, anders zouden er vast en zeker vragen komen en ze wist niet of ze ooit bereid zou zijn om die te beantwoorden.

Ze haatte het. Ze haatte het dat hij gelijk had. Ze haatte dat ze geholpen moest worden. Ze haatte dat ze zichzelf weer in deze positie had gebracht en dat er geen mogelijkheid leek te zijn om hieruit te komen zonder dat ze zichzelf weer opnieuw in de problemen zouden brengen. Ze hadden de Rhyhorn dieper in de grot gejaagd, dus daar konden ze niet naartoe. De uitgang bevond zich ergens in de buurt, maar Rose was zo gedesoriënteerd geraakt dat ze geen idee had welke kant het op was. Als ze de verkeerde kant zouden kiezen, zouden ze misschien weer bij die Rhyhorn uitkomen of op een plek waar ze totaal niet moesten zijn. Bovendien begon ze nu ook misselijk te worden van de pijn en duizelig zijnde liet ze zich wat meer achterover zakken. Haar lichaam leunde nu volledig tegen Garry aan, maar ze was te zwak om zich daar nog druk over te maken. Ze maakte zich eerder druk over het feit dat ze een uitweg moesten zoeken en dat ze geen van beiden wisten hoe ze dat moesten doen. ‘Misschien als je me overeind helpt dat ik kan proberen om te hinkelen,’ bood ze aan. Dat was zo ongeveer het domste wat ze zichzelf in kon denken, want als ze haar evenwicht verloor dan zou het nog meer pijn doen dan het nu al deed. Een andere optie was dat hij haar uit de grot zou dragen… maar dat idee stond haar totaal niet aan. Het was al erg genoeg dat ze nu tegen hem moest leunen. ‘Ik heb alleen geen idee of we naar links of naar rechts moeten en ik heb het gevoel dat er hier meerdere rock types zijn die we niet willen tegenkomen.’ Ze probeerde zichzelf te herinneren welke kant ze op waren gegaan toen ze wegrenden nadat Blizzard haar Smokescreen had gelost, maar ze had echt geen idee. Ze zouden dus moeten gokken en hopen dat ze het juiste pad zouden nemen, maar ze wist niet of ze wel volledig op haar instinct kon vertrouwen. Ze wachtte op wat Garry ging zeggen.