It's beautiful in here [&GARRY KASUGA]

Rose haalde diep adem toen ze Garry zag naderen. Ze voelde dat hij haar arm rond zijn nek sloeg. Hierdoor leunde ze zo dicht tegen hem aan dat ze de hitte van zijn lichaam kon voelen. Of misschien was dat gewoon haar eigen hitte omdat de vlammen haar nu uitsloegen. Ze liet haar adem weer naar buiten komen en steunde volledig op Garry terwijl ze haar goede been onder zich door probeerde te duwen. Ze kreeg vat op de grond en duwde zichzelf overeind. Ze wilde niet weten hoeveel gewicht Garry nu wel niet zou voelen. Ze was niet heel erg zwaar, maar voor je nek kon zoiets al vrij snel belastend zijn. Ondertussen luisterde ze aandachtig naar Garry’s voorstel. Ze had het gevoel dat dat het beste was. Ze had geen idee of ze naar links of naar rechts moesten gaan en dat Garry initiatief nam was voor haar nu wel makkelijker in plaats van dat ze de hele tijd stonden te dralen over welke kant ze op zouden gaan. ‘Voor mij is dat goed,’ zei ze glimlachend tegen hem. Niet alleen haar lichaam bevond zich nu dichter in zijn buurt, maar ook haar gezicht. Voorzichtig leunde ze volledig op haar goede been en hield haar andere in de lucht. Ze besloot om dicht bij de rotswand te blijven zodat ze steun had. Ze legde haar arm tegen de rotswand naast zich en haalde haar andere arm van Garry’s af. Vervolgens begon ze te hinkelen en als ze het moeilijk kreeg, leunde ze gewoon even tegen de rotswand aan. ‘Dit gaat wel,’ hijgde ze tegen Garry omdat dit veel inspanning kostte. Vervolgens ging ze naar rechts en hinkelde verder. ‘Wat doe je hier trouwens in Kalos?’ vroeg ze, een poging doende om een gesprek aan te knopen. ‘Ben je een trainer of…’ Ze verstijfde even kort toen ze meende een geluid te horen, maar het zou wel niets zijn geweest en moeizaam hinkelde Rose voort terwijl ze af en toe steun zocht bij de muur. Ze voelde zich misselijk en duizelig, maar dwong zichzelf om geen hulp bij Garry te gaan zoeken. Dan zou ze weer lichamelijk contact met hem hebben en dat wilde ze echt niet.

Rose keek geconcentreerd naar de rotswand. Deze hield niet op, maar begon wel moeilijker aan te voelen. Kleine obstakels zoals scherpe stenen staken er uit en verderop zag Rose dat er lichtgevend mos op de rotswand zat, precies op de plek waar ze haar hand moest leggen om op te steunen. Ze keek opzij naar Garry. Het zou stom zijn als ze hem nu om hulp ging vragen. Bovendien moest ze hem dan aanraken en dat wilde ze nog steeds niet. Ze wist niet of ze daar ooit wel een normaal gevoel over zou krijgen en richtte haar blik kort somber naar de grond. Haar hoofd draaide zich lichtelijk opzij toen ze hem hoorde antwoorden. ‘Je zou het eens moeten proberen,’ vond ze. ‘Kan best leuk zijn.’ Ze glimlachte even. Ze moest tijd nemen om met haar Pokémon te trainen en dan pas zou ze de gym gaan uitdagen. ‘Ik ben ook een trainer, maar ik daag de gyms wel uit.’ Ze richtte haar aandacht op de rotswand omdat ze inmiddels bij het lichtgevende mos was aangekomen. Er was geen manier hoe ze het mos zou kunnen omzeilen, dus besloot ze het maar op haar manier aan te pakken. Ze hinkelde zo ver mogelijk en liet zich daarna weer tegen de muur vallen. Haar arm gleed uit en met een harde klap kwam haar bovenarm tegen de muur. Haar been gleed weg en instinctief schoot haar gewonde been naar voren. Dit liet een heftige pijnscheut door haar been gaan en kreunend wist Rose zichzelf weer op haar goede been te hijsen. Het viel nog niet mee om een gebroken been te hebben, zeg. Zweetdruppeltjes vormden zich op haar voorhoofd. ‘Zie jij al licht?’ vroeg ze hoopvol aan Garry. Ze zag eerlijk gezegd alleen maar duisternis voor zich. En ze had ook het gevoel dat ze bekeken werden door tientallen Pokémon. Daar kwam dan ook nog eens bij dat ze zich ontzettend kwetsbaar voelde. Hopelijk zou dit gauw voorbij zijn, zouden ze het licht vinden en zou zij iets van krukken kunnen hebben.

Rose voelde zich lichtelijk wanhopig worden. Als ze niet gauw een uitgang zouden vinden, zou ze niet weten of ze dit nog lang kon volhouden. Het hinkelen slurpte veel energie van haar op en ze wilde niet bij Garry gaan aankloppen om te vragen of hij haar soms wilde dragen. Dan zou hij haar zeker aanraken en dan zou het misschien ook nog eens heel lang duren voordat ze het einde zouden bereiken. Nee, dan kon ze beter gewoon zo blijven hinkelen. Ze probeerde zich in plaats van op haar wanhopige gedachten zich te concentreren op Garry’s vraag. ‘Ik heb trouwens nog geen badges, maar ik ben wel al intensief aan het trainen.’ Dat was deels waar. Zo heel intensief was het nu ook weer niet omdat ze Kalos wilde ontdekken, maar ze deed in elk geval wel haar best. Het vergde dan ook nogal tijd omdat Storm heel veel geduld nodig had. Ze beet op haar onderlip toen ze de duisternis voor zich uit zag breiden. ‘Ik zou toch zweren dat ik niet heel ver die grot in ben gelopen, hoor,’ zei ze tegen Garry. Nee, ze was er nog maar pas in geweest toen ze de Rhyhorn en Garry’s voetstappen had gehoord. Misschien waren ze toch de verkeerde kant op aan het gaan. Ze wist het niet. Het mos maakte het dan ook allemaal heel erg misleidend. Ze stond weer even stil toen ze dit keer een schuivend geluid hoorde. Alsof een zware Pokémon een lang lichaam over de grond sleepte. Een zware Pokémon. Een lang lichaam. Een rock type. Rose’ wangen werden bleek. Een Onix! Nee, het zou toch niet, hè? Na die Rhyhorn konden ze dit echt niet gebruiken, hoor. En dan was haar been ook nog eens mogelijk gebroken. ‘Laat het alsjeblieft een schattige Machop of een Mawile zijn of zo,’ sprak ze smekend. Ze hield voor de rest haar mond maar, want smeken zou niet veel helpen en te veel geluid maken zou de aandacht van de Pokémon enkel meer trekken.

Rose kneep haar ogen tot spleetjes toen Garry antwoordde. Ze vond dat zijn toon nogal… rustig klonk. Nou ja, hij was ook niet diegene die zijn been waarschijnlijk gebroken had en die hier nu door de grond moest strompelen. Nee, zij was diegene geweest die die klap had moeten incasseren. Erg eerlijk was het nu ook weer niet. Ze had gehoopt dat ze gewoon normaal naar de Glittering Cave kon gaan kijken en dat was nu dus niet het geval. En dan had je nog dat slepende geluid dat haar de stalen zenuwen bezorgde. Het was een Onix, ze was er vrij zeker van. Ze kon Blizzard gebruiken, maar misschien was de Pokémon nog moe van het vorige gevecht. In tegenstelling tot Zippo kon Blizzard zich niet zo goed over de harde grond bewegen en zou ze dus sneller moe geraken. Garry leek echter de oplossing al te verzorgen en Rose besloot om zich niet meer op die Onix of wat het dan ook was te concentreren. Haar ogen gleden naar de lange gang voor zich. Tja, ze konden natuurlijk omkeren, maar aan de andere kant was ze wel vrij benieuwd wat zich daar bevond aan het uiteinde van Glittering Cave. Ze wist echter niet of haar been het nog lang ging volhouden en zuchtend draaide ze zich om naar Garry – voor zover dat mogelijk was met een gebroken been. ‘Garry, zouden we nu wel verdergaan?’ Ze keek hem twijfelend aan. ‘Ik ben wel nieuwsgierig wat zich daar bevindt, maar ik weet niet of ik het nog lang volhoud met dit been en ik denk niet dat je me wilt dragen.’ Ze liet een kort glimlachje volgen op dat laatste. Eigenlijk was het oneerlijk om het op hem af te schuiven, aangezien zij diegene was die niet gedragen wilde worden door hem. Misschien als ze haar verleden niet had meegemaakt dat ze juist stond te springen om door hem gedragen te worden, want lelijk was hij niet. Maar… nee, ze was gewoon Rose. Ze schudde haar gedachten weg en keek hem vragend aan, haar hand steunend tegen de muur.

Rose was een beetje verbaasd toen hij uiteindelijk toch antwoord gaf. Ze wilde dat ze zijn antwoord op iets anders kan schuiven, maar ze wist dondersgoed dat hij niet bedoelde dat hij het geen probleem vond om langer door te lopen om te zien wat zich daar echt bevond. Hij had het over het feit dat hij haar wilde dragen. Hij vond het geen probleem om haar te dragen, had hij daarnet letterlijk gezegd. En zij? Zij wist niet hoe ze moest reageren. Ze begon moe te worden van al dat hinkelen en voelde zich ook vrij misselijk worden. Ze steunde met haar platte hand tegen de rotswand van de grot en keek hem even aan. ‘Oké,’ hoorde ze zichzelf toen opeens zeggen. Wacht… Had ze er nu werkelijk mee ingestemd om gedragen te worden? Ze werd gek. De tocht door deze grot met een gebroken been begon haar langzaam gek te maken. Ze wist dondersgoed dat ze er niet tegen kon als ze aangeraakt werd en nu was het opeens wel goed? Nee, ze werd echt gek. Maar aan de andere kant… ze kon niet meer. Ze was fysiek te uitgeput om verder te lopen en het idee dat iemand haar zonder morren wilde dragen, stond haar op dit moment meer aan dan dat ze doelloos rond gingen zwerven in de grot. Voorzichtig liet ze de rotswand los en keek hem met onderzoekende ijsblauwe ogen aan. Daarna hinkelde ze naar hem toe tot ze naast hem stond en leunde met haar hand op zijn schouder. ‘Zeker weten?’ vroeg ze toen een tikkeltje twijfelend. Haar hand op zijn schouder leggen voelde al een opgave, dus hoe zou het wel niet voelen als ze eenmaal gedragen werd? Ze probeerde haar twijfels en negatieve gedachten van zich af te zetten door om zich heen te kijken. ‘Ik denk dat we het beste weer terug kunnen gaan van waar we gekomen waren,’ opperde ze, waarna ze hem vragend aankeek. Ze had haar gebroken been nog altijd in de lucht en steunde voorzichtig op zijn schouder, bang zijnde dat ze anders zou vallen. En dat zou al helemaal niet goed zijn.