Caves and me.. brr.. {Marcus}

"Hij doet niets tenzij ik anders zeg." Het meisje kwam met een ruk overeind toen ze merkte dat ze zowat aan de voeten van de man zat. "Ik wil enkel je geld en je waardevolle spullen, dat is alles." Het meisje deed een halve stap achteruit zodat ze niet zowat tegen hem aan zou staan, maar ook niet te ver omdat ze wist dat die Houndoom er ook nog altijd was. Maar mooi niet dat ze hem haar spullen zou geven. Niet dat ze zoveel speciaals had, maar voor dat geld had ze hard gespaard. "Als ik het echt moet zeggen dan:" De ander schraapte zijn keel, waarna hij op een droge toon zei: "Stop. Dit is een overval." Dominique schudde haar hoofd een keer, ze zou hem niks geven. "Ik geef je helemaal niks!" Ze probeerde zich groot te houden, maar de tranen stonden haar nog altijd een beetje in de ogen. Ze had haar blik strak op de man gericht, hem voor geen goud vertrouwend. Waarom kwam ze de laatste tijd enkel mensen tegen die ze niet kon vertrouwen?

"Doe nou niet zo onnozel. Gewoon gewoon je spulletjes. Dan ben ik sneller dan het licht verdwenen uit deze treurige rot grot," zei de ander vervolgens weer. Ze stond nog altijd in haar benen en stond zo dus maar een beetje tussen de roodharige en zijn Houndoom in. "Ik kan echt heel onplezierig worden als je zo doorgaat," zei de ander weer en er klonk een grinnik door de grot heen. Een korte rilling ging over haar rug heen, ze vond het op dit moment al onplezierig, maar mooi niet dat hij iets van haar kreeg. "Dwing me nou niet om onplezierig te worden," zei de roodharige weer en hij klikte wat aan en uit met zijn aansteker. Het meisje was stil en keek voor een kort moment naar de Houndoom die zich ergens achter haar bevond, al kon ze die natuurlijk niet goed zien. Maar ze kon zijn ademhaling wel horen, en dat was genoeg om zijn aanwezigheid op te merken. "Oké dan.." zei ze zacht en rommelde wat in haar zak. Ze pakte haar portemonnee en wierp deze snel naar de roodharige. Vervolgens stoof ze hem voorbij en begon ze te rennen, hard te rennen, weg hier. Echter had ze hem geen volle portemonnee gegeven, maar eentje die versleten was. En leeg.

Het zeventienjarige meisje rende zo hard als ze kon door het donkere gangenstelsel van de Glittering Cave. Hopelijk kwam ze snel weer op het stuk terecht waar andere mensen waren, want het zou vast niet lang duren voordat hij zou merken dat ze hem vreselijk in de maling had genomen. Het geld zat echter veilig in een van de binnen vakjes van haar zwarte winterjas, daar zou hij het toch zeker niet kunnen pakken? Het meisje rende zo hard als ze kon door, maar naar haar gevoel raakte ze juist nog meer verdwaald in dit gangenstelsel. Het duurde niet lang of ze hoorde geluid achter haar. Muk. Het meisje sloeg weer een andere gang in, die net zoals alle gangen donker was. Ergens moest de uitgang toch zeker wel in de buurt komen? Plots merkte ze dat de paarsige strik van haar rechter vlecht was verdwenen, vast ergens blijven haken of gewoon gevallen. Geen drama, haar leven en pokémon waren wel wat belangrijker dan zo'n suffe strik. Die kon ze gewoon vervangen door een andere onderin haar rugzak - want ze had het doosje nog in haar tas zitten, dat soort dingen verkochten ze meestal in pakketjes van vijf of tien. Ondertussen rende ze door, hopend dat dat ding haar niet te pakken zou krijgen, maar ze merkte dat ze langzamer ging lopen omdat ze moe werd.

OCC: (A)

Na nog een paar keer van gangenstelsel te zijn verwisseld kwam ze langzaam maar zeker tot stilstand. Haar hart klopte in haar keel en zweetdruppeltjes kwamen van haar voorhoofd af zetten, deze had tevens een rode kleur gekregen van alle inspanning. Eigenlijk kon ze wel zeggen dat haar conditie niet zo goed was, misschien moest ze maar eens wat extra oefeningen hierop gaan doen. Het zeventienjarige meisje leunde met haar hand tegen de schitterende en sprankelende wand van de grot aan, even bijkomend. Ondertussen had ze haar zintuigen niet allemaal uitgeschakeld, want ze focuste zich op elk klein geluidje wat er te horen was. Toen ze na een halve minuut weer een beetje bijgekomen was, wilde ze verder lopen. Echter wist ze niet welke kant ze op moest gaan, want dit gangenstelsel bleek enkel nog donkerder te worden, niet zo'n goed plan dus. Ze wilde namelijk niet voor het leven verloren raken in deze eindeloze gangen, eventueel zelfs gangen die men nog nooit had ontdekt en van het bestaan afwist. Nee, dank je zeer. Ze klopte haar handen voor een kort moment af aan haar jas, omdat ze vuil waren geworden van al het stof wat op de grond van de grot lag. Ze stond op het moment om verder te lopen, toen er plots een zwerm voor haar onbekende pokémon uit de duisternis kwam zetten. Een korte kreet verliet haar mond en ze dook in elkaar, wat erg verstandig was geweest omdat de pokémon rakelings over haar heen vlogen. Wat zou er in Arceus naam gebeurd zijn om die wezens zo van streek te maken? Als breeder had ze natuurlijk genoeg onderzoek gestopt in het gedrag van pokémon in hun natuurlijke leefomgeving, dat waren basiszaken als je een goede breeder wilde worden volgens Dominique, en zo reageerden pokémon enkel als ze in paniek waren. Het meisje bleef gehurkt op de grond zitten om er zeker van te zijn dat er niet straks weer een zwerm zou gaan volgen. Met haar handen nog altijd op de grond geplaatst om zo haar evenwicht niet te verliezen bleef ze stilletjes zitten, niet echt durvend te bewegen. Vroeg of laat zou de Houndoom vast ook weer op komen dagen, en dan was ze mooi de klos. Echter bleek het lot iets heel anders in gedachten te hebben voor haar, want in haar ooghoek zag ze een klein steentje trillen in de schittering van de rotswand. Hé? De grond onder haar begon steeds harder te trillen en er kwam stof van het plafond afzetten. Arceus nog aan toe, wat gebeurde er? Het meisje bleef gehurkt zitten en voelde hoe er verschillende, kleinere steentjes naar beneden kwamen zetten en op haar rug vielen. Haar eerste reflex was natuurlijk haar ogen sluiten, mochten de stofdeeltjes weer opstuiven van de grond en in haar ogen terecht komen. Halfblind door een grot heen lopen was namelijk ook niet het meest aantrekkelijke idee wat ze op dit moment kon bedenken. Na een tijdje stopte het hevige trillen van de grond, al stelde dat haar weinig gerust. Verderop in de grot had ze namelijk een hoop lawaai gehoord, waarschijnlijk was er iets ingestort. Zie je wel, grotten waren gewoon de meest gevaarlijke plekken in Kalos. Had ze al eerder ervaring mee opgedaan. Er was instorting- en inzakkingsgevaar, plus je ontmoette er de grootste creeps van de regio. Het meisje kwam langzaam weer overeind en slikte een keer, was het klaar? Echter zag ze nu dat ze niet langer meer alleen was, want een paar meter bij haar vandaan stond de Houndoom. Geschrokken deed ze een stapje achteruit, gevolgd door nog een stap totdat ze de grotwand tegen haar rug voelde. Nee, de meest dapperste was ze waarschijnlijk ook weer niet. Al probeerde ze zich altijd zo groot mogelijk te houden, daarmee creëerde je zelf ook een hoop zelfvertrouwen. "Alsjeblieft, doe me niks.." mompelde ze vervolgens zachtjes, haar ogen iet wat bang samenknijpend. Straks zou de Houndoom haar nog verscheuren, want dat was het eerder vast al van plan geweest.

Het meisje stond nog altijd zwaar ongemakkelijk met haar rug tegen de muur aan geduwd. Ze was als de dood voor die Houndoom, wat niet al te gek was omdat hij eerder grauwend achter haar aan was gerend met de bedoeling haar aan stukken te scheuren. Ze voelde dat ook hoe haar hartslag een beetje versnelde toen de Houndoom haar kant wat opkwam, maar haar vervolgens gelukkig voorbij liep. Ze zag hoe het beest wat verder de donkere gang in liep en daar bleef staan. Hopelijk zou hij gewoon weggaan, dan kon ze haar eigen pokémon naar buiten roepen en dan konden die haar hieruit helpen. Echter, geen een van hen was een echte speurder, deze Houndoom waarschijnlijk wel. Het grote beest gromde wat, maakte een gebaar naar rechts met zijn kop met ramshoorns en keek vervolgens weer om naar het meisje. Dominique stond nog altijd tegen de muur aan gedrukt, niet al te best wetend wat ze nu moest doen. Voor hetzelfde geld lokte hij haar een donkere gang in en verscheurde hij haar daar, op een plek waar niemand haar resten ooit zou vinden. Nee, dat zou toch zeker te ver gaan? Al wist ze wel vrijwel zeker dat de trainer van deze Houndoom betrokken was bij een of andere slechte organisatie, je overviel namelijk niet iemand als doodnormale trainer. Misschien was hij wel een lid van Team Rocket, maar dat voorlopig dan maar even terzijde. Eerst uit deze grot komen voordat er meer gedeeltes in zouden storten. De Houndoom blafte vervolgens een keer naar haar, het klonk ongeduldig. Echter bleef ze nog altijd wat versteend staan, niet wetend of ze nu zou volgen of niet. Vervolgens begon het wezen te lopen, weg bij Dominique. Omdat ze bang was dat hij misschien wel eens de enige oplossing kon zijn naar de buitenlucht besloot ze in beweging te komen. Ze maakte zich los van de muur en toen ze zag dat de Houndoom de gang in rende, rende ze achter hem aan. Ondertussen probeerde ze ervoor te zorgen dat haar voetstappen niet al te hard zouden weerklinken door het gangenstelsel, misschien zou het namelijk wel wilde pokémon aantrekken en daar zat ze op dit moment niet echt op te wachten. Maar ze zou haar angsten aan de kant moeten zetten nu, ze moest de pokémon volgen zonder van het ergste uit te gaan. De zwartharige volgde hem dan ook door de gangen heen. Het beest verdween de hoek om, en een paar seconden later kwam er een stekelig ding de hoek om rollen. Ze herkende een pokémon, maar kon zo snel niet op de naam van het vreemde wezen komen. Toen ze merkte dat het zonder vaart te minderen op haar af kwam stormen bleef ze staan, deed een stapje naar achteren en bedacht zich dat het waarschijnlijk slim was om om te keren en weg te rennen. Echter kwam daar nooit iets van, want de Houndoom sprong al snel voor haar neus. Hij blies een grote vuurstraal uit en raakte het wezen met de groene stekels hard, die vervolgens zo snel mogelijk maakte dat het weg kwam. Iet wat verbaasd keek ze naar de Houndoom. Hij had haar zojuist gered van iets wat best pijnlijk af had kunnen lopen. Ergens had ze het voorgevoel dat ze nog meer van dit soort beesten tegen kon gaan komen. Haar blik kruiste die van de Houndoom, die vervolgens blafte en weer terug rende naar de gang waar het dus al eerder was geweest. Voordat ze bijna aangevallen was door de grotpokémon. Het meisje voelde zijn rode blik in het donker naar haar staren en kwam toen ook in beweging. Binnen een paar tellen stond ze bij de Houndoom, deze vervolgens afwachtend aankijkend. Welke kant nu op?

Toen er iets van het plafond van de grot af kwam zetten hield ze wat geschrokken haar arm voor haar gezicht, dat alles uit een reflex natuurlijk. Het bleek echter niet veel meer te zijn dan een simpele Woobat, maar toch vond ze het niet fijn dat die beesten ook aanwezig waren in deze grot. Op dit moment wilde ze maar één ding: naar buiten. Daarom volgde ze de Houndoom ook maar, niet goed wetend wat hij zou gaan doen als ze eenmaal buiten waren. Hopelijk nam hij de benen en leidde hij haar niet regelrecht naar zijn roodharige trainer. Nope, die wilde ze ook liever niet meer zien op het moment. Toch volgde ze de Houndoom dus door de donkere gangetjes van Glittering Cave. Zo hier en daar schitterde er wel wat blauw licht van de wanden af, maar het grootste gedeelte was gewoon duisternis. Ze stopte dan ook toen de Houndoom dit deed, op een afstandje van hem blijvend. Nu pas zag ze dat hij op de rand van iets stond dat op een afgrond leek. Daarna ging zijn blik naar een brede richel, daarna naar een smalle. Hij koos voor de smalle. Het meisje slikte een keertje en bleef staan. Waarom.. waarom niet gewoon de brede richel? Normaal gesproken had ze gaan klagen, maar aangezien de pokémon haar toch niet kon horen zou ze hem maar volgen. Het meisje deed wat stappen dichterbij en keek twijfelend naar de richel, was dit wel zo verstandig voor haar? Vaak kon ze wat onhandig zijn, daar had ze al meerdere malen ervaring mee gehad. Wat twijfelend keek ze dus naar de Houndoom, en deed toen voorzichtig een stapje op de richel. Heilige Arceus, laat hem van gedacht veranderen en gewoon de brede richel nemen. Nu kon het nog.

Het meisje wilde helemaal niet, maar toen ze zag dat de pokémon gewoon doorliep moest ze wel volgen. Ze wilde niet in deze grot aan haar einde komen, voor eeuwig verdwalen in deze eindeloze gangen. Nee, dan moest ze het er maar op wagen. Voorzichtig schuifelde ze ook de richel op, zich krampachtig vasthoudend aan het gesteente langs de richel. Als ze nu zou vallen zou ze klaar zijn, en dat deed ze liever ook niet. Haar hele lichaam versteende toen er een gelig beest plots vlak naast de Houndoom opdook uit de duisternis. Het was een Solrock, en iet wat angstig drukte ze zich nog verder tegen de wand aan - voor hoever dat nog kon dan. Dapper was ze niet, verre weg van. Ook in deze situatie verlangde ze dan ook het liefst weer naar de buitenlucht. De Solrock verdween gelukkig snel, anders had het nog wel eens kunnen gebeuren dat ze zichzelf zonder reden van de richel af had laten donderen. Ze hield niet van grotten, grot pokémon, duisternis, smalle richels en nog veel meer wat allemaal wel in deze grot te vinden was. Toen stopte de Houndoom, wat was er aan de hand? Niet veel later zag ze hem door de lucht heen vliegen. Afijn, er was dus een kloof waar ze over heen moest springen. Het meisje bleef aarzelend staan, zou ze dat überhaupt wel kunnen halen? Maar toen ze het vage daglicht was waagde ze het er maar op, en sprong. Helaas zijn mensen geen Froakies of Houndooms, en dat werd ook deze keer weer eens bewezen. Haar voet kwam op de andere kant te staan, maar zo op het randje dat de steentjes onder haar voeten afbrokkelden en ze naar beneden gleed. En toen hing ze met een hand te bungelen aan de rand van de kloof. Een geschrokken gilletje was uit haar mond ontsnapt en ze voelde haar vingers pijnlijk wegglijden. Muk.