Caves and me.. brr.. {Marcus}

Waarschijnlijk hing ze er nog maar een paar seconden voordat haar hand haar gewicht niet meer houden kon, en ze een paar centimeter naar beneden zakte. Dat het zo'n kleine afstand was, was omdat iemand plots haar pols vastgreep. Dominique was niet zo'n zwaar gewicht, en dat zorgde er dus ook voor dat ze binnen een paar tellen weer met twee benen op de grond kwam te staan. Omdat ze een tikkeltje onhandig was struikelde ze half naar voren, tegen de ander aan. Die herkende ze natuurlijk maar al te goed, het was de roodharige eigenaar van de Houndoom. “Een Froakie proberen na te doen? Dat verging je niet zo top of wel?” De ander schoot in de lach en het meisje keek hem iet wat onhandig aan. “Zo te zien heeft mijn Houndoom je hier naartoe geleidt, een simpel bedankje kan er toch wel vanaf.” De toon in zijn stem was dreigend, en dat maakte haar nog onzekerder dan ze al eigenlijk was. "Bedankt dan maar," mompelde ze vervolgens en wierp een snelle blik op de Houndoom. Hij was niet zo.. gemeen als eerst tegen haar geweest. Maar dat kon natuurlijk ook alleen maar spel geweest zijn. Of zijn trainer zo aardig was, wist ze zo net nog niet..