[patrol] Blood in the cut

Hoe lang geleden was het al niet voor haar dat ze een patrouille had gelopen? Als het goed is een paar flinke maanden terug, vandaar dat ze zich nu zo laat nog op straat bevond. Veel zin in de aankomende patrouille had ze niet, rond dit tijdstip lag ze veel liever in haar warme, zachte bed. Niet dat een patrouille lopen met zin te maken had, het was eerder een verplichting. Nog steeds zat ze vast op de laagste rank in Team Rocket, Grunt. Dit was deels haar eigen schuld, ze was er immers een goede periode uit geweest. Niet dat ze erom had gevraagd, hetgeen wat ze had geflikt en waar ze voor moest boeten ging bij haar nou eenmaal veel te gemakkelijk.
Met een peuk tussen haar lippen geklemd en haar goudgekleurde ogen gesloten leunde Caraphernelia tegen een lantaarnpaal aan. De patrouille van vannacht mocht ze niet alleen lopen en ergens snapte ze dat wel. De organisatie vertrouwde haar waarschijnlijk niet meer door het gebeurde incident, vandaar dat een of andere 'Laura' haar vannacht gezelschap mocht houden. Op Laura was ze dan ook aan het wachten, geen idee hebbend hoe ze er überhaupt uitzag. Een foto had ze namelijk niet gekregen, dus het was voor nu enkel een kwestie van afwachten. Daar stond ze dan, midden in de nacht, leunend tegen één van de vele lantaarnpalen, wachtend op Laura.

+ Laura Montoya.

Er zat voor haar alles behalve haast in de patrouille, ze had immers de hele nacht en om eerlijk te zijn stond ze best lekker zo tegen die lantaarnpaal. Met nog steeds haar ogen gesloten en de half opgerookte peuk tussen haar lippen bleef ze dan ook op dezelfde plek staan. Laura zal haar vanzelf wel weten te vinden, vandaar dat ze zelf niet het initiatief nam om haar partner te gaan zoeken. Het duurde dan ook niet lang voordat de stilte verbroken werd door een vrouwelijke stem die, naar haar mening, net iets té enthousiast klonk. Met een frons opende Caraphernelia haar goudgekleurde ogen om de vrouw voor haar aan te kijken. "Caraphernelia," stelde ze zichzelf op haar beurt voor, er eigenlijk al vanuit zijn gegaan dat Laura dit wist. "Sure," antwoordde ze nonchalant op de gestelde vraag om nog een trek van haar peuk te nemen. Hierna blies ze de rook richting Laura om de peuk vervolgens op de grond te gooien en deze uit te drukken met haar schoen. "Waar zullen we beginnen?" Lumoise was geen kleinste stad, dus genoeg plek om te beginnen met de zoektocht.

De ander stelde voor om de buitenste rand van de stad te gaan verkennen, iets waar Caraphernelia het meteen mee eens was. In het binnenste gedeelte van de stad hielden de meeste mensen zich wel gewoon netjes aan de regels. Het was echter de buitenste rand waar de meeste problemen voorkwamen. Kleine winkeltjes die te laat open bleven, steegjes met hangjongeren, noem maar op. Al bij het idee ontstond er een glimlach op Caraphernelia's lippen. Misschien dat dit nog wel een leuke avond ging worden.
"Nou, waar wachten we op?" Met een veel te overdreven kreun duwde ze zichzelf van de lantaarnpaal af om hierbij nog even rustig haar rug te rechten. "Let's go." Zonder op een antwoord van de ander te wachten liep ze een van de vele steegjes in, er vanuit gaan dat Laura vanzelf wel zou volgen.

Haar vermoedens werden bevestigd, want Laura volgde haar braafjes. Mooi. Het was niet dat zijzelf het enige recht had om de leiding te nemen... maar goed. Laura klaagde niet, dus dan zou het wel goed zitten, nietwaar?
Met een stevige pas liep Cara verder, eigenlijk niet van plan zijn om haar mond open te trekken. Werk was werk en ze had, om eerlijk te zijn, niet zo'n zin in een praatje. Helaas voor haar dacht Laura hier anders over, want zij begon vragen te stellen alsof het een interview was. Een diepe zucht ontglipte Cara's lippen na de derde vraag. Waar was ze in beland? "Ik zit nu denk ik zo'n half jaar bij Team Rocket en ken daardoor amper mensen," beantwoordde ze uiteindelijk met tegenzin de eerste twee vragen van Laura. "Wat ik het leukste vind?" Damn, dat was een moeilijke vraag. Om eerlijk te zijn vond ze niks leuk, het was immers werk, maar met zo'n antwoord kon ze natuurlijk niet komen. "Dan denk ik toch wel de quests." Wist zij veel... "Hoelang zit jij bij Team Rocket, ken je veel mensen in de organisatie en wat vind je het leukste aan hier werken?" kaatste ze precies dezelfde vragen terug.

Met haar amber gekleurde ogen gevestigd op Laura en een deels geïnteresseerde blik wachtte ze geduldig haar antwoord af. Hoelang zou ze hier eigenlijk werken? Cara schatte niet lang, maar haar schattingsvermogen was niet al te best. Misschien werkte Laura er al enkele maanden, of jaren zelfs. In tegenstelling tot Cara dan, die 'werkte' er pas net en deed alles behalve haar best om promotie te krijgen. Ze had nog geen enkele serieuze opdracht gekregen, naast deze onnodige patrouilles dan.

Toen Laura eenmaal antwoord had gegeven had Cara even een moment voor zichzelf nodig om dit allemaal te verwerken. Het was niet één simpel antwoord wat ze had gekregen, nee, het was een gehele uitleg. Zin na zin volgde, gevolgd door nog meer zinnen. Het was haast... Slaapverwekkend? "Oh ja ehh... Leuk?" antwoordde ze alsof ze wist waar het gehele vertelde verhaal over ging. Wat echter haar aandacht trok was het laatste, Laura had dus iets of iemand in de verte gespot. Met een frons wendde Cara haar blik van Laura af om vervolgens naar de vreemdeling in de verte te kijken. "No shit sherlock." Die opmerking was niet nodig geweest, want ook zij wist van de regels af. "Halt!" schreeuwde ze zonder na te denken naar de vreemdeling. Niet de slimste aanpak natuurlijk, en dat bleek. De vreemdeling zette het meteen op rennen. Erg professioneel, goed gedaan Cara.

Cara's amber gekleurde ogen volgde het gestalte in de verte, voor zover dat mogelijk was dan. Na haar geroepen waarschuwing nam de persoon, wat eigenlijk al te verwachten was, de benen. Maar over zulke dingen ging je natuurlijk pas achteraf nadenken... Gelukkig had ze Laura bij zich en was ze deze patrouille niet alleen, want de jongedame pakte een Pokéball om hierbij Inertia, haar Staryu, vrij te laten, Vervolgens droeg Laura haar Pokémon op om de persoon te achtervolgen. De persoon kon zowel een man als vrouw zijn, want een geslacht bepalen in het pikkedonker ging nogal moeilijk. Toen de Staryu gehoorzaamde besloot ook Cara haar Pokémon er maar eens bij te halen,. "Lamia, volg de Staryu en zorg er samen voor dat jullie de persoon te pakken krijgen." In haar commando had ze  expres de nadruk gelegd op het woord samen, wetend hoe haar Ninetales tegenover teamwork stond. De vos deed, net zoals Cara deed, liever alles alleen. Soms was een beetje hulp best handig. Ook in deze situatie moest ze eerlijk toegeven. Met een brom ter bevestiging snelde de zilveren vos achter de Staryu aan om de achtervolging te beginnen.

De Ninetales voelde de adrenaline door haar lijf gieren. De man was snel, maar zijzelf wist dat haar tengere lijfje veel sneller was. Bovendien kon ze dit tempo lang volhouden, dit mede door haar uithoudingsvermogen. Wat Lamia echter niet had zien aankomen was de wanhopige poging om een steegje in te rennen. Geschrokken door zijn plotselinge actie probeerde de Ninetales wat af te remme om zo maar net op tijd het steegje in te duiken. Het had maar even gescheeld of ze was met volle snelheid tegen de muur aangerend. Gelukkig had de Staryu zijn actie wel weten te voorspellen, want deze vloerde de man met een behendige aanval. Mooi. Langzaam kwam de Ninetales dan ook tot stilstand, haar blik nog steeds gevestigd hebben op de man. Deze stak wanhopig zijn hand in zijn zak om hieruit twee Pokéballen te halen. Vliegensvlug gooide hij deze op, meteen een aanval te commanderen. Wat was dat voor Pokémonen,.. en waar bleef haar trainer?

Lamia's trainer was nog steeds niet op plaats delict, hoe waardeloos. Cara moest haar maar eens bedanken voor dit, iets wat Lamia maar besloot in haar achterhoofd te houden Nu moest ze zich concentreren op de twee vogel Pokémon die voor haar en de Staryu stonden. De vogels hadden een aparte kleur, een was knalgeel terwijl de ander weer violet was qua kleur. Wat Lamia het vreemde vond was dat ze dit soort Pokémon niet eerder had gezien. Tijd om na te denken had ze echter niet, want er werd een aanval op hen beide afgevuurd. De Staryu wist deze keurig te ontwijken, maar Lamia zelf was hier iets te laat mee. Dit mede omdat ze zo lekker in gedachte verzonken was. Met een grom richtte ze dan ook haar aandacht op de gele vogel. Deze was van haar. Terwijl de Staryu zich volledig op de ander vogel focuste, rende Lamia op volle snelheid richting haar tegenstander. In de tussentijd verschenen er vlammen rondom haar, die samen met haar snelheid om haar heen begonnen te draaien. Het leek wel een wiel van vuur die richting de gele vogel draaide. Op volle kracht beukte Lamia tegen de vogel aan om vervolgens naar diens nek te grijpen. Deze poging mislukte echter compleet, want de vogel wist dit makkelijk te ontwijken. Met een slag van diens vleugel gepaard met wind moest Lamia wel naar achter toe springen. Haar strijdlustige, roodgekleurde ogen keken de Staryu vragend aan. Wat nu?