[SIU] Footprints in the blood

Hij had genoten van tien jaar lang totaal onverantwoordelijk zijn. Nu daar een einde aan was gekomen, bleek het leven lastiger dan het zich had voorgedaan in de voorgaande tijd. Meer tegenslagen, meer hindernissen om te overwinnen. Af en toe vroeg je je af of het ‘t allemaal wel waard was, waarvoor het allemaal maar gedaan moest worden.

Met een lichte zucht, gevuld door lichte irritatie en een vleugje ongeduld, stond een roodharige jongen stil. Het gebrek aan Tyrion was een vreemd gevoel. Gewend geraakt aan het bijzijn van de Pokémon, voelde het bijna onveilig nu deze er niet was om te doen wat hij altijd deed. De sfeer regelen, sterk zijn, intimideren, het waren de kleine dingetjes die de Pokémon altijd deed om het team in balans te houden. En nu was het Aiden’s beurt, zijn beurt om te doen wat Tyrion al die tijd had gedaan. Al wist hij zeker respect te hebben van zijn Pokémon, was het nu aan hem om individuele trainingen te doen. Normaal was het makkelijk om een Pokémon vol tegen Tyrion te zetten, maar nu was dit niet mogelijk. Hij zou er maar mee moeten gaan leven.
En dan was Altaïr er ook nog. De Pokémon zat wel degelijk in het team, voor nu, maar zou geen vaste plek hierin weten te verdienen. De Pokémon was na al die tijd bij de professor nog altijd niet getemd en leek niet in staat tot het vechten van serieuze gevechten. Dit betekende dus dat de Pokémon ook geen deel uit zou maken van de training die vandaag de dag plaats zou vinden. Immers was het tijd om door te gaan en de vijfde gym zat eraan te komen. Vooral zonder Tyrion betekende dit dat een laatste training geen kwaad zou kunnen. Hij wist immers wat het komende type was en hier had hij geen enkel voordeel, en zelfs één nadeel, tegen. Aangezien hij geen idee had welke Pokémon er gebruikt zouden gaan worden, moest hij klaar zijn voor het ergste.
Gelukkig had hij zelf een Pokémon van het type dat gym nummer vijf prefereerde: het elektrische type. Amore zou hem kunnen helpen bij het oefenen van tegenaanvallen wanneer er een elektrische aanval op de Pokémon afkwam. Immers was Amore zeer gegroeid, zowel mentaal als fysiek, dus zou ze misschien wel een uitstekende tegenstander zijn voor de rest.
“Klaar om te trainen, meissie?” vroeg Aiden daarom uiteindelijk met een lichte glimlach aan de Pikachu, wie enthousiast een keer knikte bij het horen van de stem van haar trainer. Aiden knikte daarom ook rustig, voor hij in totaal vier Pokéballs van zijn riem af klikte. Die van de Pikachu leek eeuwig vast te zitten en die van de Aerodactyl kon maar beter gesloten blijven, wilde hij zowaar toekomen aan het trainen.
De balls openden zich en de rode stralen die eruit kwamen, lieten al gauw vormen van Pokémon zien. Vier stuks stonden voor hem, afwachtend kijkend naar de jongen die hun team leidde, wachtend op het commando dat altijd volgde. Af en toe zou je je afvragen of wezens als zij het wel naar hun zin hadden, of de Pokémon niet liever in het wild leefden, genietend van de vrijheid die hij hen af had genomen. Maar, stuk voor stuk hadden ze er voor gekozen bij zijn team te komen, hadden ze zijn commando’s gewaardeerd en zich omhoog gewerkt alsof het hun doel was in dit leven. Ze waren zoveel trouwer dan je ooit van een mens zou kunnen verwachten, dat het bijna angstaanjagend was. Immers wilde hij niet dat ook maar één Pokémon zich tegen hem zou keren. Hij zou niets te vertellen hebben tegen een Fire Blast van Arya, of een Hydro Pump van Ronan.

“Oké, jongens,” begon Aiden. Dit zou het begin zijn van de training. Voor allen niet hun eerste, maar deze keer zou het net iets anders gaan dan normaal, net iets specifieker gericht op de volgende gym dan ze van hem gewend zouden zijn. “Vandaag gaan we opnieuw trainen,” vervolgde hij. De laatste keer was immers al veel te lang geleden. En aangezien ze allemaal rond hetzelfde niveau lagen, zou het nog eens interessant kunnen worden. Ook de typevoordelen waren miniem, dus het zou gaan om ervaring, om de acties zelf, wie er als winnaar uit de oefenwedstrijdjes komen zou. Vandaag waren ze met vijf: een oneven aantal, maar dit was iets wat Aiden niet deerde. Immers zou vandaag net iets anders gaan. Hij was niet van plan zich te laten weerhouden hierdoor. Immers was twee tegen één lang niet altijd even oneerlijk als gedacht werd. Zijn Pokémon konden het best hebben, dit wist hij zeker. Vooral als hij het slim speelde.
“De komende gym zal van het elektrische type zijn, wat betekent dat we geen enkel voordeel tegen ze hebben,” sprak hij rustig. Amore liet lichte schokjes over haar wangen rollen bij het horen van de woorden. Garrett knikte rustig en Arya keek omhoog naar Ronan, wie geen enkel teken van emotie toonde. Élise was jolig als altijd. Die maakte zich niet al te veel zorgen. Waarom zou ze ook? Ze had de spanning nog niet meegemaakt. Ze wist niet hoe het was om een gymbattle te verliezen. Garrett en Ronan waren zich hier echter pijnlijk van bewust.
“Het idee is dat Arya en Garrett hun aanvallen op Ronan testen. Arya, gebruik voornamelijk je Fire Blast. Garrett, gebruik voornamelijk je Razor Wind. Ronan zal als enige gebruik maken van zijn Mega Evolutie en mag elke mogelijke manier gebruiken om jullie aanvallen te blokkeren en te ontwijken. Onthoud: Ronan is veel minder snel, maar heeft een verdediging die vele malen beter is,” sprak Aiden rustig. De drie pokémon knikten en Aiden richtte zijn blik op Ronan. Immers was Ronan degene die zijn Mega Evolutie zou moeten gebruiken tijdens deze training. Kalmpjes legde Aiden dan ook twee vingers om de steen die aan zijn pols bevestigd zat met een simpele, zwarte band. “Ronan, Mega Evolve,” sprak hij rustig. Hij kon nog net zien hoe de Blastoise knikte, voor een licht van zijn pols kwam, om zich te verplaatsen naar de Pokémon. De Pokémon begon al snel licht te geven en zijn vorm veranderde. Licht voorover gebogen, kreeg de schild van de Blastoise de kans om zich te vervormen tot een grotere vorm, waar een gigantisch kanon uit tevoorschijn kwam. Al gauw vervormden ook de kop, benen en armen. Toen het licht verdween keek Aiden geamuseerd naar de Blastoise en sloeg hij zijn armen voor een moment over elkaar.
“Amore, Élise, goed toekijken. Jullie zijn zo aan de beurt.”

Het gevecht begon al gauw. Zonder dat hij een commando hoefde te geven, bukte de Mawile en schoot zij een gigantische bol vuur op de Blastoise af. Zonder hier ook maar een moment over na te denken, schoot de Blastoise een Water Pulse af op de Fire Blast, waardoor een sterke laag stoom ontstond. De Scizor leek dit een perfect moment te vinden, aangezien hij een Agility gebruikte om naar de Blastoise toe te schieten. In plaats van zijn Razor Wind gebruikte de snelle Scizor zijn Brick break, om met zijn schaar bovenop de grote kop van de Blastoise te landen. Voltreffer. “Goed, Garrett,” sprak Aiden rustig. De Blastoise gromde echter zacht, de Scizor niet de tijd gunnend om weg te komen. Een gigantische Hydro Pump blies de Scizor dan ook weg, om op volle snelheid tegen een boom aan te knallen. Even trok Aiden een pijnlijk gezicht bij het horen va de klap, maar gelukkig kwam de Scizor al snel weer overeind. Immers waren zowel Arya als Garrett deels van het steel-type, wat hen redelijk harde Pokémon maakte, mentaal-gezien. Ze hadden een enorm hoge pijngrens en konden dus gigantisch veel hebben voor ze lieten blijken pijn te voelen. Een lichte frons gleed dan ook over Aiden’s gezicht terwijl hij de Scizor aankeek. “Perfect, Ronan,” knikte Aiden enkel. Dit was immers Ronan’s grote talent. Het direct aanvallen na het ontvangen van een klap. De Pokémon had zo’n gigantische kracht. Hij leek veel klappen te kunnen krijgen voor hij echt onder de indruk was. Of dit te maken had met zijn schild of een hoge pijngrens, was iets waar Aiden nog achter moet komen. Maar, zelfs met zijn kracht en uithoudingsvermogen waren de trainingen van de Blastoise nog lang niet klaar. Hij had nog veel te leren. Immers was hij nog geen eens een jaar oud.
De Blastoise leek te besluiten dat het hem te lang duurde en hield zijn twee stevige, blauwe armen naar voren gericht. De twee kleinere kanonnen kwamen tevoorschijn en het grote kanon richtte zich ook op Garrett, voor een valse grijns over het gelaat van de Blastoise gleed. Aiden wist maar al te goed dat er maar weinig aanvallen waren die de Pokémon zo amuseerden, die hem zo zeker maakten van zijn zaak. Blizzard, Hydro Pump en Dragon Pulse. En iets gaf hem het vermoeden dat er nauwelijks twijfels over waren welke van de drie het dit keer zou zijn.
Aiden’s verwachtingen bleken juist. Drie kleurige stralen verlieten de kanonnen, om zich samen te voegen en een drakenkop te creëren, welke richting de Scizor schoot. De Scizor deed een poging het te ontwijken door met zijn gigantische snelheid opzij te springen, maar de draak nam een simpele bocht en naderde hem alsnog. De klap die echter volgde, raakte niet Garrett maar Arya. Zeer geïnteresseerd hief Aiden zijn wenkbrauwen, zijn blik strak gericht op de stofwolk die was ontstaan. Nog voor deze verdwenen was, verscheen er een Charge Beam vanuit de stofwolk die de Blastoise volop raakte.
Enigszins verbaasd keek Aiden op toen de stofwolk verdween en Arya vindbaar was voor de Scizor. Schijnbaar had ze hem beschermd. Aiden wist dat draken aanvallen haar niets zouden doen, maar het voor een aanval springen voor je teamgenoot vergde toch enige moed. “Goed zo, Arya. Zó hoort het,” sprak Aiden met een knikje. Arya leek hem nooit teleur te stellen en de dag waarop ze dat toch zou doen, was zo te zien nog lang niet aangebroken. De Blastoise en Scizor leken beiden ook enorm onder de indruk, aangezien de Scizor verbaasd naar zijn beschermengel omlaag keek en de Blastoise leek vooral bij te moeten komen van de klap. Immers was elektriciteit vrij effectief op een Blastoise en Arya was niet zwak te noemen. Absoluut niet.
Genoeg hadden de drie nog lang niet, aangezien Garrett al snel op de Blastoise af schoot. Helaas eindigde dit alweer in een Water Pulse die de Scizor tot stilstand bracht. Aiden zuchtte een keer, niet tevreden met de Scizor en zijn manier van vechten. “Garrett, wees een team met Arya. Werk samen,” sprak hij. Het was wat hij ze wilde leren. Teamwork vergde immers enorm veel geduld, maar bracht veel betere resultaten. Zijn team moest dit eens leren. Hij was benieuwd of dit hen vandaag nog zou lukken.
Na enige stilte schoot de Scizor opnieuw vooruit en Aiden sloeg zijn armen over elkaar, benieuwd of dit het ongeduld van zijn Pokémon was, of dat hij echt het idee had dat Ronan hem niet aan zag komen. Toen Ronan dan ook weer een Water Pulse af schoot, hief Aiden zijn wenkbrauwen.
En toen leken de twee het door te hebben. Met haar Feint Attack verscheen Arya plots achter haar tegenstander en raakte ze deze volop, waardoor Garrett de kans kreeg de Water Pulse te doorbreken met een X-Scissor, om vervolgens de Blastoise vol te raken met een Brick Break, waardoor de Pokémon tegen de grond zakte voor een enkel moment. Dit was echter net iets te lang, aangezien het Arya de kans gaf om haar Charge Beam nogmaals af te vuren. De aanval raakte volop en leek de Blastoise duidelijk te verzwakken, in zoverre dat de Pokémon moeite had om nog overeind te komen. Dit was duidelijk genoeg voor vandaag: Aiden kon niet meer vragen van de grote schildpad. Hij had genoeg te verduren gehad en Garrett was teamwork eindelijk duidelijk.
“Goed zo, alle drie. Jullie zijn klaar,” sprak Aiden rustig. Hij zag hoe de Blastoise onmiddelijk een eigen plekje opzocht, om zich terug te trekken in zijn schild en te genieten van zijn welverdiende rust. De Mawile plofte op haar kont neer naast haar trainer, geïnteresseerd kijkend naar de Pikachu en Eevee, wie hun plek aannamen op het veld. De Scizor besloot verderop het bos te verkennen. Aiden wist dat de Pokémon altijd terug zou keren, dus zorgen maakte hij zich er niet om.

“Tijd om te beginnen, dan maar,” sprak Aiden kalm, kijkend naar de Pikachu en Eevee die zich op het veld voor hem begaven. Het was hoog tijd om beiden een betere strategie te geven. Hun snelheid zou hun voordeel zijn, want ze misten duidelijk de pure kracht die Ronan bijvoorbeeld had, de sluwheid van Garrett en de manipulatieve mogelijkheden van Arya. Toch moest Aiden van alles een beetje erin zien te krijgen en misschien dat hij ooit de tijd zou nemen voor individuele trainingen, waarbij elke Pokémon een ander iets leerde. Maar, voor vandaag stond dit niet op de planning. Want, dit zou neit iets zijn wat zo snel geleerd kon worden. Het had te maken met de eigenschappen van elke Pokémon en bepaalde hoe ze stonden in een gevecht. Wat betrof zijn team, zou het dus heel apart zijn. Garrett won van Arya, Arya won van Ronan en Ronan won weer van Garrett. Of een bepaalde eigenschap positief of negatief was, hing volledig af van de situatie.
“We gaan het hetzelfde doen als met de anderen. Ga je gang,” sprak Aiden kalm. Dit betekende niet meer dan het feit dat de Pokémon zelf hun aanvallen zouden mogen verzinnen. Het was een zeer simpele manier om de Pokémon te leren hoe alles in werking trad. Je leerde ze een eigen tactiek te vormen, één die beter bij hen paste dan zijn eigen tactiek. Vervolgens zou hij, in verdere trainingen, in kunnen spelen op de tactieken die de Pokémon zelf hadden ontwikkeld en op die manier kreeg hij het voor elkaar het maximale uit een Pokémon te halen. Hij kon het namelijk onmogelijk voor elkaar krijgen om Amore en Ronan volgens dezelfde tactiek te laten werken en toch hun maximale kracht te laten zien. Nee, zoiets zou nooit werken. Als het zo simpel was geweest, was het worden van kampioen wel heel simpel.
De Pikachu besloot het gevecht te beginnen en schoot richting de Eevee. Ze activeerde binnen no-time haar Agility, wat haar zoveel sneller maakte dan ze al was, om voor de Eevee tot stilstand te komen en een iron Tail te gebruiken. Gezien de gigantische snelheid van de Pikachu werd Élise geraakt, om naar achteren te schuiven maar zich al snel te herpakken, waardoor ze de kans kreeg om een tegenaanval te doen. Hiervoor had ze Shadow Ball uitgekozen. Geen enorm spectaculaire aanval, maar het was één van de weinige, misschien zelfs de enige, lange afstandsaanval die de Eevee tot haar beschikking had. De aanval raakte, gelukkig voor Élise, de Pikachu vol. Even nam de Pikachu de tijd om haar kop te schudden en bij te komen van de zojuist geraakte aanval, tijd die ze helaas niet had. Aiden kon de shock in haar ogen zien toen de Eevee met een Quick Attack naar de Pikachu snelde en haar volop wist te raken met haar Take Down, een aanval die schade zou toedoen aan de aanvaller, maar nog veel meer aan de tegenstander.
Opnieuw had de Pikachu een kort moment nodig om zich te herstellen, waardoor Aiden licht glimlachte. Haar Iron Tail had een moment geleden in ieder geval gewerkt. Het was voor beide pokémon immers een pas geleerde aanval, dus hij had niet verwacht de aanval al zo snel in het gevecht te zien. Daarbij leek het wel onmiddelijk de favoriet van Amore, gezien het feit dat ze het kon gebruiken als pure aanval, maar ook om haar Electro Ball te versterken. Hij was benieuwd wanneer hij de kans zou krijgen dit eindelijk te zien, aangezien de Pokémon hem deze aanval nog niet had laten zien vandaag. Amore was namelijk iets sterker dan Élise. Het scheelde niet veel, maar het scheelde wel. Het zou betekenen dat Amore net een slag meer uit kon delen en net een slag meer kon hebben. Om te winnen zou Élise het dus slim moeten spelen. Heel slim. Maar, dit was wel iets wat hij verwachtte van zijn team. En vooral tegen de komende gym hoopte hij dat zijn Pokémon in staat zouden zijn de tegenstander zo goed in te schatten, dat deze geen kans van slagen zou hebben.
Toen de Pikachu eindelijk de aanval afvuurde waar Aiden op had gewacht, knikte hij rustig. Een elektrische bal werd gecreëerd boven haar staart, waarna haar staart begon te glimmen en ze de bal op volle kracht richting de Eevee schoot, zo goed als onmogelijk makend om te ontwijken. De Eevee besloot dan ook de aanval te incasseren en kneep enkel haar ogen dicht, om enkele meters naar achteren te schuiven bij het raken van de aanval. Echter leek ze direct te weten wat ze moest doen, aangezien de Eevee een Swift afvuurde. Een aanval die niet kon missen, gevolgd door een simpele Shadow Ball die niets meer zou doen dan het versterken van de klap. De Pikachu werd dan ook door beide aanvallen geraakt en gromde zachtjes, duidelijk niet tevreden met hoe dit gevecht verliep. Aiden glimlachte even rustig, wetende dat de Pikachu wel bij zou draaien. Immers deed ze dat altijd, dus waarom zou het vandaag niet het geval zijn? De felle Pikachu leek wat meer in te zitten over ieder verlies dan de rest, maar dit betekende ook dat ze met gigantische sprongen vooruit ging. Vooruitgang zou hij dan ook nooit belemmeren, mits de Pokémon het zichzelf niet teveel maakte. En Amore kon wel een stootje hebben, daar twijfelde hij niet aan.

Bij het horen van een bekende stem keek de jongen op. In zijn ooghoeken zag hij een vrouw aan komen lopen, een vrouw die hij een tijd geleden voor het eerst ontmoet had. Onmiddelijk vernauwde hij zijn blik, terwijl hij in complete stilte toekeek hoe ze hem naderde. Haar lange haren waren gebonden in een knot, iets wat bij velen misschien ordinair zou staan, maar zoals de vorige keer zag de vrouw er perfect verzorgd uit. Saai, zelfs. Haar kleding was vrijwel kleurloos en de lange rok was alles behalve revealing. Niet dat hij dat erg vond. Gadver, zeg. Dit was zijn soort van wannabe tante. De vrouw van wie hij een maand geleden niet eens had geweten dat ze bestond. Maar, het leven had altijd al duidelijk gemaakt dat het niet simpel was en dat er vreemde wendingen in plaats konden vinden, dus eigenlijk verbaasde het hem niet eens zo heel veel meer.
‘Hey, Aiden. Ik had toch wel gehoopt dat je me zou bellen,’ sprak de vrouw. De frons op zijn gelaat werd nog veel dieper, terwijl zijn groene ogen strak op de vrouw gericht bleven staan. “En ik was niet van plan je nog eens te zien,” sprak hij liefjes, waarna hij een poging deed zich van haar weg te draaien en zich opnieuw te focussen op waar hij mee bezig was, namelijk de training van zijn Pokémon. Helaas leek de vrouw het hier absoluut niet mee eens te zijn en legde ze haar hand op zijn schouder, waardoor enkele rillingen voelbaar over zijn rug gleden. Bij het zien van de blik die hij haar schonk, haalde de vrouw haar hand dan ook weg en zette ze een enkele pas naar achteren, waardoor hij zich weer naar haar toe draaide en, nog geïrriteerder dan enkele momenten geleden, op haar neerkeek. “Kijk. Ik ben niet van plan met je te knuffelen en te bespreken hoe veel we van moeder hielden. Ik ben niet van plan je te gaan zien als de familie die ik ‘zo hard nodig heb’,” sprak Aiden streng, zijn blik strak gericht op de vrouw die langzaam maar zeker in elkaar leek te krimpen bij de woorden die hij sprak. Want, al had hij dit niet nodig, leek de vrouw geruststelling te vinden bij het idee dat er nog familie over was, dat ze nog niet helemaal alleen was. Maar, Aiden was niet van plan de schouder te worden waarop deze vrouw kon huilen. Al mocht ze dan familie zijn in bloed, was ze voor hem niets meer dan een vreemde en hij weigerde daar al te veel van zijn tijd aan te verdoen. “Dus, als je het niet erg vindt… Ik was bezig,” sprak hij toen, zijn stem wat kouder dan de meesten van hem gewend zouden zijn. Met een kalme, nonchalante beweging draaide hij zich dan ook weer richting zijn team, om zijn blik te richten op de Pikachu. Nog voor hij echter een commando uit zijn mond had weten te krijgen, klonk de stem van de vrouw weer.
‘Dan daag ik je uit voor een gevecht,’ klonk er en met één opgetrokken wenkbrauw draaide Aiden zich weer om. “Een gevecht?” herhaalde hij kalm, waarna hij zijn blik richtte op zijn team. Hij wist niet of de vrouw sterke pokémon had en wilde niet het risico lopen van haar te verliezen, maar een uitdaging afwijzen was al even erg en  misschien zelfs erger dan verlies. Hij moest dus als het ware wel ja zeggen, al was het maar om zijn ego in tact te houden.
“Prima. Twee tegen twee. Wat vind je ervan?” vroeg hij kalm. Aangezien hij even geleden de Mega van Ronan al had gebruikt, wist hij dat dit de enige Pokémon in zijn team was die voor nu de mogelijkheid had tot Mega Evolutie. Dit was dan ook de simpele reden dat hij had besloten dat Ronan, samen met Arya, dit gevecht zou doen. Zijn twee sterkste Pokémon op het moment met beiden een compleet andere manier van vechten, een manier die goed maar ook heel slecht uit kon pakken. En gezien de twee geen enkele zwakte met elkaar deelden, was Aiden vrij benieuwd hoe de vrouw dit aan zou gaan pakken. Immers was Arya zijn grote trots en Ronan zijn powerhouse. Ze zouden zich zeker niet makkelijk laten verslaan.
‘Ik vind het prima,’ klonk er en de vrouw pakte twee Pokéballs uit haar tas, om ze voor zich los te laten. De pokémon die ze liet zien waren een Marowak en een Bellossom. Twee Pokémon die beiden zowel in het voor- als in het nadeel waren tegen zijn Pokémon, aangezien Marowak in het voordeel was tegen Arya, maar in het nadeel tegen Ronan. Voor de Bellossom gold dat deze in het voordeel was tegen Ronan, maar dat zowel Arya als Ronan aanvallen kende die weer in het voordeel waren tegen de Bellossom. Het zou dus nog eens een interessant gevecht kunnen worden, mits de twee kleine Pokémon van de vrouw enige weerstand zouden bieden.
“Dit wordt de laatste training voor mijn gym, dus maak het ‘t waard,” sprak hij kalm. Hij hield er niet van om zijn tijd te verdoen en zou het fijn vinden als er eens wat gebeurde, iets waar hij zowaar iets aan zou hebben in het komende gymgevecht. Immers was hij dit keer niet in het voordeel en het zou het eerste gymgevecht zijn welke hij vocht zonder Tyrion aan zijn zijde. Hij had de zekerheid nodig dat het mogelijk was zonder Tyrion en hopelijk zou dit gevecht hem dat bieden.

Het duurde niet lang voor beide partijen klaar stonden. Amore leunde op de schouder van haar trainer, terwijl Élise en Garrett vanaf de zijlijn toekeken. Aiden had immers tijden terug geleerd dat Pokémon ook van toekijken veel leerden en een dubbelgevecht was iets waar zijn gehele team zeker iets van leren kon, of ze nou meededen of niet. Vandaar dat Aiden uiteindelijk een lichte zucht slaakte, kijkende naar zijn Mawile en Blastoise die klaar stonden voor het gevecht dat komen zou. Al leek Ronan zeker niet onder de indruk van de tegenstanders die zich voor zijn neus bevonden, had Arya toch een felle blik in haar ogen. Arya nam gevechten veel serieuzer dan de Blastoise leek te doen.
Het gevecht begon net wat sneller dan verwacht en de vrouw commandeerde haar Bellossom om een Leaf Storm op te wekken. Dat deze aanval richting de Blastoise schoot was voor zowel Aiden als zijn Pokémon geen verrassing. “Arya, ervoor. Gebruik je Fire Blast om de Leaf Storm te vernietigen,” reageerde Aiden zo goed als onmiddelijk. De Mawile zette zich voor haar teamgenoot en richtte haar bek naar voren, waar een bol van vuur uit kwam, welke richting de naderende storm van bladeren schoot. Uit de bal kwamen vijf stralen vuur, welke de naderende bladeren compleet teniet wisten te doen en de Bellossom volop raakten. Super effectief. Aiden glimlachte rustig. “Nu. Ronan, Blizzard. Arya, ice Beam,” commandeerde Aiden zijn Pokémon. Beiden schoten hun krachtige ijstype aanvallen af, welke op volle snelheid richting de Bellossom en Marowak vlogen. Helaas voor hen had geen van beiden een aanval die deze zou kunnen afweren, waardoor de Bellossom door de Ice beam werd geraakt en de Marowak door de Blizzard. Beide aanvallen waren super effectief tegen de Pokémon, wat betekende dat het aardige schade op zou leveren. Helaas leken de twee nog absoluut niet klaar te zijn met het gevecht, leek het er zelfs op dat ze zich beiden pas aan het opwarmen zijn. Maar, dit was goed. Aiden wist dat hij best een goed gevecht kon gebruiken, en hoe langer de Marowak en Bellossom het uithielden, hoe beter de test voor zijn Pokémon was. Hij weigerde namelijk te verliezen. En dit was een geweldige training voor de komende gymbattle. Immers zou dit zijn Pokémon er even aan herinneren dat ze niet enkel op zichzelf konden vertrouwen, maar dat ze het wel moesten doen. Natuurlijk was het de bedoeling dat ze zijn commando’s opvolgden, maar het beste was als ze zelf ook nadachten, als ze begrepen hoe iets het beste kon en waarom ze het op die manier deden. Alleen dan zouden ze het maximale uit hun kast kunnen halen. En het maximale was soms maar net genoeg om te slagen. Dat zou bij de komende gyms misschien het geval zijn, dus volgens die manier zou hij ook nu vechten.
‘Tijd om terug te slaan! Leaf Storm en Bonemerang!’ werd er hard geroepen door de veel te vrouwelijke stem van zijn momentele tegenstander. De leafstorm naderde dit keer de Mawile, waardoor Aiden verrast werd en de aanval niet op tijd wist tegen te houden door een gepast commando te roepen naar zijn Mawile. De aanval raakte haar dan ook, even als de Bonemerang die super effectief was tegen een deels steel-type als Arya. Aiden snoof zachtjes. “Dus, je kan toch nog vechten,” sprak hij met een lichte frons. Zou hij de vrouw onderschat hebben? Immers waren ze wel familie; misschien had ze een verborgen potentie en zou dit gevecht nog wel heel erg interessant gaan worden. Je wist het maar nooit. Vooral met vrouwen niet, ingewikkelde wezens dat ze waren. ‘Maar natuurlijk,’ werd er dan ook al snel geantwoord. ‘Ik verliet het huis om Pokémon te gaan trainen,’ knipoogde ze. Een frons sierde het gezicht van Aiden, terwijl hij toch langzaam de spanning omhoog voelde komen. Ooit had zijn moeder wel eens iets laten vallen, over een verre tante die tot gym acht was gekomen voor ze stopte om samen te gaan wonen met haar vriend. Aiden had altijd gedacht dat ze met een verre tante bedoelde dat de vrouw een achtertante was, maar wat nou als ze bedoelde dat ze uit elkaar waren gegroeid? Dat deze vrouw ooit zo ver was gekomen? Aiden had pas vier badges, hij zou nooit opkunnen tegen iemand met zoveel ervaring, of wel? “We zullen zien.” Hij klonk zekerder dan hij zich voelde, ondanks het feit dat zijn grote trots in het veld stond. Arya kon dit. Ronan zou haar erbij helpen.
Aiden haalde even een keer diep adem en richtte zijn blik weer op Arya, niet van plan zijn zenuwen in de weg te laten komen van de winst die hij voor dit gevecht had gepland. Nee, hij zou winnen van zijn tante. Hij weigerde van haar te verliezen. Of het nou was om te bewijzen dat hij geen familie nodig was, of gewoon een Aiden-trekje dat hij niet wilde verliezen, wist hij zelf niet eens, al neigde het momenteel meer naar de eerste optie. Het feit dat een familielid zo uit het niets was komen opdagen bracht toch iets naar hem naar boven, iets wat hij wilde onderdrukken. Hij wilde niet dat hij afhankelijk werd van iemand. Dat kon alleen maar naar uitpakken, want mensen deden niet anders dan je teleur stellen en je laten vallen. Hij wilde niet leunen op iemand, wetende dat die hem uiteindelijk zou laten vallen als er iets beters kwam, of iets anders dat haar aandacht nodig had. Nee, hij leefde veel liever op zichzelf, er zeker van zijnde dat niemand zo’n streek kon uithalen. Immers waren ze alleen maar mensen, immers konden ze er niets aan doen vieze egoïsten te zijn. Het was iets wat alle mensen waren. Ze konden er niets aan doen, het was aangeboren. Iedereen was een egoïst en hoe harder ze het ontkenden, hoe duidelijker het was. Dit was zijn moment om voor eens en altijd te bewijzen dat hij haar niet nodig had, die enige weg terug naar het hebben van een familie. Nee, hij kon dit alleen. En hij kon het goed. Hij zou zich niet van zijn pad laten slaan.
“Arya, Fairy Wind. Ronan, Blizzard!” riep Aiden uit. De Blastoise richtte zijn kanonnen op de tegenstander en vuurde een Blizzard af. De Fairy Wind voegde zich samen met de Blizzard, waardoor de ijspegels alle kanten op schoten en de twee aanvallen beide tegenstanders volop raakten, ondanks het feit dat de vrouw de twee Pokémon had gezegd te ontwijken. Het was gewoon onmogelijk. Een lichte grijns sierde het gezicht van de jongen. Nu hadden ze wel weer genoeg gespeeld, was het niet? Het was tijd om dit gevecht serieus te maken. Om duidelijk te maken dat hij niet wilde dat ze hem zou onderschatten. “Speelkwartier is over,” zei hij dan ook kalm, voor hij zijn twee vingers legde op de Mega Stone die rond zijn pols stevig vast zat. Al gauw kwam er een licht uit de steen, wat een enorm verbaasde expressie creëerde op het gezicht van zijn tegenstander. Het licht ging al snel over op de Blastoise en voordat een onwetende het door zou hebben, gaf de gehele Blastoise licht en begon hij van vorm te veranderen. Zijn twee kanonnen vervormden zich tot één gigantisch kanon, zich begevend op de top van zijn vervormde schild. De vorm van zijn kop veranderde compleet en ook ontstonden er twee schilden op zijn armen, waarmee de gigantische schildpad inkomende aanvallen kon afweren. Ook konden er nog kanonnen uitkomen, uit welke ook aanvallen afgevuurd konden worden. Ronan had al eerder aan zijn trainer laten zien dat de twee kleinere kanonnen een gigantische kracht hadden. Niet zozeer alleen, maar gezien de nieuwe ability waren ze in combinatie met het grote kanon bijna onverslaanbaar. Aiden was benieuwd wat zijn tegenstander hiertegen zou verzinnen.
‘Ik wist niet dat ik ooit een Mega tegen zou komen,’ sprak de vrouw, duidelijk iets van haar stuk gebracht, een emotie die toch een lichte glimlach op Aiden’s gezicht wist te toveren. Het feit dat hij dit voor elkaar kreeg door Ronan alleen al te laten zien, was toch wel goed voor zijn ego die hij al nooit verborgen hield. Nee, hij was trots op zijn team. Apetrots. En daar had hij het recht toe. Hij en zijn Pokémon hadden hard gewerkt om te bereiken wat ze hadden bereikt. Trots zijn op wat je bereikte was gezond. “Dan zul je nog verbaasder zijn om erdoor verslagen te worden,” sprak Aiden kalm, waarna hij zijn Pokémon een knikje toeworp. De rode ogen van de Blastoise, welke zijn versterkte kracht leken te verduidelijken door de veel fellere blik die er nu in te vinden was, stonden strak gericht op de tegenstander, met een passie alsof hij de Marowak op elk moment zou kunnen verscheuren.
“Water Pulse,” commandeerde hij. De Blastoise liet zich voorover vallen, waardoor hij op vier poten terecht kwam. Uit het gigantische kanon kwam een enorme bal water, welke richting de Bellossom schoot. Een aanval die normaal niet super effectief was, blies de kleine, groene Pokémon nu weg, waardoor ze met een gigantische klap tegen een boom aan knalde. Aiden besloot geen moment te twijfelen en richtte zich al snel tot Arya. “Arya, Fire Blast op de Bellossom,” commandeerde Aiden zijn Mawile, wie meteen haar bek richting de tegenstander draaide en een krachtige bol vuur op de Bellossom afschoot.
Helaas bleek het einde nog niet daar te zijn en gooide de Marowak zijn bot vol tegen de bol vuur, waardoor deze uiteen spatte voor het de kans had zich te ontpoppen tot de volle aanval. Aiden snoof even zachtjes, maar hij was nog lang niet van plan om dit gevecht op te geven. Nee, ze zouden winnen. En ze zouden dit ruim winnen. Het zou alleen nog heel even duren. Zijn aanvallen afweren kon de tegenstander niet voor eeuwig volhouden en hij had al duidelijk de aanvallende leiding genomen, zijn tegenstander gedwongen tot het terugtrekken tot defensie. Hij zou ze verder in een hoekje blijven duwen, tot ze geen kant meer op konden. Het was wachten op het moment dat ze een fout maakten die te groot was, een fout die hem van zijn winst zou verzekeren.
‘Marowak, Bone Rush. Bescherm hem met je Magical Leaf, Bellossom,’ commandeerde de vrouw haar Pokémon. Aiden grijnsde. Dit was zijn kans, dit was de fout waar hij op had gewacht. Hij gunde de Marowak de kans om enige afstand tussen hem en de Mawile te overbruggen, waarna Aiden knikte. “Arya, Fairy Wind. Nu,” commandeerde Aiden zijn Mawile. Deze knikte en vuurde een Fairy Wind af. Helaas leek zijn tegenstander toch nog wel een plan te hebben, aangezien de Marowak zijn bot op volle kracht richting de Mawile gooide, waardoor deze in haar aanval gestopt werd. Het bot raakte haar en in de verrassing wist de Bellossom haar Magical leaf af te vuren, welke de Blastoise volop raakte. Twee super effectieve aanvallen die zijn Pokémon raakte. Aiden haalde eventjes diep adem, wetende dat de tijd er toch aankwam dat hij zijn geheime wapen in zou zetten. Nu moest hij het enkel nog voor elkaar krijgen om de twee Pokémon bij elkaar te brengen, zodat hij de klap kon uitvoeren.
“Arya, Ice Beam! Ronan, Hydro Pump!” commandeerde hij zijn Pokémon. De Mawile richtte haar gigantische bek tot de Marowak en vuurde haar Ice Beam af. Ronan vuurde zijn Hydro Pump af op de Bellossom. Opnieuw een aanval die niet heel effectief zou zijn, maar gezien zijn gigantische kracht zou de schade alsnog gigantisch zijn. De tegenstander leek in deze val te trappen, aangezien haar volgende commando perfect binnen Aiden’s plan paste.
‘Marowak, bescherm Bellossom met je Protect!’ riep ze uit. De Marowak schoot richting de Bellossom, de Ice Beam ontwijkende, om een protect over hen heen te creëren, welke met enorme moeite de Hydro Pump tegen wist te houden. Een gigantische grijns sierde Aiden’s gezicht en hij zag hoe de vrouw fronste, proberende te ontcijferen wat er omging in Aiden’s hoofd. “Bedankt,” zei hij enkel, waarna hij haar mond verbaasd open zag vallen. Het einde van dit gevecht was nu toch echt in zicht.
“Ronan, Dragon Pulse!” riep Aiden uit. Het was geen aanval die super effectief was, of in een normaal geval zo’n gigantische kracht zou hebben. Maar, Arceus, wat was deze aanval sterk in deze vorm van de Blastoise. De vrouw zou niet weten wat haar Pokémon overkwam. De Blastoise hield zijn twee armen naar voren en liet de twee tot nu toe ongebruikte kanonnen tevoorschijn komen. Uit de drie kanonnen die hij tot zijn beschikking had, kwamen al snel verschillend gekleurde stralen, die zich samen voegden en de lucht in schoten. Een gigantische drakenkop werd gevormd en kwam neer op de Pokémon, waarna een gigantische stofwolk ontstond. Aiden kon de grond voor een moment voelen trillen en hoorde zijn tegenstander hoesten toen de stofwolk haar in het gezicht vloog. Voor enkele tellen bleef het veld dan ook onzichtbaar, tot de stofwolk verdween en haar twee Pokémon samen uitgeschakeld op de grond te vinden waren.
De vrouw liet haar kaak in verbazing nog verder zakken, terwijl ze voor een moment verstijfd bleef staan. Trots was leesbaar op het gezicht van Aiden en zijn Pokémon en het duurde even voor zijn tegenstander zich wist te herpakken. Uiteindelijk lukte dit dan toch en ze schudde haar hoofd met een lichte grijns, voor ze woorden mompelde die Aiden niet helemaal kon verstaan. Het zou vast een korte blijk van waardering zijn naar haar Pokémon, iets wat de twee na dit gevecht ook wel verdiend hadden. Hierna wendde ze zich tot Aiden, de jongen die haar zojuist keihard had ingemaakt. Aiden kon de glimlach echter niet van zijn gezicht verwijderen. Gevechten als deze deden hem denken aan de tijd waar alles nog simpel was. Maar helaas leek drama te horen bij het leven van een mens.

‘Ik had niet gedacht dat ze zo’n vechter voort kon brengen,’ sprak de vrouw lachend, terwijl ze op hem af kon stappen. Met ze had ze zijn moeder bedoeld, de vrouw die nooit voor Pokémon kon zorgen. De vrouw die getrouwd was met de man die ze zo slecht behandelde. Aiden glimlachte rustig. “Blijkt dat sommige appels best ver doorrollen, is ‘t niet?” merkte hij rustig op, doelende op de uitdrukking dat de appel niet ver van de boom viel. De vrouw knikte redelijk verbaasd.
‘Ik had nog nooit een Mega gezien, dus het kwam als een verrassing. Zou ik je mogen vragen hoeveel badges je al in je bezit hebt?’ vroeg ze. Aiden wist wat dit was. Een vraag om hem op zijn gemak te brengen, zodat ze zometeen door kon vragen. Waarom ze zo graag een band op wilde bouwen begreep hij niet en hij zou het misschien wel nooit gaan begrijpen. Hij hechtte geen waarde aan familie en de kans dat hij dit ooit zou gaan doen was klein. Nee, dat was niet aan hem besteed. met dat kleffe gedoe moest je echt bij iemand anders aan gaan kloppen.
“Ik heb er nu vier, binnenkort vijf,” sprak hij rustig. “Mits ze de vijfde gym met z’n allen aankunnen, maar ik denk dat ik daar wel in mag vertrouwen,” vervolgde hij in diezelfde rustige toon. Hij zag hoe ze glimlachte bij het zien van de lichte trots die zichtbaar was in zijn ogen. Ze begon dan ook al snel in haar tas te grissen en hield een badgecase voor, welke ze opende. In de badgecase waren zeven badges zichtbaar. De zeven badges die te behalen waren in Kanto. De enige die nog miste, was de achtste. Aiden hief zijn wenkbrauwen. “Met deze Pokémon?” vroeg hij verbaasd. De vrouw lachte kort, maar uiteindelijk werd haar expressie toch serieuzer. ‘Ja, al zijn ze maar een deel van het team,’ knipoogde ze. Aiden moest toegeven toch lichte nieuwsgierigheid te voelen naar het team van de vrouw, maar besloot dat hij dit zou onderdrukken. Ooit misschien, wanneer hij zelf zo ver was als zij, zou hij het aandurven om haar starter uit te dagen tot een gevecht. De pokémon die aan haar zijde liep sinds het begin. Die zou vast en zeker veel sterker zijn dan de Marowak en Bellossom, die van hetzelfde niveau waren geweest als Ronan en Arya. De kans dat hij, zonder Tyrion, de rest van haar team aankon was klein, aangezien Élise deze tegenstanders nooit aan had gekund. Tyrion wel, die had ze weggeblazen zonder enig probleem. En juist die gedachte deed hem licht vrezen voor haar starter.
“Maar, het is weer hoog tijd dat ik er vandoor ga,” sprak hij. Hij zag hoe ze schrok en schudde zijn hoofd. “Versla me een keer. Wanneer dat je lukt, ben ik bereid met je te praten,” sprak hij tegen de vrouw, waarna hij langs haar liep en haar een denigrerend schouderklopje gaf. “Ooit zal het je vast wel lukken,” sprak hij droogjes, voor hij verder stapte. Hij liet al zijn Pokémon, behalve Amore, terugkeren en zuchtte een keer. Enkele stappen van de vrouw af draaide hij zich om, om haar nog een keer aan te kijken.
“En wanneer het je lukt, zul je mijn respect verdiend hebben als trainer. Familie zul je nooit worden,” besloot hij nog te zeggen, voor hij zijn hand opstak en zich weer omdraaide. Hij had de bedroefde blik op haar gezicht nog gezien, maar had besloten dat het beter was om haar de waarheid te vertellen. Waar mensen hem altijd hadden verteld dat bloed sterker was dan water, was dit iets waar hij niet in geloofde. Nee, bloed was niet sterker. Het maakte hem niet uit dat ze een bloedverwant was. Mocht hij ooit voor de keuze komen te staan om haar te redden of één van zijn Pokémon, zou hij zonder twijfel gaan voor de Pokémon. Zij stonden aan zijn zijde wanneer hij het nodig had, de vrouw kende hij niet eens. Het was heel simpel en hij was niet van plan zich te laten leiden door het waanbeeld dat familie alles betekende, dat niets boven de band van een familie kon. Hij wist immers beter dan dat. Familie was niets meer dan familie. Bloedverwanten. Met ouders ontwikkelde je een geforceerde band, gecreëerd door de gedachte dat je geen idee hebt wat je zonder hen zou moeten doen, terwijl je ook zonder hen prima kan overleven. Nee, hij hechtte geen waarde aan deze vrouw en nog veel minder aan zijn vader. De dood van zijn moeder had hem ooit geraakt, maar ook dat had hij weggestopt in een heel ver hoekje, waar niemand hem er ooit over kon confronteren.
Hij was er klaar mee. Familie zorgde enkel voor drama. En dat had hij niet nodig.