SIU - After The Flood

<sub>Het probleem met nieuwe pokémon was soms dat ze niet wisten hoe ze zich in de buurt van andere mensen moesten gedragen. Laat staan dat ze wisten hoe dat ze zich op drukke plaatsen moesten gedragen. Ace had er nooit echt last van gehad. Zijn pokémon waren er altijd snel aan gewend, maar Corvo was een ander geval geweest. De Drowee was niet zoals je zou verwachten dat hij zou zijn. Hij hield van aandacht en wanneer hij je aardig vond dan durfde hij wel eens een knuffel te geven. Het was zeker niet het karakter pokémon dat de groen harige in zijn team wilde, maar hij kon enkel hopen dat het zou veranderen zodra de pokémon evolueerde. Langs de andere kant was een knuffelende Hypno misschien nog veel enger. Niet veel mensen zouden een  knuffel van die pokémon appreciëren.
Voor de zoveelste tijd moest Ace de pokémon weer eens tegen houden. 'Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Wanneer dat je uit je bal bent blijf je bij mij.' zei Ace streng. Als reactie kreeg hij enkel verschillende knikjes terug van de Drowzee, maar nadien bleef hij wel braaf aan de zij van zijn trainer wandelen. Ze bevonden zich in de Prism Tower, en niet veel later stonden ze in de lift naar boven. Het was heel wat geweest om de Drowzee erin te krijgen, maar het was uiteindelijk wel gelukt. De weg naar boven ging niet geweldig snel maar eenmaal boven leek de gele pokémon meteen weg te lopen, maar hij ging maar naar één van de zetels om van daaruit naar beneden te kijken. 'Toch iemand die het leuk vind.' mompelde Ace zacht terwijl hij naast zijn pokémon op de zetel ging zitten. Even had hij een blik naar buiten gericht, maar op het grote uitzicht na vond hij er niet bijzonder veel aan. Het was dat hij gewoon niet terug naar beneden wou gaan. Hij had niks voor niks betaald.

Verbaasd keek Ace op zodra dat alle lichten ineens uit sprongen. Alles werd een stuk donkerder al kwam er nog genoeg licht binnen door de glazen ramen. Eén van de andere bezoekers had wat gezegd en even wierp de jongen een blik op het kleine meisje. Echt reageren deed hij niet, maar hij stond wel recht van de zetel waar hij op zat. Eén hand had hij in zijn broekzak gestoken terwijl dat hij op het meisje af liep. 'Dat, juffie, is wat ze noemen een stroomuitval.' zei hij terwijl dat hij bij het meisje bleef staan, en letterlijk naar beneden moest kijken. Ook zijn andere hand stak hij ondertussen in zijn broekzakken voordat hij even om zich heen keek. Eigenlijk zocht hij naar een ontsnappingsroute maar die kon hij niet meteen vinden. Wat fijn, hij kon voor babysitter gaan spelen. Bij die gedachten richten hij dan ook even een blik op de mensen die samen met hem boven vast zaten. Corvo zat ondertussen nog steeds gewoon op de zetel naar buiten te kijken. Hij leek zich echt geen zorgen te maken over de stroomuitval. Alles wat er buiten was vond hij gewoon weg veel interessanter.</sub>

Nadat haar eerste poging om het mooie uitzicht dat Lumiose City zou moeten bieden te zien verstoord was door een onrustige maag, was Mae de volgende dag wakker geworden op haar matrasje, omgeven door onuitgepakte dozen, met het plan om dat maar eens opnieuw te gaan proberen. Max was het niet met haar eens geweest en had geprobeerd haar op andere gedachten te brengen met hondengeluiden die erg overredend geklonken hadden. Ze hadden best effect gehad kunnen hebben als Mae het zou kunnen verstaan.. Nu was dit niet het geval en Mae had haar maatje met een grote glimlach meegesleurd naar een gebouw dat een Panorama-uitzicht over de stad zou moeten bieden. Het eerste wat de brunette opmerkte toen ze met de lift aangekomen was, was dat het best rustig was. Met een mentale schouderophaal deed Mae dit af aan het feit dat de inwoners van Lumiose hier wel niet meer zouden komen omdat ze het uitzicht inmiddels wel zouden kennen, maar waarom er dan zo weinig toeristen waren was nog maar de vraag. Al snel werd de aandacht van het meisje echter getrokken door de glazen wanden die uitzicht boden op de hele stad. Verwonderd liep ze een rondje langs het glas en nam alles in zich op. Max liep met haar mee en leek zich neergelegd te hebben bij het feit dat hij Mae dan maar gewoon moest beschermen als er iets misging nu ze toch weer de hoogte in waren gegaan.
Plots gingen alle lichten uit. Er klonken wat verbaasde kreten op van de paar mensen die zich in de ruimte bevonden en de Herdier fronste, wat door zijn gigantische wenkbrauwen nog duidelijker te zien was en de Herdier er, naar Mae's idee, echt schattig, maar vooral grappig, uit liet zien omdat het nu net leek alsof de Pokémon geen ogen, maar alleen wenkbrauwen had. Grinnikend boog het meisje zich dan ook naar de Pokémon toe om hem een aai te geven. "Rustig maar, Max. Het zal wel weer opgelost worden." Met een blik die Mae zei dat haar maatje dat zeker niet geloofde en dat er naar zijn idee eerder een zombie apocalypse begonnen was, ging de Herdier zitten. Mae leunde tegen het glas en nam de ruimte in zich op, waardoor ze zag dat een jongen met groen haar en een opmerkelijk klein meisje bij elkaar stonden. De brunette liep op de twee af en ving op wat de groengrijze zei. "Wel raar, ik zou denken dat in de stad van het licht zoiets niet al te snel zou gebeuren." Merkte ze op terwijl ze beide personen even aankeek. "Ik ben Mae, trouwens. En dit hier is Max." vervolgde ze met een glimlach. De Herdier had zich schuin voor zijn Trainer gepositioneerd en nam de onbekende personen en Pokémon goed in zich op, maar verder hield de Loyal Dog Pokémon zich afzijdig.

_{Het antwoord dat Ace gegeven had was niet meteen in de smaak gevallen bij het kleine meisje, maar hij moest enkel maar even grinniken om haar reactie. Het ging nog een lange dag worden als ze lang bleven vast zitten doordat de stroom uit stond. Hij had wel een elektrische soort in zijn team maar of dat General echt kon helpen was maar de vraag.
Een ander meisje had zich ook bij de groep gevoegd en Ace keek haar heel even aan. Net zoals de andere had ze ook een pokémon bij haar, één die de jongen totaal niet bekend voor kwam. Het had veel weg van een hond, maar verder had het werkelijk niks speciaal. Een kleine frons kwam op zijn gezicht toen dat ze het andere meisje alweer war hoorde zeggen. 'Een pauze, natuurlijk.' antwoordde hij en een duidelijk gemaakte glimlach verscheen op zijn gezicht. Wat was hij toch geweldig met mensen die verschillende jaren jonger waren dan hijzelf. Hij was gewoon een natuur talent. 'Wie weet, misschien zitten we hier wel een zeer lange tijd vast als ze het probleem niet kunnen vinden.' ging hij rustig verder met een kleine grijns. Ondertussen zag hij vanuit zijn ooghoeken hoe dat ook zijn pokémon op hen af kwam lopen. De gele pokémon was bijzonder...opmerkelijk tussen de twee hondachtige pokémon. Corvo nam haast meteen zijn been beet en keek met een vrolijk gezicht naar boven naar zijn trainer. Ace reageerde er niet meteen op, maar dat leek de pokémon niet te storen. 'Ik ben Ace en dat is Corvo.' zodra dat hij zijn pokémon voorstelde wees hij met zijn duim even naar de Drowzee, maar nadien keek hij terug om zich heen. 'Nu dat we gezellig hebben kennis gemaakt, is er iemand die weet of er een nooduitgang is?' bij die woorden richten hij zich vooral tot Mae.}

De blondine opperde met een glimlachje dat zelfs de stad van het licht blijkbaar pauzes nodig had, waarop de groenharige persoon reageerde met een overduidelijk neppe glimlach. De twee leken het niet goed met elkaar te kunnen vinden, bedacht de brunette. Zelf lachte Mae over de opmerking van het meisje en luisterde daarna hoe de oudere jongen zei dat ze hier misschien wel lang vast zouden zitten. De brunette haalde glimlachend haar schouders op. "Ach, ik was toch niet van plan om vandaag veel te doen." Deelde ze mee met een glimlach. Mae bedacht zich dat het aan de andere kant wel goed zou zijn om op haar tweede dag in Kalos iets productiefs te doen; dingen als eten en wc-papier had ze eigenlijk wel nodig en al die onuitgepakte dozen in haar appartement leken wel beschuldigend naar haar te staren als ze door de deur stapte. Het was alleen zo dat ze er nu nog eventjes geen zin in gehad, de stad ontdekken was voor nu veel leuker en ze had zich tot nu toe ook prima kunnen redden zonder de basis aan levensmiddelen, en zelfs zonder wc-papier.
Nadat de zestienjarige zich voorgesteld had, stelde de blondine zichzelf en haar Pokémon voor als Taiga en Barnaby. Mae's blik viel op de oranje Pokémon en zakte meteen door haar knieën met de bedoeling om de Growlithe te aaien. Terwijl ze haar hand naar het wezentje uitstak keek de brunette naar de Trainer van de Pokémon, en grijnsde een vrolijke grijns naar het meisje toen ze merkte dat ze nu kleiner dan haar was en daarom naar haar op moest kijken, wat volgens de brunette wel weer grappig was. Mae gaf de Pokémon van Taiga een paar aaien en ging toen weer rechtop staan. Bij het zien van de Pokémon van de blondine viel Max toch even uit zijn rol van norse beschermer en Mae kon duidelijk zien dat de Herdier een warme blik in zijn ogen kreeg terwijl hij de Growlithe voorzichtig besnuffelde.
Ook de groenharige jongen stelde zich voor en zei dat hij Ace heette. Een geel met bruine Pokémon voegde zich bij de groep en pakte het been van Ace vast. Toen Mae het vrolijke gezicht van de ietwat aparte Pokémon zag, moest ze zelf onbewust glimlachen voordat ze hoor ogen weer op de oudere jongen richtte, die net gevraagd had of iemand de nooduitgang gezien had. ”Daar heb ik nog niet echt naar gekeken,” Antwoordde Lynn terwijl ze zich half van de twee personen wegdraaide om de ruimte in zich op te nemen, op zoek naar het kleine, lichtgevende bordje dat normaal de nooduitgang markeerde. Om de één of andere reden had Mae eigenlijk gedacht dat dit licht nog wel aan zou zijn, dat er een noodvoorziening was speciaal voor nooduitgang-bordjes, of zoiets, maar dit bleek niet het geval te zijn. Eigenlijk was er op het eerste gezicht nergens een deur te zien, alleen de gesloten liftdeuren die zonder stroom natuurlijk niet open zouden gaan. De brunette draaide zich weer terug en wierp een korte blik op Max. De Herdier had zich wat verplaatst en stond nu tussen haar en Ace in, alsof de Loyal Dog Pokémon besloten had dat de oudere jongen een beter mogelijke dreiging was dan de blondine. ”Ziet een van jullie nog een andere optie om naar beneden te komen?” Vroeg Mae vervolgens, om er na een paar seconden met een grijnsje aan toe te voegen: “Het liefst zonder dat we onszelf door het glas moeten gooien, natuurlijk.”

Taiga Dunnett schreef:

That blonde, she's a bomb, she's an atom bomb.
Rigged up, and ready to drop!
Bad news, I'm a fuse, and I've met my match.
So stand back, it's about to go off!
That vixen, she's a master of disguise!
I see danger, when I look in her eyes.
She's so foxy, she could lead to my demise.
So I'm running, 'cause I've run out of time.

She's a Bombshell Blonde

Taiga had zojuist definitief besloten dat ze de groenharige, lange freak niet zo aardig mocht toen ze zijn opmerking hoorde. Ze keek verstoord op naar zijn overduidelijk nep opgezette glimlach en vernauwde haar ogen lichtjes naar het persoon. Ze beeldde zich dan ook in hoe mooi haar vuist zou staan in zijn gezicht en ze was zeker dat dat evenement nog wel plaats ging vinden in de loop van de middag als het zo door ging. Maar voor nu nog eventjes niet. Taiga zuchtte eventjes lichtjes en rekte zich uit. Zou haar vuist überhaupt bij zijn gezicht kunnen? Ze zou dan goed mogen springen… Maar goed, ze kon het sowieso proberen. En anders zou ze Barnaby wel optillen en in zijn neus laten bijten. Ook altijd zeer effectief op creepers met vreemd gekleurd haar. Barnaby zou het niet erg vinden, maar dan moest ze wel eventjes zijn bek desinfecteren nadien. Wie weet wat voorn ziektes de groenharige engerd mee zou dragen… Taiga werd echter uit haar gedachten getrokken toen het andere meisje begon te spreken. Gelukkig reageerde zij wel leuk. Taiga glimlachte dan ook weer en keek haar aan. “We zitten hier in ieder geval met een mooi uitzicht,“ besloot ze, waarna ze eventjes tegen het raam aan klopte. Barnaby spitste zijn oren even bij het geklop en hief zijn kopje naar zijn trainer, maar toen deze opmerkte dat er niets aan de andere kant van het raam stond, werd zijn aandacht al snel weer verloren. Taiga glimlachte eventjes zachtjes. Barnaby was af en toe best wel naïef, maar zeker een trouwe Pokémon. Eventjes keek ze naar de mensen beneden, die gewoon langs het gebouw liepen alsof er niks aan de hand was. Zou de stroom er snel weer op springen? Ze hoopte het wel. Taiga zakte neer langs de glazen wand en ging op de grond zitten, haar knieën opgetrokken en haar armen erom heen geslagen. Het zat nog best comfortabel op de vloer, comfortabeler dan dat ze gedacht had. Barnaby drukte zijn neus eventjes tegen haar wang aan en ze grinnikte zachtjes van het koude gevoel. “Niet doen Bar,“ murmelde ze de Pokémon met een glimlach toe. Barnaby hield zijn hoofdje eventjes scheef en kwispelde eventjes lichtjes, maar op het moment dat Taiga hem een aai over zijn bol gaf, was het goed. Een Puppy poot was snel gevuld, zo bleek maar weer. Toch was ze wel blij dat ze Barnaby bij zich had. Als ze met deze twee vreemde mensen zat zonder de Pokémon erbij, had ze zich absoluut niet prettig gevoeld. Nadat zij en Barnaby zich voorgesteld hadden, bleek het meisje, Mae, Barnaby nog wel te mogen. Eerst keek Barnaby wat geschrokken op toen ze door haar knieën ging en haar hand uitstak, maar hierna liet hij zich kwispelend aaien. Taiga glimlachte lichtjes. Barnaby was altijd al blij geweest met aandacht. Van wie dan ook. Het was ergens wel grappig om te zien. De Pokémon was hondstrouw, maar met een beetje aandacht kreeg je hem alweer van zijn ‘missie‘ af. Of een Poképuff natuurlijk, de liefde van Barnaby ging grotendeels door zijn maag. En daar maakte Taiga nog wel eens dankbaar gebruik van. Barnaby’s aandacht verschoof daarna alweer vlug naar de Herdier en kwispelde vrolijk. De Puppy Pokémon zakte iets door zijn voorpootjes heen en kefte zachtjes.
Ze hief haar blik weer toen de groenharige, blijkbaar Ace hetend, vroeg naar de nooduitgang. Dat was een goeie. Was er een nooduitgang? Ze liet haar blik zoekend over de muren heen, maar ze zag nergens het wel bekende poppetje dat naar de deur rende. Nou dat was lekker. Maar goed, de slungel had toch de vraag niet aan haar gesteld. Maar tegelijkertijd, dat maakte het alleen maar leuker om erop te reageren. Hij wilde immers geen reactie. “Nou, als je er eentje ziet, dan ben je waarschijnlijk de eerste,“ reageerde ze dan ook op de jongen. Ze leunde met haar hoofd op haar knieën en keek omhoog. Of ze nou stond of zat, ze moest toch wel omhoog kijken, dus wat maakte dat op zich uit? Ze keek eventjes over haar schouder naar het uitzicht, wat haar nu toch een beetje saai begon te worden. De volgende keer zou ze de uitkijktoren dus maar overslaan. Dit werd al heel erg snel oud, vooral omdat ze hier dus vast zat. Nu was Taiga niet echt claustrofobisch maar leuk was altijd anders. Mae begon vervolgens maar te praten over andere opties om naar beneden te komen. Taiga keek eventjes op en rekte zich uit. “Ik wilde zojuist opperen om één van ons in een duikvlucht naar beneden te sturen, maar dat gaat inderdaad niet werken.“ Sprak het meisje, al wierp ze nog eventjes een blik op Ace. Met zijn lengte zou hij prima functioneren als stormram, of niet dan? Een paar glasscherven zou hij waarschijnlijk niet lelijker worden. Arceus, ze was gemeen. Maar ze voelde zich er niet bepaald schuldig over. “We zouden ook iemand in de liftschacht kunnen werpen, maar of dat nou zo’n goed idee zou zijn…“ Merkte Taiga onschuldig op, waarna ze haar aandacht richtte op de twee Pokémon die ook in het gezelschap waren. Twee Pokémon die ze nog nooit gezien had. Dat moest ze toch nog wel even scannen. Ze richtte haar Pokédex op de twee Pokémon en keek met interesse naar de Pokémon. Drowzee en Herdier. Kwamen ze uit deze regio? Ze wist in ieder geval zeker aan de info die de Pokédex gaf, dat Drowzee uit Kanto kwam. Nu ze erover nadacht, misschien had ze ze wel eens gezien. Er was immers een Psychic Gym in Saffron City… Ze fronste eventjes lichtjes terwijl ze erover nadacht. Ja, ze moest ze wel eens een gezien hebben. “Jullie Pokémon zien er goed uit..“ Sprak Taiga uiteindelijk maar. Ze wilde nog wel iets van een gesprek opstarten. Anders voelde ze zich alleen maar ongemakkelijk. “Hebben jullie nog meer Pokémon?“ Besloot ze vervolgens maar te vragen. Zijzelf had alleen maar Barnaby, en daar was ze op zich wel tevreden mee. Barnaby was een vreselijk leuke Pokémon. Maar andere trainers hun Pokémon zien was op zich wel leuk…

thanks <3

_{De één had die dag niet veel te doen terwijl de anderen het er een mooi uitzicht vond. Dat waren redenen die dan ook enkel voor hen golden. Ace had zeker wel wat beters te doen dan vast zitten in een toren met twee meisje. De jongen kon niet anders dan denken dat het nog een lange tijd zou duren voor dat ze weer uit de toren zouden zijn. Taiga had zich al op de grond neer gezet om bezig te zijn met haar pokémon. De jongen had dan ook al lang de conclusie getrokken dat ze niet veel aan haar zouden hebben. Die gedachten zou enkel maar veranderen als het meisje het tegendeel wist te bewijzen, in ieder geval had ze nog een zeker nut. Ze was de ideale persoon om te irriteren, zo had Ace in ieder geval nog zijn bezigheid terwijl dat hij vast zat. Om precies die reden had hij de vraag vooral gesteld aan Mae, maar van beide kreeg hij een antwoord en het kwam twee keer op hetzelfde neer. Ze hadden er nog geen gezien, enkel Taiga moest er nog wat aan toevoegen. Ace keek dan ook even naar haar. 'Werkelijk? Ben ik dan de eerste? Dat had ik nu echt niet zelf kunnen bedenken.' sprak hij waarna hij kort met zijn ogen rolde. 'Maar bedankt voor de verduidelijking, ik was er zelf echt nooit op kunnen komen.' de sarcasme in zijn stem droop er bijna vanaf.
De bruine hond van Mae had zich ondertussen tussen hem en Mae geplaatst. Hij wist nog steeds niet wat hij van het wezentje moest denken. Deels kwam dat ook omdat hij de pokémon gewoon niet kenden. Misschien was het wel een super sterker pokémon, maar ergens betwijfelde hij het. Hij had natuurlijk zijn pokédex erbij kunnen nemen en zo kunnen zien welke pokémon het was maar daar nam hij de moeiten zelfs niet voor. De Growlithe van Taiga kende hij echter wel. Een heel lange tijd geleden had hij er zelf één in zijn team gehad maar die had hij vervolgens in de wonder trade gedaan. De evolutie was een leuke evolutie maar hij had er niet veel aan. Hij had niet geweten wat dat hij met de Growlithe moest aanvangen. Zelfs niet wanneer die zou zijn geëvolueerd.
Mae vroeg of dat er misschien nog een andere weg was, mar Ace zag niet meteen iets dat ze konden gebruiken. Er waren natuurlijk wel enkele mogelijkheden maar ook die waren gelimiteerd. Het kleine meisje van de groep nam uiteindelijk echter de woorden uit zijn mond. Hij had precies hetzelfde willen zeggen maar zij was hem voor. De blik die hij toegeworpen kreeg wilde duidelijk maken dat het haar bedoeling was dat hij zou springen, maar de groen harige jongen keek haar enkel met een kleine grijns op zijn gezicht aan. 'Wat leuk dat je het voorstel, maar ik vrees dat je de val niet gaat overleven.' zei hij terwijl dat hij ondertussen terug naar de bank liep die er stond en daarop ging zitten. Zodra het meisje het echter had over de lift wierp hij even een blik op het ding. Het zou natuurlijk kunnen werken, maar wat waren ze dan van plan? Ze waren niet maar twee verdiepingen hoog, ze zaten wel net wat verdiepingen hoger dan dat. Zelfs als er een ladder was zou het geen veilige actie zijn. Toch was er nog steeds de mogelijkheid dat een pokémon hen zou kunnen helpen, al zou hij zelf niet goed weten hoe. De twee pokémon van de meisjes zagen er in dat geval niet meteen behulpzaam. Ze konden ook niet vliegen dus dat was ook geen optie. Blijven zitten en niks die was echter ook niet de oplossing, het duurde dan ook niet lang voordat de jongen weer gewoon recht stond.
Ace liep dan ook naar de lift toe en waagde een poging door op het knopje te drukken dat de lift naar boven zou moeten roepen maar er gebeurde niks. Hij horde geen lift naar boven komen, maar iets anders veranderde ook niet. 'Moesten we twee verdiepingen hoog zitten ja, maar ga je gang als jij van hier naar beneden wilt klimmen. Je zou maar eens per ongeluk je grip verliezen en vallen.' bij zijn laatste woorden keek hij even terug achterom naar de rest waarna hij zich weer naar de lift toe draaide. Het beste leek wel om gewoon te wachten tot dat de stroom weer terug was, al kon dat even duren. De vraag of dat ze nog meer pokémon handen werd vervolgens gesteld. 'Ik heb nog een Gengar en een Lyxray. Normaal ook nog een Magmar.' antwoordde hij zonder dat hij Mae aan keek, in plaats daarvan liep hij door de ruimten om te zien of er toch niet ergens nog een nooduitgang was. Welk gebouw had nu ook geen nooduitgang? Zeker iets als de Prism Tower. Dat wilde nog maar eens duidelijk maken dat niet alle mensen even verstandige keuzes maakten. Naast hem verscheen ondertussen het gele figuur van Corvo. De pokémon volgde hem ook overal heen, maar niets zoals General deed om hem te beschermen, maar gewoon voor zijn gezelschap.
Ondertussen had hij nog steeds geen nooduitgang gevonden, dus hij besloot maar dat er geen was. Normaal gezien was zo'n uitgang zeer opvallend omdat mensen die snel moesten vinden wanneer dat er een noodgeval was. Toch was die niet aanwezig. 'Geen nooduitgang. We zitten hier dus vast tot dat de elektriciteit weer besluit aan te springen.' zei Ace waarna hij een zachte zucht liet horen. 'Tenzij dat iemand nog een geweldig plan heeft zoals uit het raam springen dat ons kan helpen.' zei Ace en hij draaide zich terug om naar het vrouwelijk gezelschap. Hij wou niet in de toren vast zitten. De groen harige jongen stond veel liever weer buiten om zich met belangrijkere zaken bezig te kunnen houden. Eén van die zaken was de Prinplup die hij moest gaan vangen, langs de andere kant kon hij misschien ook hopen dat één van de twee andere een interessante pokémon bij zich had. De leden van Team Rocket stalen zo vaak pokémon. Het enige probleem was dat hij geen flauw idee had hoe hij eraan moest beginnen. Hij kon toch moeilijk gewoon de pokémon vast grijpen en meer niet. of een pokébal stelen. Daarbij zaten ze vast, hij kon nergens heen. De Prinplup was gewoon nog de beste optie.}

De Trainer van de Growlithe leek zich op zijn minst te irriteren aan de groenharige jongen en keek met licht vernauwde blik naar hem. Mae besloot er maar gewoon niets over te zeggen, omdat dat toch niet zou veranderen of de twee elkaar mochten of niet. Om zichzelf toch maar iets van een houding te geven ontstond er een kleine frons op haar gezicht en wierp de brunette een blik op Max. De Herdier hield de oudere jongen in de gaten met een berekenende blik in zijn ogen. Max was niet altijd zo geweest, als Lillipup was de Pokémon veel naïver geweest en moesten Mae en Maxwell elkaar even vaak uit de problemen halen. Echter toen Mae's vriend evolueerde, werd hij ernstiger, zich meer bewust van de gevaren in de wereld. Het meisje was dat echter niet geworden, zij was even naïef en spontaan gebleven als eerst en dat zorgde er nog wel eens voor dat Max bij had moeten springen om haar uit situaties die aan de gevaarlijke kant waren te houden. Nu was Mae al aardig wat jaartjes ouder, maar nog steeds was ze haar haast kinderlijk te noemen gedrag niet kwijtgeraakt. Soms leek het haast wel alsof al het logisch denkvermogen van Mae naar haar maatje was gegaan, ten minste, als het ging om inschatten of iets gevaarlijk was of niet. Mae schudde kort haar hoofd en liet haar ogen weer naar haar gezelschap glijden. Ze was zich er heus wel van bewust dat de wereld niet alleen maar uit zonneschijn en regenbogen bestond, maar als ze ergens mee bezig was, bijvoorbeeld een stad ontdekken of zoiets dergelijks, dan dacht ze er gewoon niet automatisch over na wat voor gevaren zich verscholen in de straten zoals sommige anderen dat wel leken te doen. Het maakte niet al te veel uit, concludeerde Mae uiteindelijk. Zolang Max er was om haar tegen te houden, of dat in ieder geval te proberen, moest het wel goed komen. En anders waren Bella en Felix er ook nog, al zou Felix op het moment niet meer kunnen uithalen dan puntige stenen rond iemands voeten te werpen of de persoon te prikken met zijn snavel. Door die gedachten verscheen er onbewust een glimlach op het gezicht van de zestienjarige en de frons verdween, voor een deel ook omdat de blondine sprak dat ze in ieder geval een mooi uitzicht hadden. Mae keek even door het glas naar buiten en daarna weer naar het meisje dat net gesproken had. "Klopt," Begon ze "En door die glazen wanden zitten we ook niet helemaal zonder licht. Hier in het pikkedonker zijn zou nog erger zijn." Opnieuw keek Mae naar buiten en keek dit keer aandachtig naar de andere gebouwen. Daar brandde nog gewoon licht, zag ze. "Wel raar dat de stroom van alleen dit gebouw uitgevallen is, normaal zit zoiets op een netwerk aangesloten en gaat het bij meerdere gebouwen mis." Merkte ze op terwijl ze nog even verder keek of er nog andere gebouwen waren die geen licht hadden, ze kon er geen vinden.
De Growlithe was echt een schatje. Eerst leek hij van haar te schrikken, maar daarna liet hij zich toch aaien. Na de Pokémon nog eventjes met een glimlach achter zijn oortje gekrabd te hebben, volgde Mae al snel het voorbeeld van de blondine en ging zitten. De hele tijd blijven staan zou ook geen zin hebben, bedacht ze. Als het erg lang zou duren zou het misschien ook beter zijn om het zich maar een beetje gemakkelijk te maken. Mae plofte op de grond neer en plaatste haar handen een stukje achter zich als steun. Vervolgens kruiste ze haar benen in een soort kleermakerszit en keek toe hoe Max' oren iets omhoog schoten bij het horen van het gekef. De Herdier trok zijn ogen van Ace af en richtte ze rustig op de Growlithe. Mae grinnikte zachtjes toen de blik van de Loyal Dog Pokémon vrijwel meteen smolt toen hij de kleine Pokémon in de gaten kreeg. Haar vriend had altijd al een zwak gehad voor jonge Pokémon, wat waarschijnlijk ook de reden was dat hij goed met zowel Bella en Felix om kon gaan, die beiden jonger dan hem waren. De Herdier zakte ietwat door zijn poten en liet een uitdagende blaf horen alvorens hij tussen Mae's armen doorschoot en via de andere kant op de Growlithe afkwam. "Voorzichtig hè, Max," Zei Mae met een glimlach, ook al wist ze dat Max een jonge Pokémon die geen kwade bedoelingen had nooit ook maar iets aan zou doen.
Ook Taiga gaf antwoord op de vraag die misschien meer voor Mae bedoeld was. Mae zelf had daar geen problemen mee, misschien had de blondine wel iets anders ontdekt of een goed idee om naar beneden te komen, en daarom luisterde ze dan ook rustig naar wat het andere meisje te zeggen had. Ace daarentegen leek over het algemeen niet goed tegen de opmerkingen van de blondine te kunnen en reageerde dan ook overmatig sarcastisch en met het rollen van zijn ogen. Mae besloot de botsing tussen de twee voor een tweede keer te negeren en te vragen of ze misschien wisten of er nog een andere manier was om naar beneden te komen. Als antwoord kreeg de brunette twee voorstellen die haar niet bepaald uitvoerbaar leken van Taiga's kant, waarna de oudere jongen sprak dat Taiga de val niet zou overleven, alsof de blondine net had voorgesteld om vrijwillig een duikvlucht zonder parachute te maken. Met haar ogen volgde Mae de groenharige jongen, die op een bankje ging zitten maar vrijwel meteen weer opstond terwijl ze deze kans om te reageren maar even aan haar voorbij liet gaan. Een gesprek over suïcidale reddingsacties omdat je een ander niet mocht, was niet echt haar favoriete ding om aan mee te doen.
Ace drukte op het liftknopje en Mae wachtte nieuwsgierig af. Heel misschien was de stroom ondertussen wel weer aangegaan en waren de lichten alleen nog niet aangezet, of zoiets, je kon altijd blijven hopen. Maar helaas, de liftdeuren gingen niet open, en de lichten gingen ook niet opeens weer aan. Na met een fronsje de woorden van de jongen bij de lift aangehoord te hebben, sprak Mae: "Klimmen hoeft niet per sé, als we echt wanhopig worden kunnen we altijd nog de liftkabel doorsnijden en iemand naar beneden laten om hulp te halen. Voor nu blijf ik in ieder geval wachten of de stroom weer aan zal gaan, zo erg is het hier ook weer niet." eindigde ze met een glimlach.
"Bedankt!" Sprak Mae nadat de blondine een complimentje had gemaakt. "Jouw Growlithe is ook een erg leuke Pokémon." De vraag of Mae en Ace nog meer Pokémon hadden werd gesteld en de groenharige jongen antwoordde dat hij nog een Luxray en een Gengar had. Wat hij daarna zei verbaasde Mae echter, namelijk dat hij normaal gesproken ook een Magmar had. "Naast Max hier zitten er ook nog een Girafarig en een Skarmory in mijn team," Antwoordde Mae voordat ze zich tot Ace richtte en vroeg: "Maar wat bedoel je met normaal?" Waarna ze zich bedacht dat het misschien een gevoelig onderwerp was, en er grinnikend aan toevoegde: "Als je het wilt vertellen, natuurlijk. Niet alles hoeft altijd openbaar te zijn."
De oudere jongen concludeerde dat er geen nooduitgangen waren, wat eigenlijk al bekend was, en dat ze daarom vast zouden zitten totdat de stroom weer aan zou springen. Mae knikte simpelweg als antwoord, het was gewoon de waarheid. Niet dat het nou zo verschrikkelijk was, maar het betekende wel dat ze hier zo lang vast zouden zitten als de stroom uit zou blijven. Ach, bedacht de brunette, het kon altijd erger. "We moeten onze Pokémon kunnen inzetten.." Peisde Mae terwijl ze iets meer achterover leunde en uitkeek over Lumiose City.

<sub>Het was maar goed dat Jigsaw niet uit haar bal was. De Luxray vond het maar niks wanneer iemand ook maar slecht sprak over haar trainer. Ze zou echter niet zo snel wat doen als Ace het haar verbad, maar het meisje zou geen al te vrolijke blikken hebben gekregen van de pokémon. Het zou Ace zelfs niets hebben verbaasd moest de pokémon heel de tijd bij Taiga zijn gebleven om haar gewoon in de gaten te houden. Jigsaw was absoluut geen allemans vriend. Ze moest niks hebben van andere trainers en ook niet van andere pokémon. Het was zelfs zo erg dat ze vaak de andere pokémon die in haar team zaten niet vertrouwde. Ze zou ze niks doen, en alles het moest kon ze gerust samen werken maar dat wilde niet zeggen dat ze hen ging vertrouwen. Van alle pokémon in zijn team was zij al het langste hij hem. Ze had net zoals Ace de nodige problemen meegemaakt en dat had haar gemaakt zoals ze was, toch kon de jonge man het nooit over zijn hart halen om de pokémon weg te doen. Als hij de Luxray ooit kwijt zou zijn dan was het omdat de pokémon zou zijn getsorven.
'Wauw, ik heb nog nooit iemand zo jaloers horen praten over mijn lengte. Het moet niet makkelijk zijn om zo klein te zijn. Je moet vast zeer weinig van de wereld kunnen zien daar beneden.' Ace zou altijd de bal terug kaatsen wanneer hij dat kon. Wanneer dat hij een tegen reactie zou geven zou hij dat ook doen. Alles om de ander zo hard mogelijk te irriteren, al was het duidelijk dat het meisje al vrij hard was geïrriteerd door zijn aanwezigheid. Het was bij iedereen ondertussen ook wel opgevallen dat de twee nooit beste vrienden ging worden, maar Ace vond het kleintje prima tijdverdrijf. De twee dames begonnen uiteindelijk te praten over het mooie uitzicht en wist hij veel wat nog allemaal. Het was een onderwerp dat hij niet volgde en zich niet mee bezig ging houden. Als hij zich niet vergiste was het punt van alles dat ze beneden zouden geraken. Praten over het uitzicht ging daar niet bij helpen. Aangezien niemand anders veel leek te doen was hij ook maar gaan zich of hij echt niet ergens buiten kon geraken. Misschien een uitgang die hij nog niet gezien had. Alles was beter dan te blijven zitten en niks te doen.
Corvo was hem ondertussen aan het volgen, al was zijn blik af en toe gericht op de twee andere pokémon. Het was niet zozeer dat hij mee wou gaan spelen en sociaal wou gaan doen, hij wou ze gewoon wat bestuderen. Ze zagen er volledig anders uit dan hij zelf en dat trok gewoon zijn aandacht. Voor hem waren ze echter te druk om leuk te zijn, daarom dat hij ze bleef bestuderen van op een afstand. Heel even keek Ace op toen dat Mae zei dat het vreemd was dat enkel die toren last had van de stroomuitval. Het was inderdaad vreemd maar er zat vast wel een logische verklaring af. 'Hm, misschien heeft iemand het wel met opzet gedaan.' begon hij. 'Maar waarschijnlijk is het gewoon toeval.' eindigde hij. Er zat een logische verklaring achter, dat kon gewoon niet anders. Misschien dat de stroom gewoon was uitgevallen omdat de toren zoveel stroom verbruikten. De stad was groot, dus het kon altijd zijn dat er ergens eens een stroomuitval zou zijn.

Al de opmerkingen die hij kreeg van het meisje deden hem vrij weinig als hij eerlijk mocht zijn. het zorgde er alleen maar voor dat hij zich wist te vermaken terwijl dat hij daar boven vast zat met de twee. Je kon ook duidelijk aan Ace zien dat hij zich prima aan het vermaken was. De glimlach die hij op zijn gezicht had sprak bijna boekendelen. 'Try it,' zei hij met een uitdagend blik in zijn ogen. 'Je moet dan wel eerst aan mijn gezicht geraken vooraleer je mij een boks kan geven, en met die lengte van je kan dat wel eens een probleem worden.' sprak hij rustig terwijl dat hij zich naar haar toe draaide. Uitdagen, dat was het enige wat dat hij op dat moment aan het doen was. Ace wist goed genoeg wie de makkelijke types waren en wie niet, en het meisje was er duidelijk één. Ze liet zich best gemakkelijk doen als je het hem vroeg. Ace had ondertussen de lift toch geprobeerd, maar zonder succes. Een kleine frons kwam op zijn gezicht bij het horen van het voorstel van het oudere meisje. Liftkabels doorsnijden? Dat leek hem ook niet meteen het beste idee ooit. Ace voegde zich ondertussen maar terug bij de twee. 'Liftkabels doorsnijden kunnen we beter niet doen. Lijkt me niet het beste plan, dan is gewoon wachten zelfs nog beter.' wat dat Taiga zei negeerde hij volkomen.
Iedereen behalve Taiga had meer dan één pokémon, zo ook Mae. Ze vroeg ook nog iets over zijn Magmar maar hij haalde even kort zijn schouders op. 'Ach, gestolen door Team Rocket maar ik krijg hem nog wel terug.' sprak hij voor dat onderwerp zeer rustig. Hij was al een groot deel te eten gekomen over Team Rocket, en hij was er ook zeker van dat het niet lang meer ging duren vooraleer hij zijn pokémon weer terug had. Doordat hij er zo zeker van was, was het voor hem ook minder frustrerend om erover te praten of aan te denken. Ace keek vanuit zijn ooghoeken wat naar beneden naar Taiga toen ze vroeg of zijn Gengar niet kon zweven. Natuurlijk kon hij dat, en hij zou gerust naar beneden kunnen gaan maar de kans was groot met hem dat hij niet deed wat hij zou moeten doen. En dat was hulp zoeken. 'Hij kan zweven ja, maar als je verwacht dat hij hulp gaat halen ga je hier lang kunnen wachten, kleintje.' de pokémon zou hen uiteindelijk misschien wel willen helpen, maar dat zou dan lang duren. Hij zou het in eerste instantie grappig vinden dat ze vast zaten, en dat plezier wou hij zichzelf dan niet ontnemen.</sub>

Beledigend bedoelde opmerkingen bleven heen en weer schieten van de blondine naar oudere, groenharige jongen en weer terug. Op dit moment hield Mae vast aan de hoop dat het doel om weer naar beneden te komen de twee zou verenigen, en dat ze in te tussentijd niets ernstigs zouden uithalen. Wat afwezig keek de brunette uit het raam terwijl ze een korte pluk haar wat afwezig opzij veegde. Ruzies waren nooit leuk, ze werkten zo deprimerend. En nu Mae in een nieuwe stad, een nieuwe regio was, wilde ze niets sombers, ze wilde leuke, spannende en grappige dingen! Maar voor nu zou ze het nog maar even aankijken, ze wilde het niet erger maken, of zoiets.

"Het uitzicht is inderdaad wel leuk," Meteen verscheen er weer een vrolijke glimlach op Mae's gezicht terwijl ze een opgewekte blik op de stad achter de glazen wand wierp. "Een van de redenen waarom ik in Lumiose ingetrokken ben," Begon de brunette vrolijk "Er valt hier zoveel te ontdekken, en daarbij ligt het centraal." Ace sprak dat het misschien met opzet was gedaan, maar maakte daarna duidelijk dat hij dat niet echt geloofde. Mae knikte instemmend. "Waarom zou iemand ook met opzet een uitkijktoren platleggen?"
Terwijl Taiga een smiley in de damp op de ruit tekende, schoof Mae dichter bij het raam en het meisje, en tekende met haar wijsvinger een soort gestileerde versie van een Growlithe naast de smiley. Vervolgens schoof de brunette, nog steeds zittend, weer wat naar achteren om haar prachtstuk te bewonderen, om vervolgens in de lach te schieten. "Het lijkt net een aardappel," Lichtte ze toe, nog wat nalachend. Een aardappel met een plukje haar en twee kleine aardappeltjes erbovenop. Beste creatie ooit.
De opmerking over de Prism Tower deed een grijnsje op Mae's gezicht verschijnen. "Ik denk dat ik die al best goed gezien heb." Sprak de brunette terwijl ze terugdacht aan haar nachtelijke avontuur dat gisteren - gisteren pas!- had plaatsgevonden. Alles was uiteindelijk toch nog goed afgelopen, dus zat Mae er eigenlijk helemaal niet mee. Wat ze van die dag zou onthouden, zouden waarschijnlijk alleen de leuke dingen zijn.
De Growlithe die de naam Barnaby droeg, leek de aandacht wel te waarderen. Met een vrolijke glimlach op haar gezicht leunde Mae weer naar achteren en keek toe hoe Max het van haar overnam en op de oranje Pokémon afging. Wild kwispelde die even, om daarna zachtjes te keffen en een rondje om de Loyal Dog Pokémon te springen. Max liet het begaan en volgde de Growlithe met een geamuseerde blik totdat die hem een speelse duw met zijn neus gaf. De Herdier zou op dat moment gegrinnikt hebben zou hij dat kunnen, wist Mae, die keek hoe haar Pokémon zacht met zijn neus in de flank van de Growlithe porde en daarna met kwispelende staart iets achteruit sprong om zijn speelkameraad nog steeds warm maar ook uitdagend aan te kijken. "Die lijken zich te vermaken." Merkte Mae met een glimlach op terwijl ze haar donkerbruine ogen even op Ace richtte, die nog steeds rondliep, waarschijnlijk op zoek naar een andere uitgang dan de lift. De brunette vroeg zich af of de groenharige jongen iets heel belangrijks moest doen, en of hij daarom zo graag weg wilde, of dat hij het gezelschap waarin hij zich verkeerde gewoon echt niet kon uitstaan. Oké, dat was eigenlijk wel duidelijk gemaakt met al die opmerkingen die over en weer gingen.. Maar naar Mae's idee kon het altijd nog erger. "Ace," Begon ze, ietwat voorzichtig maar wel op haar gebruikelijke toon, die volgens haar ouders haast altijd vriendelijk of in ieder geval behulpzaam klonk "Ik denk dat je nu wel alles nagekeken hebt, om eerlijk te zijn." Vervolgens checkte de zestienjarige zelf ook nog even alle wanden, die van glas gemaakt waren en naast de stad geen uitzicht boden op iets als een brandtrap.

Toen het spel onderbroken werd, keek Max eerst wat teleurgesteld maar nam daarna meteen weer de serieuze rol van beschermer op zich. De Herdier liep met dezelfde rustige en berekenende blik terug naar Mae en ging tegen haar aan zitten, zijn lichaam zo gedraaid dat hij de lange, groenharige jongen goed in de gaten kon blijven houden. Mae's blik was echter op het andere meisje in de ruimte gericht, die dreigde binnenkort een vuistslag uit te gaan delen en zich vervolgens in de vacht van haar Growlithe begroef. Omdat ze het verwachtte, draaide de brunette haar hoofd naar de andere kant.. En ja hoor, met een uitdagende blik in zijn ogen reageerde Ace dat ze het maar moest proberen, al zou de blondine moeilijk bij zijn gezicht kunnen komen. Mae zuchtte alleen maar en richtte haar blik op haar een zwarte gympen gestoken voeten. Ze voelde aan dat Taiga op dit moment naar haar keek, maar ze nam nog even de tijd voordat ze terug zou kijken. De brunette twijfelde tussen vragen of de twee konden proberen het nog even met elkaar uit te halen zonder elkaar spreekwoordelijk dood te wensen en het blijven aankijken in de hoop dat er niets zou gebeuren. Beide keuzes konden uitlopen op iets goeds of in een vechtpartij, en Mae had dan toch liever dat het bij beledigingen bleef. Uiteindelijk besloot Mae maar gewoon om het nog even te laten rusten. Voor nu vertrouwde ze nog in de goedheid die iedereen in zich zou moeten hebben en keek weer op naar Taiga terwijl ze met haar ene hand even aan haar nek krabde en daarbij in aanraking kwam met het hengsel van de rugzak die ze op haar rug droeg. Mae's ogen vergrootten iets. De rugzak! Ze was al zo gewend aan het gewicht van het ding, dat ze alweer helemaal vergeten was dat ze het ding droeg! De brunette haalde nu haar beide handen van de grond en schoof de hengels van haar schouders, waarna ze de versleten, legergroene tas op haar schoot neerzette en het grootste vak openritste. "Als we hier toch nog een tijdje zitten," Zei Mae terwijl ze in de rugzak rommelde en een pakketje van zilverfolie tevoorschijn haalde, waardoor ze een beetje vergat haar zin af te maken. Max draaide zich voor een moment om naar Mae en de oren van de Herdier schoten iets omhoog, wetend dat er normaal gesproken altijd eten in de tas van het meisje zat en daarom ook nu. Mae bedacht zich terwijl ze de verpakking van het eten afhaalde dat dit de verbale strijd tussen haar gezelschap misschien ook voor even zou kunnen stoppen, immers was praten nogal moeilijk met je mond vol. Twee door de helft gesneden boterhammen kwamen tevoorschijn en Mae pakte in iedere hand een stuk, waarna ze de twee boterhammen ieder naar een persoon bewoog. Nu ze erover nadacht, had Mae best wel honger gekregen..

Zowel Ace als Taiga leken haar idee om de liftkabels door te snijden niet het beste te vinden, mede omdat de lift niet meer omhoog zou kunnen komen. "Nu je het zegt zijn er zeker beter oplossingen." Sprak Mae met een ietwat schaapachtige glimlach. Ze gaf Max een aai en keek daarna snel weer op om te luisteren naar het team van de groenharige jongen. Op haar vraag wat er met de Magmar aan de hand was antwoordde de jongen op rustige toon dat die gestolen was door Team Rocket, maar dat hij hem nog wel terug zou krijgen. "Wat erg," Zei de brunette met een fronsje "Ik hoop dat je 'm snel weer terugkrijgt." Ze had wel wat gehoord over dat Team Rocket in Kalos was, maar had er niet al te veel aandacht aan besteed. Het ontdekken van deze nieuwe stad was immers veel leuker geweest en op het probleem met de chili na en het feit dat ze nu vastzat in een uitkijktoren was alles toch zo erg nog niet?
De blondine zei dat het leek alsof Mae een sterk team had. Mae schonk het andere meisje een grote glimlach en antwoordde: "Nou ja, de Skarmory is pas net uit het ei en nog piepklein, dus die zal niet bepaald veel kunnen uitrichten, hoor. Verder moet er gewoon nog veel getraind worden, maar dat kan nog wel even wachten.". Eerst wilde ze de regio nog wat beter zien, zeker nu dit haar nieuwe woonplaats was. Vervolgens vroeg Taiga of de Gengar niet kon zweven, waarna ze Mae met haar blik om ondersteuning vroeg. "Dat zou wel handig zijn, ja." Voegde Mae toe, terwijl ook zij naar de oudere jongen opkeek. Misschien konden ze dan één voor een naar beneden zweven, konden ze ook meteen tegen iemand zeggen dat de stroom uitgevallen was in het gebouw en dat het handig was om te repareren. Dit plan werd echter al snel de grond in geboord; blijkbaar had de Gengar van Ace geen gedwee karakter en zou niet doen wat er van hem gevraagd werd. "Oh, jammer.." De brunette wendde haar blik af en keek naar de tas die nog steeds op haar schoot stond. Ze zouden wel iets bedenken, daar was ze zeker van.