Ebb & Flood

Met een boze frons, maar ook een wat onrustige blik in haar ogen, keek het zwartharige meisje naar het water om haar heen dat de rotsformatie in een klein eilandje had omgetoverd. Haar handen grepen zich vast aan enkele uitstulpingen, waarna ze zich wat hoger op het gesteente trok. Binnensmonds vervloekte ze haar slapeloosheid die haar vermogen om logisch na te denken beïnvloedde, het feit dat ze nooit echt had geleerd om te zwemmen en de man die haar alleen tot het strand had toegelaten wanneer ze haar Pokéballs had afgestaan. Bovenal de man die haar Pokéballs ingenomen had, want man, als hij er niet was geweest, had ze hier niet eens hoeven zitten. Het was veel te druk om Pokémon rond te laten lopen, had hij gezegd, er waren teveel dingen die mis konden gaan als je 'die beesten' op de vrije loop liet. En wat nou als, ze wist het niet hoor, iemand ooit in een benarde situatie terechtkwam en haar Pokémon nodig had om het op te lossen? Nogmaals vervloekte ze hem.
Een diepte, gefrustreerde zucht verliet haar mond. Onwillekeurig ging haar blik naar links, naar waar het strand met zijn duizenden strandgangers een contrast vormde met de zee die het omringde. Duizenden mensen, en niet één keek haar kant op, zoals ze stiekem gehoopt had. Haar blik dwaalde verder, naar het smalle zandpad dat het meisje gebruikt had om de rotsformatie te bereiken waar ze nu op vastzat. Of nee; waar het zandpad hoorde te zijn. De zee had het weggeslagen en de zwartharige vastgezet op de grote stenen, met geen weg terug totdat het weer eb werd. Het enige wat ze gewild had was ontspannen, voor een dag niet denken aan de nachtmerries die haar niet alleen in het donker maar ook overdag achtervolgden, maar Arceus had het haar niet gegund. Geweldig.

Eerste post voor Floyd Duncan!

Een tijdje was Lynn bezig met zichzelf beter positioneren. Als ze hier dan toch zes uur of langer zou moeten blijven, wilde ze in ieder geval daar zitten waar ze beter op zou vallen voor de mensen op het strand en ze niet zomaar in het water zou kukelen als de slaap haar plotseling overviel, zoals dat de laatste tijd wel eens vaker gebeurd was. Met haar handen zoekend naar groeven en uitsteeksels en met haar voeten naar spleten waar haar tenen houvast in zouden kunnen vinden, wist de zwartharige zich hoger op de rotspartij te werken. Zittend op een redelijk plat vlak, een meter of drie boven de zee, veegde Lynn haar voorhoofd af aan de mouwen van haar zwarte vest, dat ze om de één of andere reden nog steeds droeg. Het was heet. Natuurlijk is het heet, zei een stemmetje in haar hoofd, het is zomer. Haar blik dwaalde voor een moment naar de zon, maar ze wendde hem ook al snel af voor zijn felheid. Hierboven op de rots zat ze al meer in de wind en was het dan ook koeler, maar nog steeds hing er een zekere klefheid in de lucht. Met een korte zucht ritste Lynn haar vest open en deed het uit, waarna ze het om haar middel bond en het witte hemd dat ze eronder droeg daardoor onthulde. Dat was al beter.
Even hield ze het vol om niets te doen, alleen maar naar de zee te staren en te proberen aan niets te denken. Al snel begonnen de gedachten die ze juist wilde vermijden zich echter aan haar op te dringen en richtte Lynn haar blik voor een tweede keer op het strand bij wijze van afleiding. De bestudeerde de kinderen die vrolijk in het zand speelden of een duik in het water deden, keek naar de mensen die al half verbrand onder hun parasols lagen en liet haar blik uiteindelijk vallen op een man die zich om de één of andere reden wat verwijderd had van de rest van de mensen. Dat was echter niet het enige dat Lynn lichtelijk verbaasde: ten eerste zat de zwartharige op iets dat met geen mogelijkheid een echte stoel kon zijn, en ten tweede leek hij haar kant op te kijken. Met een fronsje op haar gelaat bleef het meisje hem enkele seconden aanstaren. Was er dan toch iemand die haar opgemerkt had? Het leek bijna te mooi om waar te zijn. Ietwat aarzelend stak Lynn haar hand op, bij gebrek aan een betere manier om een antwoord op haar eerder gestelde vraag te krijgen. Misschien, misschien zou ze toch niet zo lang vastzitten als ze gedacht had. Ze durfde er eigenlijk niet op te hopen, niet nu Arceus het op haar gemunt leek te hebben.

_{De persoon die dat vast zat op de rotsblokken stak haar hand in de lucht en Floyd keek even om zich heen om te zien of ze het tegen iemand anders bedoelde. Iedereen lag echter op de grond te zonnen of te spelen in het zand, niemand leek op haar te letten. ‘Problemen?’ riep hij haar richting uit, het was voor haar te hopen dat het luid genoeg was, maar als dat niet zo was ging Floyd er niet van wakker liggen. Zelfs al zat ze vast op de rosten en zou hij haar niet helpen ging het geen effect hebben. Sommige zouden zich misschien ongemakkelijk voelen, maar hij was dan ook niet iedereen. ‘Of zit je daar goed?’ vervolgde Floyd op dezelfde toon. Het kon goed zijn dat ze daar gewoon heel goed zat. Je wist met vrouwen - meisjes - maar nooit. De moeilijke wezens.}

Ze zag wel hoe de man zijn mond opende en iets leek te roepen, maar ze kon het niet verstaan. De afstand was te groot en bovendien sloeg de wind, die altijd harder leek te waaien in de buurt van en op zee, het geluid weg nog voordat het haar oren kon bereiken. Het frustreerde haar nogal, maar Lynn wist zich in te houden. Het was gewoon dat ze echt graag weg wilde van dit eiland-ding en de man op het strand de enige was die haar opgemerkt had, wat hem ook meteen tot haar enige uitweg maakte. Om toch maar iets te proberen, zette het meisje haar handen om haar mond en schreeuwde: "Help!", zo hard ze kon. Ze had geen harde stem en schreeuwen deed ze zo goed als nooit, wat de poging vanaf het begin eigenlijk al gedoemd om te mislukken maakte. Maar ze moest iets, hield Lynn zichzelf voor, ze moest iets..