Blood of the WIGGLYTUFF || & Raven

Hij leek wel gek dat hij dit deed. En nog gekker dat hij ooit had toegezegd mee te doen aan die weddenschap. Raven het het idee dat hij de kater nog voelde zitten. Hij stapte verder over de straten van Lumiose City, terwijl hij met zijn handen in zijn zakken naar de plek slenterde waar hij had afgesproken met Aiden. Want ja, die liet de kans om hem in een belachelijk kostuum te stoppen natuurlijk niet zomaar schieten. En dit betekende ook dat hij persé naar het Halloween festival moest komen. Raven had nog trauma's van de vorige.
Het was niet moeilijk om de jongen met de hoed te vinden. Eenmaal Raven zijn schim had ontdekt tegen de muur, liep hij zijn kant op. Hij was blij dat hij de geamuseerde grijns op zijn gezicht niet hoefde te zien, want die had hij er dan waarschijnlijk van af geslagen. "Dus.. Wat voor winkel had je in gedachten?" Alsjeblieft stop me niet in een tutu jurk. Bij die gedachte trok hij even een grimas, waarna hij al snel zijn gezicht weer in de plooi trok. Zo genadeloos was Aiden toch zeker niet? Hij had het onbehaaglijke gevoel van wel, maar beloofde zichzelf dat hij dan zou weigeren naar het festival te komen. Weddenschap of niet.

Wat Aiden als leuk zag, had voor Raven een hele andere definitie. Iets in de richting van leedvermaak. Hij onderdrukte de neiging om afkeurend te snuiven en besloot alvast dat hij bij het eerstvolgende festival geen druppel alcohol meer ging drinken. Het liefst nooit meer, eigenlijk.
'Dus, laten we bij de eerste winkel gaan kijken.' Raven fronste bij het horen van Aiden's woorden. Éérste? Betekende dat dat er nog meer gingen komen? Hij had een hekel aan shoppen en al helemaal als het voor hem was. Hij kon het toch niet zien dus veel kon het hem niet interesseren wat hij droeg. Een Halloween kostuum was echter een heel ander verhaal. Raven hoorde hoe Aiden vastberaden richting een winkel liep en hij vreesde de ideeën die de jongen alvast in zijn hoofd haalde. Een beetje onwillig volgde hij zijn voetstappen.

Met een zuur gezicht liep hij achter Aiden de winkel in. Ze liepen langs verscheidene rekken, en zo te merken had Aiden het prima naar zijn zin. Hij hoorde de hangrekken met kleding meerdere keren verschuiven. Raven wilde niet weten wat voor dingen hij allemaal tevoorschijn haalde. Als hij maar niet rond moest lopen in een debiel Exceggutor pak, waarin hij zijn armen niet eens kon bewegen. 'Zou je in een jurkje gaan als ik het lief vraag?' vroeg Aiden plotseling, veel te hard dan hem lief was. Raven voelde de verbaasde blikken in zijn rug branden en probeerde te voorkomen dat zijn wangen rood aan schoten. Hij keek Aiden met een strakke blik aan. "Nee," sprak hij resoluut. "Al zou je erom smeken." Hem was ooit één keer in zijn leven een jurk aangetrokken, en dat was toen zijn zusjelief oud genoeg was om te beseffen dat hij blind was en ze hier gebruik van kon maken. Natuurlijk had haar prinsessenmake-up niet kunnen missen. Arme Raven was te lief voor haar geweest en had het allemaal moeten ondergaan. Nu zou echter nooit iemand hem nog in een jurk krijgen. Niemand.

Tot zijn opluchting ging Aiden er niet over door en liepen ze in plaats hiervan verder de winkel in. Raven was al lang blij dat hij de starende blikken kon ontvluchten. Echter duurde het niet lang voordat Aiden weer de aandacht trok. Hij leek iets te hebben gevonden en stapte er enthousiast op af. Eerst vreesde Raven dat het voor hem was, maar toen hoorde hij Aiden stuntelen. 'Kijk dan, dit is geweldig!' riep de jongen, eenmaal hij het ding leek aangetrokken te hebben. Zijn stem was gedempt doordat het kostuum over zijn hoofd moest zitten. Raven bleef hem aanstaren met zijn legen ogen. "Het staat je prachtig, dat moet je vaker dragen," reageerde hij droogjes. Onderhand ging hij er niet eens meer op in als Aiden weer eens leek te vergeten dat hij blind was. In plaats hiervan vond hij het grappiger om gewoon te doen alsof hij het wel zag, en dan maar zien hoe lang het duurde voordat Aiden het besefte.

Het leek er op dat hij niet de enige zou zijn die in een gestoord kostuum naar het Halloween festival zou gaan. Aiden leek zo blij met zijn nieuwe ... hoed, dat hij hem op zijn hoofd hield terwijl hij verder langs de rekken begon te lopen. Raven liep zwijgend achter hem aan. Zolang het iets in de richting van een hoed was, kon hij er mee leven. Als hij maar niet zo'n heel pak aan hoefde.
De Pikachu die op Aiden's schouder had gezeten was opzij gesprongen toen hij het ding over zijn hoofd had getrokken. Raven vroeg zich af of dat dezelfde Pikachu was die ze een tijd geleden waren tegengekomen met het Beedrill incident. Hij was toenterijd teveel op Nanook gericht om het echt te kunnen onthouden. "Nieuw huisdier trouwens?" merkte hij op.

Zijn vermoedens waren juist geweest, het was dus toch de Pikachu van eerder. Of, het monster, zoals Aiden het noemde. Raven vroeg zich af hoe die Pikachu het zover had gekregen om Aiden te tolereren. Al begon hij dat onderhand ook bij zichzelf af te vragen. De jongen met de hoed trok iets van de rekken en hield het toen voor Raven's neus. 'Passen jij,' gebood hij, veel te geamuseerd dan hem lief was. Raven wierp hem een zure blik en griste toen het pak uit zijn handen. Oh god, het voelde zacht en pluizig. En om het allemaal nog even erger te maken had het kleine ronde oren en een lange staart. Met tegenzin stapte Raven het pak in en trok hij het toen over zijn kleren. Hij stopte zijn armen in de mouwen en haalde de rits omhoog alsof het één of andere uitgerekte pyama was. Hij weigerde de muts op zijn hoofd te zetten, maar verwachtte half dat Aiden hem dat alsnog ging opdragen om het volledige resultaat te zien. Raven bereidde zich alvast voor op een lachbui. Hij had terwijl hij het pak had aangetrokken een aardig idee gekregen hoe hij eruit zag, en het was in één woord belachelijk.

Met samengeperste lippen hoorde hij hoe Aiden in lachen uit barsten. Het was precies zoals Raven gedacht had, hij zag er belachelijk uit. ”Ik moet dit echt gaan doen he?” merkte hij op. Hij had erop gehoopt dat hij er nog onderuit zou komen. Maar, het zag er naar uit dat Aiden dat niet zo makkelijk liet gebeuren. In ieder geval ging hij ook in een pak, dus stond hij niet alleen voor schut. Raven stopte even zuchtend zijn handen in zijn zakken, blij dat het Slowpoke pak die leek te hebben, en bleef een beetje knullig staan, totdat hij besloot dat Aiden zijn plezier wel had gehad. Terwijl hij de rits beetpakte om het kostuum weer uit te trekken, hoorde hij plots een pokéball openklikken uit zijn tas. Even verschoot hij bij het idee dat Feral, zijn uit de kluiten gewassen draak, had besloten hallo te zeggen, midden in een winkel. Oh nee, dat ging nooit goed aflopen..
Hij was daarom ook opgelucht toen hij hoorde dat het Nanook was. De Riolu keek even met grote ogen naar zijn trainer, alsof hij hem op het eerste gezicht niet herkende – wat Raven niet zo vreemd vond – en begon toen ook kraaiende geluidjes te maken dat lachen moest voorstellen. ”Ja, het is hilarisch,” mopperde Raven zogenaamd chagrijnig, al kon hij dat nooit echt goed tegen Nanook. De Riolu stopte met lachen, maar bracht zijn hand naar zijn mond om de kleine hikgeluidjes niet los te laten. ”Kies jij ook maar wat uit dan,” zei Raven toen, wetende dat hij dat stiekem geweldig zou vinden. De Riolu slaakte even een enthousiast kreetje, en begon toen richting de rekken te rennen, waarna hij weer met een ruk stil stond toen hij Amore in het zicht kreeg. Even keek hij haar aan, verbaasd dat ze opeens hier was, in de winkel. Toen viel zijn blik op Aiden en leek hij de link te liggen. Hij glimlachte zwaaiend naar haar en begon weer nieuwsgierig tussen de kleine kostuumpjes te zoeken. Raven liet hem maar gaan, terwijl hij zich ondertussen weer zo snel mogelijk van het zachte, pluizige pak ontdeed.