Come on out, little girl

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Na het gesprek met Jace in Suntalune City had de zwartharige jongen toch maar de kans gegrepen om eerst nog eventjes door te reizen, voordat hij de Santalune City Gym zou gaan uitdagen. Ondanks dat hij het volledige vertrouwen in zijn pokémon had, wilde hij toch graag eerst een beter beeld hebben van het gebied waarin zij zich bevonden en wat voor een soort pokémon hier zouden leven. Hij wist namelijk ontzettend weinig van het gebied hier, het was meer zo iets dat hij een nieuwe uitdaging had gezocht nadat ‘ie was vertrokken uit Kanto en dus maar besloot om hier naar toe te komen. Hij keek een beetje om zich heen, gelukkig kon hij aardig goed kaartlezen want anders was hij al lang verdwaald geraakt hier in het gebied. Vroeger was hij nog wel eens gaan varen met zijn vader, dus kaartlezen zat er ingebakken bij hem. Lucian vermaakte zich tot nu toe wel in het gebied. De mensen die hij was tegengekomen waren aardig, op die eikel dan die hem had wakker gemaakt, maar goed. Fouten bestonden en daardoor moest hij zich niet laten tegenzitten.
Lucian graaide in zijn zakken en haalde een sigaret tevoorschijn, die hij rustig opstak en een trekje nam, terwijl hij op een bankje ging zitten. Het weer was nog best redelijk voor deze tijd van het jaar en hij hoopte eigenlijk niet dat het veel kouder dan dit zou gaan worden. Hij was nooit echt een liefhebber van koud weer geweest, nee, hij zat liever in de tuin of aan een zwembad noch strand met een drankje in zijn handen en een zonnebril op. Dat was het leven dat voor hem was weggelegd. En dat had hij kunnen krijgen, aangezien hij de rechtmatige opvolger was van de villa thuis, maar hij wilde gaan reizen en daarom zou hij voorlopig niet meer aan aanmerking komen voor het huis. Of nou ja, hij zou het wel kunnen krijgen natuurlijk, maar hij zou er niet gaan wonen en dan kon nog wel eens lastig worden met betalingen. Lucian grinnikte zachtjes, ach wat zat hij te tobben over betalingen, zijn ouders hadden een klein fortuin, hij kon voorlopig wel leven daarvan. Niet dat hij wilde dat zijn ouders opeens doodgingen ofzo, dat liever niet. Maar het was een optie die hij open moest laten staan. Hij zuchtte zachtjes en keek naar de lucht, wat moest hij verder nog gaan doen hier? Echt een goed plan had hij nooit achter de hand gehouden, hij wilde liever zelf kijken wat er op zijn pad zou komen en hoe hij daarop zou gaan reageren. Daarom was hij ook niet direct naar de gym gewandeld om dit uit te dagen. Eerst wilde hij nog een pokémon erbij vangen en die een beetje trainen, voordat de gym een optie zou gaan worden. De jongen drukte zijn sigaret uit op het bankje en stond op, tijd om door te gaan, hij had immers geen idee hoe lang hij erover zou gaan doen om in de volgende stad te komen.

Langzaam maar zeker verdwenen de bomen en het gras en kwam een geplaveide weg ervoor in de plaats. Natuurlijk was de grote toren die uitstak vanuit het midden van de stad niet te missen en Lucian wist dus al snel dat hij tenminste in de goede richting ging. Lumiose City als zijn kaart klopte. ”A dazzling metropolis of art and artifice, located in the very heart of the Kalos region.” mompelde Lucian terwijl hij naar binnen wandelde en direct verblind werd door het licht. Een licht-stad, dat was heel erg goed te merken. Hij snoof eventjes en keek om zich heen, oké. Waar de hel moest hij nou naar toe? Misschien maar het beste als hij ergens een cafeetje te pakken kon krijgen om wat te drinken te gaan halen. De jongen stak zijn handen weer terug in de zakken van zijn hoodie en zetten het op een lopen, eens zien waar hij uit zou komen.

Uit een van de steegjes waar hij langs liep, verscheen opeens een zacht licht, wat de aandacht van de jongen trok. Hij draaide zich een slag om en wandelde het donkere steegje in. Halverwege pakte hij een pokéball erbij en liet de Pikachu verschijnen op zijn schouder. ”Voor de zekerheid,” mompelde hij, terwijl hij zijn pokémon aaide onder diens kin. Hij wist immers dat hij nooit voorzichtig genoeg kon zijn. In het steegje was het donker, door de hoge gebouwen die erom heen stonden leek het wel alsof er bijna geen licht naar binnen kon vallen. In een van de donkerste hoeken zag hij twee grote ogen die zachtjes oplichten door het gereflecteerde licht. Nieuwsgierig kwam Lucian dichterbij en ging op zijn hurken zitten, er zat een kleine paarse pokémon in de hoek, die hem met opvallende grote ogen aankeek. Snel pakte Lucian zijn pokédex erbij en scande de pokémon. Espurr, the Restraint Pokémon. Espurr's psychic energy can travel hundreds of feet, blasting everything around it. De jongen floot zachtjes, dat was een aardige kracht voro zo’n klein dingetje. De Espurr schrok duidelijk ergens van en sprong overeind, terwijl er opeens een licht reflecterend scherm tussen hem en de pokémon stond. ”Oh, dus je wilt het zo spellen hè?” zei Lucian, terwijl hij overeind kwam en Ace toeknikte. ”Ons eerste gevecht in Kalos, Ace,” zei hij tegen de Pikachu die op het veld sprong en de Espurr met een blik van pure vechtlust aankeek. ”Begin met Quick Attack!” Ace rende op de Espurr af en raakte deze vol, waardoor de pokémon nog dieper de hoek in werd gestuurd. Daar verschenen opeens twee licht blauw opgloeiende ogen en uit het niets werd Ace naar achter gegooid. Lucian keek verbaast toe, damn, die Espurr’s kracht was echt enorm. Dit zou een interessant gevecht gaan worden. ”Ace, Thunder Shock!” Een bliksemstraal schoot van de ene hoek van de steeg naar de andere hoek, maar werd geblokeerd door de Light Screen aanval. De jongen vloekte hardop, dit zou lastig gaan worden. ”Quick Attack, overnieuw!” De Espurr was ondertussen dichterbij komen waggelen en maakte zichzelf klaar op een nieuwe Confusion aanval, waarbij Pikachu weer naar achter werd gelagen. Goed, het was dus onmogelijk om aan te vallen van dichtbij, dus moesten ze aanvallen op long range. ”Ace, Thunder Shock overnieuw en probeer die Light Screen te doorbreken!” De Pikachu bleef staan en elektriciteit schoot uit zijn rode wangetje. Direct volgend schoot er een sterke donderstraal die door de Light Screen heen brak en de Espurr raakte. Deze bleef stilletjes in het hoekje liggen, terwijl kleine schokjes over haar heen liepen. Lucian glimlachte, verlamming geweldig. ”Ace, nu Quick Attack!” Nu de Espurr niet meer kon aanvallen, had de Pikachu vrij spel om van dichtbij aan te vallen. Ace schoot naar voren toe en raakte de Espurr vol met de Quick Attack. Direct daarop pakte Lucian zijn pokéball en gooide deze naar de Espurr toe. De verlamming zou moeten helpen, toch? Hij kon niet meer dan hopen.

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

De pokéball ging weer open en de Espurr stond er weer. Een zacht gegrom was te horen bij de jongen vandaan, toen de pokémon hem met grote ogen aankeek. Dit gevecht was duidelijk nog niet gedaan. Hij snoof zachtjes en vloot de Pikachu naar hem terug, die direct op zijn schouder ging zitten. Als dat rotbeest het zo wilde spelen, zou het zo maar moeten. Hij pakte een pokéball uit zijn zak en drukte op het knopje om ‘m groter te maken. ”Jouw beurt, Dante,” zei hij kalmpjes, terwijl de pokéball in zijn hand open klikte en de Quilava te voorschijn kwam. Deze richtte direct zijn blik op de Espurr en het vuur schoot uit zijn hoofd en onderrug. Deze vechtersbaas zou dat rotbeest wel onder controle kunnen krijgen. Rustig pakte Lucian een pakje sigaretten uit zijn zak en stak er eentje aan. Terwijl hij een trekje nam riep hij kalmpjes tegen zijn pokémon; Dante, Smokescreen.” De Quilava ging op z’n achterpoten staan en spuwde een dikke zwarte wolk uit die het steegje voor driekwart voelde. ”Ember,” zei Lucian er kalmpjes achteraan, terwijl hij zijn eigen rook uitblies en toekeek hoe de Quilava een ember aanval deed op waar net de Espurr had gestaan. Echter was dat beest er van tussen en stond nu opeens achter zijn pokémon. Hoe deed die dat toch? ”Dante, kijk uit,” sprak de zwartharige jongeman, maar de Espurr had haar aanval al klaar staan. Dante dook in elkaar en werd achterover geslagen door de Confussion aanval, maar was gelukkig niet verward. ”Ember, overnieuw,” vervolgde Lucian, terwijl hij zijn kaken op elkaar beet. Waarom ging dat rotding niet gewoon neer, wat voor een wilskracht zat er achter dat grietje? De Quilava schoot een nieuwe lading embers op de Espurr af, die nu gelukkig wel raakte en de pokémon kwam tegen de muur terecht waardoor een stofwolk opvloog. ”Quick Attack,” verbeet Lucian en Dante ging op vier poten staan. Snel rende naar hij naar voren toe en voordat de Espurr weer overeind kon komen, had de Quilava haar al tegen de muur aan gepint. ”Maak het af met een Ember,” besloot de zwartharige jongen op het laatst en een laatste regen van embers kwam over de Espurr heen. Deze zakte in tegen de muur en de Quilava sprong achteruit. Lucian pakte een pokéball en gooide deze naar de pokémon toe. En nu zal dat kreng blijven zitten, anders zwaaide er wat.