Cool Patrol [Patrol]

Samen met Bella liep Kate de grot in. Vandaag was ze opgedragen hier te patrouilleren en ze had besloten dat samen met haar Scolipede te doen. Bella kwam nauwelijks buiten en ze moest wat afwisselen binnen haar team, ze had meer pokémon dan alleen Tara. Nu was de Scolipede niet de meest gemotiveerde pokémon, maar ze deed haar best. En voor de verandering leek Bella zin te hebben om erop uit te gaan voor een Ranger opdracht. Aangezien de Victory Road een weg was die door veel ervaren trainers werd bewandeld en bekend stond om zijn gevaarlijke pokémon was er vast wel iets te doen.

Hey Luca, ik heb het gedaan, het topic heet Cool Patrol, ben je trots op me? XD
Dit is fantastisch je bent geweldig - L.

Ze waren nauwelijks de grot in of een gedaante verscheen in zicht. Het leek eerst een beetje op een rots of.. een rots, yup, dat was de juiste manier om de schaduw te beschrijven. Een grote steen. Maar een steen hoorde niet te bewegen – behalve als hij ergens vanaf rolde.. of als het een Geodude was.. of als die werd gegooid. Het maakte allemaal ook niet uit. Bella keek met samengeknepen ogen naar de schaduw en verplaatste haar blik toen vragend naar haar trainer. Wat nu? Kate beantwoorde de blik en liep verder. Zodra de zwarte, zeker twee meter grote blob dichterbij kwam veranderde het in een meer herkenbare vorm. Een Wailmer. Het arme dier leek te zijn aangespoeld en lag een paar meter van het water verwijderd. Hulpeloos flapperde de pokémon met zijn flippers – met weinig succes uiteraard. Zodra de wilde pokémon de gigantische Scolipede zag verstijfde hij en keek Bella op zijn hoede aan. Niet zo gek aangezien hij een makkelijk doelwit voor jagers was. “Shhh, het is oké,” probeerde Kate de Wailmer te sussen, maar de woorden leken hem niet te overtuigen. De kalmerende handgebaren ook niet. Een Water Gun werd op Bella afgeschoten waarop de Scolipede met een verontwaardigd gesis reageerde. “Bella,” de scherpe stem van haar trainer herinnerde de pokémon eraan dat ze niet mocht aanvallen. De Scolipede liet een licht geïrriteerde zucht horen en schraapte een keer met haar poot over de grond als een ongeduldige Rapidash. Kate keek haar pokémon hoofdschuddend aan en liep toen richting de angstige Wailmer.

De tol maakte makkelijk rondjes om de gestrande pokémon. Hoewel de oneven grond het ding soms uit balans haalde ging het redelijk moeizaam en leek de Wailmer te kalmeren nadat de ringen in zijn dikke vel waren getrokken. “Hoe gaan we jou terug krijgen,” mompelde Kate terwijl ze haar handen op de ronde pokémon legde. De Wailmer was redelijk droog, hij lag hier al een tijdje. En dat was niet goed, de pokémon zou niet lang overleven in deze staat. Ze moest iets doen om hem nat te houden terwijl ze een oplossing zocht om de kleine walvis in het water te krijgen. Noa verscheen onder de gewoonlijke glinsteringen en keek haar trainer met grote ogen aan. “Ik wil dat je deze pokémon nat houdt,” droeg Kate de Totodile op terwijl ze voor de krokodil neer knielde. “En geen gebijt.” Noa kwaakte vrolijk en al snel werd de eerste Water Gun voorzichtig tegen de Wailmer aan gespoten. Oké, nu nog bedenken hoe ze het dier terug zouden krijgen. Aangezien het een best zware pokémon was - een best wel heel zware - kon ze Tara niet opdragen de pokémon op te pakken. Daar was hij sowieso te groot voor, hij was net zo groot als de Flygon. Geen Tara dus. Na de draak was de grootste pokémon..

“Bella,” de Scolipede keek op bij het horen van haar naam. “Ik denk dat ik je hulp nodig heb.” Nadenkend keek Kate naar de gigantische pokémon voor haar en dacht na. Om de Wailmer over de ruwe stenen te duwen leek haar geen goed idee, maar als Noa een pad kon maken met water zou de walvis daarover kunnen glijden. En de Totodile had ook nog aanvallen zoals Surf die ze konden gebruiken... “Okay,” de Ranger draaide zich om naar Noa wie de Wailmer vrolijk van water had voorzien. "Noa.” De Totodile keek op en kwam aangetrippeld. “Ik wil dat je de stenen tussen de Wailmer en water nat maakt,” legde Kate haar pokémon uit terwijl ze het met haar handen probeerde uit te beelden – voor het geval de krokodil het niet begreep. Noa kwaakte vrolijk en trippelde weer weg om de stenen nat te maken. “Bella,” Kate richtte zich tot haar Scolipede. “Ik wil dat je de Wailmer duwt – voorzichtig.” De grote pokémon gaf haar trainer een vriendelijk duwtje tegen de schouder en liep op de walvis af. “Het komt goed,” mompelde Kate tegen de pokémon terwijl ze het dier een klopje op zijn vochtige huid gaf. “Ze doet niks.” De Wailmer leek niet helemaal overtuigd van de Rangers woorden, maar bleef wel stil liggen. Nerveus, maar stil. “Klaar Noa?” voordat ze de Wailmer gingen duwen wilde Kate zeker weten of de Totodile klaar was. De krokodil kwam vrolijk aangetrippeld en liet trots de glimmende bodem zien. Leek nat genoeg.

“Voorzichtig Bella,” nerveus stond Kate naast haar Scolipede terwijl die de Wailmer naar voren duwde. Het ging niet erg snel, maar het werkte. Langzaam maar zeker wist Belladonna de wilde pokémon naar het water te duwen. Noa spoot af en toe wat water om te helpen en de Wailmer nat te houden. “Bijna,” mompelde Kate, half tegen zichzelf en half tegen de pokémon. Nog een meter of twee en dan waren ze er. De Wailmer liet een jammerende zucht horen en keek de Ranger hulpeloos aan terwijl hij ondersteboven op de grond lag. “Ik weet het,” de blondine klopte nog een keer troostend op de pokémon. “Maar probeer nog even vol te houden, okay?” Bella gaf nog een krachtige duw en opeens leek de zee zo dichtbij. De Wailmer, nu weer rechtop, spoot vrolijk water uit zijn neus en deed zijn best naar voren te komen. “Noa, Surf,” Kate gaf Bella een gebaar dat ze niet meer hoefde te duwen en Noa kwam naar voren om het water te laten overstromen over de stenen. De Wailmer wist zichzelf naar voren te rollen, met het water mee, en een moment later lag hij in het water. Bella liet een afkeurend geluid horen toen haar poten nat werden – ze ging waarschijnlijk teveel met Hime om – en liep wat naar achteren. Kate negeerde de Scolipede en keek de wilde walvis opgelucht glimlachend aan. Gelukkig had het gewerkt. De Wailmer liet een walvisgeluid horen en dook toen onderwater. Terug naar zijn huis - waar dat ook mocht zijn. “Goed gedaan,” grijnzend keek Kate naar haar twee pokémon. Noa kwaakte vrolijk en ook Bella leek genoegen te nemen met de prijzende woorden. “Ik ben alleen bang dat ik jou even niet nodig heb,” vervolgde de blondine met haar blik op haar Totodile. Noa keek haar een moment aan en ging toen gehoorzaam terug in haar pokéball. Ze begreep het wel, ze mocht later wel iets leuks doen. Nu was het tijd om verder te gaan.

Samen met Bella wilde Kate verder lopen. Ver kwamen ze niet, want voor ze het wisten verscheen er een jongen van misschien twaalf wie rende alsof zijn leven er vanaf hang. De blik in zijn ogen kwam in de buurt van doodsangst. In eerste instantie kon Kate niet ontdekken waar hij zo bang voor was, de grot leek redelijk leeg te zijn op haar en haar gigantische Scolipede na. En toen kwam de gigantische zwerm Zubats. "Ohh muk," Kate keek naar Bella en klom op diens rug. Ze moesten hier snel weg, maar niet zonder- "Hierheen," schreeuwde ze naar de arme knul en zwaaide met haar armen. De jongen veranderde zijn pad en kwam op haar af. Toen hij bij de Scolipede aankwam trok Kate hem op haar pokémon en tikte op het schild van haar monster. "Hou je vast," mompelde ze met op elkaar geklemde kiezen en hield hem vast. Belladonna schoot er vandoor en wist de zwerm Zubat met gemak voor te blijven. Nu hadden ze een veilige plek nodig, een plek om te schuilen en de wilde pokémon te vermeiden. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze bevonden zich een een redelijk massief deel van de grot, zonder allemaal kleine wegen en- wacht, ze waren aan het begin van de Victory Road, als ze dieper naar binnen zouden gaan zouden er vanzelf allemaal zijwegen en plekken komen waar ze zich konden verschuilen. "Blijven rennen Bella," spoorde Kate haar pokémon aan terwijl ze haar uiterste best deed de jongen niet te laten vallen. Hij had zijn armen om de nek van Bella geslagen, maar aangezien het een ruige weg was moesten ze voorzichtig zijn. De Zubats verloren snel aan afstand, Scolipede waren erg snelle pokémon, en het duurde niet lang of Bella begon haar tempo te verlagen. Nu alleen nog een plekje vinden om te schuilen en wachten tot de pokémon voorbij waren.

"Dus eh, kun je me vertellen wat er is gebeurt?" Kate en de jongen hadden zich verstopt in een kleine inham waar de Zubats waarschijnlijk niet zouden komen. Bella was terug in haar pokéball aangezien ze nogal gigantisch was en zou opvallen. Zelf bij de blinde Zubats, de sonar zou echt niet om de Scolipede heen gaan. "Ik was op zoek naar een Luvdisc," begon de jongen zachtjes, bang om de aandacht van de vleermuizen te trekken. "Luvdisc?" Kate fronste. "Waarom was je opzoek naar Luvdisk?" Zover ze wist waren Luvdisc niet erg sterke pokémon, maar iedereen zijn eigen smaak. "Ik eh," de jongen werd rood en viel stil. Misschien zat er toch een andere reden achter. Verbaasd keek Kate hem aan, ze begreep het niet. "Ze.. ze zeggen dat een Luvdisc een teken van ware liefde is," mompelde hij zachtjes, duidelijk in verlegenheid gebracht. Oh.. Oh! Kate kon niet anders dan licht grijnzen. Op die manier. "Maar waarom in de Victory Road?" vroeg ze nadat ze weer een serieus gezicht had getrokken. "Kun je ze niet in de zee vinden?" De jongen ontweek haar blik en staarde naar de grot. "Nou, ze zijn moeilijk te vinden in open zee," antwoordde hij. "En ik.. ik wil niet dat ze er achter komt." Hij viel weer stil en staarde naar de grond. Alsof die opeens tien keer zo interessant was. Heh, jonge liefde. Niet dat zij er tijd voor had.. “I-In elk geval, ik belandde in een Zubat-nest,” verklaarde de jongen. “En toen raakte ik per ongeluk een losse steen en viel die om. En toen kwamen ze allemaal achter me aan.” Kate knikte en keek kort uit de schuilplaats. De geluiden verderop in de grot gaven aan dat de Zubat’s eraan kwamen. “En toen vond ik jou en nu zijn we hier,” de jongen was nog steeds een beetje rood, maar leek het ongemakkelijke gevoel van met een vreemde over je romantische interesses praten los te hebben gelaten.

De Zubats scheerden voorbij. De vleermuizen hadden niks door en gingen verder met wat ze ook aan het achtervolgen waren. Waarschijnlijks niks, maar het kon haar allemaal niet zoveel schelen. “Ik geloof dat we veilig zijn,” mompelde Kate terwijl ze voorzichtig naar de gang keek. Ze klom uit de spleet waar ze zich hadden verstopt en rekte zich uit. “Veilig!” de jongen kwam ook tevoorschijn en keek onzeker om zich heen. “Zal ik je een lift naar de uitgang geven?” Hij knikte en keek toe hoe ze haar Scolipede tevoorschijn haalde. Bella schudde zich uit en keek haar trainer met haar intimiderende ogen aan. “Kun je ons terug naar de uitgang brengen?” glimlachend keek Kate de pokémon aan. Ze wist hoe Bella van rennen hield, kon ze niet weigeren. Ook omdat de Scolipede haar pokémon was en ze moest doen wat haar werd opgedragen. Vooral als ze op missie of patrouille waren. Bella draaide haar lange rug naar haar trainer toe en wachtte tot de blondine en de knul die ze moest vervoeren goed zaten. “Hou je vast,” ze had het nauwelijks gezegd of Bella schoot er vandoor, richting de uitgang van de grot.

“Ik geloof dat ik het van hier wel kan vinden,” de jongen zakte van Bella’s rug en keek door de grot. “Ik ken het hier.” Kate keek hem inschattend aan en verplaatste haar blik toen naar de grot. “Zeker?” hij knikte en keek haar verlegen aan. “Bedankt.. voor het redden.” Kate grijnsde en klopte haar Scolipede op haar nek. “Dat is ons werk, geen zorgen,” sprak ze met een knipoog. De jongen grijnsde en wilde zich omdraaien om naar de uitgang te lopen. “Oh, en hey. Misschien zijn bloemen of chocola een beter idee,” riep Kate hem na. “Die vliegen tenminste niet in je haar.” De jongen draaide zich nog kort om, om haar aan te kijken en gaf haar een brede grijns. “Ik zal het onthouden!” en met die woorden verdween hij richting uitgang van de grot, richting stad. “Het is weer jij en ik,” verzuchte Kate tegen haar Scolipede. Bella liet een tevreden geluid horen – ze was liever alleen met haar trainer – en drukte haar kop tegen de blondine. “Klaar om verder te gaan?”

Ze waren niet alleen. Een onheilspellend geluid klonk uit een deel van de grot en opeens schoot een gigantische Crobat op de jongen af. Gevolgd door nog een.. en ze leken niet erg vriendelijk. De andere Zubat volgden hun evoluties en leken ze als hun leider te zien. Of eh, 'zien' was niet het juiste woord aangezien ze blind waren. Maar in elk geval leken ze te doen wat de grote vleermuizen wilden. "Bella!" de Scolipede had nauwelijks een commando nodig of ze schoot naar voren om de jongen te beschermen. Terwijl de gigantische pokémon de knul met haar lichaam beschermde moest Kate zelf het grootste deel van de Zubat's ontwijken. Snel graaide ze naar haar riem om een pokéball tevoorschijn te trekken en wist er een te pakken te krijgen. Het was geen Tara, al zou de Flygon ook een goede keuze zijn geweest. Dahlia sprong uit haar ball en elektrocuteerde meteen het merendeel van de Zubat. De arme pokémon stonden geen kans tegen de sterke Mareep en vielen uitgeschakeld op de grond, licht knetterend van de elektriciteit. Bella leek de Crobat met enig succes van de jongen weg te houden, maar had duidelijk moeite haar verdedigende houding vast te houden. Kate klikte haar Styler los, er waren verschillende manieren om dit op te lossen, maar de twee Crobat kalmeren leek haar de beste.

"Dahlia, Thunder," droeg Kate de Mareep op terwijl ze samen met de pokémon naar de aanvallende vleermuizen rende. "En voorzichtig voor Bella!" Niet dat de Scolipede de elektriciteit op zou vangen, dat was niet slim. Meer elektriciteit werd op de grote, wilde pokémon afgeschoten. Nu hadden ze de aandacht van de Crobat. Of in elk geval van een. Terwijl de ander Bella bleef bevechten schoot de ander op de Ranger en haar schaap af. Ze moesten snel zijn, de Scolipede was in het nadeel tegen de Crobat en de jongen had geen andere bescherming. "Power Gem," het felle licht wat op de vleermuis afschoot verblindde hem voor een moment, maar niet genoeg om Dahlia niet met een krachtige Air Cutter te raken. Niet dat die zo effectief was, maar de zand die het meebracht werkte als een Sand Attack en verblindde de Mareep voor een moment. De Crobat nam zijn kans en raakte het schaap met een Cross Poison. Hij onderschatte Dahlia's reactie en kreeg als gevolg een krachtige schok die ervoor zorgde dat hij tegen de grond sloeg. Paralized. "Hou hem bezig," riep Kate gejaagd naar haar roze pokémon. Bella had steeds meer en meer moeite zonder commando's te vechten en ze wilde niet dat de jongen gewond raakte. Dahlia blaatte luid en gaf de Crobat nog een extra schok. Misschien iets sadistischer dan nodig, maar de Mareep was geen engel. Kate liet haar tol om de verstijfde vleermuis draaien en wierp tussendoor gespannen blikken naar haar Scolipede. Met Dahlia als bescherming en de onbeweeglijke Crobat was het niet erg moeilijk de wilde pokémon te kalmeren. Toen de witte ringen in de vleermuis trokken ontspande de Crobat aanzienlijk en bleef uitgeput op de stenen liggen. Een klaar, nog een te gaan.

"Hou de Zubat bezig," riep Kate naar haar Mareep terwijl ze zelf naar haar Scolipede sprintte. Er waren nog genoeg kleine, vervelende vleermuizen over. Maar aangezien ze in het typevoordeel was zou Dahlia er geen moeite mee hebben. Je zou meer medelijden voor de Zubat moeten hebben, ze hadden geen schijn van kans. "Bella, Iron Defence en Pursuit," droeg de blondine haar pokémon op terwijl ze haar Styler snel weer spande. Daarna seinde ze de jongen die redelijk angstig achter de gigantische Scolipede stond. Als hij naar haar zou komen zou het een stuk veiliger zijn dan midden in het gevecht. "Ik heb geen idee wat je hebt gedaan om ze zo kwaad te krijgen.." mompelde Kate toen hij haar had bereikt. "Maar wij lossen het op." Dankbaar knikte de jongen en keek bleek naar de vechtende Crobat. Waarschijnlijk had hij gewoon het ongeluk dat de vleermuizen niet erg vergevend waren. Want hij leek geen slechte knul te zijn. "Bella, pin haar neer!" ze had haar Styler geladen, nu alleen de Crobat nog kalmeren. Deze leek een stuk wilder te zijn dan haar soortgenoot. De vleermuis had Bella al genadeloos klappen gegeven en leek niet te willen opgeven. De Scolipede krijste en probeerde de snel vliegende pokémon tegen de grond te krijgen. Het lukte niet echt en ze nam zelf zware klappen op, maar ze gaf niet op. En toen lukte het.

"Muk!" haar tol werd weggeslagen door een van de wild klapperende vleugels van de Crobat. Kate dook naar het ding terwijl Bella niet kon verhinderen dat de vleermuis weer overeind kwam. En ze vloog weer op de jongen af. "Pas op!" Kate duwde het verstijfde kind uit de weg en kreeg de Crobat tegen zich aan. Terwijl ze maar net kon verhinderen dat de pokémon haar tanden in haar begroef taste de Ranger naar haar gevallen Styler. Zap. Dahlia gaf de wilde pokémon een krachtige schok en blaatte bezorgd naar haar trainer. Kom op! Kate krabbelde overeind en vuurde haar tol voor de tweede keer af. Terwijl Dahlia en Bella de Crobat allebei tegelijk aanvielen wist ze de kringen compleet te maken. Langzaam begon de vleermuis te kalmeren en landde toen op de grond, haar rode ogen op de Ranger. "Verdwijn," sprak Kate tot haar en haar partner. "Ga terug naar de plek waar jullie vandaan kwamen en stoor je niet langer aan ons." De wilde pokémon keken haar voor een moment doordringend aan en maakten zich toen op de weg terug. Met een laatste intimiderende krijs waren de gigantische vleermuizen verdwenen en was de rust teruggekeerd in de grot.

"Ben je oké?" bezorgd keek Kate de jongen aan. Hij knikte dapper, al zag hij duidelijk bleek. Een boze Crobat zag je niet elke dag van dichtbij. "Zal ik je toch naar de uitgang brengen?" hij schudde zijn hoofd. "Ik.. het lukt me wel, het is misschien vijf minuten lopen," verklaarde hij en voegde er toen verlegen aan toe: "En ik wil geen last meer zijn. Het zou mijn probleem moeten zijn, ik heb hun nest verstoord met geluid. Vijf minuten overleef ik wel." Kate keek hem doordringend aan en knikte toen. Ze kende zijn naam niet, maar ze besloot hem te vertrouwen. "Blijf uit de buurt van wilde pokémon," raadde ze hem aan. "En als er iets gebeurt geef je maar een schreeuw." Hij knikte en draaide zich om. Hopelijk zou hij deze keer ook echt de uitgang bereiken.

De jongen leek veilig de uitgang te bereiken, in elk geval totdat hij in de verte verdween. "Laten we gaan," mompelde Kate tegen haar Scolipede. "Als je wil." Bella had een paar stevige klappen opgelopen en leek niet meer 100% te zijn. Maar ze leek ook niet te willen opgeven. De grote pokémon liet een krijs horen en stampte zelfverzekerd op de grond. Ze zou dit afmaken dammit! "Okay," Kate keek de pokémon aan. "Maar als je je niet goed voelt moet je het zeggen." De Scolipede stemde zacht sissend in en liep achter haar trainer aan. Kate had zich nauwelijks omgedraaid of een paar van onheilspellend opgloeiende ogen keken haar aan. Het leek niet eens op ogen, het was meer glimmend licht. Uit de duisternis kwam een pokémon aangelopen. Schuw keek de Sableye haar aan en hield haar handen tegen haar borst. De grot bewoner leek erg onzeker of ze de Ranger moest benaderen, maar deed het uiteindelijk toch. "Wat is er aan de hand?" Kate was door haar knieën gezakt en keek de Sableye vragend aan. Hoewel de pokémon geen echte ogen had leek ze een treurige en onbeholpen uitdrukking te laten zien in de twee edelstenen die zich in haar oogkassen bevonden. Langzaam liet de Sableye haar klauwen zakken en toonde een gebarsten steen op haar borst.

"Oh," Kate keek naar de rode edelsteen die een diepe kras erin had. Waarschijnlijk was de pokémon aangevallen door een andere bewoner en liep nu rond met haar gebroken steen. Kleine scheuren waren al verschenen over het rode ding. Dat kon niet goed zijn. Maar hoe fixte je een steen? Het leek onmogelijk. En ze wist niet genoeg over Sableye om erg behulpzaam te zijn. Maar daarvoor had je een pokédex. Of het internet. Kate viste het ding tevoorschijn en scande de onzekere pokémon. "Sableye, the Darkness Pokémon. Sableye lead quiet lives deep inside caverns. This Pokémon is feared. When its gemstone eyes begin to glow with a sinister shine, it's believed that Sableye will steal people's spirits away. Sableye digs the ground with sharpened claws to find rocks that it eats. Substances in the eaten rocks crystallize and rise up to the Pokémon’s body surface. Its diet of gems has transformed its eyes into gemstones. It's a fiend for gemstones, so it stalks Carbink. Unfortunately, Gabite almost always grabs them first. A Sableye lurks in darkness and is seen only rarely." Piepte het apparaat. Dat was veel informatie voor zo een kleine pokémon. Dus.. als ze stenen of eigenlijk ruwe edelstenen kon vinden zou de steen op de borst van de Sableye vanzelf weer helen? Dat was in elk geval wat ze uit de informatie begreep. "Kom," vriendelijk glimlachend stak Kate haar hand uit naar de Sableye. "Laten we iets lekkers vinden." Onzeker keek de pokémon haar aan. Na een moment haar opties hebben overwogen kwam ze dichterbij en raakte de Ranger aan. Nadat ze ervan overtuigd was dat de blondine geen dreiging was ontblote de Sableye haar witten tanden in een poging de glimlach te imiteren en klom razend snel op het meisje haar rug. De beste reisplek!

"Denk je dat je kunt helpen?" vragend keek Kate Tara aan. Ze had de Flygon tevoorschijn gehaald omdat de draak haar enige pokémon was die een beetje verstand van grond en stenen had. Tara keek een moment naar de Sableye die haar argwanend vanaf Kate's rug aankeek en verplaatste haar blik weer naar haar trainer. Ze humde zachtjes en testte de grond. Nadat ze daarmee klaar was keek ze naar haar trainer, commandeerde die in haar eigen taal dat die op haar plek moest blijven - iets wat Kate na alle tijd die ze met de Flygon had doorgebracht wel begreep - en begon te graven. Waarschijnlijk was het ook beter dat de Flygon alleen ging. Een pokémon als Bella of Dahlia zou alleen in de weg lopen. Zij hadden geen kennis van stenen.

Terwijl Tara op zoek was naar de ruwe edelstenen hield Kate de Sableye bezig. Hoewel ze de pokémon niet echt van hulp kon zijn leek alleen al het praten tegen de pokémon haar op te vrolijken. Niet zo gek als je bedacht dat Sableye door mensen werden vermeden en zelfs de legende bestond dat ze de zielen van mensen stalen. Het moesten eenzame pokémon zijn, al vermoedde Kate dat de meeste daar wel oké mee waren. Deze Sableye leek echter echt eenzaam zijn geweest en vertelde net een verhaal met uitbundige klauwgebaren. Ze kon er niks van verstaan, maar het was leuk de wilde pokémon zo enthousiast te zien over iets. Bella lag achter haar trainer en luisterde met half gesloten ogen mee, af en toe commentaar gevend op de Sableye. Iets wat de pokémon alleen leuker leek te vinden. Het leek erop dat de Sableye zich al een stuk beter voelde.

Tara stak haar kop uit het gat en keek verbaasd naar haar trainer wie met de Sableye speelde. Waarschijnlijk was het nog een jonge pokémon. De draak humde om de aandacht van de groep te krijgen en klom helemaal uit het gat. In haar klauwen hield ze verschillende kleine, glimmende stenen. Sommige mooier dan de ander. "Wow," Kate keek naar de dingen en hield er een vast. Tara moest diep zijn gegaan om deze te krijgen. Ze waren vast iets waard, maar dat maakte haar niet echt uit. "Hier," ze schoof de dingen naar de Sableye. De wilde pokémon keek haar een moment onzeker aan en stopte toen een van de dingen in haar mond. Het duurde niet lang of de pokemon had alle stenen verorberd. Grijnzend keek ze de blondine aan, dit was haar idee van een lekkere maaltijd. Nu moest ze alleen wachten tot haar lichaam het omzette in stenen op haar lichaam. "Denk je dat het goed komt?" Kate gaf de pokémon een aai over haar kop - haar hand ging bijna door het lichaam van het wezen, een erg rare sensatie - en keek de Sableye vragend aan. De pokémon leek een moment triest dat het afscheid betekende, maar liet snel daarna een spookachtig geluid horen wat Kate als een 'ja' begreep. Hopelijk zou ze het redden.

Hoewel de Sableye weer meer op haar gemak was, leek ze de Ranger nog niet te willen laten gaan. Enthousiast trok ze aan Kate's hand als teken dat die mee moest komen. "Oh.. oké," mompelde de blondine en schoot een snelle blik naar haar Flygon. Ach, ze hadden niks te verliezen en de Sableye was een leuke en vooral vriendelijke pokémon. Totaal geen demon wie de ziel van mensen zou stelen. Bella was in slaap gevallen en werd terug gekeerd door haar trainer. Nu was ze alleen nog met Tara - zoals gewoonlijk - en de Sableye. "Laten we gaan," glimlachend keek Kate de grotpokémon aan. Enthousiast begon de Sableye in de richting te lopen waar het ding was wat ze wilde laten zien. Kate en haar Flygon volgden.

Ze waren aangekomen bij een klein gat in de muur van de grot. Het was verrassend goed verborgen door een rond liggende steen en duidelijk het ding waar de Sableye haar heen wilde leiden. "Ik eh.. ik denk niet dat ik daar in pas," Kate keek naar het gat. Misschien zou ze er tot haar schouders inpassen, maar verder dan dat zou het niet gaan. De Sableye keek haar een moment aan en verdween toen in de mini grot. Misschien ging ze iets pakken..? Een verraste schreeuw klonk van de pokémon en de Sableye stormde weer naar buiten. Kate was niet zeker of Sableye konden huilen - waarschijnlijk niet - maar de pokémon leek in tranen te willen uitbarsten. In haar trillende klauwen droeg ze een paar kleine edelstenen. Niet zoals die Tara had gevonden, maar werkelijk mooie, bewerkte stenen. De pokémon hield ze dingen omhoog alsof dat uitleg moest geven. Tara bukte zich en humde zachtjes iets tegen de Sableye. De wilde pokémon reageerde bijna snikkend en zakte op de grond met haar stenen in haar armen. Tara richtte zich tot haar trainer en humde terwijl ze met haar klauwen een grotere vorm maakte. "Mist ze dingen?" niet helemaal begrijpend keek Kate naar de draak. Dat was wat ze eruit kon halen. Tara knikte en keek weer naar de treurige Sableye. "Gestolen, huh?" Kate hurkte voor de pokémon neer. "Geen zorgen, we vinden ze wel." De glazige stenen die als ogen werkten keken haar aan. De Sableye kwam langzaam overeind en knikte. Snel bracht de pokémon haar kleine stenen terug in haar grot en rende naar buiten. Ze moesten de stenen terug vinden!

"Enig idee waar ze zouden kunnen zijn?" ze hadden een spoor nodig als ze de dingen terug wilden vinden. De Sableye dacht een moment aan en inspecteerde de grond toen. Bijna als een speur Growlithe zocht ze de bodem af tot ze vond wat ze zocht. Ze ging met haar klauw over de stenen en bekeek die goed. Erg fijn glitterend stof leek te blijven zijn kleven. Blijkbaar dat wat ze zocht. Terwijl de Sableye het spoor volgde liepen Kate en Tara achter haar aan, op hun hoede voor mogelijke dreigingen. Iemand had de spullen uit het nest gestolen en ze moesten uitvinden wie. En het was niet uitgesloten dat het een gevaarlijke pokémon kon zijn. Ze moesten maar voorzichtig zijn, het bleef de Victory Road.

De Sableye liet een krijs horen. Ze had een Mawile gespot met een paar grote edelstenen in zijn grote bek. Duidelijk degene die ze zochten. Zonder op Kate of Tara te wachten stormde de Sableye naar voren en viel de Mawile aan. De wilde pokémon liet een geschrokken geluid horen en deed zijn bek open om aan te vallen. Daardoor tuimelden alle edelstenen eruit en lagen ze verspreid over de grond. De Sableye vergat meteen het feit dat ze de Mawile wilde aanvallen en begon de dingen te verzamelen. Met de stenen onhandig in haar armen deed ze haar best alles te pakken te krijgen, maar soms viel er een uit en eindigde haar quest voor de edelstenen nooit. De Mawile leek ook niet van plan de Sableye aan te vallen en begon ook snel met het verzamelen van de stenen. "Hey," Kate kwam op de kleine pokémon af. De Mawile keek geschrokken op en liet een van de stenen vallen. "Laat dat." Tara siste om de woorden kracht bij te zetten en keek de wilde pokémon dreigend aan. De Mawile leek in te zien dat hij geen kans maakte tegen de draak en liet zijn stenen teleurgesteld vallen. "Wat wil je er überhaupt mee?" niet begrijpend keek Kate de pokémon aan. Mawile waren geen wezens wie edelstenen verzamelden, waarom zou hij de dingen stelen? De Mawile wierp een snelle blik op de Sableye en keek naar de grond. Alsof hij kind was wie werd betrapt op het stelen van snoep.

"Bied tenminste je excuses aan," streng keek Kate de Mawile aan terwijl ze een paar van de stenen vasthield die de Sableye niet kon dragen. De Mawile liep verlegen op de Sableye af en mompelde wat tegen de pokémon. Natuurlijk kon Kate niet verstaan wat ze zeiden, maar de edelsteen ogen van de Sableye leken geen vijandigheid uit te stralen. Tara humde zachtjes - iets wat in de buurt kwam van grinniken. De Sableye gaf de Mawile een pat op zijn hoofd en draaide zich toen om naar Kate. Trots hield ze haar stenen een voor een op, sommige mooi afgewerkt, waarschijnlijk door de pokémon zelf. Er zaten er een paar tussen die de stenen die Tara had gevonden deden verbleken. Maar daarom was het ook lunch geweest en niet voor de verzameling. "Ze zijn heel mooi," complimenteerde Kate de edelstenen. De Sableye leek haast te stralen en keek de Ranger blij aan. Voor een pokémon die werd gezien als een 'demon' was ze wel erg vrolijk. "Laten we ze terug brengen."

De Mawile was ze gevolgd. Verlegen keek de pokémon van achter een steen toe hoe de Sableye haar dingen terug de grot in bracht. "Je bent hier toch niet om meer problemen te veroorzaken, hé?" de Mawile schrok toen Kate hem had opgemerkt en deed een stapje naar achteren. Hij verplaatste zijn blik weer op de grot van de Mawile en staarde er vastbesloten naar. Toen ze pokémon weer naar buiten kwam trippelde hij van zijn verstop plek en bleef voor haar steen. Argwanend keek de Sableye hem aan, het was duidelijk dat ze hem niet vertrouwde. Toen trok de Mawile een prachtige blauwe steen tevoorschijn en bood die verlegen aan. De Sableye graaide het ding uit zijn handen en bekeek die om tot de conclusie te komen dat die niet van haar was. Als de nette pokémon die ze was hield ze het ding voor de Mawile om het terug te geven. De Mawile weigerde. Misschien wilde hij wel vrienden zijn! "Hey," Kate, helemaal vergeten door de twee pokémon, trok de aandacht en keek de twee serieus aan. "Waarom kunnen jullie geen vrienden zijn?" De Sableye keek haar een moment glazig aan en verplaatste haar blik naar de Mawile. De Mawile leek dolgraag vrienden te willen zijn aangezien hij haar hoopvol aankeek. Misschien had hij de stenen ook alleen gestolen voor aandacht, wat schattig. De Sableye keek weer terug naar Kate en knikte. Ze wilde ook wel vrienden zijn!

Terwijl Kate en Tara zich klaar maakten om te gaan, was de Sableye in haar grot verdwenen. Het duurde niet lang of ze kwam terug met een van haar mooie stenen. Een beetje verlegen hield ze het ding voor Kate. "Voor mij?" verbaasd keek Kate de pokémon aan. "Zeker?" De Sableye knikte en gaf het ding aan de Ranger. "Bedankt," aandachtig bekeek de blondine het ding. De steen paste precies in de palm van haar hand en had bijna dezelfde kleur als haar haar. Hij was werkelijk mooi. "Ik zal hem altijd bij me houden." De Sableye straalde en zwaaide enthousiast afscheid. De Mawile stond naast haar en zwaaide verlegen mee. "Tot ziens," Kate stak glimlachend haar hand op terwijl ze met Tara begon weg te lopen. "En aardig voor elkaar zijn, oké?" De Sableye liet een vrolijk geluidje horen terwijl de Mawile alleen verlegen naast haar stond. Hey, nu was ze niet meer eenzaam. Een win-win situatie.

Ze dacht tenminste dat ze zouden weglopen. Voor Kate en haar Flygon meer dan drie stappen verder konden zetten schoot er een gedaante uit een donkere inham van de stenen muur. Het wezen schoot op Tara af en ramde haar met een Iron Head. De draak krijste verrast en wankelde wat naar achteren door de rauwe kracht van het monster. Geschrokken keek Kate naar de gedaante en herkende die als een Lairon. De metalen pokémon liet een metalen krijs horen en maakte zich klaar om de veel grotere pokémon nog een keer aan te vallen. Misschien wel de domste beslissing die de Lairon in zijn hele leven had genomen. Voordat de metalen pokémon de draak had bereikt schoot er een zandtornado uit de grond en sloot hem in. Geschrokken sloeg het wilde beest om zich heen, maar kon weinig tegen de vele, kleine zandkorrels doen. Tara krijste om de pokémon te intimideren en trapte krachtig tegen de grond om de grotbewoner nog eens te raken met een Earth Power.

Ondertussen had Kate zich op de Mawile en Sableye gericht wie zich angstig in de grot hadden verstopt. Misschien was dit iets waar ze gewend aan waren, gevaarlijke pokémon. De Lairon was duidelijk geen lieverdje. Tara wist hem makkelijk af te weren aangezien ze getraind, sterk en een stuk sneller was, maar het grotduo zou waarschijnlijk niet zoveel kunnen uithalen. Niet zoveel als de Flygon in elk geval. "Sssssh," stelde Kate de twee pokémon gerust terwijl ze nerveus over haar rug bleef kijken. "Komt wel goed." De enige reden dat ze nerveus was, was omdat als de grot instortte zij zich in het meeste gevaar verkeerde. Natuurlijk zou Tara of een van haar andere pokémon haar wel beschermen, maar je wist nooit wat er zou gebeuren. Zoals nu. Een fel licht verblindde haar en het moment nadat het was verdwenen zag ze lichtvlekjes. De net redelijk onschadelijke Lairon was opgegloeid en uitgegroeid uit tot een gedaante groter dan Tara. De Sableye liet een angstige piep horen en verdween dieper in haar grot. Tara gromde toen de klauw van de Aggron haar raakte, maar bleef dapper staan. Ze was nog steeds in het voordeel en duidelijk sterker dan de grotpokémon. De Aggron, gevuld met nieuwe kracht nu hij was geëvolueerd, haalde uit met zijn staart en wist zijn tegenstander tegen de muur te slaan.

Tara gromde toen de scherpe stenen van de grot in haar dikke vel boorden en gebruikte de snelheid om zich af te zetten en de Aggron te verrassen met met een Fire Blast. Het vuur spatte uiteen op het dikke schild van de pokémon en verlichtte de grot met zijn warme, dieprode vlammen. Zelfs Kate die een paar meter verderop stond moest een stapje terug doen vanwege de hitte. Benauwd keek ze naar het gevecht, ze kon de Aggron kalmeren met haar styler, maar dan waren haar slots op en moest ze het ding opladen. Dus als ze andere gevaarlijke monsters zouden tegenkomen zou ze alleen haar team hebben om zich te beschermen. En dat zou wel goed komen, daar had ze vertrouwen in. Wat niet goed zou komen was als de Aggron hier werd verslagen. Ze kon het massieve lichaam van het wezen moeilijk ergens anders heen slepen, zelfs met de hulp van haar pokémon, aangezien hij letterlijk deels uit metaal bestond en als hij wakker werd bij de grot van de Sableye - en nu ook Mawile.. de arme pokémon zouden het nooit overleven als hij nog steeds agressief was als hij wakker werd. Aggron aten dan wel geen vlees, maar het waren vreselijk territoriale pokémon. En als dit zijn gebied was..

"Tara," Kate had haar styler los geklikt en hield het omhoog als teken. De Flygon schoot haar trainer een snelle blik toe en begreep de bedoeling. Ze had de Aggron in de tussentijd bevochten en veranderde haar tactiek om de blondine de kans te geven de gigantische pokémon te vangen. Terwijl de draak het monster afleidde door zich te laten raken door een Metal Claw vuurde Kate haar tol af en liet het om het wezen heen cirkelen. De Aggron kreeg het ding door en verplaatste zijn aandacht naar de kleine tol. Hij had maar een krachtige slag op de grond nodig om de tol uit balans te brengen en tegen de muur te laten slaan. Kate wist het ding naar zichzelf te sturen voor ze de controle verloor en ving het behendig op. De Aggron keek haar dreigend aan en werd in zijn moment van zorgeloosheid geraakt door een krachtige vuurbal van Tara achter hem. Meteen draaide hij zich om en haalde krijsend naar de Flygon uit. Kate nam haar kans en vuurde de tol een tweede keer af, deze keer voorzichtig dat de metalen pokémon het ding niet opmerkte. Aangezien Aggron niet bepaald klein waren duurde het langer dan bij kleinere pokémon om hem te vangen. En het feit dat hij midden in een gevecht zat met Tara maakte dingen er niet beter op. Maar uiteindelijk sloot de cirkel zich definitief en trok de witte ring in de gigant.

De Aggron bleef midden Metal Claw staan en knipperde een paar keer met zijn helder blauwe ogen, alsof hij zich nu pas realiseerde wat hij aan het doen was. "Hey!" trok Kate de aandacht van het monster. "Verdwijn, we zijn niet hier om je gebied te stelen." De pokémon keek haar intimiderend aan, ze wist niet eens of hij haar kon verstaan, maar nadat Tara de boodschap had herhaald liet hij iets horen wat nog het meest in de buurt kwam van een diepe zucht en begon de duisternis in te sjokken. Kate, Tara en de het duo wat voorzichtig uit de grot was gekomen bij het horen van haar stem keken het gigantische wezen na. "Veilig," verklaarde Kate glimlachend aan de Sableye en Mawile. De Sableye liet een opgeluchte krijs horen en stormde naar voren om de blondine's been te knuffelen terwijl de Mawile onzeker in de grotopening bleef staan. "Wees voorzichtig," glimlachte Kate terwijl ze door haar knieën zakte om de pokémon over haar hoofd te aaiden - weer een vreemde sensatie. De Sableye keek haar met haar stenen ogen aan en knikte langzaam. Tara humde zachtjes, duidelijk makend dat ze er niet zonder klappen vanaf was gekomen, en keek haar trainer geduldig aan. Ze moesten gaan. Kate nam voor de tweede keer afscheid van het grotduo en liep naast haar Flygon in de andere richting dan de Aggron had genomen. Ze had geen zin het metalen wezen nog een keer tegen te komen.