[Patrol] Send me on my Way

“Mam! Ik ga patrouilleren!” riep Benji de trap op. Zijn moeder gaf geen reactie, maar hij vertrouwde erop dat Bianca haar wel zou inlichten als ze het niet gehoord had. Die zat namelijk op de bank tussen zenders op de televisie te zoeken naar iets leuks. Niets kon haar aandacht er echt bij houden, leek het. Hij draaide zich naar haar en glimlachte. “Ik ben over hooguit twee of drie uurtjes terug – en dat is alleen als er iets misgaat,” deelde hij aan haar mee. Vervolgens klopte hij tevreden op zijn riem, waar de pokéballs van Rogue, Mystique en Storm te vinden waren. Beast en Phoenix nam hij liever een andere keer met zich mee, wanneer het niet richting de avond dreigde te gaan. “En daar heb ik back-up voor.” Bianca was minder zorgelijk dan zijn moeder; iets wat de jongen erg fijn vond, want hoewel hij ontzettend veel van Nicole hield, vond hij haar liefde af en toe een beetje verstikkend.

“Zolang je maar heelhuids terugkomt,” reageerde de vrouw met een glimlach. “Daar hebben de Rangers en wij ook meer aan.” Hij giechelde en knikte instemmend. Vervolgens raapte hij de rugzak van de grond en deed die om. Daar zat namelijk zijn superheldenkostuum in. Hij wilde als Tiger Gladiator patrouilleren, maar met Bianca in de buurt kon hij het zich niet veroorloven om thuis om te kleden. Gelukkig had hij zijn trouwe rugzak en was Fortree dichtbegroeid, dus kon hij ongestoord zijn ding blijven doen. “Tot straks!” Met die woorden hupte hij naar de voordeur en verdween naar buiten, waar hij meteen de dichtstbijzijnde struik in sprong en zich vlug omkleedde.

Hij ging als Benji de struiken in, maar kwam als Tiger Gladiator eruit. Tevreden plaatste hij zijn gebalde vuisten in zijn zij en keek rond. Goed, en nu?

Het ene moment stond hij vredig voor zich uit te staren, het volgende verloor hij haast zijn evenwicht. Tiger wist nog net op tijd zijn voet te verplaatsen. Vragend richtte hij zijn blik omhoog en ving nog net een glimp van het verdachte figuur op. “Hm,” mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij een wenkbrauw hief. Dit zag eruit als een klus voor Tiger Gladiator. Vastberaden zette hij zich af en ging achter de man aan.

Bospaden waren er om te volgen. De woorden van zijn moeder rinkelden nog na. Als je van het pad afweek, kon je gemakkelijk verdwalen. Tiger geloofde de vrouw nog steeds, maar dat betekende niet dat hij een misdadiger ongestraft liet wegkomen. Hij volgde de man dieper het bos in en aarzelde maar heel even toen die van het pad af stapte. De dichtbegroeide struiken waren prima beschutting voor onze superheld, maar het nadeel eraan was dat zijn doelwit er ook gebruik van kon maken. Zijn korte pauze zorgde ervoor dat hij de vreemdeling uit het oog verloor. Tiger hupte vlug naar het struikgewas waar hij de misdadiger voor het laatst had gezien en baande zich een weg tussen de vele, kleine takjes door.

Aan de andere kant van de mini-jungle zag hij iets op de grond liggen. Het was de pet! Hij griste hem van de grond en keek zoekend om zich heen. De man was nergens meer te bekennen. Tiger liet verslagen zijn schouders hangen. En nu?

Zijn antwoord kwam in de vorm van geritsel. Het klonk vanuit de struiken waar hij zich eerder doorheen had gewurmd. Gealarmeerd legde hij een in handschoen gehulde hand op Storm’s pokéball en hield het gebladerte nauwlettend in de gaten. Een tweetal Zigzagoon wandelden rustig uit het struikgewas. Opgelucht haalde Tiger adem. “Jullie lieten me schrikken,” mompelde hij, waarop hij zachtjes begon te lachen om zijn eigen stommiteit. De pokémon keken hem vragend aan. Tiger rustte zijn blik op de pet – en zijn ogen begonnen op te lichten. Langzaam en voorzichtig klikte hij zijn styler van zijn gesp. “Ik heb jullie hulp nodig,” zei hij tegen de Zigzagoon, om vervolgens de capture disc op ze af te schieten. Hier schrokken beide pokémon van. Ze maakten wilde sprongen om de disc verwoed te ontwijken, maar Tiger bleef volhouden. Hij bleef ook tegen ze praten. “Dit gaat jullie geen pijn doen, dat beloof ik jullie. Erewoord. En als het wel pijn doet, mogen jullie mij ook pijn doen, oké?”

Hij tekende pas echt cirkels wanneer de Zigzagoon hun paniek hadden losgelaten. Eerst rond de een, gevolgd door de ander. Nu hij ze wat meer onder controle had, knielde hij bij ze neer, om de pet naar ze toe te steken. “Kunnen jullie me helpen om de eigenaar te vinden?” Meer hoefde hij niet te zeggen. De pokémon drukten hun neusjes in het stof. Na de geur in zich te hebben opgenomen, gingen ze ijverig op zoek naar een spoor.

Tot zijn geluk hoefde hij niet ver meer te lopen. Tien minuutjes, dat was hoe lang hij ongeveer met de Zigzagoon aan het lopen was. Het scheelde al een hele hoop dat ze met zijn tweeën waren. Dan werden topspeurders mega-topspeurders. Een van de Zigzagoon hield hun kopje omhoog, wat Tiger alarmeerde om het gebied extra goed te bekijken. Verderop zag hij de man voorovergebogen staan. De zak, die hij eerder op zijn rug meesleepte, stond vlak voor hem op de grond. Onze jonge superheld kon vanaf hier niet zien wat erin zat. Bewoog het nou of was dat zijn verbeelding? Hij zakte door zijn knieën en hield zijn hoofd laag. “Bedankt voor jullie hulp,” zei hij tegen de pokémon. Dit was voor hen het teken om verder te gaan met hun dagelijkse bezigheden.

Tiger keek ze na voor hij zijn aandacht terug bij de vreemdeling legde. Voorzichtig schuifelde hij in zijn richting, van boom naar boom, zijn knieën nog altijd gebogen. Ineens bleef zijn voet haken en viel hij voorover op de grond. Hij kon zich nog net inhouden, anders had hij een verraste gil geslaakt. Verbouwereerd keek Tiger achter zich en zag hij een Kecleon langzaam verschijnen. De pokémon stak zijn tong naar hem uit. Vlug keek hij of de man hem had opgemerkt, maar die was druk in de weer met zijn tas. Tiger pakte zijn styler weer in de hand en tekende in een aantal vlugge bewegingen een paar cirkels om de Kecleon heen. Op deze manier kon de pokémon hem niet meer lastig vallen. Met zijn hand gebaarde hij het wezen dat hij mee moest komen en legde zijn wijsvinger zacht tegen zijn lippen op. De Kecleon maakte zichzelf onzichtbaar.

Al tijgerend bracht hij zichzelf dichterbij de man. Hij koos een van de meest dichtstbijzijnde bomen uit en ging daar met zijn rug tegenaan zitten. Zo stil als hij kon keek hij vanachter de stam naar de handelingen van het verdachte figuur. Hij had iets in zijn hand, dat hij net uit de zak had gepakt. Van schrik haalde Tiger diep adem en verdween weer achter de boom. Had hij dat goed gezien? Dan moest hij wel ingrijpen!

Hij had een plan nodig. De Kecleon maakte zichzelf naast hem zichtbaar. “Jij bent de afleiding,” fluisterde Tiger tegen hem. Hij had alleen nog iets nodig dat de misdadiger tijdelijk uit kon schakelen, zodat de hulptroepen extra tijd hadden om hen te vinden. Zo voorzichtig mogelijk pakte hij zijn Styler weer in zijn hand en drukte op het noodsignaal. De base was nu in ieder geval ingelicht. Als superheld was het zijn taak om de dief niet te laten ontsnappen en dit tot een goed einde te brengen.

In zijn ooghoek zag hij een paar Oddish met de planten bezig zijn. Hij duwde zich op zijn knieën in de richting van het groepje pokémon. “Hallo,” fluisterde hij naar ze. Ze schrokken en deinsden achteruit. “Nee nee,” ging hij bezorgd verder. “Ik ga jullie niks doen, beloofd.” De Oddish keken elkaar aan, terwijl Tiger zijn styler voor zich neerlegde en zijn handen omhoog hield. “Zie je?” Hij wachtte tot ze zich leken te ontspannen voor hij verder ging. “Ik heb jullie hulp nodig met een reddingsmissie. Iemand van jullie kan Sleep Powder, toch?” De kleine plantjes knikten stuk voor stuk. Tiger glimlachte. “Mooi. Ik heb er maar een nodig. Zou ik je even mogen lenen?” Oddish hield een onderling gesprek met elkaar. Onze jonge held wachtte geduldig tot er eentje naar hem toe kwam gestapt. Hij wees naar de styler. “Dan ga ik nu even een cirkel om je heen tekenen, oké? Daar word je rustiger van en dan kan je je beter concentreren.” Oddish aarzelde even, maar knikte naar hem.

Tiger liet er verder geen gras over groeien. Met een geoefende hand gebruikte hij zijn styler om de pokémon te vangen. Door haar medewerking was dat in een mum van tijd gelukt. Tevreden bevestigde hij zijn styler weer aan zijn riem. “Oké, dan kunnen we nu–”

Een duw in zijn rug liet hem voorover vallen en snoerde hem de mond. De Oddish renden allemaal een andere kant op. Gealarmeerd draaide hij zich meteen om. Hij keek recht naar de onbekende man. “Wat moet dat hier, snotneus?” vroeg hij verwoed aan hem. “En wat moet dat Mankeypakkie voorstellen?” Tigers ogen werden groot. Zijn gezond verstand schreeuwde naar hem dat hij in beweging moest komen, maar zijn lichaam weigerde. “Nou?” De man deed dreigend een stap in zijn richting – en viel toen zelf zijwaarts tegen de grond. De Kecleon, die eerder zijn gedaante weer had verhuld, liet zijn gezicht aan Tiger zien. Dit schudde hem wakker. “L-Leid hem af!” zei hij tegen de pokémon, terwijl hij klungelig overeind kwam. Zo snel als hij kon rende hij bij de vreemdeling weg. Waar was de Oddish heen?

Hij wist niet waar hij heen moest. Die boom? De struik? Of toch die andere boom? Tigers blik sprong van de ene verstopplek naar de ander, maar bij elke die hij zag, vermoedde hij meteen dat hij gevonden zou worden. Het luide gevloek dat hij achter zich hoorde hielp niet. In de verte zag hij een grote rots staan en zette zijn zinnen daar op. Voor hij er omheen kon lopen, struikelde hij over zijn eigen voeten en viel tegen het gesteente aan. Tiger jammerde kort van de pijn, voor hij zich overeind duwde en over zijn schouder keek. De enge man kwam recht op hem af, met Kecleon stevig in zijn handen gevangen.

Tiger kneep zijn ogen stevig dicht. Het enige waar hij nu nog aan dacht waren de woorden van zijn moeder. Ga nooit van het bospad af. Daar kwam alleen maar narigheid van. “Oddish!” Huh? Dat klonk niet als zijn moeder. Hij opende zijn ogen en keek opzij, waar hij de kleine Oddish van eerder zag staan. Ze keek vastberaden voor zich uit, naar de crimineel die gevaarlijk dichtbij kwam. In een opwelling riep hij dat ze de Sleep Powder nu moest gebruiken. Een milliseconde later zweefde een groen poeder door de lucht, recht naar hun belager. Kecleon hield zijn adem in, maar zijn gijzelaar besefte het te laat. Hij zakte door zijn benen en viel, diep in slaap, tegen de grond.

Het duurde even voor Tiger zich durfde te bewegen. Nauwlettend hield hij de vreemdeling in de gaten. Pas na de zoveelste diepe ademhaling kwam hij recht en klopte hij zijn kleren af. Kecleon wurmde zich los en keek de superheld afwachtend aan. Die keek op zijn beurt naar allebei de dappere pokémon. “Dank jullie wel,” glimlachte hij opgelucht naar het tweetal. “Laten we kijken hoe het met de zak gaat.” Op een laag tempo jogde hij naar de plek waar hij het voor het laatst gezien had. Er zat een grote knoop in het uiteinde. Tiger pulkte die los en maakte de zak wagenwijd open. Een paar kleine babypokémon begonnen spontaan te huilen bij het maken van oogcontact. “Rustig maar,” suste hij ze. “We brengen jullie naar huis. Oké?”