Send in the clowns

Zes badges. Aiden kon niet ontkennen een stiekem gevoel van trots te hebben. Al was het hem opnieuw niet gelukt zonder Tyrion, had hij toch zijn zesde badge op zak. Dit betekende dat er nog maar twee te gaan waren, nog twee badges om te veroveren. In zijn handen hield hij dan ook een gloednieuwe Mega Stone, samen met een nieuwe houder. Hetzelfde stalen ding als Tyrion om zijn nek had maar dan smaller, werd om de nek van Khaleesi gelegd en in het ding legde hij de oranje Mega Stone. “Huphup, mega evolve!” riep hij, terwijl hij zijn vinger op de Key Stone rond zijn pols legde. De Charizard die naast Khaleesi stond keek op haar neer (aangezien hij met zijn 220 centimeter toch wel vijftig centimeter boven haar uitstak) toen ze begon te gloeien.
En man, wat zag Khaleesi er goed uit in haar Mega Vorm. In tegenstelling tot Tyrion’s Mega Vorm, die meer op kracht gefocust leek, was de Charizard nu duidelijk veel wendbaarder. Khaleesi leek dit zelf ook door te hebben en schoot onmiddellijk de lucht in, om een enthousiaste kreet te slaken. Toen haar blik echter op een vreemde viel, besloot ze recht voor de neus van dit persoon te landen en een luide brul in zijn gezicht te slaken.
Immers was Khaleesi een derpo.

&Alphie.

Aiden wilde zich verontschuldigen. Hij deed het niet en hij had niet echt een spectaculaire reden om het niet te doen, hij had gewoon geen zin om de moeite te nemen voor iemand die hij toch niet kende. Want, het was niet zo dat hij aardig was. Hij was geen vriendelijk of behulpzaam persoon en het was niet zo dat Khaleesi zowaar iemand in levensgevaar bracht. Nee, ze liet alleen maar iemand schrikken. Dat zou vast wel goed zijn voor het hart.
En toen leek het erop dat degene hem herkende. Tyrion hield zijn kop schuin en maakte een lachend geluid, maar Aiden had de link nog niet gelegd. “Sorry?” vroeg hij verbaasd, zijn wenkbrauw opgetrokken, terwijl hij de jongen aankeek. “Khaleesi… Nee, ze doet het eigenlijk wel expres,” zei hij. Hij had willen beginnen met een verontschuldiging, maar weet je… Meh… Hij had er niet zo’n zin in. Het was niet zo dat hij bang was voor dit knulletje. Als deze zich misdroeg, kon hij hem altijd nog ophangen in een boom.

Hij was die vieze onbeschofte wat? Aiden trok één wenkbrauw omhoog terwijl hij toekeek hoe de jongen zich groot probeerde te maken en met zijn vinger op Aiden’s borst duwde. Het moment dat zijn vinger Aiden aanraakte, klonk er een gigantische grom uit Tyrion’s mond en Aiden glimlachte liefjes naar Alphonse. “Het lijkt erop dat Tyrion je nog herkent, maar ik moet zeggen dat je naam me ontschoten is,” mompelde hij, even blikkend op Tyrion. Aiden had nog altijd één wenkbrauw opgetrokken terwijl hij de jongen aankeek en Aiden merkte dat ook Khaleesi weer aandacht voor het tweetal begon te krijgen. Nu stonden er dus twee Charizards naar hen te kijken. Tyrion heel wat dichter in de buurt dan Khaleesi, gelukkig. En Aiden was blij dat dit een zeer rustig gebied was. Als er mensen waren, zou hij de twee draken misschien wel in moeten dimmen. “Want, volgens mij ben ik niet degene die me hier onbeschoft gedraagd, kleintje,” glimlachte hij de jongere jongen toe. Hij had echt geen idee.

Oh! Na de woorden begon Aiden te lachen. Hij keek Alphonse aan met de meest denigrerende, spottende blik die je je maar op Aiden’s hoofd voor kon stellen, terwijl hij even bleef lachen, zonder een woord te spreken. Toen hij eenmaal begon te spreken, was dit waarschijnlijk niet veel beter voor de relatie van de twee. “Ah, jij bent de clown! De verdachte clown,” grijnsde hij geamuseerd. “Ik snapte al niet wat Tyrion zo grappig vond, maar terugdenkende aan jou…” Aiden toverde een wat fellere grijns op zijn gezicht, bijna alsof hij de jongen uitdaagde. Ondertussen pakte hij de vinger van de jongen beet in zijn gehele hand, om zijn hand naar beneden te richten zodat de jongen zijn arm in een hele onnatuurlijke houding moest gaan houden om zijn hand niet te breken. Neerkomen op zijn knieën en misschien smeken om de vergiffenis van Aiden na deze botte introductie zou misschien wel zorgen dat de jongen hier heelhuids, of in ieder geval zonder mentale schade, vanaf kwam. “Maar, wat was je naam, clowntje? Volgens mij heb ik die nooit gehad.”

Aiden keek geamuseerd neer op de jongen die op zijn knieën zakte. “Goed zo, clowntje,” grijnsde hij. Aiden had nog heel wat onderliggende irritaties en het feit dat deze jongen precies op de verkeerde plek, op het verkeerde moment, was, was niet echt zijn probleem. Hij maakte het overigens alleen nog maar erger voor zichzelf, want zodra de jongen riep dat Aiden de blauwe plek op Lilium’s kaak had achtergelaten, haalde Aiden uit naar de jongen. Niet hard genoeg om hem zowaar iets aan te doen, maar hopelijk hard genoeg om hem (op z’n minst omdat het onverwacht kwam) tegen de grond te halen. “Waag het niet ooit te praten over Lilium alsof je enig idee hebt wat ik voor en tegen haar heb gedaan. Begrepen?” Zijn stem klonk fel, een heel stuk minder geamuseerd dan eerst. Hij weigerde deze jongen het plezier te gunnen. Hij weigerde hem te laten geloven dat hij Lilium iets aan had gedaan. Want, als hij iemand geen pijn zou doen, was zij het wel.

Of hij om haar gaf. Aiden snoof zachtjes, duidelijk gefrustreerd door het feit dat Alphonse niet indimde. Dat de jongen niet leek te begrijpen dat het een beter idee was om heel ver weg te gaan staan, zo ver dat ze elkaar niet meer zouden kunnen zien. Want, Aiden was niet van zijn gezelschap gediend. Maar, aangezien hij wist van Lilium’s blauwe plek en de woorden die hij naar d’r geroepen had toen Tyrion hem ontvoerd had, had Aiden het idee dat dit een vriend was van Lilium. En hoe hard hij het ook ontkennen wilde, kon hij een vriend van Lilium vrij weinig doen. Niet dat hij dit de jongen zou laten merken verder.
“Natuurlijk geef ik om d’r,” zei Aiden liefjes. “Immers hebben we het bed gedeeld. Ik kan je ervan verzekeren dat dat een leuke nacht was,” ging hij door. Arceus, deze jongen irriteerde hem zo hard he… Lilium zou hem haten om deze woorden. Waarschijnlijk.

De woorden van Alphie deden Aiden grijnzen en hij deed een stapje dichterbij toen hij de rode blos op de wangen van de jongen zag. “Wat is dat nou, clowntje? Je gaat me toch niet zeggen dat je… Jaloers bent?” Een geamuseerde grijns sierde zijn gelaat, terwijl hij Alphonse aan bleef kijken, nog een stapje dichterbij zettend. Hij hief zijn beide wenkbrauwen op en keek de jongen even aan. Al gauw begon hij echter te lachen en zette hij een stapje naar achteren, alsof de act voorbij was. Hij vertelde de jongen echter niet of zijn woorden nou waarheid waren of niet. “Hoezo de interesse in Lilium, snotmankey? Volgens mij gaat het je allemaal niet zo veel aan,” besloot hij te zeggen. Nope, hij was het er niet mee eens dat deze jongen zijn neus in de zaken stak. Aiden zou haar de bescherming bieden die ze nodig had. Niet meer en niet minder. Alphonse moest zijn neus daar maar buiten houden.

Alphonse leek het er niet mee eens en Aiden wilde geamuseerd reageren, misschien zelfs weglopen om hier een eind aan te maken voor Alphonse woorden uit zijn mond zou trekken waar Aiden spijt van kreeg, tot hij de duw tegen zijn arm voelde. “Gloeiende… Arceus,” kwam er vloekend uit zijn mond, terwijl hij een stap naar achteren zette en zijn pols beetpakte, alsof dat zou helpen. Zijn kaken had hij strak op elkaar geklemd, terwijl de pijn van de klap weer wat leek te dimmen. Alphonse had het voor elkaar gekregen, hoor. De snijwond aanraken die verbonden om zijn arm zat. Natuurlijk onbehandeld en dus in een absoluut slechte staat, want Aiden maakte zich meer zorgen om ‘t blondje dan om zijn eigen arm. “Klaar nu,” gromde hij. De pijn in zijn arm had zijn humeur wat omgeslagen en Tyrion gromde dreigend naar de blonde jongen. “Denk wat je wil, maar als je haar ooit in de nesten werkt, heb je met hem aan de stok,” beet hij de jongen toe, even kort blikkend op de gigantische Charizard die er stond.