Same [Patrol]

Er zat een gat in de muur. Theodore staarde ernaar. De woede die hij voelde was hevig tegen zijn schuldgevoel aan het strijden. Ik haat je. Maar dat komt omdat ik slecht ben. Dus ik mag je niet haten. Ik wil je niet haten. Laat me met rust. Verlaat me maar gewoon. Dat gevoel ken ik ten minste. Dat kan ik je haten. Hij wist niet tegen wie hij het had. Misschien een persoon. Misschien zichzelf. Misschien zijn gedachten. Misschien deze wereld. Hij keek voorzichtig naar zijn hand. Rood. Blauw. Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd tegen de muur rusten. Altijd weer hetzelfde. De tranen wilde wilden niet komen. De pijn in zijn hand was niet eens het ergste dat hij voelde. De verwarring en onzekerheid deed meer pijn. Hij wist niet waar hij het zoeken moest. En zijn gedachten hielpen daar niet bij. Zijn gedachten voelden aan als een irritant kloppend geluid dat maar bleef aanhouden. Nét niet goed op de maat. Toen hij zijn ogen weer opende realiseerde hij zich pas dat er echt geklopt werd op de deur. Na een paar keer diep adem te halen, zette hij toch maar de stap om open te doen. Met zijn goede hand liet hij de klink langzaam omlaag gaan.

Edda, zijn buurvrouw van in de zeventig stond voor de deur. Ze keek direct geschrokken naar zijn hand. “Theodore..” Stamelde ze. Nu voelde Theodore de tranen wel komen. Mij hij hield ze binnen. Hij deed de deur wat verder open en zette een stap opzij. Het gebaar was om haar binnen uit te nodigen. Ze zette een stap naar voren en plaatste haar hand op zijn arm, waar de zere hand aan vast zat. “Het geeft niet.” Zei ze. “We gaan naar de eerste hulp.” Het inhouden van zijn tranen werd moeilijker. Maar hij knikte. Edda zocht in de keuken naar een doek en wat ijs om zijn hand in te wikkelen, en hielp hem met zijn jas.

Eenmaal daar, had ze hem geholpen met het invullen van het formulier. Daarna moest ze wel weg. Ze kon haar Skitty, snoesje, niet te lang alleen laten. Iets dat hij wel kon begrijpen, maar ook iets waar hij zich toch slechter door voelde. En dat haatte hij. Altijd hetzelfde. Hij wilde haar niet haten. Toch deed hij het. “Bedankt mevrouw Bonabè.” Zei hij beleefd. Hij keek niet hoe ze naar buiten liep. Hij zuchtte. Daar zat hij dan. Hij wilde hier niet zijn. Maar hij wilde ook niet thuis zijn. Hij wilde ook even niet bij anderen zijn. Hij wilde vooral niet bij zichzelf zijn. Hij had zich schandelijk gedragen. Hij had iets gedaan dat helemaal geen verschil maakte. Hij haatte zichzelf. Dat stelde hem gerust. Dat liet hem zichzelf meer haten. Dat liet hem andere mensen meer haten. Hij wilde ze niet haten. En het woord ‘patrouille’ bleef maar door zijn hoofd galmen. Daar zou hij over een uur mee bezig moeten gaan. Zoiets als dit was een goede reden om een patrouille niet door te laten gaan, of te laten overnemen. En toch vond hij het geen goede reden. De tranen kwamen maar niet. Hij voelde alleen maar zijn hand. Dat was nieuw.

“Zware dag, huh?” Blythe staarde naar de zwarte pixels op het scherm van haar Holocaster. Hij wist niet half hoe zwaar – en daar ging hij ook niet achter komen. Haar schouders zakten wat omlaag en ze liet zich tegen de rugleuning van de bank zakken. Ze bewoog haar duimen vlak boven het scherm, maar raakte het glas telkens net niet aan. Blythe had eigenlijk geen flauw idee waarom Raj haar ineens aan had gesproken eerder die dag. Het leek haast alsof hij wist waar ze was; wat ze deed. Maar dat kon helemaal niet. Of wel? Gealarmeerd keek ze naar het raam. Vanaf waar ze zat kon ze niets buitengewoons zien. Ze was gewoon weer paranoïde aan het zijn.

Haar blik gleed terug naar haar Holocaster. “Zoiets,” typte ze, voor ze het hele bericht verwijderde. “Mhm.” Ook die verdween in de vergetelheid. “Dat kun je wel zeggen.” Bijna verzond ze het bericht. Blythe beet kort op haar onderlip en wiste de letters opnieuw.

Nala sprong naast haar op de bank en legde haar kop op haar schoot. Haar mondhoek trok een beetje omhoog, maar zakte meteen weer naar beneden. “Hey Nala.” Ze liet haar dominante hand door de Mightyena haar vacht heen glijden. Blythe zag dat Raj wel online was. Zou hij op een antwoord wachten? Was hij met een ander gesprek bezig? Ze wist helemaal niks over hem. Behalve zijn trauma.

Haar oog viel op de tijd in het hoekje van haar scherm. Het was bijna tijd om haar collega te ontmoeten. Ze wist niet veel over hem; behalve dat hij een elite was. Wat het doel van haar overste was door haar naar Kalos te sturen ontging haar voor nu nog. Ze waren niet bepaald duidelijk geweest. “Heb je zin in een ommetje?” vroeg Blythe aan haar pokémon. Nala sprong op van de bank en trippelde vrolijk naar de deur. Een grijnsje speelde met de brunette haar lippen. Het gesprek met Raj ging verhuld achter een zwart schermpje en ze borg haar Holocaster op.

Nog voor ze de deur goed en wel open had, wurmde Nala zich al door het gat heen. Wat buitenlucht wel niet met een beest kon doen. Blythe rechtte haar hoed, checkte nog even of ze haar gear wel bij zich had en trok de deur achter zich dicht. Haar Mightyena was al naar het begin van de hal gerend. Ze kwam weer terug om Blythe halverwege tegemoet te komen. “Jij bent vrolijk,” merkte ze met een strak gezicht op. Zwijgend passeerde ze de balie van het center. De zuster keek haar na. “De avondklok gaat zo in,” waarschuwde ze Blythe. “Weet ik,” zei ze over haar schouder. Stug liep ze door naar buiten. De zuster ging er niet meer tegen in.

“Blijf dicht bij me,” was het eerste wat ze aan haar Mightyena liet weten. Het laatste wat ze wilde was problemen. Nala wandelde dichter naar haar toe en week bijna niet meer van haar zijde. Af en toe rook ze aan lantaarnpalen en stukjes gras. Blythe keek automatisch weg bij de grasperkjes.

Ze waren nog geen tien minuten aan het wandelen of luid gevloek bereikten hun oren. Nala’s oren gingen plat in haar nek en haar hagelwitte tanden kwamen tevoorschijn. Blythe spande haar spieren aan. Vanuit een van de steegjes kwam een volwassen man gesjokt. Het eerste wat haar opviel was de donkerrode kleur die zijn kleurloze kleding bevlekte. Dat ging voornamelijk verborgen onder zijn hand. Hun blikken kruisten.

De brunette verstarde. Niet wetend wat ze moest doen wierp ze een blik op Nala. Bloedrode ogen keken de man dreigend aan. “Nee, ik – ah shit,” mompelde hij, nog net luid genoeg voor haar om te verstaan. “Ik moet denk ik naar het ziekenhuis.” Hij keek Blythe kort aan, waarop hij naar voren viel. Met een scheldwoord van haar eigen schoot ze naar voren en ving ze hem op. Zijn ademhaling was zwaar, maar hij was nog bij bewustzijn. Blythe inspecteerde zijn lichaam en vond een kleine, felrode R op zijn bebloede jas. “Natuurlijk,” verzuchtte ze. Voorzichtig legde ze zijn arm over haar schouder en liet ze hem tegen haar aan leunen. “Hou vol,” zei ze op strenge toon tegen hem. “Nala, ziekenhuis.”

Haar Mightyena staarde het steegje in. Enkele tellen later leidde ze de weg.

Blythe maakte niet graag een luid entree, maar dit keer moest ze een uitzondering maken. Gelukkig had ze de aandacht snel te pakken en werd de man van haar overgenomen. Met opgetrokken neus bekeek ze de schade van haar kleding. Die vlekken gingen nog moeilijk zijn. Maar nog belangrijker… Blythe keek vluchtig naar Nala. Wat had dit veroorzaakt?

Eerst vertikte hij het om op te kijken toen een paar mensen luid naar binnen kwamen. Wat kon het hem schelen? Nou.. het scheelde hem. En dat haatte hij. Hij keek over zijn schouder en zag het drietal staan. Hij fronste. Een Rocket uniform. En die vrouw had hem meegenomen, naar het schijnt. Hij sloot zijn ogen en zuchtte. Het moest maar. Zijn hand voelde extra zwaar toen hij opstond, en naar de vrouw toe liep. Ze had iemand van de familie geholpen, dus ze zou een beloning krijgen. Niemand kan zeggen dat de maffia niet beleefd kan zijn. Je zou wel kunnen zeggen dat Team Rocket anderen niet graag gunsten verschuldigd is. Beter dat ze meteen een beloning kreeg, voordat ze het in haar hoofd zou halen écht te gaan nadenken wat ze wilde krijgen van Team Rocket. “Jij. Wacht tot ik terug ben. Dan krijg je je beloning.” Het zou niet de eerste keer zijn in deze stad dat iemand een Rocket hielp om er een beloning voor te krijgen. Direct liep hij weer terug naar zijn plek, nog voor hij kon gaan zitten werd hij al meegenomen, zodat ze naar zijn hand konden kijken.

Na een korte twintig minuten verscheen Theodore weer in de wachtkamer. Zijn hand was in verband gewikkeld. Hij mocht zijn hand zeker voor een week maar minimaal gebruiken. Daarna zou hij op controle moeten. Hij dwong zichzelf bezig te gaan met die beloning. Vooral omdat hij zich dan niet hoefde te concentreren op wat hij nu voelde. Hij wilde niet nog eens de controle verliezen.

Nala keek alert van haar weg. Blythe volgde de blik van haar Mightyena en zag een grote, brede man op haar af komen. Uit automatisme begon haar hart in haar keel te bonzen. Ze spande haar spieren aan, maar bleef als versteend op haar plek staan. Er werd haar verteld dat ze hier moest blijven. Blythe overwoog het niet eens om de beloning per direct af te slaan. Dat durfde ze niet.

De man werd meegenomen. Onze cowgirl bleef nog een paar tellen bij de deur staan en liep daarna met een kleine beving in haar benen naar een lege stoel. Nala duwde haar snuit onder Blythe’s handen zodra ze zat. Een ongemakkelijke stilte nestelde zich in de ruimte, afgezien van het terugkerende getyp van de baliemedewerkster. Rode ogen staarden bezorgd naar de brunette. “Ik ga het afslaan,” zei Blythe uiteindelijk. Ze klonk niet heel zeker van zichzelf; bang dat de man haar iets aan zou doen als ze het niet wilde overnemen. Hoe kon ze wel? Ze wist niet eens waar de beloning voor was. Straks was het iemand die mentaal niet in orde was. Dit was wel een ziekenhuis, bedacht ze zich. Maar dit was wel de eerste hulp en niet de afdeling voor mentaal zieke mensen.

Blythe leunde voorover. Ze wist het niet. Wat ze wel wist, was dat elke seconde pijnlijk langzaam voorbij ging.

Zijn ogen vergrendelde zich op het beeld van de vrouw van eerder die nu op een stoel zat. Met die Mightyena was ze dan ook makkelijk te spotten. En schijnbaar had ze geluisterd. Dat zou dit hele gebeuren veel makkelijker maken. Hierdoor hoefde Theodore zich niet nog bozer hoeven te maken dan hij al was. Hij had hier namelijk al niet zo veel zin in. Maar dat had meer te maken met een opeenstapeling van dingen. Hij liep langzaam naar de vrouw toe. Het geluid van iedere stap galmde door de vrij lege ruimte. “Een financiële vergoeding lijkt me voldoende.” Sprak hij direct. Hij plaatste zijn pijnlijke hand in zijn linkerhand. Zijn linkerhand was die als het ware nu aan het dragen. Dat hij nu aan het wachten was op een reactie was een mooi moment om deze vrouw eens te bekijken. Haar stijl had iets weg van die mensen uit die films die Abby graag keek. Verder oogde ze vooral vermoeid, naar zijn mening. Wat het ook was, hij vatte het op als vermoeidheid. In zijn ogen leek iemand al gauw vermoeid. Dat zou wellicht nog van pas komen voor in de toekomst, ooit. Het zou in ieder geval al handig zijn voor de rapportage die hij hiervan ging doen. Een georganiseerd bedrijf, is een blij bedrijf.

Het geluid van naderende voetstappen liet haar opkijken. Ze zag de man van eerder op haar af komen en forceerde zichzelf overeind. Nala ging voor haar staan, haar ogen strak op de vreemdeling gericht. Een grom bleef achterwege en dat viel Blythe wel op. Hij had het over een financiële vergoeding. De brunette kon de verbazing niet van haar gezicht houden. Ze opende haar mond, maar er kwam op het moment niets anders dan gestotter uit. Blythe besloot dat het wijzer was om haar lippen tegen elkaar te drukken en haar woorden te vinden. Onbewust legde ze haar armen over elkaar heen.

“Dat hoef ik niet,” opperde ze. De muur trok om onverklaarbare redenen haar aandacht terwijl ze sprak. “Ik weet niet eens waar je me voor wilt belonen.” Blythe klemde haar kaken kort op elkaar; ze weigerde de man aan te kijken. In plaats daarvan hield ze haar hoofd laag en haar schouders wat gezakt.

Was zijn aanwezigheid zo verontrustend? Dit bracht hem terug naar de vroegere rocketjaren toen mensen hem nog eng vonden wegens zijn uiterlijk. En nu.. neemt ze een gesloten houding aan. Inwendig, fronste hij. Uitwendig, liet hij zijn gezicht vrijwel niks zeggen. En toen sloeg ze het af. Ze keek hem nu niet eens meer aan. "Dan is bij deze de beloning dat je geen beloning krijgt. Zoals je wilt." Als ze zo wilde doen, dan kreeg ze het ook zo. Theodore hield niet zo van nonsense. Hij draaide zich dan ook per direct naar de deur, waardoor zijn lange jas mee wapperde. Hij was niet van plan om te reageren op haar 'soortvan' vraag. De schulden waren betaald. Het werd tijd om naar de ontmoetingsplaats van de patrouille te gaan. Hij had zich meer willen voorbereiden, maar dat zou hij nu niet meer halen als hij eerst helemaal naar huis moest. Hij had liever ook deze 'verwonding' niet gehad. Het was nu eenmaal niet anders. Zelfs al zou het een wel heel speciale patrouille zijn vanavond.

Waar hij aan kwam was een gesloten bistro. Niet breder dan zeven meter. Hij ging onder het afdakje staan. Er stond een straatlantaarn direct naast, en liet zien hoe het al langzaam begon te miezeren nu. Hij keek nog eens op zijn horloge. Hoe sneller, hoe beter. Dacht hij. Want zelfs hij zou de taak van vandaag spannend vinden.

Zo was hij er, en zo niet meer. Blythe knipperde en keek hem na. Vreemd. Was hij niet juist degene die haar de beloning aanbood? Nu was hij zonder pardon de deur weer uit. Fronsend wierp ze een blik op Nala, maar die leek ook niet veel van de situatie te begrijpen. “Laten wij ook maar gaan,” mompelde de cowgirl, waarop ze richting de uitgang van het ziekenhuis liep. Haar trouwe viervoeter volgde vanzelf.

De wind stak op en Blythe legde haar hand op haar hoed. Hierdoor schoof hij meer voor haar ogen dan haar bedoeling, maar ze kon er op het moment niet veel aan veranderen. Om het nog erger te maken voelde ze een paar regendruppels zacht tegen haar aan vallen. Hm. Niet het ideale weer voor een patrouille. Met een diepe zucht hief ze haar hoofd een beetje om in te schatten waar ze heen moest. Verderop zag ze iemand onder een afdakje staan. Nala legde haar oren in haar nek; een handeling die niet onopgemerkt ging. Blythe gebaarde haar in de buurt te blijven terwijl ze op het figuur afliep. Een paar meter bij de lantaarnpaal vandaan bleef ze abrupt staan. Haar ogen werden groot. Oh.

Was dat nou die madam van eerder? Zij, en de vierpotige pokemon liepen verder in zijn richting. Ja, het was die madam van eerder. Ze had nu pech hoor. Ze had haar beloning al gekregen. Die kon ze nu niet meer veranderen. Hij had in zijn hoofd al helemaal klaar hoe hij haar vraag voor een beloning zou afwijzen. Maar.. hoe ze stil bleef staan.. Hij fronste. Ze leek zich iets te realiseren. Hijzelf.. leek zich ook iets te realiseren. Toch even testen. Want als hij gelijk had, dan was zij dus degene waarmee hij patrouille moest gaan lopen. Tenzij dit natuurlijk een gevalletje toeval was. Hij keek haar sceptisch aan. "Lijkt erop dat jij ook geen vaste bedtijd meer hebt." De meeste Rockets begrepen wel dat dit een opmerking was die moest refereren naar de avondklok die in Lumiose was ingesteld.

Zijn lage, haast strenge stem verbrak de ongemakkelijke stilte die zich tussen hen in had genesteld. Blythe wist niet helemaal wat ze van de woorden moest denken, maar ze begreep het achterliggende bericht wel. “Dat klopt,” reageerde ze. De rest van haar woorden slikte ze in. Die informatie hoefde hij niet te weten. “Blythe Pritchett,” stelde ze zichzelf voor, hopend zijn naam in ontvangst te mogen nemen. Op die manier kon ze honderd procent zeker zijn van de zaak. Nala kwam naast haar trainer staan en staarde de man aan. Haar oren en staart stonden recht overeind. Blythe hield haar hand naar de pokémon uit. Zolang de man niks deed, deed Nala ook niks.

Team Rocket. Blythe Pritchett. Overbezorgde Mightyena. Maar goed dat ze dan uiteindelijk die beloning van eerder niet had aangenomen. Andere Rockets beschermen is normaal. Hij vergaf zichzelf nog even niet dat hij die fout had kunnen maken. "Theodore Harvey." Stelde hij zichzelf voor. Hij besloot er iets aan toe te voegen. Iets dat in het verleden zou hebben gewaardeerd, mits hij ooit in dezelfde situatie was geplaatst. "Elite Spy." Zijn ogen gleden toen kort even over de straat. "Kom mee." Hij liep langs de gebouwen af de straat verder door. Zo probeerde hij zich zoveel mogelijk te beschermen van de regen. Regen was niet erg, maar wel bloed irritant. De locatie waar hij nu naartoe aan het lopen was Het Deinzel Psychiatrische Instelling voor de Crimineel Gestoorden. Dat was.. in ieder geval de naam van het gebouw. Er was daar meer aan de hand dan er op het eerste oog leek. En het beviel Theodore helemaal niet.

Hij gaf niet alleen een naam, maar ook een rang. Blythe deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden. Was dit haar ook gemeld? Had ze ergens overheen gelezen? Theodore werd zo mogelijk honderd keer meer intimiderend. Ze volgde hem zwijgend langs de gebouwen, haar gedachten bij iets heel anders dan de irritante regen. Was een elite niet een van de hoogste rangen? Waarom ging ze op patrouille met iemand van zo’n hoge status? Was dit het einde van haar werk voor Team Rocket? Haar leven? Blythe kreeg nu pas door dat haar hart tekeerging. De neiging om weg te rennen en niet meer om te kijken kon ze nog net weerstaan. Misschien was het zo erg wel niet. Dit was een rampscenario. De kans dat dit de uitkomst ging zijn was heel klein. Ze moest grip op de situatie proberen te krijgen. “Waar gaan we heen?” Haar stem kraakte. Blythe schraapte automatisch haar keel en likte haar droge lippen vluchtig af.

De natte tegels van de stad maakten het makkelijker om te horen dat Blythe daadwerkelijk achter hem aan was komen lopen. Ondertussen probeerde hij zichzelf te kalmeren. Hij moest zich hier ook mentaal op voorbereiden. Voor iedereen zou dit een groot gevaar zijn. Welke expertise je ook had, de dreiging bleef. Toen stelde ze een vraag. Voor een seconde versloomde zijn pas. "Het DPI. Het Deinzel Psychiatrische Instelling voor de Crimineel Gestoorden." Zei hij toen zonder om te kijken. Hij wilde haar blik niet zien, als ze die info zou krijgen. Hij had al genoeg zorgen aan zijn hoofd. Vooral zichzelf kalm houden. Hij hoefde er niet bij te hebben dat hij iemand anders ook kalm moest gaan houden. Dat nam hij in ieder geval aan. Het was makkelijk om ervan uit te gaan dat anderen precies dezelfde gevoelens hadden bij dit soort dingen. Hij kon het niet laten. "Het klinkt erger dan het is." Zei hij maar. Maar de realiteit was.. Hij wist helemaal niet hoe erg de situatie was. Het laatste rapport was van gisterenavond. Er kon veel gebeurd zijn in de tussentijd.

Het antwoord stond haar niet aan. Haar ogen werden groot en als ze niet op automatische piloot verder liep, dan was ze abrupt stil blijven staan. Een… Instelling voor crimineel gestoorden? Theodore vermeldde er netjes bij dat het niet zo erg was als het klonk. Blythe knipperde. Waarom gingen ze erheen? Was het een geheime Team Rocket basis? Oh Arceus, liet het een geheime basis zijn. Ze wilde het eigenlijk niet vragen, maar ze kon de onzekerheid niet langer aan. “Wat is daar te vinden?” vroeg ze. Nala wierp een bezorgde blik op haar trainer. De Mightyena likte Blythe’s hand, maar die werd teruggetrokken. Om Blythe te geven wat ze wilde, richtte ze haar rode oogjes terug op de rug van Theodore.

Er kwam dan toch nog weer een vraag. Eerlijk gezegd irriteerde het hem. "Ik kan nu niet veel zeggen. Bij aankomst hoor je meer." Hij probeerde zijn geprikkeldheid te verbergen. Vervolgens nam hij met zijn linker hand zijn rechter vast. Het deed nogal zeer. En het leek alleen maar erger te worden door alle andere irritatiefactoren die opspeelden nu. Hij had het ook wel verdient. Hij had zichzelf laten gaan. En je weet het. Het universum straft je onmiddellijk. De balans moest weer terug komen. En die balans hield in dat slechte figuren zoals hij zich slecht voelden.




Niet veel later doemde een gebouw op. Zeven verdiepingen hoog. Kleine ramen met tralies. In sommigen brandde licht. In andere knipperde het licht. Maar de meesten waren donker. Er leek zelfs een wolk precies óp het platte dak van het gebouw te rusten. Verderest zag het er hoekig, grauw, en totaal niet onderhouden uit. Vanaf de buitenkant tenminste. En op een metertje of twintig hield Theodore halt. Hij moest zichzelf nog even de laatste mentale zet geven, en dan kon hij naar binnen. En Blythe's vragen natuurlijk.