Same [Patrol]

Dat maakte het natuurlijk veel minder verdacht. Blythe vernauwde kort haar ogen en propte haar handen in haar zakken. Ze voelden klam en warm, maar ze wilde iets met haar handen kunnen doen – en het beste dat haar inviel was friemelen aan het stof van haar binnenzak. Hoewel tegen haar wil in, bleef ze Theodore gehoorzaam volgen. Ze kwamen bij een hoog gebouw uit. Als Blythe niet beter wist door het licht, dan had ze gegokt dat het verlaten was. Tot haar ongenoegen hield Theodore vlakbij halt. Na een korte stilte slaakte de cowgirl een trillerige zucht en keek naar het grauwe gebouw. “Is dat het?” vroeg ze voorzichtig, Arceus smekend dat hij nee zou zeggen. Ze kon er echter niet omheen dat alles eraan schreeuwde dat het voor crimineel gestoorden was.

Hij keek streng naar het gebouw. Alsof hij het wilde intimideren. Alsof hij wilde zeggen dat het hem niet klein ging krijgen. Hoewel, het gebouw technisch gezien wel groter is dan Theodore. Een paar seconden volgde. Hij was klaar. Hij draaide zich naar Blythe. "Ja." Zei hij kort. "Het is een plek vol Ex-Rockets." Ging hij verder. "Sommigen hebben hersenletsel. Anderen hadden pech met experimenten. Sommigen waren al verpest toen ze geboren werden. Een ander deel kon de stress niet aan. De rest zit ergens tussen die categorieën in." Het was eigenlijk waar ze alle gestoorde Rockets plaatsten. De 'defecte' Rockets zouden dan geen gevaar meer zijn voor de Organisatie zelf, en geen onnodige schade toebrengen aan Lumiose City. Eerlijk, het proces was niet goed uitgedacht en in de praktijk waren er nog steeds een hoop gestoorde Rockets. Maar de écht ernstige gevallen zaten hier. Bij Dokter Deinzel. Maar goed, de uitleg was nog niet klaar. "In dit gebouw zal onze patrouille zijn. Dokter Deinzel heeft me meegegeven dat er 's avonds dingen gebeuren die hij liever niet hardop noemt. Menig medewerker heeft al aangegeven niet meer te willen werken hier. Het is aan ons de taak om te onderzoeken wat er gaande is en, als het mogelijk is, het probleem te verhelpen." Ja Grunt, je gaat meteen in het diepe gegooid worden.

Arceus keerde haar de rug toe. Na een korte stilte kreeg ze haar antwoord en het beviel haar niet. Blythe klemde haar kaken op elkaar bij het verhaal over de Ex-Rockets. Was dit het dan? Werd ze hier gedumpt? Ze hoorde hier vast thuis met hoe dysfunctioneel ze in het dagelijks leven was. Ergens had ze gehoopt dat Nala haar wel zou helpen, maar het was schijnbaar al te laat. Theodore vervolgde zijn verhaal en Blythe hief verbaasd haar wenkbrauwen. Even terugspoelen. Hij ging haar niet hier achterlaten? Haar opluchting was van korte duur. Het besef dat ze zich tussen een hoop mensen met mentale problemen ging begeven volgde al snel. Blythe was het gewend; op een ander niveau. “Oké,” perste ze eruit. Pas nu had ze door hoe dicht haar keel zat. Trillerig haalde ze via haar neus adem en blies het voorzichtig uit. Ze had Nala.

Ze had niets te vrezen.

Vreemd. Hij had meer.. reactie.. verwacht. Een impuls zei hem dat hij moest vragen of Blythe wel okay was. Maar zijn brein duwde hem richting de deur. Ze moesten zo snel als mogelijk beginnen. "Oké." Zei hij dus maar en liep naar de deur. Een paar tellen nadat hij had aangeklopt werd de deur al open gedaan. Waarschijnlijk omdat ze hen verwachtte. Twee brede mensen stonden er in de deuropening. Allebei een scrub aan, en maar enkele centimeters korter dan Theodore zelf. Beide een maskertje voor hun mond. "Theodore Harvey." Ze knikten. Vervolgens richtte hij zijn blik naar Blythe, als teken dat ze zich ook moest voorstellen. Er hing een.. ongemakkelijke sfeer. Een sfeer die de twijfelaar niet aan zou kunnen. Ben ik gek?

Ondanks haar nieuwe mantra kwam ze met moeite vooruit. Het was haast alsof elke cel in haar lichaam schreeuwde dat ze dit niet moest doen. Blythe had zelfs het gevoel dat iemand haar terugduwde. Ze ging schuin achter Theodore staan en reguleerde geconcentreerd haar ademhaling. Ondertussen wurmde Nala zich naar voren en ging braaf voor de voeten van haar trainer zitten. Beide hielden hun blik strak op de twee brede mannen die verschenen. Dat maakte het voor Blythe niet makkelijker om zich te ontspannen – al helemaal niet door het maskertje. Theodore stelde zichzelf voor en ineens werd zij de Deerling in koplampen. Onbewust wendde ze haar blik af en legde haar hand tegen haar bovenarm. “Blythe Pritchett,” deelde ze, met zo'n hoog mogelijk volume als ze op kon brengen, mee.

Grunts. Voor nu mocht ze zich nog wat achter hem verbergen. Maar dat moest ooit gaan ophouden. De enige reden dat hij er nu geen opmerking over maakte was, omdat hij zelf heel goed begreep dat dit allemaal imponerend kon zijn. De mannen keken elkaar aan en knikte, waarna ze plaats maakten voor de Rockets om naar binnen te lopen. Theodore zette als eerste een stap naar binnen. Het was niet eens een welkomsthal. Het was gewoon direct een T- splitsing. Een gang naar voren. Een gang naar links. Een gang naar rechts. Een lelijke betonnen vloer. De deuren, lood. Met tralies. Hij draaide zich naar de medewerkers. "De plattegrond, graag." Hij stak zijn hand uit. Een van de mannen liep naar een klein houten kastje dat aan de muur hing en haalde daar een opgevouwen plattegrond uit. Het zat onder het stof, en van de hoeken van het papier was niks meer over. Theodore keek afkeurend naar het stukje papier. Opengevouwen, reikte hij het als eerste naar Blythe.

Hij ging naar binnen en dat was dan de laatste uitweg die ze had gehad. Als ze nu achter hem aanging, kon ze niet meer terug. Blythe wilde zich omdraaien en op een rap tempo wegrennen, maar in plaats daarvan ging ze, uit automatisme, achter de elite aan. Hij was de alfa. Hem moest ze wel volgen. Ze mocht niet tegen hem ingaan. Met haar kaken op elkaar geklemd keek ze de ruimte rond. De treurige, grauwe kleuren beloofden sowieso weinig goeds, maar het waren de zware deuren en de tralies die haar toeriepen dat ze moest vluchten. Blythe kreeg met moeite adem. Afwezig veegde ze haar klamme handen aan haar broek af. Haar blik bleef alert op de gangen met de deuren, zoekend, onderzoekend, vurig hopend dat ze dichtgelijmd zouden blijven.

In haar ooghoek zag ze iets bewegen. Blythe deinsde haast achteruit, was het niet voor het feit dat ze met een ruk omkeek. Een uitgevouwen vel, dat was wat Theodore haar toereikte. Een tikje nieuwsgierig, en bovenal verward, nam ze het van hem over. Het papier trilde met haar mee. Ze zag dat het om een plattegrond ging. Vragend keek ze naar de man op. “Wat is…?” mompelde ze, voor haar stem wegstierf. Ze schraapte haar keel. “Moet ik ergens heen?”

Hij hield zijn zucht in, toen hij zag hoe Blythe's handen aan het trillen waren. Hij wilde haar weg sturen, voor de flauwviel. Maar hij wilde haar ook niet weg sturen. Ze vroeg of ze ergens heen moest. Hij hield even zijn hand op, als teken dat ze even op een antwoord moest wachten. Theodore keerde zich naar de twee medewerkers. "Is hier ergens een ruimte waar we ons, rustig, kunnen voorbereiden?" Arceus.. hoe moest hij haar nou gaan kalmeren. Wellicht dat hij in een dergelijke ruimte op een idee zou komen. Maar man.. wat ging hij zeggen? Hij kon ook zo gauw even geen alternatieve manier verzinnen om deze patrouille uit te voeren. "Derde deur hier." Een van de mannen wees naar rechts. Daadwerkelijk een uitnodigende houten deur. Maar, bijna iedere soort deur zag er hier uitnodigender uit dan de celdeuren. Vooral de uitgang. Theodore legde zijn hand op Blythe's schouder en zei: "Ja, we gaan hier heen." En hij liep al eens die kant op.

Voorbereiden? Waarvoor? Blythe voelde het bloed door haar aderen stromen. Met grote ogen keek ze toe hoe een van de mannen met Theodore sprak. Haar spieren spanden zich aan zodra ze gewicht op haar schouder voelde. Zelfs slikken was nu moeilijk voor haar. Nala nam dit moment om tussen de twee in te gaan staan; haar rode ogen doordringend op Theodore gericht. De man vertelde hen dat ze naar de houten deur gingen. Automatisch kwam ook Blythe in beweging toen hij begon te lopen, haar blik zwijgend op de grond gericht, zelfs nadat ze de andere twee mannen was gepasseerd. Nala trippelde met haar mee, erop lettend dat er genoeg afstand tussen haar trainer en de overige aanwezigen bleef. Ze hield haar blik vooral strak op Theodore gericht.

Beschermend baasje daar beneden. Theodore wierp een korte blik uit met de Mightyena. Het beviel hem niet. Blythe was meer gespannen dan hij ooit had kunnen inschatten. En dat nam hij zichzelf heel erg kwalijk. Hij had fout gehandeld.

Eenmaal binnen in de kamer, sloot hij direct de deur. "De specificaties van de missie." Begon hij. "We moeten een patiënt vinden." Hij zuchtte en ging op een stoel zitten. Hij hoopte op die manier een wat meer relaxte sfeer te maken. Voor zover dat kon hier. Ahem, hij had in ieder geval het gevoel dat hij Blythe eerst tot rust moest laten komen. Maar twee dingen hielden hem tegen. Ten eerste twijfelde hij of dat wel ging lukken. Dat vertrouwen had hij nu even niet meer in zijn eigen capaciteiten. Én er was nog een stemmetje in zijn hoofd aan het roepen dat ze snel moesten zijn. "Christopher Baltman." Zei Theodore toen. "Gaat ook bij de naam 'BloodHound'." Een mooie combinatie tussen de woorden bloodthirsty en hounddoom. "Hij is ontsnapt. En hij is nog niet gevonden. Hij heeft al verschillende slachtoffers gemaakt." Die hij niet ging noemen zonder dat ernaar gevraagd werd. Het was al heftig genoeg allemaal. "Maar de bronnen stellen dat hij nog binnen is. En wij moeten hem vinden en weer in zijn cel krijgen. Voordat hij de inwoners van Lumiose kwaad doet."

Hij hoopte nu een verandering te zien in Blythe's houding.

Met een klik viel de deur in het slot en ging het niveau van haar zenuwen alleen maar meer omhoog. Grote ogen staarden naar de breedgeschouderde man, wie niet lang wachtte met zijn zegje te doen. Zijn woorden gaven Blythe een helder moment; de realisatie dat ze beter even kon luisteren. Lichtelijk ontdaan nam ze voorzichtig plaats op een van de andere stoelen zodra Theodore zat. Nala kwam automatisch aan haar voeten liggen, het gewicht van de Mightyena aanwezig genoeg om haar met beide benen op de grond te houden. Het besef dat het helemaal niet om haar ging, kwam langzaam maar zeker opzetten. Blythe’s diepe ademhaling ging in zekere mate over op de normale, waarop haar schouders een stukje omlaag zakten. Theodore’s woorden wortelden zich diep in haar gedachtegang en ze nam even de tijd om daar over na te denken. De informatie bracht een herinnering teweeg. “Daarstraks,” begon ze, maar het gekraak van haar stem liet haar weer stil vallen. Voor ze verder sprak, schraapte ze haar keel. “De Rocket die ik vond, is dat gelinkt aan elkaar?” De bijbehorende, onsmakelijke beelden van het lid drong ze zo goed als ze kon uit haar geestesoog.

Theodore weerhield zichzelf ervan om te fronsen. Deze informatie leek haar kalmer te maken. Dat was iets om in de gaten te houden. Het was op z'n minst merkwaardig. En potentieel gevaarlijk. Of hij het positief of negatief moest zien, zou dan nog wel komen. Het volgende dat opviel was dat ze zich even leek te bedenken. Een lichte jeuk om zijn wang deed zijn hand eroverheen glijden. Wat ze daarna zei liet hem wel diep fronsen. De duisternis, die hij dacht dat hij had in zijn hart, tekende zijn blik. "Waar vond je die precies?" Zeg niet buiten. Hij moest het zeker weten. En als het wél zo was.. dan zou er direct een nieuw plan verzonnen moeten worden. Neutraliseren. Een woord dat snel door zijn hoofd vloog, bij het denken aan het mogelijke gevaar.

Ze zag aan zijn ogen dat hij het niet leuk vond om te horen. Onbewust kromp ze een beetje ineen, de kootjes van haar vingers drukkend tegen het nepleer van de versleten zetel. Blythe dacht dat hij zou vloeken, maar in plaats daarvan viel een vraag over zijn lippen. “Ik weet niet hoe het heet,” biechtte ze op, haar stem bedrukt. “Het was vlakbij een van de steegjes in de binnenstad.” Als Theodore’s bronnen gelijk hadden, dan was er geen link, maar met de gegeven informatie kon Blythe niet anders dan denken dat het om dezelfde persoon ging. BloodHound, was het? Ongemakkelijk ving ze de blik van Nala, wie door leek te hebben dat de situatie nog altijd niet lekker zat voor haar trainer. Onrustig duwde ze zich met haar voorpoten overeind en leunde haar rug tegen Blythe’s rechterbeen. Alsof het zo was afgesproken ging haar hand al naar Nala’s kop.

Buiten dus. Het was meestal hetgeen waar hij voor vreesde, dat werkelijkheid bleek te zijn. Leven in een nachtmerrie. Maar het was nu niet het moment om zijn eigen problemen door zijn hoofd te laten suizen. Die waren minder belangrijk. Minder belangrijk dan de levens van de mensen van Lumiose. En dus ook zijn familie. Hij had dan nu toch een grote verantwoordelijkheid. En als iemand die kan nemen. Dan is het onze Theodore.

Hij richtte eerst zijn blik op het kleine tafeltje midden in de kamer, en stond langzaam op. Daarna draaide hij zijn hele lichaam richting Blythe. “Neutraliseren. De onderscheidende waarde ontnemen aan fonemen in bepaalde posities.” Dat had een Scientist hem ooit eens gezegd. “De werking opheffen.” Voegde hij toen toe. In deze zin de werking van BloodHound. De kans was nu eenmaal reëel dat deze zich buiten de muren van het Psychiatrisch ziekenhuis begaf. Theodore pakte zijn Smartphone erbij en belde naar het hoofdkwartier. “Alarmsituatie. Stuur extra ervaren patrouilles door de stad. Laat niemand alleen gaan. Stuur onervaren leden naar huis. We zoeken naar BloodHound. Laat de leden op hun hoede wezen. Meer informatie en eventuele instructies volgen.”

Hij hing op en keek weer terug naar Blythe. “Wij gaan het gebouw doorzoeken. We moeten zeker weten of hij nog binnen is. Zo niet, zal iemand op patrouille hem misschien spotten.” Zijn schouders zakten. Hij hield wat rust vanaf dit moment. Het voelde alsof hij Blythe even de kans moest geven om rustig de situatie te verwerken.

Met haar ogen op de zwarte vacht van Nala gericht, kreeg ze niet helemaal mee wat er door Theodore’s hoofd leek te spoken. Hij stond op, wat ervoor zorgde dat ze in eerste instantie haar ogen dichtkneep. Ze maakte zich klaar voor wat er ook komen zou, maar toen ze na enkele tellen niets voelde, opende ze gestaag haar ogen weer. Theodore stond nog altijd bij zijn stoel en gaf haar de onverdeelde aandacht. Zijn woorden maakten haar duidelijk dat ze geen schuld had en dat ze kon ontspannen. Dat deed ze niet.

Haar vingers verwikkelden zich in de plukjes van Nala’s vacht. De Mightyena genoot zichtbaar van het contact, maar ook zij had haar spieren aangespannen. Blythe wist dat dit voor haar was, om haar te helpen als ze het nodig had. Een klein zuchtje ontsnapte haar. Waarom kon ze niet gewoon normaal zijn? Theodore’s stem vulde de kamer opnieuw. Het was niet op haar gericht, maar toch luisterde ze mee. Zijn instructies gaven haar een autoritair gevoel. Hij wist wat hij deed.

Zijn werk.

Ze keek hem deels geïntrigeerd en deels op haar hoede aan. Hun blikken kruisten niet veel later, waarop hij ook instructies aan haar doorspeelde. Het nieuws dat ze niet naar buiten hoefde luchtte haar enorm op. Hoewel ze haar best deed om dat te verbergen, was het waarschijnlijk wel in haar ogen te zien. “Oké,” kwam er als eerste uit. Ze knikte begrijpend en gebaarde naar haar Mightyena. “Nala kan helpen speuren als we eerst naar zijn kamer gaan.”