Same [Patrol]

Blythe stemde meteen in. En gaf meteen aan dan Nala over bepaalde capaciteiten beschikt die voordelig kunnen zijn tijdens deze opdracht. Hij knikte. Nala zouden ze zeker gaan inzetten. Theodore dacht na. Hij twijfelde of hij de hulp zou inschakelen van zijn team. En als hij dat zou doen, wie hij zou inschakelen. Zijn hand ging naar zijn riem met Pokéballs en liet Liira tevoorschijn komen. Ze bewoog als een gyroscoop totdat ze weer in lijn stond met het magnetisch veld van de aarde. “Je hebt het meegekregen neem ik aan?” Vroeg Theodore aan Liira. Ze liet haar hele lichaam bewegen alsof ze knikte.

Hierna keerde hij zijn blik weer naar Blythe. “Liira zal ons assisteren, mocht de situatie uit de hand lopen.” De aanwezigheid van de Lunatone liet Theodore’s stem zachter klinken. Hierna liep hij de gang weer op. Ze moesten beginnen. Ze hadden een plattegrond. Ze hadden een Mightyena. En plichtsbesef. Echter vond hij het maar niks dat de twee werknemers van eerder niet meer aanwezig leken te zijn. Het was vreemd om zijn armen nu niet over elkaar te zien. Zijn houding was anders. Niet volledig een soldaat. Niet volledig een commandant. “Het is beter als we vanaf nu elkaars namen niet noemen.” Zei hij behoedend tegen Blythe. “Gedurende de rest van deze missie heet ik ‘Rock Slide’.” Implicerend dat Blythe haar eigen codenaam mag bedenken.

Tot haar verbazing werd haar niet gezegd dat het een dom idee was, of naar haar gesnauwd dat het logisch was. Was het eigenlijk wel verbazingwekkend? Blythe drukte haar lippen dicht tegen elkaar en likte ze nat. Theodore had een postuur die schreeuwde dat je niet met hem moest sollen. Zijn hele houding vertelde haar dat hij autoriteit had – en dat men naar hem moest luisteren. Desondanks had hij iets zachts over zich. Ze kon haar vinger er niet helemaal opleggen, maar hij voelde anders aan. Was het zijn kalme aura? Zijn focus? Blythe was nog altijd niet helemaal op haar gemak; en toch, ondanks hun huidige situatie, voelde ze zich ietsje veiliger. Ze verstijfde dan ook niet toen zijn hand naar zijn riem ging. In een andere situatie had ze haar blik misschien nauwlettend op die plek gehouden, maar dat zou met een heel ander persoon zijn geweest. Dit was Theodore Harvey. En bij Theodore Harvey verscheen nu een pokémon die Blythe niet wist te herkennen.

Haar naam was Liira. Of dat haar soortnaam was, betwijfelde ze. Elke trainer die ze tot nu toe was tegengekomen had een bijnaam voor hun trouwe partner. Theodore’s toon veranderde en dat was het enige dat nog restte voor Blythe om haar kaken niet meer op elkaar te klemmen. Ze duwde zichzelf de stoel uit en liep met Nala achter hem de deur uit. Hij gaf aan dat ze codenamen moesten gebruiken. Met een begrijpend knikje legde ze haar armen over elkaar heen. Theodore mocht voor nu dan een veilig aura afgeven; dat betekende niet dat de gangen hetzelfde deden. “Cowgirl,” liet ze vallen, waarop een bescheiden glimlachje zich een weg op haar gezicht werkte. De korte herinneringen aan die oude bijnaam gaven de ijzingwekkende kou binnen het gebouw voor heel even een vertrouwelijk warme gloed.

“Prima.” Zei Theodore. Een prima codenaam. Dan ging het nu écht beginnen. “Cowgirl, we gaan de plattegrond nodig hebben.” Zei Theodore, terwijl hij de gang al verder door keek. “Je gaat samen met mij voorop lopen. Liira zal ervoor zorgen dat er achter ons niets gebeurd.” Hij noemde expres niet wat Nala zou moeten doen. Het liefst had hij haar vooraan bij hen twee. Maar Nala leek op de een of andere manier niet een Pokémon die alleen aanwezig is om werkredenen. Het was aan Blythe, of Nala zelf, om daar een beslissing over te maken.

Het was op deze momenten dat hij nog af en toe wenste dat hij wapens van Fuchisoya mee had genomen. Maar je moet roeien met de riemen die je hebt. En er was geen tijd om nu naar een van de geheime bergplaatsen in de stad te gaan.

De plattegrond? Oh. Blythe vouwde het geel gekleurde papier weer open. Er zaten een aantal misplaatste vlekken op waarvan ze de herkomst niet hoefde te weten. Met opgetrokken neus onderzocht ze de vele lijntjes op het vel, al waren sommigen wel erg vervaagd. Gelukkig waren de woorden, hoewel aangetast door jarenlang misbruik of verwaarlozing, nog wel leesbaar voor haar. “In welke kamer verbleef hij?” vroeg Blythe aan Theodore, haar stem verbazingwekkend vast. Nala ging ondertussen een meter voor haar staan, klaar om te doen wat ze moest doen. Ze had nog geen idee wat dat precies inhield, maar ze vertrouwde erop dat haar trainer dat snel aan het licht zou brengen.