Vlotjes [+ Janer Harper]

Fantastisch. Ongelofelijk. Met haar halve lichaam hing de roodharige over de houten reling, een uitdrukking die zowel verbijstering als bewondering weergaf op haar gelaat. "Rudy, hoe de—" De Bidoof keek haar vanuit het water vragend aan. Onschuldig, ergens zelfs vrolijk. Zich van geen enkel kwaad bewust. Jane besloot niet eens de moeite te nemen om haar zin af te maken en kapte zichzelf af door een diepe, diepe zucht te slaken. Geweldig. Haar vrienden in Hoenn hadden haar wel meer dan eens uitgeroepen tot officieel de beste in terechtkomen in onmogelijke situaties, een titel die ze met trots gedragen had. Nu ze zo gadesloeg hoe Rudy – die zich al een aardig eind van haar af had bevonden – nog verder wegdreef en zich niet leek te bedenken daar iets aan te moeten doen, echter, overwoog ze serieus om haar eervolle naam met een nederige buiging over te dragen. Zij mocht er dan goed in zijn, Rudy was de koning en dit was het bewijs.

Hoe hij het in hemelsnaam voor elkaar gekregen had, was voor Jane een raadsel. Wat ze wel wist, was dat Rudy bijna uit het zicht verdween en ze daar waarschijnlijk iets aan moest doen. Zonder er verder over na te denken, zwaaide de roodharige lenig haar benen over de reling. Haar honingkleurige blik ging naar het helderblauwe water onder haar en ze zuchtte. Bang was ze niet in het minst, maar prettig was anders. Oh well. De vrolijke grijns die vaker dan niet op haar gelaat te vinden was, verscheen al snel weer toen Jane zich iets door haar knieën boog en haar handen naar voren stak. Eens zien hoe snel ze Rudy in kon halen.

Met krachtige slagen bewoog Jane zich voort zodra ze haar hoofd weer boven water had, haar ogen strak gericht op de bruine vlek voor haar. Ze zwom met de stroming mee en zag de vlek daardoor in een snel tempo meer details krijgen en overgaan in de doof waarvoor ze dit deed. Rudy liet een vrolijk geluid horen toen hij merkte door zijn trainer in het water vergezeld te worden, waarop Jane grinnikend haar hoofd schudde. "Je bent vreselijk, wist je dat?" Ze was nu genoeg genaderd om in de kraalogen van de Bidoof te kunnen zien dat hij geen flauw idee had van waar ze het over had, maar het desondanks als een compliment opvatte. Jane hield al watertrappelend stil en trok de pokémon naar zich toe. Alsof hij een klein kind was – wat, honestly, helemaal geen slechte vergelijking was, bedacht Jane zich – nam ze hem op haar schouders met de woorden: "Hou je goed vast." Rudy nam de kans om een knuffel te geven meteen aan en gehoorzaamde. Het wezentje sloeg zijn pootjes om het hoofd van de roodharige en knorde tevreden. Jane overwoog een plagende opmerking te maken, maar vond de actie eigenlijk te schattig om te verpesten. Goed. Met de Bidoof bij haar was tijd om aan wal te gaan. Snel scande ze de omgeving af op een geschikte plek om aan de kant te klimmen, maar haar oog viel op iets anders. Een grijns krulde haar lippen om. Perfect.

Haar bewegingen waren doelbewust en enthousiast, en binnen de kortste keren had ze het vlot met daarop de slapende persoon bereikt. Of in ieder geval, dat was wat Jane aannam. De iconische plat-op-rug-en-hoed-op-hoofdpose die de figuur aangenomen had, kon volgens de roodharige ten minste niets anders betekenen. Met haar handen al op het vlot en een vrolijke toon in haar stem, sprak ze: "Hé, schuif eens op."

De jongeman had moeite met wakker worden, zag Jane.  De roodharige grinnikte. Ze kende het maar al te goed; was het niet voor haar ochtendtraining, dan zou uit bed komen en opstarten in de morgen een hel voor haar zijn. Voordat ze begonnen was met vroeg in de morgen sporten, was ze nog langzamer geweest met wakker worden dan de persoon die nu voor haar lag, en die op dat moment een ontevreden geluid liet horen. Jane's stem was dan ook zeker niet onvriendelijk – en zo ongeduldig mogelijk: de roodharige deed haar best – toen ze zei: "Kom op, Jack, we zitten niet in Titanic. Er is echt wel plaats voor twee personen." Of de volgende uitspraak van de jongeman een reactie op die van haar was of niet, niet wist ze niet precies. De woorden – of vooral de woordvolgorde, eigenlijk – brachten wel een duidelijke boodschap over op Jane, though. "Ah," begon de roodharige, een geamuseerde glimlach speelde rond haar lippen. "Een wilde nacht achter de rug, huh?" Zelf was ze nog niet zo ver heen geweest dat ze niet meer wist hoe spraak werkte na teveel drank achterover geslagen te hebben, maar het leek haar zeker niet onmogelijk om te bereiken.

Verder kwam er geen reactie meer. Wacht, nee, dat klopte niet. De jongeman reageerde misschien niet met woorden, maar kwam wel opnieuw in beweging. De bruinharige rolde van haar weg. Jane fronste, ergens beledigd ondanks dat zij waarschijnlijk dezelfde reactie had vertoond als iemand haar in de ochtend wakker maakte. Alleen de gemompelde 'nog vijf minuutjes' miste nog. Het kostte de roodharige enkele kostbare seconden om het tot haar door te laten dringen dat de jongen op het punt stond het water in te rollen. Ze gooide zichzelf over het vlot, haar hand uitgestrekt en een halve waarschuwing over haar lippen, net op het moment dat de jongeman over de rand van het vlot verdween. "Shit." Snel hees de roodharige haar hele lichaam het vlot op, Rudy in diezelfde beweging naast haar neerzettend. De Bidoof maakte een bezorgd geluid en richtte zijn ongeruste blik op de plek waar de jongen onderwater was gegaan. Jane zag hoe de persoon, die ze blijkbaar nogal met haar aanwezigheid verrast had, proestend aan het wateroppervlak verscheen, en meteen boog ze zich voorover om hem haar hand aan te reiken; een onuitgesproken aanbod om hem te helpen weer op het vlot te komen. De uitspraak, die veel weghad van een compliment ondanks de woordverbastering, kwam onverwachts, maar was ook zeker niet onwelkom. Jane kon aardige woorden wel waarderen. "Helaas niet, maar als je nog lang in het water blijft hangen, kom er je misschien nog wel eentje tegen." Zeemeerminnen bevonden zich in de verhalen op de bodem van rivieren en zeeën, right? Ze schoof wat naar achteren om plaats te maken voor de jongeman, hem daarbij het vlot optrekkend als hij haar hand aangenomen had.

"Ik voel me vereerd," sprak Jane grijnzend nadat ze de jongeman het vlot op geholpen had. Zodra Rudy doorhad dat iedereen in orde was, nam hij tevreden plaats in het midden van het vlot en schudde zijn vacht uit. Jane hief instinctmatig een hand om haar gezicht tegen de spetters te beschermen, ondanks dat ze al drijfnat was. Prettig was anders, maar de zon scheen; opdrogen zou vanzelf gaan en de tijd die ze nodig had om op te droog te worden kon ze liggend op een vlot besteden. Er waren ergere dingen. "Vind je het dan ook niet erg als ik hier nog even blijf rondhangen?" Vroeg Jane, haar honingkleurige ogen weer op de jongeman richtend.

Het was niet alleen niet erg, maar ook nog eens leuk. Well, het leek erop dat deze vreemdeling haar snel vergaf voor ervoor zorgen dat hij in het water beland was. Cool. Met een glimlach ging Jane liggen, daarbij onbewust de houding van haar gezelschap imiterend. Zodra Rudy in de gaten kreeg dat zijn trainer lag, liet hij zichzelf op haar buik vallen en liet een geluid horen dat het beste te beschrijven viel als een tevreden knor. De Bidoof ging niet bepaald voorzichtig te werk, wat de reden was waarom Jane opveerde toen een ruime vijftien kilo op haar maag landde. "Rudy, what the heck." De Pokémon schonk haar zijn beste Onschuldige Blik™, wetend dat Jane die niet kon weerstaan. Met een zucht liet de roodharige zich weer achterover vallen en sloot haar ogen. Ah yes, zo zou ze wel een tijdje kunnen blijven liggen.

De rust die op Rudy's actie volgde, was maar van korte duur. Deze keer was het niet de Bidoof die hiervoor zorgde, though; zodra de Pokémon zijn hoofd neergelegd had, was hij in slaap gevallen. Nee, het was haar menselijke gezelschap dat de stilte doorbrak met een hard, geschrokken geluid. Jane's ogen schoten op. "Huh? Haastig ging de roodharige rechtop zitten, waardoor Rudy onder het maken van een ontevreden, slaperig geluid van haar buik in haar schoot viel. Als reactie op haar vragende uitspraak, kwam gehoest. Uh. Dat was niet goed, toch? Een verontruste uitdrukking verscheen op Jane's gelaat. "Hey, is a—" Verder kwam ze niet. De nies die haar onderbrak, was zo hard dat Rudy, die een diepe slaper was, ervan wakker schrok. Pas nu viel Jane een klein, zwart iets op dat tegen het hoofd van haar gezelschap op botste en vervolgens in de verte verdween. Verward keek Jane het ding na. "Wat.. ?"

Jane had genoeg ervaring met aangeschoten mensen en diens dronken gebrabbel, maar nog nooit was ze iemand tegengekomen die het zo erg te pakken had. Hoeveel glazen had haar gezelschap achterover geslagen om dit te bereiken? Het moest een fors aantal zijn. In plaats van de jongeman erop aan te spreken en hem te zeggen naar huis te gaan, zoals een verstandig persoon zou doen, bleef het bij de onverstandige Jane alleen bij verwondering om hoe ver de bruinharige heen moest zijn.

Ze was ervan overtuigd ook dit gebrabbel te kunnen ontcijferen, though. Omdat ze er al ervaring mee had, maar ook omdat ze – hoogstwaarschijnlijk iets teveel – zelfvertrouwen had. Een geconcentreerd fronsje verscheen op haar gelaat toen ze zich op de woorden van de jongeman focuste. Een vliegbeest moest duiden op het ding dat ze weg had zien vliegen. Het was een erg klein wezen geweest, wat betekende dat het.. Een vlieg was? Een vlieg die opgesnoven was, besloot Jane. Meer uit de bewegingen van haar gezelschap dan diens woorden, kon ze opmaken dat de jongeman daarna bijna gestikt was en toen.. Schoot? Huh. In ieder geval was er een vlieg die voor problemen had gezorgd, en dat wist ze nu. Jane besloot dat ze trots op zichzelf kon zijn. "Ah, oké," sprak ze, haar toon begrijpend. "Gelukkig ben je niet echt gestikt." Na even gewacht te hebben, ging ze weer liggen en herclaimde Rudy zijn plaats.