Vlotjes [+ Janer Harper]

Jane, die haar ogen weer gesloten had zodra ze comfortabel lag, zag niet hoeveel impact haar woorden op haar gezelschap hadden. Had ze dat wel gezien, dan had de roodharige de sprakeloosheid van haar gezelschap waarschijnlijk schattig gevonden. Nu, echter, dwaalden haar gedachten af naar andere dingen, zoals de vraag hoe lang haar kleding erover zou doen om op te drogen. Waarschijnlijk duurde dat nog wel even, wist Jane. Ze had niets tegen uitrusten en hield erg van haar slaap, maar erg lang stilzitten zonder afleiding was voor haar teveel van het goede. Daarvoor was haar behoefte voor actie te groot. Gelukkig was er iemand waarmee ze een gesprek kon voeren terwijl de zon haar werk deed, wat het wachten een stuk dragelijker maakte. "Daar ben ik het helemaal mee eens," grijnsde Jane, genietend van de zon en het geluid van ruisend water.  Ze moest vaker van een brug springen, misschien kwam ze dan weer toevallig een leuke verassing als een vlot tegen.

Of ze van de zee hield. Jane opende haar ogen om te zien dat degene die deze vraag gesteld had op zijn buik was gaan liggen en van zo'n afstand naar het water keek dat hij er met gemak weer in zou kunnen vallen. Even overwoog Jane dit hem te zeggen, maar de jongen zag er wel tevreden uit zo, en dat wilde ze niet verstoren. "Eh," begon Jane met een schouderophaal aan haar antwoord. "Van tijd tot tijd, maar het land is meer mijn ding." Het was waar ze zowat haar hele leven doorgebracht had, en waar ze de dingen kon doen waar ze van hield. "Sporten, bijvoorbeeld, zou nogal lastig gaan op zee," vervolgde ze grinnikend.

De gezichtsuitdrukking van haar gezelschap ontging haar niet. Huh, dat leek verdacht veel op verachting. "Je houdt niet van sporten?" Probeerde Jane, het niet voor elkaar krijgend om alle ongelovigheid uit haar stem te verdrijven. Sport was een groot deel van haar dagelijks leven. Ze kon zich haast niet voorstellen dat iemand er geen enkel plezier uit kon halen.

De glimlach die op de disgust volgde, leidde haar van het onderwerp af. Het maakte dat ze haar vragen genoeg in kon houden om op wat gezegd werd te reageren, namelijk dat er op zee geen bloemsels waren. Bloemen, gokte Jane. "Een goed punt," stemde Jane met een geamuseerde glimlach in. Ze had niet veel met tuinieren, maar kon niet ontkennen dat bloemen vrolijk stonden. Daarbij waren ze een goed, ouderwets romantisch gebaar, iets waar ze nog wel eens gebruik van wilde maken. Er was natuurlijk de mogelijkheid dat haar gezelschap er meer mee deed dan dat, though. "Betekent dat dat je groene vingers hebt?" Vroeg ze dan ook. Langzaam, zodat Rudy genoeg tijd had om te beseffen dat zijn menselijke kussen bewoog, ging Jane verliggen zodat ze haar gesprekspartner beter aan kon kijken. Het leek er immers op dat het met de alleen af en toe onderbroken stilte gedaan was. Wat ze helemaal niet erg vond, eigenlijk.

Plots kwam de jongen overeind en bekeek zijn vingers. Verward keek Jane toe. Ze stond op het punt om een vraag te stellen en zo hopelijk een verklaring te krijgen, maar haar gezelschap was haar voor. Wat hij vroeg, verwarde haar alleen nog maar meer. De frons had haar gelaat dan ook nog niet verlaten toen ze haar bovenlichaam meer omhoog werkte, zodat ze hem beter met een verwarde blik aan kon kijken. Jane was er zeker van dat ze een normale vraag gesteld had, en begreep de reactie die ze gekregen had dan ook totaal niet. "Ik.. Wat?" Ze wist dat alcohol vreemde dingen met je kon doen, maar dit was anders. Aparter. Zoiets zei Jane niet snel.

Hij was geschrokken. Oké, dat had Jane nog wel kunnen volgen. Ze knikte dan ook om dat duidelijk te maken, ondertussen verder overeind komend; waarschijnlijk zou ze hier al haar aandacht voor nodig hebben. Even liet Rudy een protesterend geluid horen, maar hij wist wel een andere manier om het zichzelf comfortabel te maken; er bevond zich ook nog een minder bewegelijke persoon op dit vlot. De Bidoof legde hobbelend de afstand tussen zijn trainer en de bruinharige jongen af, waarna hij een poging deed om tegen hem aan te gaan liggen. Jane merkte het nauwelijks, aangezien ze nog bezig was met het probleem van miscommunicatie. "Waarom was je geschrokken?" Vroeg ze, hopend daarmee alles wat duidelijker te krijgen.

Handen werden aan haar getoond, en toen pas begon het Jane te dagen. "Aah." Een glimlach verspreidde zich langzaam over haar gezicht. De jongeman had haar woorden letterlijk opgevat. "Ik bedoelde het als in de uitdrukking," begon ze aan de verduidelijking van haar woorden. "Plots echt groene vingers hebben, zou mij ook erg verassen, though."

Rudy had een goede keuze gemaakt, vond hij zelf. Tegen iets aan liggen was misschien minder comfortabel dan ergens op liggen, maar het was nog altijd beter dan om de zoveel minuten te moeten verplaatsen omdat hetgeen waarop je lag, bewoog. De Bidoof had zijn kraaloogjes dan ook al tevreden gesloten toen hij aangesproken werd. Slaperig opende hij ze weer en keek de persoon die tegen hem gepraat had aan, zijn kop scheefhoudend. Wat er gezegd werd, begreep hij niet, echter. Zijn trainer schoot al snel te hulp. "Ik heb hem nog nooit een appel gegeven, maar voor zover ik weet, eet hij alles." Zo trainer, zo Pokémon op dat gebied, bedacht Jane zich met een glimlach.

Oh, en de verwarring was niet langer. Ten minste, dat dacht Jane. Ze richtte haar aandacht nu dan ook op iets anders; Rudy, die een betere slaapplaats gevonden had en daarnaast het gespreksonderwerp geworden was. Haar ogen gingen omhoog toen er een vraag gesteld werd. "Een appel zoeken?" Herhaalde ze, ergens verrast door het plotselinge voorstel. Een kleine grijns verscheen op haar gelaat. Dat maakte niet dat ze er niets voor voelde, echter. "Sure." Dan moesten ze maar naar de kant gaan, right? Jane ging wat verzitten en stak haar handen in het water, waarmee ze vervolgens probeerde om het vlot naar het land te sturen.

Peddelen met maar een hand ging – zoals Jane niet verwacht had, maar wel had moeten verwachten – niet bepaald goed. Ze zwenkten niet meteen naar de kant, zoals de roodharige eigenlijk gewild had, hoogstens week het vlot zo'n twee centimeter van de originele koers af. Well then. Jane stond op het punt om beide armen in haar water te steken voor een beter resultaat, was het niet dat ze werd afgeleid door de uitspraak van haar gezelschap. Er werd voorgesteld om appels te vangen. Met een hengel. Daar had ze nog nooit van gehoord. "Uh," begon de roodharige, haar hand ondertussen uit het water halend. "Werkt dat?" besloot ze te vragen. Ze wist niet veel, maar dat appels normaal gesproken niet zomaar in het water ronddreven, behoorde dan nog wel tot haar kennis. Tenzij, y'know, het om appelhappen ging, maar dat leek in deze situatie niet het geval.