Hold back the river

Als er ook maar iets was wat Riley eeuwen achter elkaar kon doen, dan was het waarschijnlijk wel kijken naar Water Pokémon. De manier waarop ze moeiteloos door het water leken te bewegen? Cool as heck. Zeker weten. Zelfs de Magikarp, die er op het land uit zagen alsof ze een paar hele dikke knuffels nodig hadden, zagen er nog redelijk gracieus uit in het water. De plek waar de Magikarp pas echt tot hun recht kwamen, echter, was vreemd genoeg in de lucht. Vandaar dat Riley de inhoud van het zakje met Magikarp Snacks die ze eerder die ochtend had gekocht één voor een de lucht in gooide, waarna ze blij klappend toe keek hoe de Magikarp uit het vijvertje de lucht in sprongen om bij de snack te kunnen komen. Het was voor haar het ideale tijdverdrijf.

Riley gooide de snacks hoger en hoger, en de Magikarp sprongen, tot haar verbazing, ook hoger en hoger om de snacks te kunnen bereiken. Dagnabbit, wat een koele beesten waren het eigenlijk. Als ze niet al twee water Pokémon had gehad, dan zou ze er nu vast en zeker op zijn minst één van hebben gevangen, al was het maar zodat ze vaker kon genieten van het prettige gezicht dat een springende Magikarp was. Het moment waarop de Magikarp plotseling niet meer uit het water sprongen, was dan ook een erg grimmig moment voor Riley. Wat was dit? Had ze de snack wat te hoog gegooid? Hielden ze misschien niet meer van haar? Was dit het moment waarop ze de scheidingspapieren moest tekenen? Riley pakte een klein handje vol Magikarp Snacks, ook wel Magisnacks, uit de zak, en gooide deze in het water, hopend op een teken van leven.

Leven? Dat was er zeker. Vanuit de plek waar eerst nog een Magikarp had gezeten, kwam plots een veel groter, absoluut niet-Magikarp achtig wezen tevoorschijn, dat hoog boven haar uit torende. Een wezen dat Riley wist te herkennen als een Gyarados. “Oh. Oh.. Dat is niet zo goed,” zei Riley, die voorzichtig een stap naar achteren zette. ”Je… Je wil dit hebben, right?” zei Riley, die de zak Magisnacks met inhoud en al naar de Gyarados toe gooide. Deze zei hier geen nee tegen, en ving de zang op met zijn grote mond. Hij hoefde er niet eens op te kauwen, of de zak was al weg. Riley dacht dat de Gyarados tevreden zou zijn met haar offer, maar nee. Hij brulde luid, en draaide zich om naar iets of iemand die zich aan de andere kant van de oever bevond. Oh. Ah. Dat kon nooit heel erg goed zijn.

Okay. Hoe kon ze het best aan de andere kant van de rivier komen? Of zou het misschien beter zijn om te proberen om de aandacht van de Gyarados te trekken. Riley haalde diep adem, en probeerde te bedenken wat de beste beslissing zou zijn. Wat zou een Gymleader in dit geval doen? Iets heroïsch, waarschijnlijk. Blijven staan op de plek waar ze nu stond bleek in ieder geval geen goede optie te zijn, want een zwerm stenen kwam in haar richting gevlogen. Riley dook weg om ze te ontwijken, maar kon niet voorkomen dat een van de stenen alsnog haar jukbeen schampte. Auwtsj. Riley hief haar arm voor haar hoofd in een poging om deze te beschermen in het geval dat er nog meer stenen op haar af zouden komen vliegen, maar dat bleek niet het geval te zijn. Wel kon ze flarden zien van een helder gekleurde straal aan de andere kant van de Gyarados, die al snel gevolgd werd door een Pokémon die de Gyarados vanuit de lucht aan probeerde te vallen. Oh, ze hoefde de Gyarados dus in ieder geval niet in haar eentje te trotseren. Riley haalde opgelucht adem, en voelde haar spieren, die ze onbewust aan had gespannen, weer wat ontspannen. Okay, helpen. Dat was wat ze nu moest doen.

Riley haalde de Pokéball van haar Croconaw – de enige pokémon waarvan ze dacht dat deze ook maar iets uit zou kunnen halen tegen de Gyarados, aangezien ze verder alleen nog een vuur- en een andere water pokémon had – tevoorschijn, en gooide de bal tegen de rug van de Gyarados aan, in de hoop dat het in ieder geval zijn aandacht al zou trekken. ”Brie! Trek zijn aandacht door je Bite te gebruiken!” riep Riley naar haar Pokémon terwijl deze uit haar Pokéball tevoorschijn kwam. De bal kaatste tegen de geschubde rug van de Gyarados aan, en zorgde er voor dat de Croconaw in het midden van de lucht uit de bal tevoorschijn kwam. Met een zachte plons dook de Croconaw in het water, recht op haar doel af; de staart van de Gyarados. Misschien wel een van de weinige delen van de blauwe Pokémon die niet te hard waren om met haar tanden te kunnen doorboren. De Croconaw beet zich vast in de staart van de Gyarados, die een luide brul van irritatie liet horen. Of het werkte? Riley had geen idee, maar het feit dat de Gyarados wil met zijn staart in het rond zwiepte om de Croconaw er af te kunnen zwaaien, zorgde er in ieder geval voor dat Riley het idee had dat hij het niet prettig vond dat er iemand aan hem hing.

Alhoewel haar Croconaw het voor elkaar kreeg om de Gyarados een redelijke tijd af te leiden, besefte Riley al redelijk snel dat alleen maar ‘bijten en vasthouden’ waarschijnlijk niet genoeg zou zijn om noemenswaardige schade aan te kunnen richten bij de Pokémon. Okay, nadenken. Dat was wat ze moest doen. Een manier vinden om de Gyarados te stoppen. Wat kon ze doen? Ze had letterlijk geen _enkele_ Pokémon die ook maar een deukje kon slaan in de schalen van de Gyarados. Een paar seconde lang schoot de gedachten om de Gyarados te ‘doden met liefde’ door haar hoofd, maar zowel de Gyarados als de trainer aan de andere kant van de rivier hadden niet stil gestaan terwijl Riley na had zitten denken, met als resultaat dat de Gyarados nu zo kwaad leek te zijn dat een zacht kusje op zijn neus waarschijnlijk niet genoeg zou zijn om hem te kalmeren. Wel, noedelsoep. Dat was ook weer een plan dat ze het raam uit kon gooien. Wat… wat moest ze in zo’n soort situatie doen?

Een nieuw idee plopte in haar hoofd. Een dom, roekeloos idee dat waarschijnlijk niet zou werken – maar het zou haar wel op weg kunnen helpen. ”Brie, laat de staart los en kom naar de kant toe!” riep Riley naar haar Pokémon. De Croconaw had haar greep op de staart nog nauwelijks verslapt, of ze werd al door de staart weg gezwiept. Met een harde smak werd de blauwe Pokémon het water in geslagen. Riley was in de paar seconden die het duurde voordat haar Pokémon weer boven water kwam bang dat de zwiep iets te hard was geweest, maar te schade leek, zo ver als ze kon zien, niet al te ernstig te zijn. Het zou waarschijnlijk een heel ander verhaal zijn geweest als haar Pokémon niet in het water was beland. Riley haalde opgelucht adem, en liet haar tas op de grond vallen. Ze trok vervolgens haar jack uit, hopend dat niemand hem zou jatten, want het was toch echt wel een heel erg mooi, en bovendien ook warm, jack.

Riley rende naar de kant toe, en belandde met een plons in het water. Okay, dat was stap één. ”Brie!” riep ze naar haar Pokémon. Een golf van water veroorzaakt door de wild rond zwiepende staart van de Gyarados liet haar eerst kopje onder gaan, en maakte het moeilijk om goed te kunnen zwemmen, maar langer dan een halve minuut duurde het niet voordat ze haar Pokémon met één hand vast had weten te pakken. Haar andere hand was al bezet – daarmee had ze een Pokéball vast die ze uit haar tas had gegraaid nog voordat ze het water in was gesprongen. Riley opende haar mond om iets te zeggen, maar een nieuwe golf van water maakte het onmogelijk om ook maar iets te kunnen zeggen. ”HEY, JIJ GROTE BULLEBAK!” schreeuwde Riley om de aandacht van de Gyarados te trekken. Het werkte blijkbaar, want de Pokémon draaide zich met een luide brul om naar zowel Riley als haar Pokémon. ”Als je opzoek bent naar eten, eet dan mijn bal, jij – jij… !” schreeuwde Riley, die zo een, twee, drie geen goed scheldwoord wist te verzinnen. Misschien dat een simpele jij wel voldoende was. Riley gooide de Pokéball zo hard als ze kon naar de Gyarados toe,
en keek toe hoe deze door het kleine balletje werd opgeslokt
voordat ze haar volgende bevel gaf. ”Brie, gebruik je Surf om me naar de overkant toe te brengen voordat de Gyarados weer vrij breekt!”

Zonder te wachten op wat het resultaat zou zijn van de Pokéball die haar trainer naar de Gyarados toe had gegooid, droeg de Croconaw haar trainer naar de andere kant van het water alsof haar leven er van af hing. Als de Gyarados uit de Pokéball zou breken, dan was dat waarschijnlijk nog echt het geval ook. Tot Riley’s aangename verbazing had de trainer aan de andere kant haar al aan zien komen, en hing deze nu over de rand om haar tegemoet te komen. Nog voordat ze de andere kant bereikte, echter, voelde ze een golf van water over haar rug heen gaan, wat maar één ding kon betekenen; de Gyarados was uit de Pokéball ontsnapt. Oh nee. Ze most uit het water zien te komen, en snel ook, want anders zou ze zelf in Magikarp Snacks veranderen. Zonder te aarzelen pakte Riley de pols van de roodharige vast, en liet ze haarzelf de kant op trekken, mede met hulp van zowel haar eigen Croconaw, die haar omhoog probeerde te duwen, als de Murkrow die haar aan haar riem vast had gepakt en omhoog trok. ”Thanks,” zei Riley, die het idee had dat het niet echt een goed moment was voor een bedankje dat veel langer was dan dat.

Eenmaal aan de kant, gaf Riley haarzelf eindelijk de kans om naar de Gyarados te kijken. Pissig, dat was absoluut het juiste woord om te beschrijven hoe hij er uit zag. Riley fronste. Hoe… Hoe moesten ze die Gyarados ooit aanpakken? Was dat wel mogelijk? Riley was blijkbaar de enige van het tweetal dat zich op dat moment zorgen maakte over die vraag, want het roodharige meisje had een van haar Pokémon opnieuw een bevel gegeven. Right. Als ze alleen maar na zou blijven denken over hoe iets onmogelijk was, dan zou ze al helemáál niet verder kunnen komen. Riley greep naar de overige twee Pokéballs die ze aan haar riem had hangen, en liet haar andere twee Pokémon uit hun Pokéball komen. Ze zouden de Gyarados misschien niet direct kunnen verslaan… maar misschien wel op de lange termijn? ”Vale, gebruik je Smog! Blue, waai de wolk naar de Gyarados toe met je staart! Brie, duik onderwater om weg te blijven van de gifwolk!” beval Riley. Haar Houndour opende haar bek, en een dikke, paarse mist kwam er langzaam uit gesijpeld. Riley’s Poliwag had haar lichaam naar de Gayrados om gedraaid, en zwaaide nu hard met haar staart heen en weer alsof het een of andere gigantische waaier was, zodat de gaswolk gericht op de Gyarados af vloog. Als ze de Gyarados nu zouden kunnen vergiftigen, dan zou het slechts een kwestie van tijd zijn tot ze hem daadwerkelijk zouden verslaan.