Vandaag bevond meneer Spek Agent M zich in een achtertuin in Aquacorde City. Maak je geen zorgen, het was een achtertuin van een leegstaand huis. Hij was niets illegaals of engs van plan met de bewoners van dat huis, of de buren. Hij had Picklenose bij zich staan. Die keek stoer de verte in met zijn zonnebril op. Tja, dat is Picklenose, die praat niet veel. En Terry zelf.. die leek een beetje ongeduldig om zich heen te kijken. Ofja, hij keek vooral steeds naar het gesloten hekje dat naar de tuin leidde. Alsof hij verwachtte dat daar iets ging gebeuren vandaag. En ja hoor, ineens hoorde hij het geluid van een vrachtwagen die achteruit reedt. Hij snelde naar de deur. En toen hij daar aankwam, stond Picklenose ineens om onverklaarbare redenen al naast hem. Hm, hij dacht dat hij niet was meegelopen. Schijnbaar wel dus. Een man met een plankje, papier en een pen kwam naar hem toegelopen. Het was zo’n typische vrachtwagenchauffeur. “Ben jij Terry Spek?” “Jazeker!” “Hier tekenen alsjeblieft.” Terry nam alles aan en begon rustig zijn handtekening te zetten. Hij keek omhoog en de man keek hem met nauwe ogen aan. “Zeg..” Begon het. “Ben jij niet een beetje te onervaren om met textiel te werken?” Terry keek hem droogjes aan en zei: “Ja. Ja dat klopt ja.” Picklenose begon te lachen, zoals alleen een eend dat zou kunnen. Het was een reference naar een van zijn favoriete cartoons, dus dat vond hij heel leuk. Ja je leest het goed, Picklenose kijkt cartoons. Alle spullen werden uit de vrachtwagens geladen. Een hele hoop textiel, nog wat andere materialen, een naaimachine en een partytent, en een opzettafeltje. Terry zette samen met Picklenose de tent op. Ze klapten het opzettafeltje uit en zette de naaimachine op de tafel. “Aan de slag dan maar.” En zo gingen de heren aan het werk. En aan het werk gingen ze. Want het duurde een hele dag voordat ze alles af hadden, wat ze af wilden maken. Wat dat was, verklappen we nog even niet. Toen het zo ongeveer avond begon te worden, pakte Terry zijn laptopje erbij en begon te werken aan een aantal websites, posters, en ander promotiemateriaal. Tegen het begin van de volgende ochtend hing de hele stad vol met promotiemateriaal. En de website was al een miljoen keer bezocht. Alleen al die nacht. Ja Terry wist wel wat hij deed hoor. Maak je maar geen zorgen. Hij had namelijk een kekke uitvinding gemaakt. Eentje die hij eens wilde uittesten. Zie het als een veldonderzoek. Hij ging testen of zijn uitvinding daadwerkelijk zou werken, en het gewenste resultaat zou hebben. Hij had zelfs zo cool koord-hekje geregeld, waar Picklenose als een uitsmijter naast stond, cool te wezen. Dat kon hij goed, hij had namelijk een zonnebril op. Het was ook wel nodig, want er stond nu al een rij in die achtertuin, die zowat zo lang was dat die door de halve stad heen ging. Sommige mensen die er stonden wisten na een half uur niet eens meer waar ze precies voor in de rij stonden. Terry ging namelijk rugzakken verkopen. Van die stijlvolle rugzakken, alleen voor trainers. Maar ze waren gratis. Want dat was de hele promotie van het product. Iedereen kan een trainer zijn. Ook mensen die niet veel geld hebben, en daarom niet altijd de juiste materialen konden halen. Het was hip hoor. Op deze manier kon je de ongelijkheid van financiële middelen bestrijden, door te protesteren, met deze rugzakken. Terry gaf daar zelf natuurlijk niks om. Maar de mensen vraten het op. Het waren net een stel Mareep. -zip- Ouch. Terry trok zijn hand weg. Hij kreeg even een statische schok. Maar hij ging verder. “De winkel is open!” Riep hij en de eerste klant mocht de winkel, dat gewoon die partytent was in een lege achtertuin, binnen komen. En ze kreeg de eerste rugzak mee. Terry zette zijn beste gepatenteerde Philip glimlach op en zwaaide het meisje uit. De volgende kon komen. Picklenose deed daadwerkelijk ook nog goed zijn werk. Netjes. Hij kon vrij goed duidelijk maken dat je met deze eend niet moest fokken. Gewoon netjes op je beurt wachten, alright? En anders krijg je te maken met Picklenose. En als het echt moest had Terry nog andere backup. Het duurde zo ongeveer de hele dag om alle zevenhonderd tweeënzestig rugzakken aan iedereen uit te geven, maar het was de heren dan toch geluk. Ze stuurden alle overgebleven mensen weg en vertelden ze dat er meer zouden komen over een week. Waarom deed hij dat? Als mensen zouden inzien dat het een limited edition is, dan zouden mensen het willen verkopen op het internet. Aangezien er dus echt niet heel veel zijn. Maar goed, het zou het plan nogal dwarsbomen. Daarnaast hadden Terry en Picklenose er vooral voor gezorgd dat het trainers waren die ze de rugzakken hadden gegeven. Toen ze klaar waren gingen ze dan ook even zitten en genoten ze van hun welverdiende appelsap. Toen ze alle kartonnen pakjes appelsap leeg hadden die ze mee hadden genomen koos Terry er voor om eens te checken hoe het met de rugzakken ging. Hij opende zijn laptop en keek, door middel van microchips die hij in de rugzakken had geplaatst, naar de locaties van de rugzakken. Hij kon zelfs controleren wat mensen zoal ín hun rugzakken hadden geplaatst. Want daar ging het hele idee dus om. Hij keek naar Picklenose. “Het plan gaat beter dan verwacht. Ik denk dat ik nu al stap zeven ga uitvoeren. Dan halen we er denk ik het meeste profijt uit.” En Picklenose, ja die zei niet heel veel. Want hij kon helemaal niet praten. Maar Terry opende dus een scherm van een bepaald programma dat hij had geschreven en toetste een hele rits aan codes in. Vervolgens, drukte hij op Enter. En hij kon zien, hoe specifieke dingen, die eerst nog in de rugzakken zaten, uit de rugzakken verdwenen. Geen zorgen. Terry wist precies waar die naartoe gingen. Met technologie, geleend van de Computers in de PokémonCenters, had hij rugzakken gemaakt, die de Pokéballs die trainers in hun rugzakken stopte, naar een speciale PC werden getransporteerd. Hoe geniaal is dat? Hij was eens benieuwd hoe lang het zou duren voordat de eerste persoon zou merken dat hun Pokéballs weg waren. Hij grinnikte er nu al om. Oh jonge.. soms vond hij het zo heerlijk dat hij zo gemeen was. Picklenose deed automatisch mee met het lachen. Het was heel simpel, lachte Terry, dan lachte Picklenose. Hij klapte zijn laptop dicht. En de heren ruimde hun spullen op. Vervolgens knalden ze alles in een afvalcontainer. Tegen de tijd dat iemand er achter kwam wat er was gebeurd, was het vuil al op de vuilnisbelt terecht gekomen. Het was nu ook zaak om naar de juiste locatie te gaan. De Pokéballs lagen nu namelijk fysiek op een bepaalde locatie. Ook weer iets dat Agent M perfect had uitgedacht. Alle Pokéballs zouden naar een locatie getransporteerd worden genaamd: willekeurige vrachtwagen die Agent M nu gaat gebruiken om terug naar de Base te rijden. Lekker ideetje, niet? Waarom zou je het moeilijk doen, als het ook makkelijk kan? Om eerlijk te zijn was het plan al moeilijk en complex genoeg. Het hoefde niet nog erger.
Agent M zat achter het stuur en Picklenose zat op het Dashboard naar voren te staren. De snelweg zag er gaaf uit in het donker, zo met alle lichten. Maar.. ohjee, de appelsap sloeg toe. Het was hun grootste vijand! Ze stopten ergens langs de weg en gingen ergens in de bosjes staan piesen. Het was een van die keren dat het gewoon écht opluchtte toen ze het allemaal kwijt waren. Je kent ‘m wel. Zo, de rits ging dicht en ze draaiden zich terug naar de vrachtwagen. Wat ze daar zagen staan.. of beter gezegd.. wie ze daar zagen staan was een politieagent. Lage rang. Met een geweer op hen gericht. “Halt. In de naam van de wet. Jullie staan onder arrest. Alles dat jullie zeggen kan en zal tegen jullie gebruikt worden.” Agent M’s wenkbrauwen gingen omhoog. Yeah, sure. Maar goed, zou dit gaan om het gemene plan dat hij had uitgevoerd, of dachten de autoriteiten dat er iets anders aan de hand was? Het was een agent met een lage rang, maar die zou net zo goed om backup hebben kunnen vragen. Hm. “Heb je het niet koud in die kleren?” Vroeg Agent M. “Nou ik..” -ptsjieuw!- Picklenose had de hint gekregen. Hij bevroor de agent met zijn Ice Beam. “Goed werk Picklenose.” Zei hij, waarna ze de vrachtwagen weer in stapten. Agent M weer achter het stuur en Picklenose weer op het dasboard. Hij had nog overweogen om nog wat leuks te doen met de bevroren agent. Zoals een snor op zijn gezicht tekenen. Of het laten lijken dat hij in zijn broek had gepiest, maar het ging nu echt om tijd. Daarnaast zou hij de autoriteiten extra clues geven. Het had allemaal geen zin. De grap zou het het niet waard zijn geweest als hij straks iedereen bij Team Rocket in gevaar zou brengen. Goedzo Agent M. En ja hoor, na een kwartier rijden hoorde hij de sirenes al. Het werd een achtervolging. Drie politiewagens achter hem. Hij deed de radio aan om mee te luisteren naar wat er precies gebeurde. Ja, dankjewel nieuwslezer. Nu wist Terry dus dat er niet alleen agenten waren die hem achtervolgde, maar ook dat ze een stuk verder op de weg een blokkade op de weg hadden geplaatst. “Doe je ding.” Zei hij tegen Picklenose. Picklenose maakte zijn weg het dak van de vrachtwagen op en keek naar de politieauto’s. Van een van de wagens liet hij de banden springen, door ze te bevriezen met een Ice Beam. Een andere wagen blies hij van de weg af met een Hurricane. En van de laatste liet hij het glas van de vooruit breken met een Air Slash. Rustig waggelde hij van het dak terug naar binnen in de wagen. Terry keek kalmpjes door zijn zijspiegel en zag dat hij geen auto’s meer achter zich had. “Goed werk.” Nu moesten ze nog iets bedenken om de blokkade op de weg die ging komen op te lossen. Want ja, vandaag had Agent M, eigenlijk best roekeloos, zijn riem vol handige gadgets niet bij zich. Gewoon doorrijden was geen optie. Dan zouden al die Pokéballs verloren gaan. Het experiment was wel gelukt.. maar.. dat verlies kon hij zich niet veroorloven. En de wagens die daar geplaatst werden zouden waarschijnlijk te zwaar zijn om weg te waaien door de Hurricane van een Ducklett. No offence, Picklenose. Hij keek naar links. Die vangrails ook.. op dit soort momenten zou hij willen dat ze er niet waren, dan had hij simpelweg gewoon als spookrijder verder kunnen gaan en zo de blokkade kunnen omzeilen. Of hij moest.. de berm in.. met de vrachtwagen. Hij kreeg een grijnsje. Dat kon misschien nog wel werken. Hij zou vast langs de weg een akker tegenkomen. Ja hoor, een kolenveld. Hopsakee, bochtje naar links. Hij plaatste zijn wijsvinger op het oortje dat hij altijd in zijn oor had en zei: “Snelweg. TWee kilometer voor de afslag een bocht genomen een akker op. Stuur een nep vrachtwagen naar de blokkade. Assistentie is nodig. Roger.” Zij waren ook wel het nieuws aan het volgen, veel meer communicatie was er waarschijnlijk niet nodig.
Even later waren er drie dikke auto’s aan de kant van de weg waar hij rustig over reedt, na een akker na de filistijnen te hebben geholpen. Agent M en drie andere collega’s verdeelde de Pokéballs over de drie auto’s en lieten de vrachtwagen staan. Toen reden ze terug naar de Base. Er waren drie verschillende auto’s voor het geval er iemand alsnog opgepakt zou worden, dan zou niet de volledige buit verloren gaan. Bij Agent M in de auto deden ze de radio aan, en hoorden inderdaad over een arrestatie bij de blokkade van de snelweg. Die idioten ook. Dit was een van de Team Rocket leden die gestuurd was om zich te laten oppakken, in plaats van Agent M. Zonder buit zelfs. Hij kon in ieder geval in zijn rapport zetten dat de uitvinding een succes was, en het herhaald kon worden op een grotere schaal. De volgende keer, natuurlijk niet met rugzakken. Dat ging niet meer.
