The song of the river

[Eerste post voor een account van Justin]

Na bezig te zijn geweest met het observeren van waterpokemon in het aquarium, wilde hij eens wilde versies van deze pokemon zien. Het was vooral de Poliwag die hij nu hoopte te zien. Logischerwijze zou dit beestje geen enkel evolutionair voordeel moeten hebben tegenover andere Pokémon. Het is geen snelle Pokémon. Geen aerodynamische Pokémon. Het heeft zelfs geen armen. Gys ging vandaag ofwel het geheim achter de Poliwag achterhalen, ofwel veel leren over de Poliwag vormen. Hij had zijn vissersstoeltje uitgeklapt en was gaan zitten. Een groepje van drie Poliwag stonden aan de oever van de rivier. Hij was alweer een tijdje bezig met ze na te tekenen. Dat was, zoals hij het zag, altijd een goed begin voor het verzamelen van informatie. Lucy wist zo ondertussen wel dat haar trainer hier lang mee bezig kon zijn, dus zij had zich genesteld in zijn capuchon. Lekker genietend van de zon. Was hij nou niet zo geconcentreerd geweest, had hij de Skiddo vast wel opgemerkt.

Door zijn concentratie schrok hij extra hard van de Skiddo die hem ineens besprong. Zijn notitieblok vloog door de lucht en hij viel met stoel en al op de grond. Voor Gys zelfs nog door kon hebben wat er was gebeurd werd zijn gezicht al afgelebberd. Hij trok een vies gezicht. Wie of wat het ook was, hier had hij even geen behoefte aan. Lucy schoot van achter zijn nek uit naar vrijheid. Ze besloot om vandaag toch maar niet geplet te worden. En dat was een verstandige keuze. Tegelijkertijd zag het duo wat voor de oproer had gezorgd. Een enthousiaste Skiddo, die Gys nou van zich af probeerde te houden. Genoeg tong voor vandaag. Lucy begon al boos te piepen. "Ben je nou helemaal betoeterd!" Piepte ze verder.

Gys lukte het niet volledig om het beestje weg te duwen, het moest echt door, schijnbaar zijn trainer, bij de hoorns gegrepen worden voordat hij van hem af ging. Hierna zag Gys hem ook beschaamd achter zijn trainer staan. Lucy piepte nog boos wat dingen naar hem. Soms ging ze echt te ver. Niemand was gewond geraakt, alles was nu goed. Niet dat Gys dat tegen haar kon zeggen, maar ach. Hij keek vanaf de grond het meisje aan dat haar excuses aanbood. Hij knikte. Ja, ja alles was okay. Daarna greep hij haar hand en stond hij op. Vervolgens streek hij zijn hemd weer glad. Vlug greep hij naar een ander notitieblok en schreef: "Geen punt." En liet het aan haar zien. Hij kon immers niet praten. Dit was dé manier waarop hij met anderen communiceerde.

Oh, verwarring op haar gezicht. Maar.. ze leek het te begrijpen. Okay, dan hoefde hij dus niet meer uit te leggen dat hij niet in staat was om te praten. Mooizo, lekker efficiënt. Het beestje kwam daarna een buiginkje maken vergezeld met een uitleg van zijn trainster. Gys wuifde het af met zijn hand. Hij snapte het echt wel. Zo waren Pokémon, en mensen trouwens ook, soms gewoon. Lucy pakte het wat anders aan. "Nou vooruit, je bent vergeven." Piepte ze naar de Skiddo, alsof ze een koningin was. Vlak daarna werd er gezwaaid door een ander klein beestje, dat waarschijnlijk ook een Pokémon was, die bij het meisje voor hen behoorde. Gys was er een beetje onzeker over. Moest hij nu terug zwaaien? Een beetje ongemakkelijk haalde hij zijn hand op om terug te zwaaien. Daarna wist hij ook al niet zo goed wat hij moest doen, het voelde allemaal zo ongemakkelijk. Hij besloot maar eens zijn stoel van de grond te rapen en weer op te vouwen. Lucy vloog vervolgens naar het tweede beestje dat bij het gezelschap was gekomen. "Jij bent niet het springende type?" Vroeg ze piepend.

Hij keek op toen ze tegen hem begon te praten. Ze vroeg.. naar wat hij aan het doen was geweest. Meestal wilde mensen zo snel mogelijk weg als ze wisten dat hij niet kon praten. Vinden ze ongemakkelijk ofzo. Dan weten ze ineens niet hoe ze zich moeten gedragen. Hij had nog nooit in de schoenen gestaan van zo iemand, dus hij snapte het niet, hij wist enkel dat het bestond. Maar dit meisje had dus andere plannen. Hij was verrast, maar vond het ook wel interessant. Hij begon te schrijven. "Ik was de Poliwag aan het tekenen." Schreef hij terwijl hij knikte naar het water, waar de laatste Poliwag nét in het water sprong. "Ik heet Gys trouwens." Schreef hij er ook nog bij. Toen greep hij naar zijn andere boekje en sloeg de bladzijde open van de, bijna afgemaakte, tekening van het groepje Poliwag. En de Espurr schudde nee. "Mooizo, want dat soort types vind ik veel te druk. Ja, veel te druk. Ik zou niet weten hoe je het zou moeten volhouden met zo eentje. Hij is vast heel lief hoor, maar nee, mij doe je er in ieder geval geen plezier mee. Veel te druk, veel te druk. Ik houd zelf van wat meer rust. Gewoon even zitten en niks doen en niks zeggen. Vind je dat ook niet heerlijk. Ik in ieder geval wel. Met een lekker drankje en een banaantje erbij. Perfect." Piepte ze maar door en door.

Arine. Dat betekende licht. Hij had zich ooit eens verdiept in de betekenis van namen. Meer uit jaloezie dan iets anders, gezien zijn eigen voornaam niets betekende. Het was afgeleid van Gijs, dat helder betekende. Maar goed, Arine was nog blijven hangen. Dat was een van de eerste namen die hij had gezien, gezien die begon met een 'A'. Een beetje moeilijk stopte hij ieder een boekje in een van zijn broekzakken en stak zijn hand uit om Arine een hand te geven. Hij zag haar glimlachen, maar daar was hij zelf niet zo van. Voor hem was er een constante angst dat er iets naars door zijn gedachtes kon gaan. Daardoor was het voor hem wat moeilijker om echt snel ergens door te glimlachen. Ondertussen, had Lucy er niet zo'n erg in, dat de Espurr zijn aandacht afwendde. Lucy sprak gewoon lekker door, automatisch sprak ze in de richting van de meest geïnteresseerde. En dat was die Skiddo. Ni, had dat meisje hem genoemd. "Hoe ziet jouw perfecte dag er uit Ni?" Vroeg ze erna. Vergeven kon ze snel.

Ze deed mee aan het handen schudden en leek toen ergens over te denken. Hm, mja dus toch. Hij had echt wel door dat het kwam door zijn niet-kunnen-praten-heid. Niet dat hij haar erdoor afkeurde, hij had het nou eenmaal vaker meegemaakt. Daarnaast moest hij eerlijk zeggen dat hij het zelf ook wel moeilijk vond om iets te verzinnen. Meestal deed hij gewoon zijn ding, en was het niet nodig om te praten. Hier bovenop werd hij ook nog eens afgeleid door het feit dat hij zelf daadwerkelijk verder wilde met deze interactie. -Zoef!- Ineens schoot Lucy vliegensvlug omhoog en trok hem aan zijn rechter oor. Verward en geïrriteerd keek hij om naar zijn Cutiefly. Wat was er ineens? Vervolgens wees ze paniekerig naar de rivier. Gys draaide zijn hoofd kalm naar de rivier, om vervolgens zijn ogen wagenwijd te open in verbazing. Er voer een piratenschip. Van.. rivierpiraten? Bestond dat eigenlijk wel? Voor het geval dat Arine nog niets door zou hebben maakte hij een handgebaar dat zij ook maar beter naar de rivier kon gaan kijken. Dit wilde ze waarschijnlijk wel zien.