The song of the river

Het gesprek ging verder. En ze vertelde dat ze een coördinator was. Dat talent liet Gys maar even zitten, want dat was waarschijnlijk een grapje geweest. Hij vond het leuk om te horen dat hij bij een mede coördinator was. Hij had zelf nog niet aan shows meegedaan, maar als hij van haar antwoord mocht uitgaan, zij ook niet. "Ik ben ook coördinator." Het was apart hoe het leven je soms in situaties gooide waarvan je niet verwachtte dat je zo veel met iemand gemeen zou hebben. En toen.. speelde een dwanggedachte op "Je bent verliefd op haar." De gedachte popte gewoon onuitgenodigd in zijn hoofd. Zijn blik keerde inwaarts en hij kreeg angst in zijn gezicht. "Niet waar!" Dacht hij tegen de vorige gedachte in. "Je bent hetero." "Niet waar!" "Je valt op vrouwen." "Stop! Laat me met rust!" Hij haalde zijn trillende handen voorzichtig naar zijn hoofd en legde ze aan de zijkanten van zijn hoofd. Hij begon enorm te zweten. Hij kneep zijn ogen dicht. "Geef haar een kus." "Nee! Laat me met rust! Ik ben niet hetero!" Ademen werd moeilijker.

Zijn armen en benen werden gedwongen tegen het dek aan gedrukt. "Je liegt tegen jezelf." Ging de dwanggedachte weer. "Je weet dat je hetero bent." Zijn ademhaling werd onregelmatig, en om de zoveel keren haperde het. Hij kon niet eens meer zijn eigen gedachten er tegen in brengen. Dit soort momenten maakten het extra moeilijk dat hij niks hardop kon zeggen. Dan konden de mensen in zijn omgeving op z'n minst nog een bepaalde indicatie krijgen van wat er mis was. Lucy zag de commotie en vloog terug naar Gys. De mensen stonden veel te druk op hem. Hij had ruimte nodig. Ze zoemde langs iedereen keihard piepend. "Maak plaats! Maak plaats!" Het was niet alsof ze haar konden verstaan, maar ze moet op z'n minst íéts doen om te pogen de boodschap duidelijk te maken. "Zoen haar!" Gingen de gedachten verder. Arme Gys. Hij sloeg zijn hoofd wild heen en weer. "Nee! Ik ben Gay!" Kon hij uiteindelijk toch teruggooien in zijn hoofd. Lucy was op een gegeven moment op zijn borst gaan staan en woof alle mensen weg. Misschien was de non-verbale uiting genoeg om de boodschap te laten overkomen.

Er werd plaats gemaakt. Joepie. Zodra Gys zijn armen en benen werden los gelaten gingen zijn handen weer direct langzaam terug naar zijn slapen. Hij ging op zijn zij liggen en trok één van zijn knieën op. Hij schudde ten minste niet meer hevig, dat was al een stap. Lucy liep vervolgens rustig naar zijn oor toe. Hierna begon ze rustig in zijn oor te zoemen. Zoiets was zowel afleidend, als rustgevend voor Gys. Ten eerste zouden nu het aantal dwanggedachten afnemen. Daarna zou zijn ademhaling weer consistenter worden. Rustiger ook. Uiteindelijk zou het zo goed gaan dat zijn spieren zich meer zouden ontspannen. Het lukte Lucy natuurlijk niet altijd om hem er helemaal uit te krijgen, maar het was altijd het proberen waard. Uiteindelijk ging Gys rechtop zitten. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd af. De andere hand ging door zijn haren heen. Zijn haarpunten waren namelijk zeiknat. Gys koos er nog even voor om naar de grond te kijken. Echt schamen hiervoor, deed hij allang niet meer, maar hij was vaak bezorgd om zijn imago. Hij wilde Pokémon Professor worden, maar als mensen hem op deze manier zagen, zouden ze hem misschien eerder als gestoord zien. Hij wilde gewoon lekker meedoen aan contests en Pokémon onderzoeken, en niet beoordeeld worden.

Hij zag Arine's schoenen dichterbij komen en voor hem stoppen. Ze ging door haar knieën en sprak hem aan. Hij bleef zijn ogen op het dek houden. Hij had er even geen behoefte aan om iemand aan te kijken. Maar hij knikte wel. Hij had zijn hand met het woord 'ja' kunnen opsteken. Maar dat voelde als een iets te vrolijk gebaar, voor deze onvrolijke situatie waar hij nu in zat. Het liefst vertelde hij nu iedereen dat er niks aan de hand was en dat ze maar gewoon verder moesten gaan met werken. Maar dat kon nu eenmaal niet. Lucy bleef op zijn schouder zitten, ze hield zijn ogen nauwlettend in de gaten. Als ze ook maar voor heel even zou vermoeden dat hij een terugval zou krijgen, zou ze meteen in actie kunnen schieten. Buiten dat zoemen was er eigenlijk ook niet heel veel dat ze kon doen.

Wat zei ze nu. Verontwaardigd keek hij naar haar op. Een beetje uit zijn doen, pakte hij weer zijn boekje en schreef: "En deze kans laten schieten?" Dat moest genoeg zijn toch? Wat er ook gebeurde, als je het ondenkbare ging uitvoeren, dan moest je door blijven gaan. Er bestond werkelijk geen enkele reden die goed genoeg was om dat dan niet te doen. In zijn ogen in ieder geval. Lucy nam dit als een hint dat het weer wat beter ging met haar trainer. Het gedrag was erg herkenbaar. Zo was hij ook al toen hij klein was. Vervolgens stond hij op en keek hij de piraten aan. Waren die nou echt niet verder gegaan met werken? Hadden ze niet door hoeveel kansen ze nu misliepen? Hij begon weer te schrijven. "Wanneer gaan we ooit weer eens zoiets als dit meemaken?" Soms moest hij zichzelf verklaren bij mensen. Niet iedereen had meteen door wat hij bedoelde, voor de zekerheid verklaarde hij zichzelf nog maar even bij Arine. Het was beter als hij er zeker over was dat ze hem begreep.

Ze moest er om lachen, en hij begreep dat niet zo. Hij was bloedserieus. Maar haar opmerking daarna maakte hem duidelijk waarom ze moest grinniken. Ze deed een humor. Niet heel grappig als je het hem vroeg. Het maakte hem enkel duidelijk dat, zomaar op een piratenschip springen, iets was dat ze wel vaker deed. Ze was dus een gediplomeerde waaghals. Vervolgens zette ze de manschappen weer aan het werk. Voor iemand die zo kort pas kapitein was, wist ze zeer goed hoe ze de piraten moest aansturen. Hij haalde zijn hand nog eens door zijn haren om het zweet een beetje uit zijn pony te halen. Hierna veegde hij zijn hand droog aan zijn broek. Zweet was hij wel gewend. "Weet je hoe je basketbal moet spelen?" Schreef hij vervolgens. Waarschijnlijk wel. Het was vooral zijn bedoeling de spanning een beetje van de situatie af te halen.

Oh ze ging zitten. Ze dacht dat het verhaaltjes tijd ging worden? Niet zo gek, gezien ze werden aangezien voor Wendy en Peter. Het hing een beetje in de lucht, laten we dat maar zeggen. Hij keek haar aandachtig aan. Mja, wat had hij eigenlijk ook anders verwacht. Gewone voor-de-lol regels kende ze. Nouja, ze wist dan in ieder geval de basis, en het doel van het spel. Dat viel al mee. "Het lijkt me het beste als ik alles straks aan iedereen dan ga uitleggen." Schreef hij. Dat ging nog leuk worden. Zonder woorden ging dat moeilijk zijn. Hm.. misschien kon hij videos laten zien. Of schetsen maken. "Wat zullen we in de tussentijd gaan doen?" Schreef hij vervolgens. Hij bleef nog maar even rechtop staan voor het geval ze iets actiefs wilde gaan doen. Gaan zitten, kon hij nog altijd doen.