Vlotjes [+ Janer Harper]

Oh hey, die tas was haar nog niet opgevallen. Dat er een hengel aan boord was, had Jane eveneens niet doorgehad. Nieuwsgierig haalde de roodharige haar hand weer uit het water en ging rechtop zitten. Verrassend genoeg – eigenlijk zou niets haar meer moeten verrassen op dit punt, maar Jane was een simpel mens: zag ze iets dat ze niet verwachtte, dan was ze verrast – gooide de vreemdeling de haak niet gewoon in het water, maar zwaaide het ding rond boven zijn hoofd. Als de jongen nu opgestegen was, had dat Jane maar iets meer verbaasd dan dat de haak in een boom belandde en er een hengel uit trok. Haar ogen werd groot. "Wa—Dude." Haar blik ging nu van de hengel aan de haak naar haar gezelschap. Hij keek alsof dit de normaalste zaak voor hem was. Het vergrootte de verwondering nog iets meer. Spontaan begon Jane te lachen. Dit was.. Ze kwam meer dan eens in rare situaties terecht, maar dit was een geval apart. Geweldig.

De vers gevangen hengel kreeg ze aangereikt. Jane pakte het ding enthousiast aan. "Dankje!" Met de hengel in haar hand verschoof de roodharige zodat ze naar haar gezelschap zat, helemaal klaar om de haak uit te gooien en wat appels te vangen. Nu ze de kans had om het te kunnen doen, wilde ze het ook graag doen. En goed ook.

Voor dat laatste gedeelte was een voorbeeld misschien wel handig. Jane richtte haar aandacht daarom ook op de jongen naast haar toen deze aangaf het hengelen voor te gaan doen. "Toon die magie," moedigde ze hem met een grijnsje aan.

Zoals een rasechte cowboy dat ook zou doen met een lasso, zwaaide de jongen zijn vishaak rond, waarna hij hem in de richting van een van de bomen aan de kant gooide. Jane bekeek iedere handeling nauwgezet, zodat ze deze straks na kon doen en misschien meteen al een appel aan de haak kon slaan. De haak was ergens achter blijven hangen; haar gezelschap had beet. "Oh! Je hebt iets!" De roodharige hield haar ogen strak op het bladerdek gericht terwijl naast haar aan de werpmolen – van die term had Jane nog nooit in haar leven gehoord maar de schrijver sinds misschien een minuut wel – begon te draaien. Wat uiteindelijk tussen het bladerdek uit schoot, was geen appel, tenzij het een wel erg bedorven exemplaar was. "Oh.." Het was een laars. "Well," begon Jane met een grijns, haar eigen haar nu rondslingerend, "Misschien kan ik de andere helft van het paar wel binnenhalen." Of toch die appel. Dat zou ze ook wel cool vinden, eigenlijk.

Er werd om haar goof gelachen. Jane grijnsde vrolijk toen er vervolgens gezegd werd dat ze grappig was. Of, nou ja, grappelig, maar de roodharige nam met veel plezier aan dat dat hetzelfde betekende. Complimenten deden haar goed. "Hey thanks!" reageerde ze daarom ook. En daarna, met een vlugge knipoog: "Ik doe mijn best."

Net zoals ze haar best zou doen op het aan de haak slaan van die appel. Jane haalde een keer diep adem, ging iets rechter op zitten en hief haar hengel. Oké, oké, oké. Hier ging ze. Haar ogen stonden strak op een van de bomen gericht waar ze langzaam voorbij dreven. Na even met de lijn gezwaaid te hebben – lees: totdat ze te ongeduldig werd om het nog langer vol te houden – gooide Jane de haak uit. Door haar honkbalachtergrond lukte dit haar prima en kwam het ding daar in de boom terecht waar Jane op gemikt had. Alleen dat prachtige geluid van een hard geworpen honkbal die in een handschoen terecht kwam, ontbrak nog. Gretig begon Jane te draaien aan de werpmolen, misschien net iets te benieuwd naar of ze iets binnen had weten te halen. Dat ze geen extra gewicht voelde, was waarschijnlijk een slecht teken, maar de roodharige was optimistisch. Ze ging door met draaien. Lichte appels bestonden, right?

Dat haar haak leeg uit de boom kwam, zou voor ieder ander geen verassing zijn geweest. "Dang." Ontevreden fronste de roodharige. Oké nee, dit ging haar lukken, verdorie. Meteen ging ze klaarzitten om de haak opnieuw uit te gooien.