Nice guys [Patrol]

Het was zeven uur en de wekkerradio, naast Philip’s bed, ging aan. Hij had een radiozender gekozen waar klassieke muziek werd gedraaid. Hij vond dat het hem dat op een fijne manier wakker maakte. En zo gedisciplineerd als hij was, stond hij direct op. Hij zette zijn wekker niet uit, hij wilde nog even blijven door luisteren. Hij regelde zijn uiterlijke verzorging zo snel als hij kon. Hieronder viel natuurlijk ook hygiëne. Hij had namelijk straks een afspraak met zijn leidinggevende. Hij had nog geen partnerpokemon, en die zou hij vandaag ontmoeten. Het was wel de bedoeling dat hij dan ook vandaag direct op patrouille zou gaan in Petalburg City. Dat leek hen het veiligst, aangezien het zijn eerste Ranger taak ooit was. “Ziet het er goed uit Matthew?” Zei hij tegen het skelet in zijn kamer. “Het staat je net zo goed als de vorige drie keer dat je het had laten zien.” Zei Philip, Matthew imiterend. Hij had het Ranger tuniek uit enthousiasme al een aantal keer aan gehad. Hij stond echt helemaal te popelen om mensen te kunnen gaan helpen. Eindelijk. “En wat vind jij Eva?” “Je ziet er altijd schattig uit in mijn ogen Philip.” “Hm, ik zie er liever behulpzaam uit. Maar schattig is ook goed.” Trots stapte hij zijn kamer uit en sloot hij de deur af. Een oudere vrouw met wat schoonmaakspullen kwam de gang in gelopen. “Oh goedemorgen mevrouw Himura. Hoe gaat het met u vandaag?” Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. “Oh Philip. Is het vandaag al?” “Jazeker mevrouw Himura. En ik heb er erg veel zin in.” Eerst glimlachte hij, maar daarna fronste hij en keek hij haar ernstig aan. Ze leek er een beetje van te schrikken. “Maar u hebt me nog niet verteld hoe het met u gaat vandaag.” Hij beëindigde het met een speelse glimlach. “Oh sorry jongen. Het gaat prima hoor.” “En uw mooie petunia’s?” Ze moest glimlachen. Hoe had die jongen nou onthouden dat ze zo trots was op haar bloemen. “Met hen gaat het ook heel goed.” “Nou dat vind ik fijn om te horen. Ik hoop dat u vandaag een mooie dag hebt. Ik ben er nu wel vandoor. Ik wil niet te laat zijn voor mijn afspraak.” Hij gaf haar een Rangersaluut gepaard met een glimlach en liep de trap af. Dat is gezonder dan de lift. Ze zwaaide hem nog even na en mompelde: “Wat een patatje.” Even later kwam hij op de trap wat Rangers tegen. Een paar seniors en één junior. Philip dacht dat dat vast een nieuwe Ranger moest zijn die haar kamer aan het inrichten was. “Zal ik jullie helpen?” Vroeg Philip. “Heb jij niet zo een afspraak om je partnerpokemon te krijgen.” “Er is altijd tijd om iemand te helpen.” Reageerde hij met een Rangersaluut. “Nou vooruit dan, pak die hoek maar vast.” Hopsakee, het ging ook direct wat vlugger allemaal. En na een aantal trappen omhoog te zijn gelopen met de bank vroeg Philip: “Naar welke verdieping gaan we eigenlijk?” “De bovenste.” Oeps. Dat zou allemaal wel krap worden zeg. En helemaal uitgeput kwamen ze bovenaan uit. “Het is direct deze deur Philip, dus we regelen het wel, ga maar snel naar je afspraak.” Hijgend knikte hij met een glimlach en maakte zijn weg weer naar het trappenhuis. Hij probeerde zo goed en kwaad als dat ging te rennen. Maar echt vaart kon hij er niet achter zetten. Hij moest op de twintigste verdieping even op adem komen. Hij overwoog om toch maar gewoon met de lift te gaan. Hij zou even snel zijn, en minder moe. Dus hij ging die kant maar eens op. Hij liep het trappenhuis uit en kwam op de gang terecht. “Hey Brandon. Hoi Jessica. Dag Alex.” Begroette hij een paar van de Rangers. Philip wist nu al hun namen, hun favoriete snacks en hun favoriete films. Hij wilde die dingen namelijk weten zodat hij de af en toe eens leuke verrassingen kon geven. Hij drukte op het knopje van de lift. Precies op dat moment kwam er een koppel in rolstoel aan. Oh, dat waren de ouders van Amber. Hij zwaaide ze gedag en keek naar de liften. Eentje was defect. En als er twee mensen met rolstoel in de lift stonden, was er geen plek meer voor iemand anders. “Wij wachten wel even hoor jongen.” Zei de man, die het al had gezien waar Philip over na aan het denken was. Zijn wenkbrauwen vlogen de lucht in en hij hield zijn handen omhoog. “Oh nee, nee. Het is geen probleem. Ik neem de trap gewoon. Dat is toch gezonder voor me. Fijne dag nog.” Hij zwaaide en rende weer naar het trappenhuis toe. De eerste trap afrennen lukte nog wel. De tweede trap afrennen ging ook nog wel. Maar eigenlijk ging het daarna toch wel moeilijker. Zijn optie was om maar gewoon te gaan snelwandelen. En dat hield hij ook nog best goed vol voor de eerste vier trappen die volgde. Maar daarna moest hij toch echt over gaan naar een normaal tempo. Hij kwam nog een aantal collega’s tegen en die begroette hij allemaal. Hij probeerde maar niet te laten merken dat hij veel te moe was. Straks gingen ze zich nog zorgen om hem maken, dat was niet de bedoeling. Dat zou hij zielig voor ze vinden. Hij kon dit allemaal wel doen hoor. Een Ranger moet immers voorbereid zijn. Niets aan het handje. Het was een goede training. Hij zette zijn beste ‘kan ik u helpen?’ glimlach op en hij liep verder de trappen af. Zo op de zesde verdieping moest hij zijn. Daar was het kantoor van zijn leidinggevende. Het idee van het krijgen van een partnerpokemon gaf hem nieuwe energie. Hij ging eindelijk een echte Ranger worden. Helemaal zelfstandig in staat om iedereen op de wereld te helpen. Hij klopte op de deur. van het kantoor. Niet te hard, niet te zacht. Hij wilde niet ongeduldig overkomen, maar hij wilde ook niet te zwak overkomen. Rangers moeten sterk zijn. Alleen dan konden ze hun taken uitvoeren.

De deur ging open en een grote man met een strakke baard deed open. “Ah Philip, je bent precies op tijd. Hoe doe je dat toch altijd?” “Ik heb gewoon geluk denk ik.” Gaf hij als antwoord. De man liet hij niet zien, maar hij kreeg een grijnsje. Ja, dit soort types had hij wel vaker in zijn kantoor gehad. Van die veel te lieve jongens die uiteindelijk beter af zijn om een andere baan te kiezen. Maar hij bleef altijd hoop houden. Sommigen werden daadwerkelijk hele goede Rangers. Maar Philip was dus een van die twijfelgevallen. Maar hij kon het niet helpen. De jongen had een bepaalde charme over zich heen. Heel ontwapenend. “Nou dan Philip. Ga maar eens even zitten.” Philip knikte en deed braaf wat de man zei. “Je weet dit allemaal al, maar deze vragen moet ik verplicht stellen. Je bent bekend met de verplichtingen van een Ranger?” Philip knikte. “Je bent bekend met de gevaren die bij het Rangerschap horen?” Philip knikte. “En je kent de Ranger erecode?” Philip knikte. “Nou dan mag je hier even tekenen.” Het was een bewijs van akkoord. Philip tekende en de man opende een lade. “We hebben een speciale Pokémon voor je Philip.” Zei de man. En Philip begon te glunderen. “Het is er eentje uit een heel exotische regio. Alola. En wij dachten dat jij perfect zou zijn voor hem. Zijn trainer zal geduldig moeten zijn.” Vastberaden knikte Philip nog een keer. Hij kon niks zeggen door zijn enthousiasme. De man overhandigde hem de Pokéball. “Open hem maar eens.” Met een grote glimlach, van oor tot oor, nam hij de Pokéball aan en opende het. Een klein groen plantachtig wezentje kwam eruit. “Het is een Fomantis, en het houdt erg van zonlicht.” Philip en de Fomantis staarden elkaar aan. De Fomantis knipperde een paar keer. “Ik ga jou Linus noemen. Je bent echt een Linus.” De Fomantis leek even in gedachten verzonken. Hij maakte wat theatrale bewegingen en uiteindelijk keek hij zijn Ranger weer aan. Hij knikte. Dat verbaasde Philip een beetje. Het was nu al een intelligent beestje. “Nou dit zal wel goedkomen dan denk ik.” Zei de leidinggevende. “Dan mag je vandaag wanneer je wilt beginnen met je patrouille. Wel nog vóór elf uur beginnen graag. We kunnen de burgers niet laten wachte, toch Philip?” Philip sprong zowat uit zijn stoel en gaf de man een Rangersaluut. “Zeker meneer!” Hij plukte Linus van de grond op en hield hem tussen zijn armen tegen zijn borst aan. Zo kon die vooruit meekijken naar waar Philip naartoe ging, en wat hij ging doen. Philip bedankte de man en liep de gang op. Eerst ging hij richting zijn kamer. Hij keek naar de lift. Hm, eentje was defect.. en wat nou als er mensen waren die het écht nodig hadden? Hij ging maar weer met de trap omhoog. “Nou Linus, wij gaan beste maatjes worden hoop ik. We gaan straks naar buiten. Lekker de zon in, en dan gaan we mensen en Pokémon helpen. Lijkt je dat leuk?” Linus reageerde er niet echt op. Die leek over hele andere dingen na te denken. Het deerde Philip niet echt. Hij besloot maar gewoon stil te blijven. Schijnbaar was de Fomantis niet zo’n praten. En daar paste hij zich met alle liefde aan aan. Uiteindelijk kwamen ze voor de deur van zijn kamer aan. Rebecca stond toevallig net in de gang. “Hey Philip!” Zei ze nog voordat Phillip zelf iets had kunnen zeggen. Normaal gesproken was hij zelf de eerste. “Hey Rebecca!” “Oh wat een schattige Pokémon heb je daar! Mag ik hem vasthouden?” “Ja natuurlijk.” Zei Philip. Ze reikte met haar handen naar de Fomantis, maar die liet zijn bladeren direct dreigende omhoog gaan. Daar was Linus schijnbaar niet van gediend. Hey, Philip moest hem nog leren kennen. “Oh het zal vast niet aan jou liggen Rebecca. Jij bent lief.” Stelde hij haar gerust. “Hij moet nog een beetje wennen.” Ze keek bedenkelijk. “Oh ja dat zal het vast zijn. Dankje Philip, jij weet altijd precies wat je tegen een vrouw moet zeggen.” Ze knipoogde. “Succes met je patrouille!” Ze zwaaide en huppelde weg. Hij zwaaide terug. Hij pakte zijn sleutel en opende de deur van zijn kamer. “Kijk, dit is Linus!” Linus was zelf een beetje verward over tegen wie Philip aan het spreken was. “Öh wat een leukerd!” Imiteerde hij voor Eva. “Die zal vast heel sterk worden.” Imiteerde hij voor Matthew. Hij zette Linus even op een van de luie stoelen in zijn kamer neer en deed zijn lange regenjas aan. Zo’n beige. Het was best fris buiten, nu de herfst er aan zat te komen. Maar hij hield de jas wel open, zodat mensen zijn tuniek zouden kunnen zien. Ook zette hij zijn favoriete bolhoedje op. Hij spreidde zijn armen en keek de kamer is. Hopend op een reactie van de Eva, Matthew of Linus. “Danku danku.” Hij maakte een buiging. Hij stelde zich voor dat hij een applaus had gekregen. “Ben je er klaar voor Linus?” Vroeg hij, helemaal klaar om er voor te gaan! Linus keek hij gewoon heel bedachtzaam aan. Hij knipperde een keer. “Dat gaan we opvatten als een ja.” Hij pakte het beestje weer op dezelfde manier als net op en liep de kamer uit, sloot zijn kamer af. En ging helemaal naar beneden het trappenhuis af. Zodra hij naar buiten gelopen was. Spreidde Linus zijn bladeren een beetje uit. Oh, die zal vast het zonlicht aan het absorberen zijn nu. Bedacht Philip zich. Ik zal hem maar niet te veel gaan storen dan. Dat vindt hij vast niet fijn. Philip liet de straten van Petalburg City door op zoek naar mensen om te helpen. Eigenlijk was hij geneigd om het aan iedere voorbijganger te vragen, maar hij wilde ze tegelijkertijd ook niet storen. Hm, moeilijk moeilijk. Ranger zijn was toch wel pittig hoor. En op een bepaald moment liep hij een hoek om. Zijn ogen werden groot van verbazing. Maar zijn hart begon te kloppen van spanning. Dat zag er uit als een taak voor een Ranger! Het begint!

Het was een klein meisje, met een coole paarse rugzak op haar rug. Ook had ze twee staartjes in haar haren. Maar ze was hartstikke bang! Want er was een zwerm aan Wingull die haar aan het tiranniseren waren. “Grote grutjes! We moeten haar onmiddellijk helpen Linus!” Riep hij zodra hij had besloten dat zie hier toch écht aan moesten gaan werken! “We komen al hoor! Wees maar niet bang!” Riep hij naar het meisje. Maar ze was veel te bang om het op te merken. Ze durfde haar ogen niet open te doen. Erm trupke. Philip rende met Linus tussen zijn armen er op af en zette de Pokémon neer op de grond. Die keek stilletjes toe naar wat Philip ging doen. Hij vond het maar apart. Want de jongen die hem zonet nog droeg had nu ook zijn rugzak op de grond neergezet. Hm. Philip haalde er maar liefst twee wafels uit. Vervolgens stak hij die triomfantelijk omhoog. “Hé Wingull! Kijk eens wat ík heb!” Riep hij. Alle Wingull draaide zich meteen naar hem toe.. en zeiden tegelijkertijd: “Wingull.” Wat vrij vertaald kon worden naar: “Van mij.” En zodra ze hun eerste vleugels sloegen wierp Philip de wafels zo ver weg als hij kon. Het was toch maar goed dat hij altijd cadeau wafels op voorraad had. Hihi. Vervolgens rende hij naar het meisje toe en ging gehurkt zitten. “Hey daar. Is alles goed met je? Ik ben een Ranger en ik kom je helpen. We zijn nu veilig okay?” Ze had nog een enorme pruillip van de schrik. En ze stond zowat haast te snikken. “Och nee toch.” Zei hij sympathisch. Hij tilde haar op en droeg haar mee. “Kijk maar.” Zei hij geruststellend toen hij zich naar de Wingull draaide. “Die zijn nu bezig met eten. Die doen ons niks meer.” Op dat moment vlogen ze allemaal weer omhoog. Het was te zien dat de wafels gewoon al op waren! Philip stond voor een seconde stil van schrik. Met zijn nog vrije hand greep hij Linus snel en begon te rennen. “En nu heb je een Ranger bij je dus komt alles goed! Philip redt je wel!” Zei hij hijgend tegen het meisje. Pfoe, rennen en praten tegelijkertijd is toch wel pittig! Maar dat weerhield deze, nu echt officiële, Ranger er niet van om het te proberen. Ze hadden nog een kleine voorsprong, dus toen Philip een onafgesloten bakfiets zag staan plaatste hij het meisje en Linus meteen in de bak en ging erop zitten. Hij begon te fietsen, zo hard als hij kon. Hij hoorde achter zich nog: “Hey wat mot dat!” “Noodgeval! Ik breng het straks terug!” Waarna de man een zwerm Wingull voorbij zag vliegen in de richting van de snotneus die net zijn bakfiets had meegenomen. Dat maakte de situatie wel even duidelijk. Maar dit was nou al de vijfde Ranger deze maand die zijn bakfiets nodig had voor een noodgeval. Waarvan er twee bier noodgevallen waren. Maar daar mocht hij er nog een paar van meepikken, dus dat had hij ze vergeven. De man keerde maar weer terug zijn huis in. Het zal wel goedkomen. Ondertussen bij Philip, het meisje en Linus, was het nog niet goedgekomen. Philip was de voorsprong wel groter aan het maken, maar waar moesten ze nu heen? Iets met een dak! En iets waar de deuren en ramen gesloten konden worden!
Uiteindelijk had hij een soort van leegstaand gebouw gevonden dat er niet al te eng uit zag. Hier zouden ze voor nu wel even rust hebben. Lunis was in ieder geval in de bak blijven liggen, een beetje beteuterd omdat de zon hier binnen niet scheen. Philip ging weer gehurkt voor het meisje staan. “Hey wat vind je het mooiste wat er is?” Hij kon zien dat ze toch nog een beetje uit haar doen was, en hij probeerde haar nu aan leuke dingen te laten denken. “Ik vond een mooie steen.” “Een mooie steen? Nou, dan laat die maar eens zien!” Zei hij vriendelijk, en oprecht geïnteresseerd. Het meisje legde voorzichtig haar coole paarse rugzak op de grond en pakte daar de steen uit die ze zo mooi vond. Philip’s ogen werden groot. “Uhm..” “Ik vond die op het strand.” De steen was nogal groot. En glad. En het had vlekjes. “Maar ehm.. dat is een ei. Dat is van die Wingull.” Het meisje zag nog het probleem niet zo, leek het. Dus Philip besloot het nog maar eens verder wat uit te leggen. “Zie je. Die Wingull wilde alleen maar hun babietjes terug krijgen. Die dachten dat jij die gestolen had. Jouw mama zal ook wel erg boos worden als ze jou ineens weggenomen ziet worden door iemand die ze niet kent. Denk je ook niet?” “Mama?” Vroeg ze. En ze keek vervolgens achter Philip. Ook Philip draaide zich om om te kijken waar ze naar aan het kijken was. het volgende dat hij wist was dat hij een vuist tegen zijn oog had. Gelukkig alleen het oog. De aanvaller was zo lief om zijn neus met rust te laten. Hij viel op zijn rug op de grond. “Hey wat mot dat met mijn.. oh.. Je bent een Ranger.” Philip legde meteen zijn hand op zijn oog. Ouch, dat deed echt zeer! De kracht van een boze moeder was een almachtige.. Kom niet aan haar kinderen. Jeetje. Het meisje rende meteen naar haar mama toe en werd opgepakt. “Meneertje heeft mij gered van de Wingull mama.” “De Wingull.” “Ja, een zwerm Wingull was boos op haar omdat ze een ei van hen had meegenomen. Die ga ik zo terugbrengen. En die bakfiets ook.” “Ja ja ja, dat boeit me allemaal niet.” Ze zette haar arm onder Philip’s oksel en trok hem in één ruk omhoog. Wauw wat een kracht zat er in die vrouw! “Hier is iets voor de moeite Ranger.” Ze gaf hem een chocolademuntje. Direct deed Philip de Rangersaluut. “Dankuwel mevrouw, maar het gaat uiteindelijk allemaal om het helpen van de burgers!” Zijn oog begon blauw te worden. “En doe wat aan dat oog van je jongen. Het ziet er niet uit.” “Natuurlijk mevrouw, absoluut mevrouw.” Hij pakte het ei op en legde het in de bakfiets. “Ik ga de Wingull die nu buiten staan afleiden, en dan kunnen jullie veilig weer terug naar huis.” Hij deed weer een saluut en begon te fietsen. Nu zat Linus dus met zo’n ei naast hem in die bak. Hij keek er eens naar. Ook weer zo’n apart ding. Straks ging Philip hem ook nog eens vertellen dat daar babies uit komen. En zodra ze buiten fietsten stond er al een zwerm Wingull klaar op de grond. Hij fietste gewoon zo snel mogelijk langs ze. En toen begonnen de WIngull weer achter hem aan te vliegen. Ze konden het ei namelijk nu goed zien. En die lieten ze niet nog eens mee kapen! Hallo! Wat denken die mensen hier wel niet! Allemaal smeerkezen die maar gewoon pakken en doen wat ze willen. Ze moesten het strand maar gewoon lekker met rust maken. En over het strand gesproken.. Philip herinnerde zich dat het meisje had gezegd dat ze het ei op het strand had gevonden, dus hij fietste in de richting van het strand. Het zag er vast raar uit. Een jonge ranger op een bakfiets met een zwerm Wingull achter zich aan. Jep, dit was zijn leven nu. Ohja, en dat blauwe oog zal vast ook voor vragen zorgen.
En op een gegeven moment kwam hij bij de rand van het strand. Hij stopte de fiets. Greep het ei en rende naar het strand. “Bewaak de fiets alsjeblieft Linus!” “Huh wat?” Geweldig. Over het strand rennen was moeilijker. Het losse zand zorgde er voor dat je dieper de grond in zakte, en minder grip had om je af te zetten voor de volgende stap. Nu enkel nog het nest vinden. Waarschijnlijk bij de houten pier ergens. Hij keek nog even snel om. Oepsie, daar kwamen ze al aan! Philip rende zo vlug als dat mogelijk was over het strand met zijn blauwe oog naar de houten pier toe. Eenmaal daar Klom hij een van de palen op. Van die steunpalen waar de pier op stond. De Wingull waren nu wel bij het en hij werd in zijn rug gepikt. Maar hij bleef door klimmen. Wat nog vrij lastig was met een ei in je hand. Uiteindelijk kwam hij bovenaan aan, en plaatste hij het ei in een leeg nest. Op dat moment was er een Wingull die hem net iets te hard een beuk gaf en hij viel van de paal af. Met zijn gezicht in het zand. Jakkie bakkie. Nu had hij zand in zijn mond. Bleh. Hij ging op zijn knieën zitten. Hij probeerde te spugen om het zand uit zijn mond te krijgen. En hij probeerde weer wat lucht binnen te krijgen. Want hij had natuurlijk ook een flinke klap tegen zijn borstkas gehad. En zodra het hem weer een beetje lukte om te ademen.. kwamen er alweer wat Wingull om het weer te gaan pikken. Nu begon het toch wel echt zeer te doen. Maar hij begreep het wel. Hij was nog te dicht in de buurt van het nest.. en ze wilden hem daar weg hebben. En hoe moeilijk het ook was, hij stond op, en begon weer terug naar de bakfiets toe te strompelen. Voor nog zo’n dertig meter bleven de Wingull hem overal.. nouja.. niet overal.. pikken. En het enige dat Philip kon denken was: Oh nee! Het duurt wel erg lang voor ik de fiets heb teruggebracht, ik hoop dat die man van de bakfiets niet te veel miserie er aan heeft overgehouden! Philip was niet iemand die zichzelf op de eerste plek zette. Ooit ging hij er nog eens onderdoor. Maar dat was dus niet vandaag. De mensen op het strand keken hem een beetje moeilijk aan, maar hij schonk ze stuk voor stuk een glimlach. Hij vond dat hij goed bezig was. En het idee dat hij straks de fiets weer terug bij de rechtmatige eigenaar zou hebben, maakte dat gevoel enkel sterker. En toen hij uiteindelijk weer terug bij de fiets aan kwam zei hij: “Hey Linus, is alles een beetje gelukt hier?” Toen hij de bak in keek zag hij dat hij uitgebreid aan het zonnen was. Dat toverde een glimlach op Philip’s gezicht. Nou, die was ook weer tevreden, wat fijn. En toen pakte Philip het stuur in zijn handen. Hij ging nu niet fietsen. Daar was hij echt veel te moe voor. Hij besloot daarom maar gewoon om te lopen. En dat ging nog vrij prima. Het was weer was okay, Linus was aan het genieten, en hij was langzaam zijn kracht weer een beetje aan het terug krijgen. -PANG- Uh wat? -PSSSH- Oh nee. Philip keek naar beneden. Een van de voorste banden was gesprongen. Jeetje. Het was gelukkig niet heel ver meer. Dus hij tilde de bak lichtjes op en liep er verder mee naar het huis van de man. Hij klopte aan. En de man deed open. “Ey ben je nu al terug?” “Jazeker meneer.” Saluteerde hij. “En ik zou u graag willen bedanken voor uw medewerking namens het hele Hoenn Ranger Team. Echter is één van de banden gesprongen. Als u het materiaal bij in uw bezitting heeft zal ik graag voor u deze taak overnemen.” De man keek hem begrijpend aan. Hij zag de jongen onder het zweet. Met een blauw oog. Hijgend. “Ah joh, laa maa. Da doe ik zelluf wel hoorr. Ga jij nou maarr effe lekkah szitten.” “Zoals u wenst meneer! Fijne dag nog!” En Philip liep weg. En de man begon aan zijn fiets te werken. Eigenlijk klonk een pauze ook wel even fijn. Het was ook lunchtijd. En als hij dat zou doen, zou hij daarna zelfs nóg meer kracht hebben om de wereld te helpen! Ja dit idee was aan alle kanten geniaal vond Philip. Hij werd nú al enthousiast door alle blije glimlachen die hij zich in zijn hoofd voorstelde. En na een geweldige lunch van een broodje gezond, en wat Pokémonvoer voor Linus. Stond hij op van zijn bankje! En ging er weer tegenaan! Hoe kon hij iedereen nu weer van dienst zijn?

Hij zette zijn hand boven zijn ogen tegen de zon, zodat hij heel goed kon uitkijken over zijn locatie. Hij zou een persoon in nood, super snel kunnen spotten op deze manier. Hij maakte bijna een draai van driehonderdzestig graden en -ding ding- doelwit vastgesteld. Er liep een man met een kinderwagen. Een van zijn kinderen zat in zijn nek. Een jongetje. En aan een hand liep een ander van zijn kinderen. Een meisje. En de man liep met een kinderwagen. Daarin zat een baby waarvan Philip het geslacht niet wist. Maar wat hij wel wist, was dat de baby hard aan het brullen was. De blik van de man sprak boekdelen, dus hij greep Linus ‘voorzichtig’ mee, en liep naar de man toe. Hij deed zijn Rangersaluut en zei: “Goedemiddag meneer, mijn naam is Philip Schulz, Student Ranger. Kan ik u vandaag ergens mee helpen misschien?” Hij eindigde het met zijn gepatenteerde glimlach. De man deed zijn mond open om iets te zeggen, maar het jongetje op zijn schouders begon al te babbelen. “Wauw wat is dat op uw gesp meneer? Ik wil ermee spelen!” Philip was even een beetje van de wap, door die opmerking. Hij keek vlug naar de vader om te zien wat die er van vond, maar zijn blik vertelde Philip dat hij liever niet had dat zijn kinderen met Stylers gingen spelen. “Nou, dat is mijn Styler. Daarmee vraag ik wilde Pokémon om hulp. Het is zeer gevoelig. Dus ik mag het niet zomaar afgeven. Maar misschien krijg je later je eigen Styler als je een grote jongen bent.” “Ik ben een meisje.” Sneed het kind hem direct af. “Uhm..” “Renny heeft besloten als een meisje door het leven te willen gaan.” Legde de vader uit. Die begreep schijnbaar de verwarring wel. Misschien was Renny een meisje. Niet biologisch. Maar Renny was ook een beetje een tomboy, met kort haar en stereotypische jongenskleding. “Oh het spijt me Renny. Ik zal zeker niet goed genoeg opgelet hebben. Ik zie nu dat je inderdaad een meisje bent.” Mja, er waren daadwerkelijk een paar herkenningspunten. Niet veel maar het was op z’n minst geen leugen. Philip wist niet eens dat mensen zulke dingen al wisten te beslissen op zulke jonge leeftijd. Achja, terug naar werk. “En je kunt me inderdaad helpen. Eva hier moet een nieuwe luier om, en ze moet ook even haar flesje hebben. Maar ik kan Renny en Fanny hier niet alleen laten zonder toezicht. Weet je daar iets op?” De man kwam heel vermoeid over. Zo druk waren zijn kinderen toch niet? Philip had ze nog niks onbehoorlijks zien doen. Enkel enthousiasme. Maar Philip die was ook niet zo goed in streng zijn, dus dat hielp wellicht mee in deze korte evaluatie van de situatie. Dat rijmt. “Nou,” Zei Philip terwijl hij zijn handen in zijn zij zette. “Dan gaan wij toch met z’n drietjes toch gewoon even naar de speeltuin? Dan kan papa even Eva verzorgen.” De man knikte. Daar kunnen andere ouders zijn kinderen zien, mocht het een nep Ranger zijn. Maar met die ogen, en die oprechte glimlach van Philip, leek hem die kans klein. Daarnaast schatte hij Philip rond de achttien jaar in, en dat was voor hem oud genoeg om op kinderen te kunnen passen. Fanny gooide al meteen haar armen in de lucht. Die had er wel zin in. Renny staarde vooruit. Waarschijnlijk was ze aan het nadenken over wat voor soort waaghals dingen ze ging uitvoeren in de speeltuin. Good shit. Nou, dat leek dan besloten te zijn.

Eenmaal in de speeltuin.. rende Fanny naar het klimrek. Ze was ongeveer negen jaar oud. Zij kon echt wel zelf veilig spelen. Veilig genoeg in ieder geval. Maar Renny was zes jaar oud. En op haar moet Philip nog wel passen. De vader was een stukje verderop in een speciale ruimte bij een publiek toilet Eva’s luier aan het verschonen. Renny rende als eerst naar de schommels. Hm, dat kon Philip wel aan. Ze ging op een vrije schommel zitten en begon met haar benen te slaan. Maar het wilde niet echt lukken. “Ik zal helpen.” Zei Philip terwijl hij zijn handen op haar rug legde. “Nee!” Ze riep echt hard. “Ik wil het zelluf doen!” Philip trok meteen zijn handen weg. Uw wens is mijn bevel. Renny.. weet over heel veel dingen dus heel goed wat ze zelf ervan wilt maken. Jeetje. Het mocht hoor. Nu hoefde ze alleen nog te leren die dingen niet schreeuwend duidelijk te maken, en dan was het een prima mens als je het zo aan Philip zou vragen. Maar zijn lat lag ook niet zo hoog. Een dief die sorry zegt vindt hij al lief. En ze was letterlijk.. echt na een paar seconden al klaar met schommelen. Was hij zelf ook ooit zo geweest? Herinneringen van de afwas doen, en oppassen schoten door zijn hoofd. Hm, niet dus. Nu rende ze in de richting van de glijbaan. Maar ze struikelde en viel op de grond. Het grootste deel van de speeltuin had zand, maar Renny kreeg het voor elkaar om net met haar knie op een net iets te grote steen te vallen. Ze huilde niet. Ze ging op haar bips zitten en keek ernaar. “Wauw je bloedt!” Riep toen een jongetje. Renny keek nog eens. En toen begon ze pas te huilen. Philip stoof er meteen naartoe. Voor precies dit soort situaties had hij standaard wat EHBO spullen in zijn rugzak. Hij zette Linus naast zich op de grond en zei: “Oh oepsie. Daar moeten we even wat mee gaan doen. Zal ik je helpen?” Vroeg hij. Renny pinkte net een traantje weg, en met een pruillipje knikte ze zielig. Het was.. schattig en zielig tegelijkertijd. Hij pakte eerst doekje en depte er wat desinfecteermiddel op. “Dit gaat even prikken. Maar een stoere meid als jij kan dat vast wel aan.” Hij glimlachte. Ze zette een stoer gezicht op en knikte. Ze had nog een te grote brok in haar keel om echt iets te zetten. Hij depte het doekje voorzichtig op de wond. Renny kneep met haar ogen, en kneep met haar handje in Philip’s mouw. “Maar nu het leuke gedeelte.” Hij haalde een doosje tevoorschijn, en wat pleisters. “Welke pleister wil je?” Het leidde haar een beetje af, en wees naar de Tyrogue. “Uitstekende keuze mevrouw.” En hij plakte de pleister op haar knie. “Is nu alles weer goed?” Vroeg hij. Ondertussen was papa op een bankje gaan zitten en gaf baby Eva een flesje.

Philip kreeg een knuffel.

Normaal wist hij zo goed wat hij moest zeggen. Maar nu wist hij het even niet. Normaal was hij zelf degene die het initiatief nam voor knuffels. Maar nu had Renny met haar coole Tyrogue pleister het zelf in de hand genomen. Hij kon de dankbaarheid door de knuffel heen voelen. Oh dat was fijn. “Meneer Ranger,” Begon Renny te spreken. “Kan die speciale Pokémon van u coole trucjes doen?” Linus stond naast hem, en keek hem dan ook een beetje verward aan. Trucjes? Bedoelde ze aanvallen? Hm, die kon hij wel. Hij legde zijn blad op zijn kin. Dat moest wel lukken. Verder kende hij ook eigenlijk geen trucjes. Wat was een truc? En waarom was een truc? Welke kleur had een truc? Hij knikte uiteindelijk naar Philip en hield zijn bladeren naar voren, om aan te geven dat Philip hem mocht oppakken. En dat deed Philip dan ook. “Mevrouw, zou u mee willen lopen om naar de show te gaan?” Renny giechelde. “Oh ja hoor meneer.” Ze speelde mee. Het was een vrij grote speeltuin. Deze speeltuin had ook een formatie stenen, waarop geklauterd kon worden. En Philip zette Linus op één van die stenen. Alsof het een soort podium was. “Welkom dames en heren.” Begon Philip. “Bij dit grootse spektakel. Vandaag gaat Linus de Fomantis voor u demonstraties geven voor wat hij zou doen in verschillende situaties. Komt het zien, komt het zien! Dit wilt u niet missen!” Renny begon al te klappen. Nou, dat begon al goed. Renny vond het nu al leuk. Kinderen waren meestal al snel onder de indruk als je het een beetje aangekleedt. Hun fantasie deed de rest wel. Dat betekende misschien dat hij zelf ook nog wel de fantasie van een kind had. Maar dat maakte hem niks uit. Hij verveelde zich immers nooit daardoor. Philip ging naast de steen zitten en begon te praten. “Zeg Linus.” Linus keek hem aan. “Wat doe je als er monster op je af komt?” Linus legde bedenkelijk zijn blad op zijn kin en kreeg toen een idee. Hij keek een denkbeeldig monster in de ogen en begon te wapperen met de bladeren, die hij als handen gebruikte. Daar schoten allemaal kleine blaadjes uit. Hij voerde een Razor Leaf uit. “Wauw Linus, wat ben je sterk zeg. Zijn er misschien nog meer dingen die je kunt doen als je een monster tegen komt?” Linus knikte en keek weer het denkbeeldige monster aan. Hij maakte geschrokken een hopje in de lucht, zakte door zijn knietjes en legde zijn bladeren op zijn hoofd met zijn ogen dicht. “Heel goed Linus, je kunt je inderdaad ook verstoppen voor monsters. Als ze je niet kunnen vinden, dan kunnen ze je ook niks doen.” “Goedzo Linus!” Riep Renny enthousiast. Philip keek weer in de richting van Renny en zag dat er nog een paar kinderen bij waren komen zitten. Er zaten er nu vier, inclusief Renny. Oh dit begon op een echte act te lijken. Dit had Philip niet helemaal zien aankomen. Maar hey, het was leuk, dus ze gingen lekker door. “Zeg Linus, ” Linus keek zijn kant op. Schijnbaar gingen ze door. Dat vond hij prika. Het krijgen van applaus was best leuk. Hij had het niet verwacht, en hij ging het vanaf vandaag ook niet specifiek opzoeken, maar voor een keertje was het best leuk. Maar misschien had Linus ook wel een zwak voor kinderen, net als zijn Ranger. De tijd zal het ons leren. Want de show moet doorgaan! “Wat doe je als er een voetbal jouw kant op geschoten komt?” Linus draaide zich naar een denkbeeldig, aankomende voetbal, en hield zijn bladeren naar voren om het te proberen te vangen. Maar ineens schrikt hij en maakt hij een zijwaartse rol. Hiermee ontweek hij de denkbeeldige voetbal. Vervolgens deed Philip alsof de bal tegen zijn hoofd aan was gekomen. De kinderen moesten allemaal lachen. Er konden er nu zeven geteld worden. Wauw ze hadden fan. Vooral een meisje met bruine haren, ze was wat langer dan de rest van de kinderen. En ze had een cool Pokémon shirt, en een coole Pokémon rugzak. Zij was zelfs nog harder aan het klappen dan Renny. En dat zei wel wat. “Zeg Linus, wat gebeurd er als je mentos in een fles coca cola gooit?” Linus zakte door zijn knietjes en trommelde met zijn bladeren op de steen. Hij maakte bruis geluidjes. En toen gooide hij zijn bladeren in de lucht, vergezeld met een sprong. “Ptsjiew!” Philip maakte er nog een geluid bij om het extra overtuigend te maken allemaal. En Linus liet zich komisch op zijn rug vallen en deed zijn mond open, hij maakte geluidjes alsof hij de cola, die nu zogenaamd naar beneden viel. Aan het opdrinken was. Philip had Linus niet als acteur aangezien. En Linus waarschijnlijk zelf ook niet, maar ondanks het talent vermoedde hij dat het toch niet hier was.. waar Linus zijn hart lag. En dat was okay. De kinderen begonnen te schateren van het lachen. Het zag er allemaal ook erg leuk uit, al zei Philip het zelf ook. “Kom, we moeten weer naar huis Renny.” Zei de vader van net. “Wij ook Robin.” Zei een moeder tegen het meisje met de coole rugzak. De rest van de kinderen werden ook allemaal opgehaald door hun ouders. “Dankjewel Philip.” Zei de vader. “Dat had ik echt even nodig. Fijne dag.” “Graag gedaan meneer.” Zei hij met een glimlach. Hij, en Linus, zwaaide de kinderen nog na. De vader was nog even naar Fanny op zoek. Maar die kon hij weer gauw vinden bij de glijbaan. Hm, de speelplaats was wel ineens erg stil. Nu waren er geen mensen in de buurt om te helpen. Dat was wel spijtig. Hij stond op, en pakte Linus mee. “Hey dat heb je heel leuk gedaan vriendje.” Complimenteerde hij hem nog. En ze liepen verder. Op zoek naar hulpbehoevende! En daar voorbij! Naja, hopelijk niet daar voorbij, want dat zou betekenen dat het al te laat zou zijn. Hm, gewoon maar op zoek naar hulpbehoevenden dus. Hij zuchtte tevreden. Hij voelde zich nu al best voldaan voor vandaag. Maar hij kon nog wel even verder. Philip kan ALTIJD nog wel even verder.

Het duurde nog ongeveer tien minuten voordat Philip en Linus weer wat leven in de buurt zagen. En dat was ook niet zo gek nu ze in de buurt van de Gym waren. Sterker nog, in de buurt van de Gym was een hulpbehoevende. Een trainer, met donker, opgestoken haar, zat voorovergebogen. Hij zag er verdrietig uit. Och gossie. Zo veel verdrietige gezichten vandaag. Hij keek omlaag naar Linus. Die was toch wel moe geworden van zijn optreden en staarde nu naar de wolken boven hem. Philip vond dat die wel een pauze had verdient ja. En hij gokte dat Linus dit soort dingen leuk vond. Dus hij liet het maar gaan. Misschien kon hij de jongen wel helpen zonder Linus. Maar hoe benader je een verdrietig iemand? Hij kon niet zomaar happy de peppy naar hem toe lopen en verwachten dat dat zou helpen. Hij trok even nadenkend met zijn mond en begon te denken. Wat vrolijkte hem meestal op? Mja, dat lag er natuurlijk aan wat er aan de hand was. Meestal werkte het wel om gewoon lekker met Matthew en Eva te kletsen. Wacht eens.. het ligt er aan wat er aan de hand is.. Misschien moest hij gewoon naar de jongen toe gaan en vragen wat er scheelde. Dan zou hij misschien wel iets leuks kunnen bedenken om de jongen op te vrolijken. Dus hij besloot maar rustig, met wat minder energie, naast de jongen op de bank te gaan zitten. Ze keken elkaar even aan, voordat de jongen weer de andere kant op keek. Hm, en nu Philip? Hij legde Linus naast zich neer. Die maakte het zich gemakkelijk door uitgebreid op zijn rug op het bankje te gaan zitten. De zon was heerlijk. “Zou ik mogen weten waarom je zo verdrietig bent?” Vroeg Philip beleefd. Deze keer deed hij zijn introductie als Ranger maar niet. De trainer had vast zijn tuniek gezien. Daarnaast ging het op dit moment niet om Philip, maar om de trainer. Die zat duidelijk om iets in de put. Prioriteiten! Denk vooral niet aan jezelf Philip! De trainer zuchtte. Het was iemand die uit zichzelf in het midden van het zicht droevig deed. Hij wilde dat iemand het zou opmerken. En dat was bij deze gelukt. Dus hij stribbelde niet heel erg tegen om zijn verhaal te doen. En aan wie kun je beter je verhaal doen, dan aan Philip? “Weetje, ik ben al twee jaar bezig met mijn reis. En ik ben dan ook al twee jaar lang bezig met het uitdagen van de Gyms. Ik had absoluut geen problemen met de eerste vier Gyms. Ik was zelfs een beetje te sterk eigenlijk. Maar nu heb ik net tegen Normal gevochten en hij is echt verschrikkelijk sterk. Hij hoefde maar twee Pokémon te gebruiken om mijn hele team uit te schakelen. Ik ben gewoon niet goed genoeg. Dit is mijn limiet.” Het hele verhaal door deed Philip er alles aan om met non-verbale dingen duidelijk te maken dat hij écht naar de jongen aan het luisteren was. Waar hij geen moeite voor hoefde te doen, was zijn sympathische blik. Die had hij toch al altijd. “Ik denk juist dat het feit dat je zo goed was met de andere Gyms een teken is dat je juist veel in je mars hebt.” “Denk je?” “Ja natuurlijk. Heb je meer of minder getraind dan normaal sinds de vierde Gym?” De jongen krabde achter zijn hoofd. “Eigenlijk waren er een aantal dingen gebeurd in mijn persoonlijke leven, dus ik had wat minder tijd om te trainen.” “Dan denk ik dat het daardoor komt.” Weetje, de vaardigheid om écht naar iemand te kunnen luisteren. En écht te kunnen zien waar iemand mee zit, is een hele belangrijke. En Philip bedankte het leven iedere dag ervoor dat hij die vaardigheid bezat. “Hey jij bent slim man!” Zei de trainer iets vrolijker nu. Eigenlijk zag Philip zichzelf niet als slim. Hij wist het zelfs wel zeker eigenlijk. Hij was gewoon aardig. Wat Philip echter niet wist, was dat zijn minder indrukwekkend IQ gecompenseerd werd door een bovengemiddeld EQ. Dat was ook een van de redenen dat hij zo goed kon aanvoelen, hoe anderen zich voelden. Niet dat dat in dit geval erg moeilijk was. De jongen liet duidelijke hints zien. Maar goed, door dit hoge EQ kon hij dus zien dat de jongen nog niet helemaal geholpen werd. Namelijk, als je ineens een deuk in je ego krijgt, kun je onzeker worden. En in dit geval onzeker over zijn trainer vaardigheden. En daar besloot Philip iets mee te doen. “Als je nog wat harder wilt trainen, is er in Verdanturf Town een goede battle hall om te trainen. Het is hier niet zo ver van weg ten oosten.” Iemand een soort vangkussen geven voor hun onzekerheden kan iemand nét dat zetje geven om door te gaan. Eens zien of dat zou lukken. “Oh ja daar ben ik wel eens langsgelopen, ik weet wel waar dat is. Dat ga ik doen! Maar niet vandaag. Vandaag rust ik even uit. Ik ben Damian trouwens.” De jongen stak zijn hand uit. “Snap ik, het was ook een spannende dag. Ik ben Philip.” Zei hij terwijl hij hem de hand terug gaf. “Ik zou je graag willen trakteren op chocolademelk. Dat vind ik zelf een van de beste manieren om te relaxen na een zware dag.” Damian knikte. “Chill.”
Even later zaten ze in een café, ze hadden al een half uur over van alles en nog wat gesproken. Grappige dingen, persoonlijke dingen, spannende dingen. Het was daadwerkelijk gezellig. Zelfs Linus had het naar zijn zin. Maar de stoel waar hij op lag had ook een heel zacht kussen. Dus dat hielp wel mee. Ze hadden allebei samen al vier chocolademelk op. Ze hadden zowel de warme choco met slagroom geprobeerd, als die met een laagje karamel. Philip vond die met slagroom het lekkerst en Damian die met karamel. Verschil moest er zijn. “Dus jij was vandaag aangevallen door Wingull, je hebt een man geholpen met zijn kinderen, je hebt een optreden gegeven, en nu ben je mij aan het opvrolijken. Rangerwerk is zwaar zeg.” “Nee joh, het is hartstikke leuk. Anders had ik nooit zo’n leuk gesprek met jou gehad Damian.” “Ja daar zeg je me wat.” “Maar bedoel je dat ik je écht heb opgevrolijkt?” Damian begon te lachen. “Ja man. Doe niet zo onzeker. Geloof eens wat in jezelf.” Ontwapenend, jep, dat was Philip. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. “Ik ben heel blij om dat te horen.” In zijn ooghoek zag hij iets gebeuren. Linus was opgestaan en stond door het raam te kijken. “Wat is er?” Vroeg hij bezorgd aan Linus.

Hij kreeg geen reactie van Linus. Hij wist nog niet goed wat dat betekende. Hij had vandaag heel af en toe gemerkt dat Linus een beetje afwezig kon zijn, en niet reageerde. Dus hij besloot zelf maar even te kijken. Hij schoof een beetje naar het raam toe en keek naar buiten. Damian sipte nog wat aan zijn super speciale chocomelk. Er was wat commotie buiten. Een groep Bickers leek ergens boos over te zijn. Vanaf zijn stoel, en deze hoek kon Philip nog niet helemaal goed zien wat er aan de hand was. Maar zijn Ranger zintuigen begonnen te tingelen. Hier moest hij een kijkje gaan nemen. Hij had even niet gemerkt dat Damian zo ondertussen ook uit het raam aan het kijken was. Dat was ook best logisch, gezien Philip en linus toch wel even aan het kijken waren. “Oh,” Begon hij. “Dat zijn de Giratinators. De lokale Biker groep. Die moeten af en toe weer ruzie gaan zoeken hoor. Die kunnen ook gewoon nooit een dag rustig doen ofzo.” Hij zei het alsof er iedere dag wel iets met ze gebeurden. Of in ieder geval iets rondom hen. Dit beviel Philip maar niets. Mensen mochten zichzelf zijn. Maar het was fijn om lief te zijn. En dat ging Philip ze vandaag leren! “Nou, dan ga ik zo naar buiten.” Hij pakte zijn portemonnee. “Hier is het geld, ik zal zo terug zijn.” “Uh..” Twijfelde Damian even. “Ik ga jou echt niet alleen laten gaan.. Kom, ik ga mee.” De twee heren rekende samen af. Eerst wilde Philip voor hen samen betalen, zoals hij had beloofd, maar Damian stónd erop om mee te betalen. En tja, Philip liet het hem maar doen. Als hij Damian daarmee blij maakte, was dat het belangrijkste. En daar ging het hem uiteindelijk allemaal om.

Toen ze buiten stonden konden ze beter zien wat er aan de hand was, de grootste, breedste en dikste man uit de bikergang had een man bij zijn kraag gegrepen, en hield hem voor zich in de lucht. Ja hier hoefde Philip niet lang over na te denken. Hij rende, tussen alle andere Biker leden er op af en ging bij de man staan. Hij deed zijn Ranger saluut en zei het volgende: “Mijn naam ik Philip Schulz en ik ben een Hoenn Student Ranger. In de naam van goedheid en keurigheid moet ik u verzoeken deze man weer terug op de grond te zetten.” De man keek hem vuil aan, en duwde hem met zijn vrije hand op de grond. In één keer, zonder moeite. “Hey man! Niet cool!” Damian sprong er tussen. “Heb je niet door hoeveel deze man al heeft gedaan vandaag voor anderen? En jij kunt hem enkel begroeten door hem te duwen?” Hij wilde hem nog een zak noemen, maar nu ze tussen de Bikers zaten.. koos hij er maar even voor dat voor later te bewaren. De ogen van de man kregen een soort gloed over zich. Geen echte gloed, maar voor het gevoel wel. “Ga ergens anders zeuren.” Damian’s armen werden achter hem vast gegrepen, door twee Biker leden. “Mensen mensen.” Zei Philip ineens. “We hoeven dit niet zó op te lossen.” Daar kwam die gepatenteerde glimlach weer. “Meneer, kunt u mij misschien vertellen waarom u zo boos bent?” Vroeg hij terwijl hij op stond. “Deze flapdrol heeft me de verkeerde taart voor Shakira’s verjaardag gegeven. Het had Vanille moeten zijn, en geen aardbei!!!” De man wees vervolgens naar een uitklaptafeltje dat op straat stond. Er hingen slingers aan en er lagen ballonnen. En de enige die aan de tafel zat was een Skiddo die scheel keek en constant haar tong uit haar mond had hangen. Philip keek er even twijfelend naar.. en toen weer terug naar de man. “En.. Shakira is hier heel verdrietig over?” Probeerde hij toen maar. “Ja! Dat zie je toch? Snotneus!” Damian begon harder tegen te stribbelen toen de man zo door bleef gaan tegen zijn nieuwe vriend. Waar haalde die vent het lef vandaan zeg!? “En zou een nieuwe taart haar dan weer blij maken?” De man keek Philip sceptisch aan. “Taarten bakken, en feestjes vieren zijn mijn specialiteiten. Wat nou als ik een nieuwe taart voor Shakira maak?” De man twijfelde even, en rommelde wat met zijn kin. Maar hij knikte. “Het zou me natuurlijk wel helpen als ik wat hulp kan krijgen. Misschien..” Philip deed of hij nadacht. “Die man, en deze jongen.” Hij wees eerst naar de man die nog steeds in de lucht hing, en toen naar Damian. “Is goed.. maar Breker en Knarstand gaan met jullie mee, ik wil geen fratsen.” Philip maakte een mini buiging. “Zeker niet meneer.”

Ze gingen naar binnen naar het cafe. En Philip legde de situatie uit. En de eigenaar keurde het goed dat ze hun keuken gingen gebruiken. Niet omdat ze zo aardig waren, maar omdat de commotie voor de deur van hun cafe de klanten weg hielden. Financieel gezien was dat niet ideaal. Maar goed, daar stonden ze dan. Philip en de man van de taart stonden de moeilijkste klusjes te doen. Damian stond de makkelijke taken te doen. Breker was nors alles in de gaten aan het houden. En Knarstand kon zijn ogen niet van Linus af houden. Hij vond de Pokémon erg schattig. Het zag er ook wel erg leuk uit, hoe Linus het meel dat naast de kommen viel in de lucht aan het gooien was. Hij was net een sneeuwpop. En nu.. een half uur wachten, totdat de taart uit de oven kon. En laat me even zeggen.. dat was heel erg ongemakkelijk. Breker viel niet voor Philip’s charme. En die was zich ondertussen aan het irriteren aan Knarstand die steeds Linus naar zich toe probeerde te lokken om hem te aaien. Daarnaast was Damian steeds boos naar de Bikers aan het kijken. En de man van de taart.. stond gewoon nog steeds doodsangsten uit. Die Ranger.. kon hem redden als het nodig was toch? Hopelijk! Toen de taart uit de oven kwam, konden ze aan het glazuren beginnen. Ze hadden het mooi afgewerkt. Er stond zelfs tekst op. “Fijne verjaardag Shakira!” En hartstikke trots kwam Philip het aan Shakira overhandigen. “Alstublieft mevrouw, een speciale verjaardagstaart, helemaal voor u!” Hij deed zijn Ranger saluut. De grote Biker van eerder kwam boos op hem af. En legde bedreigend zijn enorme hand op Philip’s kleine schouder. “Nog nooit..” Philip slikte nu toch wel even. “Heeft er iemand zich zoveel moeite voor me gedaan.” En hij kreeg een, vrij stinkende, omhelzing. Stereotypes kloppen dus schijnbaar niet altijd. Maar Philip knuffelde hem terug. Hij was allang blij dat de commotie op kon houden. En zelfs nog beter.. ze konden nu lekker de verjaardag van Shakira gaan vieren met z’n allen! Was dat niet leuk?