Hey raad eens. Wiens eerste Quest gaat vandaag uitgevoerd worden? Jazeker! Dat had je helemaal goed! Het is Philip’s eerste Quest. Wat ben jij een slimmerd zeg. Ik denk dat we goede vrienden gaan worden. Maar dat zal even op zich moeten laten wachten, want vandaag gaat het om Philip en zijn eerste Quest. Die was, in Petalburg City. Lekker dicht bij de Ranger Base. Er was een vrouw geweest die had aangegeven dat er een vreemde man in haar tuin stond. Ze had al een aantal dingen geprobeerd om de man uit haar tuin te krijgen, maar het was allemaal niet gelukt. Ten einde raad, had ze een belletje gemaakt naar de Ranger Base, in de hoop dat die konden helpen. En als er IEMAND is die niet schikt om iemand te komen helpen, dan is het onze hoogst eigen Philip wel! Ja, deze man had al een hoop werk zitten doen, iedere dag, voor de Rangers, zijn medemens, en eeen hoop Pokémon. Maar hij was nog lang niet klaar hoor. Hij zei Matthew en Eva gedag, en nam Linus met zich mee. Om vervolgens naar de locatie van het huis te gaan. De vrouw wist ervan dat er een Ranger aan zou komen. Dat was gelukkig allemaal al geregeld. Philip hield op zijn Holo Caster de routebeschrijving erbij. Hm, het leek er op dat gebeuren allemaal plaatsvond in een van de buitenwijken. In die buurten was het vrij normaal om bijvoorbeeld je voordeur van het slot af te laten, aangezien iedereen elkaar daar vertrouwde. Verder zou het betekenen dat hij vrij ver moest gaan lopen. Hm, achja, je moet er wat voor over hebben om anderen te mogen helpen. Vind je niet? Maar om die reden pakte hij wel Linus even op. Als hij dat hele stuk moest gaan lopen met die korte beentjes van hem zou het veel te lang duren. Daarnaast zou hij kapot moe zijn als ze aan komen. Hij vervolgde zijn weg naar het huis. Succes Philip! Veel plezier!
Hij klopte op de deur. Hij was bang, dat als hij zou aanbellen de man in de tuin het zou horen, en iets vreemds zou gaan doen. Hij hield erg goed rekening met de veiligheid van de mensen die hij hielp. Rangers go! Hij wachtte rustig af totdat er een reactie zou komen. Rustig afwachten had hij van Linus geleerd. Die was daar echt de beste van de wereld in. En toen werd de deur geopend. Er stond een vrouw van rond de veertig jaar oud. Ze had grote groene oorbellen, en geverfd donker rood haar tot over haar schouders. Ze droeg een onflatteus grijs wollen coltrui. Verder had ze een van die blauwe skinny jeans aan. En ze had een grote ketting om, met wat spirituele dingen waarvan Philip niet zo veel van af wist. Het aanzicht was een beleving hoor. Er schoten natuurlijk allemaal stereotypes door zijn hoofd. Net zoals iedereen dat heeft. Maar meneer Schulz was een Ranger, en hij vond het zijn taak om al die stereotypes van zich af te zetten en iedereen gelijk te behandelen. Hij deed zijn Ranger Saluut. “Goedemiddag mevrouw. Mijn naam is Philip Schulz. Ik ben een Hoenn Graduate Ranger en ik heb vernomen dat ik u vandaag met een probleem kan helpen. Dit hier is Linus, mijn partnerpokemon. Hij is misschien blij, maar er is niemand die ik ken die zulke creatieve oplossingen kan verzinnen, zoals hij dat doet.” Hij eindigde het met zijn gepatenteerde Philip glimlach. Linus eindigde het allemaal met zijn eigen versie van de Ranger Saluut. Het zag er erg koddig uit. Tijdens het begin van zijn speech had ze hem aangekeken met een positieve blik, maar vanaf het moment dat hij vertelde dat hij een Graduate Ranger was keek ze wat minder optimistisch. Het werd al helemaal erg toen ze Linus zag. Ze had een grote sterke Ranger gewild. Eentje die de man in haar tuin in elkaar zou slaan. En een grote sterke pokemon zou hebben, die de man uit haar tuin zou Hyperbeamen. Maar nee, ze kreeg een padvinder en zijn bonsaiboompje. Ze probeerde het allemaal echter wel te verbergen. Ze wilde uiteindelijk wel gewoon geholpen worden. Ze was gewoon teleurgesteld. Ze had een fantasie gemaakt over een grote sterke Ranger die, nadat ze hem gered had, zou optillen en haar zou meenemen naar een land hier ver weg, waar ze de rest van hun leven vol passie zouden doorbrengen. Waarschijnlijk had ze gewoon te veel van die romantische boekjes gelezen. Hey en.. om heel eerlijk te zijn.. als ze écht niks anders kon krijgen.. zou ze voor een dagje wel genoegen nemen met Philip. Arme, arme onwetende Philip. Maar maak je geen zorgen, hij had Linus bij zich. En die zou er wel even voor zorgen dat er niks ondeugdelijks zou gebeuren met zijn Philip. Watch it lady! #Philrip. “Uh.. ja..” Begon de vrouw te spreken. “Ik kwam een paar uur geleden terug thuis. En ik ontdekte deze man in mijn tuin. Ik had gevraagd wat hij hier aan het doen was. Hij vertelde dat hij aliens had ontdekt op deze locatie. Ik had hem gevraagd om weg te gaan. Maar hij wilde niet weg. Hij zei dat we allemaal in gevaar waren en toen plette hij een Pecha Berry onder zijn arm. Toen heb ik niet meer gedurfd om in de buurt van het raam te komen. Ik heb hem maar gewoon in de gaten zitten houden vanaf het raam boven.” Philip knikte begrijpend. Ja dat was ook wel een beetje eng ja. Erg spannend allemaal. Hij keek omlaag naar Linus. Die maakte theatrale bewegingen met zijn bladeren. Een dezer dagen ging Philip er achter komen wat hij daarmee probeerde te communiceren, maar dat zou waarschijnlijk niet vandaag worden. “U hoeft zich vanaf nu geen zorgen meer te maken mevrouw. Linus en ik zullen deze man uit uw tuin krijgen. Eerst zal ik even observeren. Kunt u me laten zien uit welk raam u naar hem hebt zitten kijken vandaag.” Er kwam een twinkeling in haar ogen. “Oh ja hoor.” Ze pauzeerde even. “Ranger.” Zei ze nu met een meer hijgende stem. Philip wilde al een strepsil aanbieden, maar ze liep al weg naar de trap toe. Philip volgde haar. Ze probeerde op de trap, nu hij achter haar liep, haar billen extra heen en weer te wiegen. Maar Philip was daar dus niet op aan het letten. Hij kon er enkel over denken hoe spannend het was dat hij zijn eerste Quest aan het uitvoeren was. Jippie joepie! Eenmaal op de kamer waar het raam was leidde ze Philip naar het raam. Philip keek uit het raam, en er stond inderdaad een man in de tuin. Hij had vreemd gekleurde oksels en hij was met een antenne aan het rondlopen. Het was het vergiet op zijn hoofd waardoor Philip begon te denken dat deze man toch niet geheel honderd was. Ondertussen, achter hem, was de vrouw op haar bed gaan zitten. Met haar handen achter zich op het bed geplaatst en haar benen over elkaar gelegd. Philip draaide zich om. Hij bleef even stil toen hij naar de vrouw keek. Het duurde een paar seconden voordat het eerste weer werd gezegd. “En?” Vroeg ze weer met dezelfde hijgende stem. Philip bleef nog steeds stil. “Je hoeft niet bang te zijn hoor.” Ugh, die hijgende stem. “U hebt helemaal gelijk mevrouw. Dank u wel. Als ik Linus bij me heb hoef ik nergens bang voor te zijn. Dan ga ik nu die man uit uw tuin halen.” Het was net alsof zijn stem nog meer kinderlijk klonk als normaal. En de spanning die de vrouw had willen opbouwen viel dan ook helemaal weg. Philip, huppelde nog nét niet van de trap af. Jeetje. Linus keek een beetje verbaasd omhoog. Had Philip dit nou allemaal echt niet gemerkt? Of was de man gewoon een verschrikkelijk goede acteur? Ondertussen was Philip er over aan het nadenken dat hij die vrouw goed beet had genomen. Hij had niet zo zin om met een hongerig typetje te dealen. Hij was hier voor die Quest. En alleenstaande vrouwen van die leeftijd stonden nou ook niet bepaald op zijn lijstje. Hij had eigenlijk geen lijstje. Hij had nog nooit iemand leuk gevonden. Hij wist helemaal waar hij op viel. Maar hij wist in ieder geval zeker dat het niet de vrouw was die daar nu boven op haar bed zat. Hij maakte ook even een notitie in zijn hoofd om vooral die kamer ook niet meer op te gaan. Gewoon zomaar misbruik maken van de situatie.. dat was niet lief hoor mevrouw. Dat waren ook immers ongewenste intimiteiten geweest als ze verder was gegaan. Met haar.. uh.. plan? Waarschijnlijk was het allemaal geïmproviseerd. Wat had ze willen doen? Ze wilde iets bereiken met hem, zonder hem te zeggen wat ze wilde doen. Hoe had dat gewerkt? Het was niet bepaald iets dat je stiekem kon doen. Philip schudde zijn hoofd om het letterlijk en figuurlijk van zich af te schudden en liep de tuin in. “Goedemiddag meneer.” Begon hij. En de man keek op. “Oh jongen! Kijk uit! Je staat bijna op een valluik!” Philip keek naar de grond voor zich. Geen enkel teken van een valluik, maar hij liep er om mee te spelen toch wel om heen. De man had in ieder geval het beste met hem voor, kon hij nu zien. “Dankuwel, mag ik vragen wat u aan het doen bent.” De man plette een Oran Berry onder zijn oksel. Zijn oksels zaten nu echt helemaal onder het sap van verschillende berries. “Ik ben hier naar Aliens op zoek. Ze zitten hier overal hoor.” “Aliens?” “Aliens ja.” Het was een vraag, dus Philip hoopte eigenlijk meer op wat meer uitleg. Maar gezien de staat van de man, kwam er waarschijnlijk niks logisch uit. En dat zal ook niet gaan gebeuren. “Hoe zoekt u die dan?” “Met deze antenne. Ik heb die speciaal gemaakt om Alien zintuig-frequenties op te zoeken.” “Hebt u al iets gevonden?” “Nee, nog niet.” “Dan zijn de aliens u misschien om de tuin aan het leiden, en zijn ze hier helemaal niet.” De man schrok op. “Hemeltje lief! De smeerkezen! Ik moet snel weg. Weg. Weg. Snel weg ja.” En hij liep via de tuindeur, de tuin uit. Philip liep naar het deurtje toe, en zette het op het slot. Daarna nam hij zijn Holo Caster erbij en belde hij de politie. Om uit te leggen dat er een verwarde man was, die naar aliens op zoek was. Hij legde er meteen bij uit hoe de man er uit zag, en dat hij geen agressieve neigingen had. Zo, dat was opgelost. En nu moest hij terug naar het grootste gevaar. Hormonen. Hij slikte en keek Linus even aan. “Zij die gaan sterven, groeten u.” Zei hij, totaal irrelevant. En ze vervolgden hun weg naar binnen. “Mevrouw! Het is gelukt hoor. De man is uw tuin uit!” Riep hij. Ze wist niet waar ze in het huis was. Ze kwam de trap af gelopen en liep naar Philip toe. “Dankjewel.” Zei ze, en ze schoof een kaartje in zijn broekzak. “Hier is mijn nummer voor als ik.. ooit iets voor je terug kan doen.” Philip.. had hier de perfecte reactie op bedacht. “Een Ranger heeft geen enkel soort beloning nodig. Fijne dag nog.” Hij deed zijn Ranger Saluut en hij maakte dat hij weg kwam uit dat huis. Hij deed ook een snelloopje, in ieder geval tot hij drie straten verwijderd van het huis was. Daarna begon hij weer op een normaal tempo te lopen. Hij had gemixte gevoelens over vandaag. Hij was heel blij dat hij iemand geholpen had, en dat de politie de verwarde man ging helpen, maar hij vond het niet zo fijn hoe de vrouw had gedaan. Waren meer mensen zo? Ging hij vaker ongemakkelijke of vervelende mensen moeten helpen? Het was de eerste keer dat hij er over nadacht of het Ranger zijn misschien toch niet helemaal voor hem was. Niet doen Philip! Geef niet toe aan de twijfels!
