Nice 2 Know U

De statische energie in de Power Plant was zo sterk, dat Katy haar haren haast overeind voelde staan. Ze had veel gelezen over de plek, maar had gedacht dat als ze er heen zou gaan haar voornamelijke doel was om te kijken of er een Zapdos te vinden was net als werd gezegd over de Power Plant in Kanto. Hoewel het wel een gerucht over een Pokémon was wat haar er heen had gelokt, was het geen legendarische. Dat kwam vast wel als ze wat meer badges in haar bezit had en ze zeker wist dat ze hem kon overtuigen om bij haar team te komen.

De zoektocht was naar Luxray. Een klein groepje zou zich tijdelijk aangetrokken hebben gevoeld naar de plek omdat er binnen korte tijd hoge spanningen in de Power Plant waren ontstaan. Ondanks dat dit overduidelijk extreem gevaarlijk was en dat er keihard werd gewerkt om de losse elektrische energie op te vangen waren de rondleidingen door het gebouw nog gewoon open, waardoor Katy niet eens moeite hoefde te doen om binnen te komen. Wel werd er meerdere keren op gewezen dat ze koste wat het kost bij de groep moest blijven omdat elektriciteit ‘gevaarlijk’ was en er ‘ongelukken’ konden gebeuren. Alsof Katy zo roekeloos was dat haar iets zou overkomen.

De rondleiding was vrij saai. Er werden allerlei natuurkundige termen langs gegooid die ze niet begreep en de verteller was nou ook niet de meest spannende persoon. Het leukste vond ze om te leren dat heel veel Pokémon een rol speelden in het opwekken en verzamelen van elektrische energie, maar dat had ze van tevoren al geweten. Bij elke stap zocht ze een mogelijkheid om zich van de groep los te scheuren en op zoek te gaan naar wat voor haar echt belangrijk was: de Luxray. Haar blik viel uiteindelijk op een deur waar in grote letters ‘VERBODEN TOEGANG’ op stond. Schichtig controleerde ze of de groepsleider haar in de gaten hield en toen ze concludeerde dat niemand hun ogen op haar had gericht, sloeg Katy af en betrad ze de ruimte.

De deur viel met een zachte klik achter haar dicht. Waakzaam dat niemand het had gehoord draaide ze zich om, maar ze was niet voorbereid geweest op wat ze te zien kreeg. Drie Luxray waren vastgeketend in een grote glazen kooi. Aan de draden die van de bovenkant naar beneden liepen te zien werd hun elektriciteit afgetapt. Katy’s haren gingen overeind staan. Ze kon niet ontcijferen of het gebrom wat ze hoorde van machines was, of dat de Luxray hun ontevredenheid aan het uiten waren.

Het besef dat ze hier niet gezien mocht worden drong gelukkig nog door voordat iemand hun blik op haar had gericht. Snel dook ze achter wat machines weg, om vanaf daar te kijken hoe ze zich verder voort kon bewegen naar een plek waar ze helemaal beschut zou zijn. In de hoek vond ze een stapel dozen waar ze achter paste. Een paar schoof ze opzij, zodat ze van alle kanten behalve boven verscholen ging. Daar kon ze een plan bedenken om de Luxray te helpen.

Drie Pokémon werden gekozen om te helpen. Akko, Sucy en Alcor, haar startersteam, werd bij Katy in de kleine opening tussen de dozen gepropt. “Sorry voor het ongemak,” fluisterde de trainer, “maar ik heb jullie hulp nodig. Deze mensen hebben een stel Luxray gevangen genomen en wij gaan ze bevrijden. Doen jullie mee?” Ze had het eigenlijk niet hoeven vragen, maar de instemming van alle drie de Pokémon voelde toch goed. “Oké, dit is het plan…”

“Ik begin hoofdpijn te krijgen,” klaagde een werknemer. “Ja, ik ook,” antwoordde de ander. “Het is hier ook wel erg muf vandaag. Wil je pijnstillers? Dan haal ik die uit mijn tas.” Wat ze niet wisten was dat de hoofdpijn niet te verhelpen was met een simpel pilletje. Als ze er echt van af wilden dan moest Akko stoppen met ultrasonische golven afstoten met haar vleugels, en daar was ze voorlopig nog niet van plan om mee te stoppen. Eerst die Luxray helpen. Akko’s sonische golven zouden zorgen dat geen van de werknemers meer alert waren en daardoor de Murkrow en Salandit niet langs het plafond naar de andere kant van de ruimte zouden zien verplaatsen. Alcor hing ondersteboven aan Sucy’s rug om de rode streep die haar versierde te verbergen. Het enige wat Katy kon doen was van achter haar dozen toekijken of alles volgens plan verliep.

De machine werd goed in de gaten gehouden. Sucy had dit door en stopte, tot Alcor’s tegenzin, met afdalen. Zijn klauwen waren niet sterk genoeg om in deze houding voor lange tijd zijn lichaamsgewicht omhoog te houden. Een beetje gefrustreerd besloot hij dat loslaten zijn beste optie was, maar daardoor belandde hij wel midden in het zicht van een tweetal werknemers. “Hoe komt die hier binnen?!” riep één. “Jaag hem weg!” voegde de ander toe. Alcor krijste wat bij elkaar, maar Katy kon aan hem horen dat hij geen angst voelde. Afleiding was immers deel van zijn taak geweest, en hoewel het iets eerder in gang was gezet dan gepland wist hij precies waar hij zich voor had ingeschreven. Tactisch leidde hij het tweetal weg van de machine en het glas, waardoor Sucy vrij spel kreeg.

Met een geniepige grijns op haar gezicht nam ze plaats op het knoppenpaneel. Het was niet haar taak om daar mee te spelen en Katy hoopte dat ze zich daar aan kon houden, want het kon de Luxray in gevaar brengen. Ze hield haar adem in bij elke stap die de Salandit zette, maar gelukkig wist ze haar plakkerige pootjes steeds tussen de knoppen te plaatsen. Ze zocht een goed plekje uit bij het glas, ging er tegenaan staan en spuugde een dikke klodder Venoshock tegen het glas aan. Langzaam droop de paarse smurrie naar beneden en onthulde - helemaal niks. Het glas was onaangetast door de smurrie, behalve dat er nu vieze strepen op stonden. Meteen ging Sucy over op plan B wat hoogstwaarschijnlijk meer aandacht trok. Ze opende opnieuw haar bek en deze keer verscheen er een heldere Flamethrower.

De vlammen alleen waren niet genoeg om het glas te doen smelten. De vlammen waren wel genoeg om de giftige derrie van Venoshock te ontvlammen, wat het tijdslimiet van de missie dramatisch verkleinde. Sucy handelde snel en deed een Double Slap op het glas tot er barsten ontstonden. Inmiddels waren de Luxray zich bewust van wat de kleine Salandit probeerde. Eén van hen benaderde Sucy, waarop zij al snel wat afstand van de beschadigde plek nam. Luxray hulde zichzelf in elektrische energie en ramde tegen het glas aan. De kracht maakte de scheuren iets erger, maar het belangrijkste wat er gebeurde was dat een vonk door de opening oversprong en zijn weg naar de machine vond. Met één Spark lag plotseling heel de machine stil.

Een alarm ging af en het brandbeveiligingssysteem sprong aan. Sucy zag dit als cue om terug naar Katy te gaan, want in haar Pokéball kon ze niet nat worden. Het vuur was gespot door een werknemer en ook Sucy ging niet ongezien, maar ze gaven prioriteit aan het doven van de brand en schijnbaar het in veiligheid brengen van de Luxray. Hun uitrusting werd namelijk losgemaakt en ze mochten hun glazen kooi verlaten. Huh? Dat had Katy niet verwacht. Terwijl ook Alcor zich bij haar voegde kwam ze uit haar kleine dozenfort tevoorschijn. Meteen hapte ze naar adem en stond ze weer stil, want ze keek recht naar een jonge vrouw die ook de werknemerskleding aan had. Impulsief maakte ze het ‘ik hou je in de gaten’-gebaar en snelde ze op haar tenen naar de deur waardoor ze binnen was gekomen, al haar Pokémon op haar schouders.

Buiten zette ze het op een lopen. Het kon haar even niet schelen dat ze werd nageroepen door verwarde of bezorgde medewerkers. Ze zouden kunnen herkennen dat haar Pokémon degenen waren die de machine hadden gesloopt en dat wilde ze niet op haar naam hebben. Waarom had ze nog niet geïnvesteerd in een Pokémon met Teleport?

Eenmaal buiten het gebouw dook ze meteen de schaduwen er achter in. Daar nam ze de tijd om uit te hijgen en kregen haar Pokémon weer wat meer ruimte om te lopen. Akko keek haar in het bijzonder erg bezorgd aan. Katy was op het moment vooral in de war over de Luxray. “Ik denk dat ik het verkeerd heb ingeschat,” gaf ze toe. “Maar waarom zaten die Luxray dan aan kettingen vast?” Het bleef voor haar een raadsel, net als het mysterieuze rebelse gedrag van haar eigen Luxio.

[Closed]