[Spookhuis 2kgayteen] Terror is Coming

Waar hij vorig jaar het geluk had om vrij te hebben met Halloween, moest hij er dit jaar dan toch aan geloven. Amal stapte met hangende schouders over het pad richting het spookhuis, waar hij een of andere persoon met hun ijzeren troon moest helpen. Hij verwachtte een of ander wagentje wat veel te gevaarlijk was om in het openbaar mee rond te lopen – echt diep had hij de opdracht niet bekeken. Wie ging er nou zo ver? Dat hij vorig jaar met een dikke laag make-up en drie lagen van een jurk rondliep tot daar gelaten. Props gingen hem toch echt te ver. Pidge balanceerde ongemakkelijk op een van zijn schouders, terwijl een irritante kriebel onder een van haar veren haar teisterde. Het liefst pikte ze Amal tegen de zijkant van zijn hoofd, zodat hij lang genoeg zou stoppen om het even schoon te maken, maar hij liep er al als een zoutzak bij.

Het spookhuis kwam in zicht. Hoe dichter hij in de buurt kwam, hoe drukker het werd. Amal had ook niet anders verwacht. Ondanks dat hij het vorig jaar niet in zijn volle glorie had mogen aanschouwen, was het wel een regionale viering. Alles was uit de kast gehaald. Ook de bezoekers waren er dit jaar niet minder op gekleed. Amal herkende een aantal van de figuren bij het langsparaderen. Eentje keek hem zelfs gruwelijk lelijk aan, alsof hij duidelijk wilde maken dat de Ranger zijn volgende slachtoffer zou zijn. Amal slikte en draaide zijn hoofd vlug weg.

IJzeren troon, ijzeren troon.

Bij de ingang van de griezeltocht merkte hij de herkenbare zwaarden op. Amal hief verbaasd zijn wenkbrauwen. Dat was geen wagentje, daar was het veel te klein voor. Het ging om een meisje in een rolstoel. De draak op haar schoot zette voor hem de puntjes op de i. Hij nam het terug. Dit was perfect. Zijn rug werd gerecht en Amal liep met een brede glimlach de jongedame tegemoet. “Een hele goede avond,” begroette hij haar. Hij vond het jammer dat hij zelf geen bijpassende outfit voor Danaerys had, maar regels waren regels. “Ik geloof dat de Khaleesi om assistentie had gevraagd?” Met glunderende oogjes keek hij naar de blondine.

Haar opmerking, die gepaard ging met een grinnik, maakte zijn glimlach tot een scheef grijnsje. “Nee hoor, Khaleesi,” reageerde hij op plagende ondertoon. “Al heb ik wel vaker gehoord dat ik de droom ben.” Hij knipoogde naar haar. Arrogant? Misschien, maar hij had met de jaren geleerd dat hij verder kwam met zelfverzekerd zijn. Amal plaatste zijn linkerarm voor zijn lichaam en boog zijn rechter ervan weg, waarop hij lichtjes naar voren boog. “De naam is Amal Hakim, Graduate Ranger. Vanavond zal ik u assisteren.” Hoe goed had hij het nu wel niet getroffen? Een knappe blondine, die zijn grapjes ook nog eens leuk vond. Als dit zo doorging, kon hij het de hele nacht wel uithouden. Beste. Halloween. Ooit.

Haar echte naam was Penelope. Ah, die paste om de een of andere rede perfect bij de blondine. Hij maakte mentaal al een notitie van haar naam toen ze een andere afslag maakte. Dit keer was het Amal die een grinnik niet kon onderdrukken. Ze had spunk. Dat mocht hij wel. “Ik zal het aan het lot overlaten,” reageerde hij met een knipoog, voor hij zich naar de achterkant van haar rolstoel bewoog. Hij wikkelde zijn handen om de handvaten, erop lettend dat hij niets van de troon af zou stoten. Meteen daarna kwam het besef dat hij geen flauw idee had hoe hij dit moest besturen. Amal had nog nooit van zijn leven iemand in een rolstoel voortgeduwd. Voor de entertainment was hij de perfecte Ranger. Voor het echte werk… Misschien kon hij haar van dat feitje afleiden. “Dus, wie is in ons gezelschap vanavond?” vroeg hij, proberend zijn moeilijke uitdrukking niet over te laten slaan op zijn stem. Met al zijn macht probeerde hij het ding naar de ingang te draaien.

Amal staakte direct zijn poging. Bijna liet hij de handvaten los, maar hij hield zijn vingers er losjes omheen. Penelope leunde zijwaarts en legde uit dat de rem er nog opzat. Amal liet een geruisloze zucht over zijn lippen ontsnappen. Hij was dus niet gewoon een spaghettisliert. Mooi. Hij hoorde geklik en nam aan dat het probleem nu was opgelost. Een tweede poging werd gedaan, waarbij hij zachter dan net naar voren duwde. Ze had gelijk. Het ging nu wat minder moeizaam. Wellicht was het te merken dat hij moeite had met sturen, maar de ijzeren troon was in ieder geval onderweg naar de ingang. Eigenlijk leek het alsof hij een winkelkar bestuurde. Dat kon hij enigszins nog wel. Amal likte zijn droge lippen nat en richtte zijn blik kort op een blonde kruin. “Prijswinnaar?” herhaalde hij verbaasd. Zijn armspieren spanden niet alleen meer aan voor het duwen – hij ving de blik van haar Charmeleon en merkte iets beschermends eraan op.

Ondanks dat zijn vraag niet erg uitgebreid was, kon hij aan haar houding en toon merken dat hij er goed aan had gedaan die te stellen. Wat een agility show was ging even over hem heen, maar je kon er medals mee winnen. Haar humeur dreigde op hem over te slaan; hij voelde onvrijwillig zijn mondhoeken omhoog krullen. Die dropen sneller omlaag bij haar volgende uitbarsting. Een nare geur kroop langzaam maar standvastig zijn neus in. Amal hief zijn hoofd en trok zijn lip op, waardoor een paar kreukels rond zijn neus ontstonden. Toch ontschoot hem een korte schaterlach bij Penny’s strenge stem. “Dat zo’n geur uit zo’n kleine pokémon kan komen,” mompelde hij met grappende ondertoon. Hij kon het zich haast niet voorstellen. “Geen zorgen Khaleesi, ik zal ons harder wegduwen.” Amal zette iets meer kracht achter zijn duw en stapte sneller door de hal. Waarschijnlijk bracht hij hen nu sneller naar een plotselinge jumpscare, maar was dat erger dan die vieze, rotte eierlucht die hier hing?

Hoe meer er uit Penelope’s mond kwam, hoe harder Amal zijn lippen tegen elkaar moest duwen. Misschien kwam het minder intimiderend voor haar pokémon over als de Ranger die bij hen was zijn lach niet in kon houden. Penelope zou hem dat hoe dan ook niet in dank afnemen, had hij het idee. Daarom probeerde hij zijn aandacht te verleggen naar de oplossing, of in ieder geval, wat hij dacht dat de oplossing zou zijn. Vele meters verder leek de stank nog steeds even sterk aanwezig – en waren ze nog steeds geen personeel van het spookhuis tegengekomen. Amal hief zijn wenkbrauw en deed een poging om het duister met zijn blik af te tasten. Vreemd. Vorig jaar was hij onderhand toch wel iets tegen het lijf gelopen. Penelope maakte aan hem duidelijk dat het niet haar gouden draakje was aan wie ze de smerige geur hadden te danken. “Hoort het dan bij de opstelling?” vroeg Amal zich hardop af. Stinkende dingen waren ook best eng. Vooral in de koelkast.

Een knerpend geluid reikte zijn oren; en op hetzelfde moment voelde hij zijn voet onder zich uit schieten. Amal slaakte een verrast kreetje, maar hield zichzelf staande dankzij de handvaten van Penelope’s ijzeren troon. “Getver,” voegde hij eraan toe, een grimas op zijn gelaat. Hij tilde zijn voet op in een poging om zijn zool te inspecteren, maar de details van wat eronder zat bleven verborgen. “Het voelde alsof ik in poep stapte…”  

De woorden die Penelope gebruikten pasten zó niet bij haar uiterlijk dat Amal zich even afvroeg of hij het wel goed had gehoord. Enkele tellen later schoot hij in de lach, de vermoedelijke Charmeleonpoep onder zijn dure, mooie gympen alweer vergeten. Met zijn wijsvinger veegde hij een verloren traantje uit zijn ooghoek, waarop hij zijn rug rechtte. Zijn Khaleesi had iets ontdekt en hij wist aan haar toon niet zeker hoe hij zich daarover moest voelen. Nieuwsgierig keek hij naar de enige plek die verlicht werd en ontdekte de paarse derrie ook. “Ew, dat ziet er niet gezond uit,” vermeldde Amal met opgetrokken neus. Voorzichtig schuifelde hij erheen; half proberend de smurrie onder zijn schoen los te krijgen, half proberend niet meer eronder te krijgen. Vlak voordat hij hurkte, pakte hij zijn Styler van zijn riem. Misschien kon die hem verder helpen? Hij zocht verschillende informatieschermpjes af, maar hij kwam niet zo makkelijk iets over paarse smurrie tegen. “Vreemd. Je zou toch zeggen dat de Rangers iets over ongezonde poep moeten weten,” mompelde hij tussen zijn vingers door.