[Spookhuis] Hey There My Boo

Met een kleine, verwarde frons wendde Lynn haar blik af van een groep mensen die in de rij stonden bij een put. Er was vast een goede reden voor, hield ze zichzelf voor. Zo niet, dan was het nog niet het raarste dat ze op het festivalterrein had gezien. Dat vond ze niet negatief, echter; hoewel ze zelf niet bepaald uitpakte voor Halloween, zorgde het zien van de uitbundigheid en het enthousiasme waarmee anderen de feestdag eerden voor een glimlach op het gelaat van de zwartharige. Dat je deze niet kon zien doordat ze als bescherming tegen het zand en de avondkou haar sjaal tot over haar neus had opgetrokken, was maar een klein detail. De glimlach was er, hoewel niet zichtbaar voor de wereld. Lynn was aan het genieten.

Dat het genot van haar Trainer niet zichtbaar was, leek Zara wel te willen compenseren door zelf met glinsteringen in haar gifgroene ogen heen en weer te hollen. Gelukkig was ze beschermend genoeg om niet al te ver af te dwalen, anders had Lynn haar maatje waarschijnlijk verloren aan het feestgedruis. Op dat moment verscheen de Liepard weer aan haar zijde, nu haast stuiterend. Al snel merkte de Trainer de oorzaak van dit gestuiter op; een plukje roze dat nog op de snuit van de katachtige Pokémon was blijven hangen. "Er zit daar nog wat," grinnikte ze, lichtjes met haar hoofd schuddend. Met een uiterst onschuldige blik likte Zara het laatste beetje suikerspin weg, alsof er ook nooit iets te zien was geweest. "Ik weet niet hoe goed dat voor je is, eigenlijk," vervolgde Lynn, nu ernstiger. Zoveel suiker.. Ze wilde het haar kwalijk nemen, maar kon niet tegen haar sippe blik. Dat kon ze nooit. "Zeg het als je je ziek begint te voelen, oké?" Zara knikte wild, iedere beweging heftiger door de hopen energie die ze nu bezat, en racete weer weg. Pas toen Lynn de sikkelvormige staart van haar maatje tussen een tweetal bezoekers zag glippen, realiseerde ze zich dat Zara onmogelijk voor die suikerspin betaald kon hebben. Oh.

De suikerspinman telde de hem net overhandigde pokédollar na. Ze had het niet gewoon kunnen negeren. Zo was ze niet meer. Lynn borg haar portemonnee weer op en wachtte geduldig op het teken dat het bedrag in orde was. Dit kwam in de vorm van een knikje. "Sorry, nogmaals," sprak ze. De man dacht even na, glimlachte en reageerde: "Een betalende klant is een betalende klant." Na gedag gezegd te hebben, draaide Lynn zich weg van het kraampje, van plan wat nog resteerde van het terrein buiten de Power Plant te verkennen.

& Taylor Marchetti!

Ze hadden zichzelf weer overtroffen dit jaar. De blondine keek verwonderd naar alle stalletjes en winkeltjes die op het terrein te vinden waren. De Power Plant zou eigenlijk niet haar eerste keus zijn geweest, maar hey, het zag er ’s avonds inderdaad een stuk enger uit dan overdag. Taylor vond het fantastisch. Ze begaf zich echt in haar element. Horror en machines, dat was haar ding. Ook dit jaar trok ze zelf alles uit de kast om er nog griezeliger bij te lopen dan de voorgaande jaren. Hier en daar zag ze dat mensen hetzelfde idee hadden. Ze werd door de echte horror fans dan ook af en toe gestopt om mee op de foto te gaan. Taylor weigerde het dit keer niet. Ze was trots op zichzelf en Tiffany, wie zich, ondanks haar gebreken, toch weer had overtroffen. Dat had ze de brunette niet hardop gezegd natuurlijk, maar Tiff wist het vast zelf al wel.

De griezels in kostuums lieten haar wel met haar ogen rollen. Zelf had ze genoeg aan schmink en make-up dat het liet lijken alsof ze een verschrikkelijk ongeluk had gehad. Taylor had dan ook wat oude kleren uit de kast getrokken om kapot te scheuren. Een echt kostuum had ze verder niet. Dracula en Frankenstein vond ze zo afgezaagd dat ze het liefst haar middelvinger naar die mensen opstak. Dat deed ze niet, want haar aandacht lag ook bij andere dingen. Haar avond ging niet door die mensen verpest worden.

De kraampjes vond ze origineel. Oude, klassieke films met een twist. Het gaf haar het idee om, als ze weer thuis was, lekker te griezelen met die oude films. Echt eng waren ze niet, maar de klassiekers waren wel het fundament van het horror genre en daarom kon Taylor wel van ze genieten. De timing van de nieuwe, verbeterde ‘IT’ had dan ook niet beter kunnen zijn. Besluitend dat ze liever nog een snack wilde voor ze daadwerkelijk naar huis ging, zocht ze naar een eetkraampje. Haar blik viel op een suikerspinkraampje dat niet al te ver bij haar vandaan stond. De blondine bracht zichzelf in beweging, maar na twee passen te hebben gezet, stopte ze meteen weer met lopen. Haar pastelroze ogen vielen op een wel heel bekend figuur dat bij het kraampje stond. Was dat… Hot Sox? Taylor probeerde de lichte blos van haar wangen te houden. Niet alleen omdat ze misschien Lynn zag, maar ook de bijnaam zorgde voor een bekende kriebel in haar buik.

Ze had Lynn helemaal niet aangezien voor een horror-fan. Moest ze hallo zeggen? Ze wilde het meisje niet negeren. Haar brein schreeuwde haar toe dat ze haar gezicht moest laten zien. Haar benen volgde haast automatisch. Dat ze er waarschijnlijk een beetje onherkenbaar uitzag, in eerste oogopslag, was ze op het moment compleet vergeten. Het enige waar ze nog aan dacht was Lynn. Daarom wist ze ook niet wat ze nou eigenlijk moest zeggen zodra ze bij de zwartharige stond. Toch weerhield dat haar er niet van om Lynn op haar schouder aan te tikken. Ze begon te stamelen.

Het begin van haar draai was de start van iets dat, als je je ogen heel erg samenkneep en je fantasie gebruikte, een op zijn best rampzalige dansroutine kon zijn. Start de muziek. Ziehier, theatraal talent Lynnette “Hot Sox” Xavier, sterk van start gaand met een onafgemaakte pirouette van twee hele graden. Het eerste contact met haar danspartner, Ernstig Gewonde Persoon Haal Hulp Alsjeblieft. Ah ja, en als gevolg van het contact de befaamde mislukte limbo zonder stok, die resulteert in een al molenwiekend achteruitvallen.  De grote finale: een stoere-niet-zo-stoere leun tegen de suikerspinkraam. Applaus, applaus.

Over het algemeen kon Taylor er wel van genieten als haar aanwezigheid voor capriolen zorgde. Met name als ze iemand de stuipen op het lijf kon jagen door er gewoon te zijn. Dat de persoon die bij het omdraaien wel degelijk Lynn bleek te zijn achterover viel, was echter niet zo amusant voor Taylor als alle andere keren. Misschien omdat dit niet zo gepland was. Misschien omdat het Lynn was. Hoe dan ook bekroop een schuldgevoel haar zoals de kriebels het op een avond als deze bij andere zielen zou doen. Dat was nieuw. Was dat nieuw? Lynn gaf haar complete nieuwe ervaringen mee.

“Shit, sorry.” Dat was sowieso niet heel gebruikelijk voor haar. “Gaat ‘ie? Ik wilde je niet laten schrikken.”