[spookhuis] That's one way to do it, I guess

Met glinsterende oogjes keek Tiffany naar het museum van Lilycove City. Het was bedekt in spinnenwebben en gedecoreerd met Pumpkaboo langs het pad naar de ingang. Super spookachtig. Dat het avond was maakte het alleen maar beter, want nu was het donker en kon je de lichtjes in de Pumpkaboo goed zien.

Tiffany was dol op Halloween. Snoepjes, griezelen, kostuums – alles was zo leuk. Mensen die Halloween niet leuk vonden hadden geen smaak. Zij dus wel. Haar smaak was de beste. Ra vond het ook leuk, dus hij had ook smaak. Dat de Charizard misschien te groot was om door het spookachtige museum te lopen kwam niet in haar op. Hij was sowieso klein voor zijn soort, dus moest het geen problemen veroorzaken.

Met een brede grijns op haar gezicht bracht Tiffany zich naar binnen. Ze had zich als Charmeleon gekleed om bij Ra te passen en zag al snel dat ze niet de enige was die zich had verkleed. Veel mensen liepen rond in spookachtige kostuums en de brunette begon het haast jammer te vinden dat ze niet voor zombie Charmeleon was gegaan. Helaas verkochten ze die niet bij de kostuumwinkel en ze had geen tijd om zelf iets te knutselen gehad. Ze had sowieso weinig tijd voor haar hobbies meer sinds ze afgestudeerd was van de Ranger Academy in Kalos. Ze vond het jammer, maar ze had plezier gevonden in het helpen van mensen en dat was zo veel belangrijker. Ze kon niet wachten tot ze een reputatie had opgebouwd onder de mensen en ze naar haar opkeken als beste ranger ooit.

Voor nu hield de brunette zich bezig met het spookhuis. Er werd gezegd dat er griezels verstopt zaten die haar zouden laten schrikken, maar daar was ze niet bang voor. Ze was ook niet bang voor de Pokémon die waren losgelaten in het gebouw en al helemaal niet voor de bezoekers die er verkleed rondliepen. Eigenlijk kende ze maar weinig angst en daarom vond ze Halloween nog leuker.

“Kom Ra, we gaan die donkere gang daar in.” Met een brede grijns begeleidde ze haar Charizard naar de desbetreffende gang toe. Het was inderdaad één van de donkerste paden van het museum en nog voor ze het betraden hoorden ze een harde gil er uit komen. De twee keken elkaar aan alsof ze geschrokken waren, maar in plaats van weg te rennen doken ze juist de gang in. Op een andere dag zou dit zijn geweest om de gillende persoon te redden, maar nu was het omdat ze dolgraag wilden griezelen.

Wat dat betreft bleek de gang hen best wel teleur te stellen. Er waren twee momenten waarop iemand besloot om Tiffany te laten schrikken, maar beide waren niet erg succesvol. Ze vond ook een horde Zubat welke Ra mee probeerde te spelen, maar de vleermuizen waren veel te snel voor hem en ook daar raakte de lol van af zodra ze buiten bereik waren. Misschien moesten ze een andere richting proberen. Dat was precies wat Tiffany op het moment aan haar Charizard voorstelde. Ze waren de gang weer uit en stonden weer in de buurt van de ingang. Ze zagen mensen meerdere kanten op lopen en waren aan het overwegen wat de beste keuze was. “Eerlijk gezegd denk ik dat we boven wel kans hebben op leuke griezels. Wat denk jij?” Ra trok een bedenkelijk gezicht en mompelde wat in zichzelf, maar knikte toen toch bevestigend. Tevreden met hun keuze brachten ze zich nu naar de bovenverdieping van het museum. Tiffany voorop en Ra direct achter haar aan.

Boven hing de sfeer al een stuk beter. Tiffany kon niet goed beschrijven wat het was, maar ze voelde zich angstig worden en dat was een goed teken. Het was adrenaline die begon te stromen en dat maakte het gemakkelijk om een glimlach op haar gezicht te zetten. “’t Is een stuk interessanter verlicht hier,” dacht ze hardop tegen Ra, wie een instemmend geluid liet horen terwijl hij zijn blik rond liet glijden. Het was bijna jammer dat de vlam op zijn staart als lichtbron diende – al wierp het hele interessante schaduwen op sommige werken. Van één beeld zat Tiffany intens naar de schaduw te staren toen deze plotseling in beweging kwam. Eindelijk iemand die haar wist te laten schrikken! In plaats van te gillen, echter, begon ze te lachen. “Dat was een goeie! Succes man!” sprak ze de persoon, die helemaal in het zwart gehuld was, toe, terwijl ze hem een schouderklopje gaf. Door zijn pak kon ze zijn reactie niet zien, maar hij stak zijn duimen op en dat was genoeg.

De Pokémon boven waren niet veel interessanter. Dat, of de leuke verstopten zich ergens. Tiffany herinnerde zich plotseling dat ze een bal had gekregen ergens aan het begin van de tocht en begon zich af te vragen wat ze daar mee kon vangen. Een nieuw teammaatje klonk niet verkeerd, zelfs al had ze het grootste deel van haar tijd altijd al besteed met Ra. Sobek had nog niet zo veel training gehad en Mut was het compleet tegenovergestelde van haar, dus was het vrij logisch dat ze altijd terugviel op de vuurdraak. Ze was echt gehecht geraakt aan hem sinds ze hem voor haar opleiding gekregen had.

In plaats van sentimenteel te blijven staan doen rechtte Tiffany haar rug en haalde ze de bal tevoorschijn. “Wat denk je er van? Wil je een nieuw teammaatje?” Ra knikte hevig, alsof ze hem zijn favoriete eten aanbood. Ze moest er even om grinniken. “Dat is duidelijk. Goed, dan gaan we nu op z-” Ze maakte haar zin niet af, maar maakte in plaats daar van een spastische beweging waarbij de bal zonder enige moeite uit haar hand vloog. Het voelde alsof iemand haar enkels aan het likken was en dat vond ze absoluut niet fijn. Ze sprong van haar plaats op en draaide zich om. “Wie deed dat?!” riep ze kwaad, maar haar aandacht lag ergens anders voor ze antwoord kreeg. Ze zag een rood licht verdwijnen in de spoopy ball die ze zojuist uit haar hand hat laten vallen (nou ja, eerder vliegen). Had ze nou echt een Pokémon weten te raken met dat ding op zo’n stomme manier? Ze stapte naar de bal toe en gebaarde naar Ra dat hij dichterbij moest komen. Met zijn staart in de buurt kon ze beter zien of het ding al stil lag of niet. Wel jammer dat ze nou niet had kunnen zien wat voor Pokémon er in verdwenen was.