[Spookhuis 2kgayteen] Terror is Coming

Zijn mooie koningin wilde naar huis. Amal fronste. Dat begreep hij wel met die vieze geur en de smerige poep overal. Was dit echt de bedoeling? Bedenkelijk tikte hij met zijn wijsvinger tegen zijn onderlip. Hij kon het zich niet voorstellen. Spookhuizen waren bedoeld voor angst, niet frustratie. “Hmm,” was het enige dat hij uitbracht, maar hij wist zelf niet eens of het een reactie op Penelope of de poep was. Precies op dat moment flitste er iets het schermpje van zijn Styler in en begon het apparaat te piepen. Amal herkende het korte melodietje als een nieuwe opdracht. Zijn wenkbrauwen zakte omlaag. Hij was toch al bezig met een opdracht?

Desondanks tikte hij op het envelopje en liet hij zijn blik vluchtig over de woorden glijden. Daar stond het antwoord van hun problemen. Dit had niets met het spookhuis zelf te maken. Amal wierp Penelope een brede grijns toe als reactie op haar vraag. Daarna gebaarde hij naar de smurrie en kwam overeind. “Wat zegt u ervan als we de dader samen gaan oppakken, Khaleesi?” vroeg hij aan haar. “Of bent u niet zo avontuurlijk?”

Ze at avontuur als ontbijt. Amal wierp zijn hoofd in zijn nek, waardoor hij een luide lach niet in kon houden, zelfs al zou hij het willen. Dat Penelope het na afloop niet op wilde ruimen kon hij begrijpen. Zelf keek hij ook niet uit naar het onvermijdelijke moment dat een schep in zijn handen werd geduwd. “Maar Khaleesi,” begon hij, ondanks alles toch een brede glimlach op zijn gezicht. “Daar heeft u toch uw personeel voor?” Met een paar passen stond hij achter haar ijzeren troon en pakte hij de handvaten weer vast. Penelope’s trouwe helper werd op pad gestuurd om te helpen speuren en Amal duwde voorzichtig de verklede rolstoel vooruit. Hij lette er zorgvuldig op dat ze niet door ze vieze, paarse smurrie reden. Zijn koningin beledigen was wel het laatste wat hij wilde. Zou hij misschien zelf ook een pokémon erbij moeten halen? Of kon dat beter nog even wachten?

Zijn vraag werd beantwoord met een grom die hem de rillingen over zijn rug bezorgde. Zijn linkerhand schoot automatisch al naar een van de pokéballen op zijn gesp, terwijl zijn blik ook op het groepje voorbij rennende pokémon viel. Die bleken geen gevaar te zijn. Het daagde een paar tellen later dat ze misschien vluchtten voor het gevaar, en dat bracht de ongemak die hij eerder voelde weer terug naar zijn onderbuik. Dat Penelope hem opdroeg een kant op te lopen was maar goed ook; als vanzelf deed hij wat ze zei, anders had hij misschien nog wel langer op zijn plek stilgestaan. Gestaag duwde hij zijn koningin voort, zijn gedachten ondertussen gravend naar welke pokémon hij het beste aan zijn zijde kon hebben. Keith was snel en behendig, maar zijn messen konden ook een gevaar voor de blondine zijn. Shiro was erg groot en Lance was makkelijk afgeleid. Moest hij maar afwachten welke pokémon hun tegenstander dreigde te worden? Moeizaam slikte hij, zijn bruine ogen nauwlettend op de donkere omgeving gericht.

Het hielp hem niet dat het licht steeds minder en minder dreigde te worden. Zeiden ze niet altijd dat dat juist aan het einde van de tunnel moest liggen? Wie het ook allemaal was geweest, ze hadden het allemaal mis. Gezoem bereikte uiteindelijk zijn oren en liet zijn hart sneller kloppen. Dat waren toch hopelijk geen Beedrill? Tot zijn opluchting kwamen ze in een grotere ruimte met iets meer licht uit, waar Amal de ontdekking deed dat het in ieder geval niet van pokémon afkomstig was. Een vlugge blik op de Helioptile vertelde hem dat het wezentje niet ernstig verwond was, dus zocht hij de ruimte af. “Yep,” reageerde hij geveinsd nonchalant op haar laatste opmerking. Hij liet de rolstoel voor een moment los om in de richting van het bordje te lopen – en sprong spontaan achteruit toen een wel hele sterke geur zijn neus aanviel. Zijn vingers knepen als vanzelf zijn neus dicht. “Gadber! Het schtinkt hier nog erger!” Dat betekende maar één ding. Hier moest het zijn. Amal pakte met zijn vrije hand zijn Holocaster van zijn riem en zocht naar de zaklampfunctie.

Zodra hij die had gevonden, scheen hij in de richting van de enige andere gang die aan de ruimte verbonden zat. Daar kreeg hij meteen spijt van.

De theatrale uitbarsting van walging was nog een understatement, als je het hem vroeg. Hij stond op het punt om er een opmerking over te maken toen de troephoop in beweging kwam. Nog voor hij het kon tegenhouden, viel de verraste gil al over zijn lippen. Amal herkende de pokémon niet meteen, maar hij vond de tanden wel al misplaatst zodra ze te zien waren. Dat klopte toch niet? Penelope herinnerde hem eraan dat dit een pokémon was – en dat hij zijn werk moest uitvoeren.

Zijn hand hing boven de styler aan zijn gesp, klaar om de Grimer te vangen en hem buiten vrij te laten, maar het enthousiasme van de blondine liet hem daar even over nadenken. Wilde ze hem… Aaien? Vangen, misschien zelfs? “Je wilt me toch niet vertellen dat je dat ding wilt hebben?” bracht hij verbouwereerd uit, zijn blik half op de pokémon en half op het meisje gericht.