[Spookhuis] Bonebreaker

Quinn's ogen speurde over het gebouw. Was dit het dan? Dat ene spookhuis dat schijnbaar echt eng was. Waar verschillende pokémon het alleen maar enger maakte? Ze geloofde er allemaal niet veel van. De Power Plant leek haar überhaupt niet de meest geschikte locatie om een goed spookhuis te openen. Er moesten zo veel meer locaties zijn die zo veel beter waren dan dit. Zuchtend haalde ze haar handen door haar zwarte haren om deze vast te binden in een hoge staart. Nu ze hier toch was kon ze het beter maar uitproberen ook. Sommige dingen bleken beter te zijn als je ze eenmaal probeerde en ze hoopte dat die regel hier ook gold. De laatste tijd was het leven in Kalos vrij saai geweest en Quinn kon wel weer eens een kick gebruiken. Iets om een beetje wakker te blijven, wat het gewone leven iets minder gewoon maakte. De baantjes die ze bij Team Rocket kreeg waren voor het merendeel vrij saai. Standaard dingen voor de laagste van de laagste leden in de organisatie. Zo hier en daar zat er nog iets tussen wat wel interessant was maar het merendeel bleef teleurstellend. Soms verlangde ze terug naar haar groep in de grote stad. Soms zelfs naar het relaxte leven op het eiland bij haar moeder. Ze verwachtte niet al te veel van het spookhuis maar misschien bleek het net genoeg te zijn. Misschien had ze zelfs nog wat aan die gratis pokéball die ze kreeg bij de ingang.

In het begin was alles donker, gewoon donker. Er viel niets meer dan duisternis te zien. Ze moest haar handen gebruiken om de weg af te tasten. Dat maakte het wel een beetje spannend maar zo lang je niet bang was voor het donker was het nou ook niet bepaald beangstigend. Een groot deel van de geluiden die je hoorde waren bovendien zo overduidelijk nep dat ze er eerder om moest lachen dan dat ze er daadwerkelijk bang van zou worden. Uiteindelijk kwam ze terecht in iets dat leek op de oude hallen van een lang verlaten kasteel. Interessant. Het zag er allemaal nog verbazend goed uit, helemaal in vergelijking met de geluiden die ze daarstraks had gehoord. Nu was het nog de vraag of er iets zou gebeuren waarvan ze zou schrikken. Die ghost pokémon die doodleuk door de ene muur kwamen, de hal over staken en weer in de andere muur verdwenen waren niet bepaald eng te noemen. Die zou ze eerder met 'schattig' kunnen bestempelen. Het was nou niet dat ze hun best leken te doen om haar bang te maken. Elke keer zweefde ze maar wat voorbij en dat was het dan weer. Zo bleef het een tijdje door gaan, er gebeurde praktisch niets. Tot er een klein groen lichtje achter haar verscheen.

Door Quinn bleef het naderende lichtje onopgemerkt. Het was zodanig verlicht in de gangen dat het groene licht niet te zien was in de omgeving. Het was nou niet bepaald een situatie waarin ze zo gespannen op haar omgeving lette dat ze daadwerkelijk achter zich zou kijken. Haar idee daar achter was dat ze hier toch nergens door zou worden aangevallen. Bovendien kon ze misschien nog echt schrikken als ze het niet deed. Het groene lichtje leek echter andere plannen te hebben. Door een naar gevoel draaide Quinn zich abrupt om, een Alolan Marowak kwam met het vlammende bot boven haar hoofd op haar afgesprongen. Tijd om te reageren was er voor haar niet. Haar geluk lag bij haar pokémon die dat nog wel konden. Kinsei wist met zijn klauwen de klap van het bot op te vangen maar besloot zich wel tegen zijn trainer af te zetten om verder te kunnen gaan met het gevecht. Taiyou nam beschermen naast haar trainer plaats. Die had tenminste wel het idee dat Quinn geen opstapje was. Het enige probleem was dat ze na een paar seconde van het gevecht tussen de Alolan Marowak en Pawniard door kreeg dat Kinsei dit niet ging winnen. Vlak hiervoor had ze nog met hem getraind dus hij was behoorlijk uitgeput.

"Iron Defense, Metal Sound en Night Slash," sprak Quinn rustig. De rode pokémon gaf een knikje en volgde de eerste twee opdrachten feilloos uit. Op die manier kon hij in ieder geval nog wat schade gaan toebrengen. Dan zou hij in ieder geval niet zitten mokken dat hij niets had kunnen doen. Door eerst zijn eigen verdediging te verhogen en vervolgens die van de tegenstander te verlagen maakte hij iets meer kans. De eerste paar Night Slashes miste, soms wisselde de pokémon ook af met een gewone slash maar het duurde uiteindelijk een tijdje voor er een echt raakte. In de tussentijd was de Pawniard al geraakt door een Bone Club of drie. Kinsei miste de kracht om een fatsoenlijk gevecht aan te kunnen. Vlak voor de Flame Wheel van de Marowak hem zou raken haalde Quinn hem dan ook terug in zijn pokéball. De aanval werd door Taiyou opgevangen die op haar plaats ook Iron Defense gebruikte. De Marowak leek echter niet heel erg onder de indruk te zijn van de Scary Face die daarop volgde. Ze werd er eerder behoorlijk boos door en begon nog meer te slaan met haar Bone Club. De Jangmo-o kreeg weinig kans om wat terug te doen behalve zich proberen te verdedigen met Protect.

"Taiyou Screech," sprak Quinn, deze keer toch wel lichtelijk geïrriteerd door de Marowak. Een oorverdovend geschreeuw klonk nog voor Quinn haar vingers in haar oren had kunnen stoppen. De Marowak leek hierdoor wat te schrikken en stopte daardoor voor een seconde met haar aanvallen. De Jangmo-o greep deze kans door met een Headbutt de andere pokémon van zich af te duwen. Ze was behoorlijk pissig op de Jangmo-o en besloot binnen de kortste keren weer door te gaan met haar Bone Club. Het was een... aparte manier van vechten. Iets wat Quinn ook niet helemaal gewend was. Alles wat ze deed was als een gek met dat bot op haar pokémon slaan. Wat echter niemand zag aankomen was het plotselinge licht dat vanuit de Jangmo-o kwam. De Marowak nam haar afstand en Quinn moest een arm voor haar ogen slaan om niet verblind te worden. Haar ogen waren immers gewend aan het duister van de gang. Zodra het licht doofde stond er een andere pokémon, een Hakamo-o. Haar kleine meid was geëvolueerd, wat leuk. "Dragon Tail, sprak Quinn zonder ook maar enige aandacht te besteden aan de evolutie van haar pokémon. Daar was nu geen tijd voor, ze moesten door met dit gevecht. Met een flinke klap van haar staart sloeg Taiyou de Marowak tegen een van de muren. Daar volgde ze het op met iets dat leek op een Sky Uppercut. De Marowak stond alles behalve stevig op haar poten na die twee klappen. Quinn griste de Spoopy Ball uit haar zak en gooide deze met een flink harde worp tegen de kop van de Marowak. De pokémon verdween de ball in, die vervolgens recht begon te schudden. Nu was het wachten.

Haar ogen bleven strak op de schuddende bal staan. Ze wist heel goed dat dit weer zo'n type zou zijn die enorm veel werk ging kosten als ze hem wilde trainen. Aan de andere kant waren pokémon met zulke persoonlijkheden vaak handiger als ze eenmaal luisterde. Uiteindelijk klapte de bal toch open en kwam de Alolan Marowak weer tevoorschijn. Een zucht rolde over haar lippen zodra de pokémon weer een Flame Wheel inzette. Haar Hakamo-o ving deze op door nogmaals Iron Defense te gebruiken. Ze moest een paar flinke klappen uitdelen wilde deze pokémon gevangen worden. Het was het type dat echt helemaal kapot moest zijn wilde ze gevangen worden. En aangezien ze nog aardig wat energie leek te hebben was Taiyou's werk uitgeschreven. De Alolan Marowak kwam weer hun kant op gestormd, bot geheven voor de volgende Bone Club. "Dragon Claw volgen met Dragon Tail," sprak Quinn. Ze zou deze pokémon vangen ook. De hoeveelheid moeite die ze er in had gestoken was te groot om haar te laten gaan. Met een groen lichtgevende klauw werd het bot van de Alolan Marowak opgevangen. De twee pokémon probeerde eerst elkaar weg te duwen voor het zelfde groene licht ook om de staart van de Hakamo-o verscheen. Met een plotselinge draai werd de Alolan Marowak opnieuw tegen een van de muren geslingerd. Ze leek echter van geen opgeven te kennen en kwam nog een keer met een geheven bot op Taiyou afgesprint. Quinn onderdrukte een zucht terwijl ze toe keek hoe het zelfde spektakel zich nogmaals ontvouwde. Eerst werd de Bone Club met een Dragon Claw opgevangen, er volgde een duw spelletje tot ze Alolan Marowak door een Dragon Tail tegen de muur werd geslingerd. Het was een mooie eigenschap, zo kunnen doorzetten. Alleen het vangen werd er niet bepaald makkelijker door. "Nu omgedraaid," sprak Quinn tegen haar pokémon. De Hakamo-o gaf een knikje voor ze met haar gloeiende staart op de andere pokémon af rende. Ze kreeg uiteindelijk de zoveelste Bone Club tegen haar kop maar wist de pokémon wel uit balans te brengen. Haar klauwen begonnen ook groen te gloeien, waarmee ze een paar rake klappen uit wist te delen. In de tussentijd was het gevecht zich zodanig door de hal verplaatst dat Quinn de gebruikte pokéball kon oprapen. Er kwam weer een Flame Wheel hun kant op. "Ga voor de homerun," sprak ze met een klein grijnsje op haar gezicht. Gelukkig leek Taiyou te begrijpen wat ze bedoelde en werd er een Dragon Tail ingezet. Voor een paar seconde leek de Hakamo-o niet genoeg kracht te hebben om de Alolan Marowak weg te slaan. Langzaam schoof ze achteruit terwijl de Flame Wheel als maar door ging. Een luide strijdkreet kwam van haar pokémon zodra ze wat meer grip kreeg. Het homerun idee leek nu wat beter te lukken en de andere pokémon werd een eind door de gang geslingerd. De twee leken inmiddels aardig uitgeput te raken. Dit was haar kans om een tweede vang poging te doen. Quinn greep de pokéball stevig vast voor deze met een rotvaart richting de Marowak te slingeren. Ze werd door de bal opgeslokt en voor de tweede keer begon het gewiebel.