Determined guys [Patrol]

De boot meerde aan in de buurt van het strand van Mossdeep City, en Philip keek zijn ogen uit. Kijk al die mensen toch eens. De lieve mensen die bezig zijn met hun dagelijkse bezigheden. Ze lopen van de ene plek naar de andere. Alsmaar druk bezig. Wat wonderbaarlijk toch dat ze zo goed zijn in wat ze doen. Mens zijn. “Linus, kijk eens wat leuk.” Zei Philip een zachtjes. Linus haalde langzaam zijn hoofd uit de plastic zak. Zijn ogen tranend. Het was een poging geweest hem zich wat beter te laten voelen. Maar het leek niet echt te helpen. “Je hebt gelijk. Laten we de boot maar af gaan.” En zo liepen de twee heren, in hun normale kledij Mossdeep City in. Linus had even geen Ranger tuniek aan, maar wel een heel mooi jasje, dat paste bij zijn mooie benen. Een paar tellen nadat ze voet hadden gezet op het strand, liep Linus naar een prullenbak toe, om de stinkende zak in te doen. Maar hij kwam er niet bij. Philip kon het eigenlijk alleen maar zielig vinden. Maar tegelijkertijd was hij ook trots. Linus bleef zijn best doen, wat de omstandigheden ook waren. Uiteindelijk draaide de groenroze Pokémon zich om en keek naar zijn mede Ranger. Philip knikte en nam de zak over, om die weg te gooien.

Met trillende handen stond Philip voor het Pokémon Centre. Linus nog met zijn blad op zijn buik, en een wat versufte blik. Het was even moeilijk om te ademen voor de jonge Red Ranger. Het voelde alsof de helft van het bloed in zijn benen verdwenen was. Maar toch zette hij de stap. De stap naar binnen. “H-Hallo ik ben Phe.. uh.. Phelix. Ik zou graag een kamer boeken.” Zijn hart schoot bijna uit zijn ribbenkast. Met als doel Philip eens even haarfijn uit te leggen dat je niet mag liegen. “Ja natuurlijk mag dat.” Zei zuster Joy. “Hier is de sleutel voor kamer 203B.” De sleutel gleed bijna uit zijn handen door het zweet. “Eet smakelijk.” Mokerslag op zijn borst. “Ik- uh- be- woe- dankjewel.” Hij voelde zichzelf helemaal rood worden. “Graag gedaan. Fijne dag Feliks.” Dat klonk raar.. Het zweet op zijn voorhoofd liet hem ineens heel koud voelen. Nog even wist hij niet goed wat hij moest doen. Hij keek links en rechts. Maar besloot dan toch uiteindelijk de trap op te lopen. Linus achter hem aan.

Ze hebben eigenlijk de rest van de middag alleen maar op bed gelegen. Bijkomen. Allebei om een andere reden. Pas rond een uur of half acht besloten ze er op uit te gaan. Philip voelde zich al een stuk beter. Zijn gedachten hadden zich gevormd tot een opwaartse spiraal, die zijn schuldgevoel wist te temmen. En het voor elkaar kreeg die terug zijn grot in te sturen. Om plaats te maken voor een maag die passievol aan het zingen was. Dat krijg je als je je lunch overslaat. Maarja, ze hadden eigenlijk ook best wel een goede reden. Dus dat gaan we ze even vergeven. Maar de volgende keer wel goed oppassen jongens! Okay? Op een gegeven moment liepen ze binnen bij een wat groter restaurant. Iets waarvan je zou verwachten dat het een keten was. Je kon er dingen bestellen als pizza’s, spaghetti en lasagne. Ze wisten een plekje voor een groot raam te krijgen, en wisten samen drie hele pizza’s op te krijgen. Pas daarna besloten hun magen tolpoortjes te plaatsen bij de grenzen. Eventjes zakten ze onderuit en verdwenen in een eetslaapje. Toen ze wakker werden, betaalde Philip, een beetje versuft, en gingen ze terug naar hun kamer. In het Pokémon Centre lagen namelijk de spullen die ze nodig hadden voor vanavond.

Hij rommelde wat in zijn rugzak. Nog even controlerend of hij alles had wat hij mee wilde nemen. Linus kamde zijn blaadjes, voor de spiegel van de wastafel. Het was nog vrij moeilijk om daar rechtop te blijven staan. “Okay Linus. Ik geloof dat we kunnen hoor.” Linus liet even een neutraal geluidje horen. Voor Philip voelde het als: “Wacht. Nog even twee seconden.” En binnen een mum van tijd liepen ze het Pokémon Centre door. Bij de deur die naar de lobby leidde keek Philip nog even stiekem de hoek om, om te zien of zuster Joy er nog stond. Ze leek net bezig te zijn met wat voorbereidingen voor wat kleine welkomst snacks. Toen ze verdween in de deur achter haar, greep Philip zijn kans, en liep hij samen met Linus snel naar buiten. Zijn bolhoedje voelde welkom op zijn hoofd. En zijn lange jas voelde beschermend. Hij was eindelijk weer terug in zijn element. “Hallo Mossdeep City, mijn naam is Philip Schulz. Hoenn Red Ranger. Hoe kan ik u helpen?” Fluisterde hij zichzelf toe. Tegelijkertijd met Linus deed hij een Ranger Saluut. Het was tijd om het juiste te doen.

De duisternis van de nacht schilderde de stad met een donker, doch hoopvol pallet. De zachte zeebries gaf de heren een warm steuntje in de rug. En de halve maan keek uit over de hele stad, alsof ze wist dat er vandaag iets speciaals ging gebeuren. Als eerste gingen ze een kijkje nemen tussen de woonhuizen. De prioriteit was dat de normale burgers geholpen konden worden. Was er hier geen probleem om op te lossen? Dan was die er wel ergens anders in de stad. Meestal vanwege de avondklok. Maar de buurten waar de woonhuizen stonden, leken rustig te zijn. Maar goed ook. Want je zou je veilig moeten voelen thuis. Ook al was Team Rocket direct buiten je deur. Philip balde zijn vuisten bij de gedachten aan kinderen die niet buiten durfde te spelen. Een overdrijving, natuurlijk. Maar het sentiment bleef hetzelfde. Op een gegeven moment waren ze weer terug in het centrum. De punt van de raket wees naar de maan, in de achtergrond. Philip en Linus hadden nog nooit zo vastberaden gekeken. Wie weet wat ze zouden tegenkomen vandaag. Maar ze waren er klaar voor. Ze konden het voelen. Mossdeep kon het voelen.

Twee kleine oogjes waren op de grond gericht. Een rood en paars flapje flapperde zachtjes mee iedere keer als ze wind zuchtte. Zo af en toe maakte ze een knuffel beweging tijdens het zwerven over straat. Het enige dat écht duidde op het bestaan van deze Pokémon was het pad van tranen dat ze achterliet op de grond. Het was pas na enkele straten dat ze haar ogen droogde. Ze moest kunnen zien wat daar verderop in de straat aan de hand was. Met een kloppend hart verstopte ze zich achter een prullenbak. Ze drukte haar rugje tegen het koude metaal op, en deed haar ogen dicht.

Aan de andere kant van de straat waren twee figuren lichtelijk aan het zweten. Philip knoopte zijn jas open en liet de wind zijn lichaam strelen. Hun voetstappen, synchroon. Hun blikken, vooruit gericht. Totdat Philip op een gegeven moment stopte. Linus keek op naar hem, en hief zijn rechter wenkbrauw. “Ik kan niet zomaar een Pokémon in nood negeren weetje.” Als versteend, bewoog hij niet meer. Linus keek om zich heen. Zijn ogen gingen alle mogelijke kanten uit. “Je hoeft niet te zoeken Linus. Soms is het een kwestie van laten merken dat je wilt helpen, en verder gaan. Iemand in nood vindt hun weg wel naar je toe, als je dat doet.” Linus schudde zijn hoofd. Hij wees met zijn schaar naar Philip toe, direct naar zijn hart, en liet zijn wenkbrauwen zakken. “Je hebt gelijk.” Zuchtte hij. Waarna ze allebei hun ogen sloten.

De Chimecho, die het allemaal aan had zitten horen, liet na een aantal seconden toch haar hoofdje boven de prullenbak uit komen. Ze zweefde voor de heren uit. Ze fronste wat bij het aanzicht van de gesloten ogen. “Kijk hier! De domoor!” Riep ineens iemand, om de hoek aan het einde van de straat. Ieders blik schoot meteen in de richting van het einde van de straat. De Chimecho liet ook een hoog gilletje horen. Na een seconde viel de kleine paarsrode Pokémon Philip op en opende hij een van de flappen van zijn jas. Alsof het zo geoefend was, bewoog ze zich naar de flap en liet Philip deze weer vervolgens over zijn lichaam hangen. Niet veel later kwamen er ruige types de hoek om gestormd.

Een kale vrouw, met brede getatoeëerde armen, sleepte haar voeten over de grond. Een smalle, lange kerel, met een kapsel dat een gat in de wolken leek te willen prikken, kwam ook de hoek om. En nog een Zigzagoon, die druk de grond aan het besnuffelen was. “Hey jij daar!” Riep de vrouw. “Wat moet dat?!” Philip had moeite zijn rug recht te houden. En zijn ademhaling leek wat drempels te hebben gevonden, bij het keelverkeer. Linus kon enkel zijn blik afwenden naar een raam van een huis. Door de blauwe gordijnen was daar niks te zien. Zolang zijn bonzend hart maar niet te zien was.. zou het wel goed komen. Geen drie seconden later stond de Zigzagoon al aan Philip’s schoenen te snuffelen. De vrouw en de man er achteraan stampend. “Denk maar niet dat je kunt wegrennen, stinkkop.” Philip schudde zijn hoofd. ”Het idee was niet eens in me opgekomen.” Ze gromde wat. “Ja dat zeggen ze allemaal.” De man naast haar moest gniffelen. “En wat vind jij zo grappig dan?” Snauwde ze. “Nou in het verleden heb je wel menig man..” Hoe meer hij sprak, hoe lager haar wenkbrauwen zakten. “Weet je zeker dat je die zin af wilt maken?”

Philip probeerde tijdens dit tafereel om om ze heen te lopen, maar de man greep hem bij zijn kraag. “Ja.. technisch gezien rende je niet inderdaad.” Linus keek ondertussen ineens tegen het been van de vrouw op. Het leek een eeuwigheid voor hij haar gezicht vond, daar boven. “Niet wat we zoeken, maar die kunnen we wel meenemen.” Zei ze, met een stoffig lachje. De Zigzagoon bleef maar bij Philip’s voeten hangen. “Excuseer,” Begon Philip. “Maar als u mijn partner en mij niet met rust laat zijn we genoodzaakt om maatregelen te nemen.” De twee schoten allebei in de lach. “Maatregelen?!” Zei de man. “Wat voor maatregelen kunnen jullie nu helemaal hebben?” Linus stampte met zijn voet op de grond. “Oh kijk het potbloempje eens boos doen.” Op dat moment begon de Zigzagoon te keffen naar Philip. De man zijn gezicht vormde langzaam een glimlach. “Misschien hebben we toch gevonden wat we zochten.”

Philip wierp een glazige blik naar de grond, net tussen hem en de Zigzagoon. “Weetje. Dit doet me pijn.” “Boeie.” “En ik hoop dat jullie nooit dezelfde pijn zullen hoeven te voelen.” “Het boeit ons niet.” De man duwde Philip naar de vrouw toe, en die hield hem in een greep met zijn armen op zijn rug. “Maar vandaag.. is de dag.” Linus draaide zich vlug in de richting van de Zigzagoon en blies die weg met een Petal Storm. Vervolgens sprong hij zo hoog als hij kon en landde op de schouder van de madam. Met een Low Sweep tegen haar arm zorgde hij ervoor dat ze Philip los liet. Daarna renden ze allebei een zijstraat in. “Achter hen aan!”

“Dit was een uitzondering Linus.” Fluisterde Philip nog naar Linus. “Ik hoop dat we dit nooit meer zullen hoeven te doen.” Linus knikte. Philip vernauwde zijn ogen, en al rennende koos hij een zigzaggend pad, waarbij hij gebruik maakte van de vele zijstraten die aanwezig waren. Maar bij het volgende kruispunt kwam de man met de Zigzagoon aangesneld van rechts. Linus en Philip’s voeten kozen voor links. Nog één hoek om en Philip tilde Linus op, waarna hij in een vuilniscontainer sprong. Hij voelde de twee hartslagen die tegen zijn lichaam aan bonsde. Daarna hoorden ze voetstappen langs hen sjezen. Philip sloot zijn ogen, waarna hij eindelijk pas durfde de lucht, opgesloten in zijn longen, te laten ontsnappen. Bij het inademen door zijn neus trok er pas een walging over zijn gezicht heen. Hij liet zijn jasflap weer open en zag hoe een kleine Chimecho zich tegen hem aan drukte. Zijn kleding kreukelde er hevig door. Ondanks alles, kreeg Philip het toch voor elkaar een glimlachje op zijn gezicht te toveren. Linus daarentegen..

Waarom die twee van eerder nou een Chimecho zochten, wist Philip nog altijd niet. Maar ze was voor nu in ieder geval veilig bij Linus en hem. Dat kon hij al van de checklist afstrepen. Nu was hij echter wel even aan het twijfelen. Moest hij nu achter die mensen en hun Zigzagoon van eerder aan gaan? Of moest hij nu eerst deze lieve Chimecho in veiligheid brengen? Hij keek nog eens naar het blauwe beestje dat zijn shirt aan het kreuken was. En toen was de keuze snel gemaakt. Zijn hart was sterker dan zijn brein. En hey, misschien vond hij wel een manier om beide dingen op te lossen! Gewoon beginnen bij het eerste. En dan door naar het volgende.

Linus was nog bijzonder ongerust. Het kon toch niet zo zijn dat die twee niet aan de bel gingen trekken toch? Er was een kans dat het Team Rocket leden waren. Dan zou er zeker nog wat versterking komen, dacht Linus. Langzaam schoof zijn hoofd naar zijn partner. Ohjee, die blik kende hij. Het was zijn ‘aan het einde van de dag ga je zo gelukkig zijn dat je je niet eens meer kan herinneren dat je ooit verdrietig bent geweest in je leven’ - blik. Het zorgwekkende aan deze blik was, dat het doel vrij onrealistisch was. Desalniettemin ging Linus gewoon zijn poepigste best doen om Philip en de Chimecho te helpen. Dat was niet alleen zijn werk, dat was wat hij wilde. Hij kon opkijken naar Philip. Ooit zal hij net zo speciaal zijn als hij is. Dat is een belofte.

Linus had even over de rand gekeken van de container, en Philip aangetikt. Een bladgebaar maakte duidelijk dat ze veilig uit de container konden stappen. De Chimecho, nog steeds gedragen door Philip, was zeer stil. Ogen dicht. “Linus, waar kunnen we Chimecho blij mee maken tijdens een nacht als deze?” Linus draaide zich naar Philip toe en liet verslagen zijn armen voorover hangen. Hij wist het niet. Overdag was het makkelijk. Alleen al het zonlicht kon hem zelf blij maken. Maar zo laat als nu.. wat konden ze doen? Toen pas bedacht Philip zich iets. “Waar woon je lieve Chimecho?” Een goede plek om te beginnen met jezelf beter te voelen, is dan toch wel thuis, dacht hij zo. En als ze dat niet zou willen, zou dat snel genoeg duidelijk worden. Haar oogjes gingen langzaam open. Een traantje kwam nog mee. ‘Chimecho..’ Zei ze. Aah okay, Linus knikte begrijpend.

Laten we er even aandacht aan geven dat Philip niet verward naar Linus keek. Nee, hij knikte. Hij had gewoon direct al het volste vertrouwen dat Linus dit goed zou afhandelen. Ze waren immers al een hele tijd Rangers. En Linus had al meerdere malen laten zien een geweldig persoon te zijn. Dus toen Linus begon te rennen, volgde Philip direct. Hij wilde graag naast hem lopen, maar hij wist niet waar ze naartoe gingen. Jammer, maar nodig. Ze renden eerst verschillende straten door. Daarna kwamen ze uit bij een buitenwijk. Ze renden en renden totdat ze zelfs niet meer bij bewoonde plekken uit kwamen. En waar ze eindigden. Was een klif. Ze waren nog een aantal tientallen meters verwijderd van de rand. Het was een spitse punt, waar ze bij waren. En op de punt stond een enkele grote kei.

De Chimecho liet meteen los. En begon naar de klifrand te zweven. Philip en Linus wisselden even een korte geschrokken blik uit. “Hela hola!” Riep Philip haar nog na tijdens het rennen. Maar toen ze haar inhaalden, was ze al gestopt met zweven. Naast de kei begon ze rustige dansbewegingen te maken, met haar ogen dicht. En.. wat? De kei had gaten. En veel ook! Philip’s jas waaide op intervallen verschillende richtingen in. En toen begon het beide heren pas te dagen. Vervolgens begon de Chimecho de noten die de kei maakte, met de zeewind, na te zingen. Philip maakte met zijn mond de ‘wauw’ beweging. Het was lief, schattig, mystiek en mooi! Dit was echt te veel hoor. Philip plaatste zijn hand op zijn hart. Ze leek weer blij te zijn. Gewoon even een liedje zingen en dansen. Dat was waar deze Chimecho van hield schijnbaar. Linus was helemaal geboeid aan het staren. En dat kon Philip zien. Want Philip was bijzonder trots naar hem aan het kijken. De gedachte dat Linus zelfs nog helemaal alleen missies zou kunnen doen, vulde zijn lichaam met geluk en verdriet tesamen. Wat nou als dat écht ooit zou gebeuren? Zijn ogen werden waterig.

Linus was ondertussen aan het nadenken. Ze had pas aan deze locatie gedacht, nadat er naar gevraagd werd. Dus ze was niet per se vanavond hier om naar deze kei toe te gaan. Hij wreef zijn blad over zijn gezicht. Wat had ze hier vanavond te zoeken? En wat was.. Linus keek op. De maan stond perfect boven de kei, van waar hij stond. Zal wel toeval zijn. Hij keek eens opzij. Zijn hart stopte even voor een seconde, en zette een stap in de richting van zijn Ranger. Op dit soort momenten vond hij het héél vervelend dat hij te kort was om Philip zomaar te knuffelen. Op dat moment veegde Philip zijn ogen droog en keek weer in de richting van de Chimecho. Ze danste daar zo vredig. Het was alsof zijn droom voor de wereld daar gebeurde. Precies daar.

Hij slikte en liep naar de kei toe. De muziek hoorde hij steeds beter. Ook de zingende Pokémon. Zachtjes begon hij mee te wiegen op de muziek, en mee te neuriën. Niet veel later voegde Linus zich naast de bruinharige jongen, en deed hetzelfde. Het was een bijzonder aanzicht. Maar het klopte. Ook nu pas werd het duidelijk dat er een cirkel van schelpen om de kei heen lag. Misschien toch een meer speciale locatie dan ze in eerste instantie hadden gedacht. Maar Chimecho leek blij te zijn. En dat was wat telde. Hij was zich er ook goed bewust van dat hij dit moment moest koesteren. Het gebeurde niet vaak dat je tijdens een missie direct iets moois zag komen uit je daden. Ofja, niet zo mooi als dit.

Zo ging het zingen, dansen en neuriën nog even door. Het was Philip voor wie als eerste de illusie van rust doorbroken werd. Hoe kon het ook anders. Hij keek.. enigszins boos.. en rende terug naar waar ze vandaan kwamen. Een meter of twintig vóór het tuig van eerder, stopte hij. Armen wijd. Linus kreeg hier lucht van, en rende er automatisch achter aan. Om uiteindelijk naast zijn Ranger uit te komen. En dezelfde houding aan te nemen. “Kijk eens wie we daar hebben..” Zei de man alsof hij Philip niet had verwacht aan te treffen bij de Chimecho. “.. de dieven.” Zei de vrouw. Philips wenkbrauwen zakten nog iets meer omlaag. Het was op dit moment dat de Chimecho ook doorkreeg wat er aan de hand was. En ze zich omdraaide naar het tafereel. Waarna ze zich vlug achter de kei verstopte. “We weten heus wel waar je bent stuk ongeluk!” Riep de vrouw. “Wat willen jullie nou!?” Zei Philip. Zijn gevoelens kon hij niet meer voor zich houden. “Dat gaan we jou niet aan je neus hangen.. Ranger.” Linus schrok zich bijna dood. Hoe wisten ze dat?

“Dan blijven we hier gewoon staan.” Vastberadenheid echode over het gras. “Daar waren we al op bedacht.” De man haalde een Pokéball tevoorschijn. Waar een Crobat uit tevoorschijn kwam. Nu brak Philip toch wel even lichtelijk het zweet los. “Antiss” Histe Linus naar het tuig voor hen. Zijn schouders omhoog, en zijn scharen voor zich uit. “Linus..” Zei Philip zachtjes. Linus zette uitdagend een stap naar voren. “Je hoeft niet..” Linus leek niet meer te willen luisteren. Philip wilde hem graag bevelen om dit niet te doen. Maar het kon niet. Dat zou ingaan tegen wat hij gelooft. Linus is zijn eigen persoon, en heeft het recht om zijn eigen keuzes te maken. Dat liet echter niet weg dat Philip het gevoel had dat het niet eerlijk was. Hij was degene die Linus dit werk in had gesleurd. Maar Philip.. als iemand van je houdt. Is het geen kwestie van keuzes maken. Dat doe je gewoon. Net zoals jij altijd doet. In realiteit, wat ook al vaker een bewuste gedachte was van Linus, Philip.. inspireert hem.

Twee kleine oogjes kwamen boven de kei uit. Er was een heftig gevecht aan de gang nu. Er werd gesprongen, gevlogen, gerold, geslagen en gebeten. De jongeman met de lange jas was een enorme kwantiteit aan tips aan het roepen. De vrouw gaf instructies aan de paarse Pokémon en de man stond erbij te grijnzen. De Zigzagoon, zat nu braaf tussen ze in. Wat ze niet zag waren de tranen in Philips ogen, wat het moeilijk maakte Linus te adviseren in zijn bewegingen. Linus werd begraven in de tanden van de Crobat, maar sloeg hem van zich af met zijn Leaf Blade aanval. Maar echt vlotjes kwam hij niet rechtop. Zo vaak ging het door Philips gedachten dat hij Linus gewoon in zijn Pokéball zou stoppen. Maar er waren zó veel dingen mis aan die actie. Moreel, maar ook wat betreft de gevolgen. Opnieuw werd Linus tegen de grond gebeukt. Zijn blik richting Philip. Voor zijn gevoel was het alsof hij aan het schreeuwen was om hulp van Schroeder. “H-h.. hij is niet klaar..” Fluisterde Philip zachtjes en emotioneel. Linus kreeg een slag van een vleugel tegen zijn achterhoofd. “Hij zou iedereen pijn kunnen doen..” Ook zichzelf.

“Het kan niet!” Riep Philip waarna hij zijn post verliet. Met zijn ene hand probeerde hij een van de poten van de Crobat los te trekken, en met de andere probeerde hij Linus van onder de Crobat weg te trekken. Wat lukte. Omdat de Crobat er niet voor zwichtte om Philip flink te meppen met zijn vleugels. Steeds vaker kwam de gedachte in hem op om Schroeder tevoorschijn te halen. Ondertussen liepen de twee ruigelingen gewoon langs de twee Rangers, in de richting van de Chimecho. Ze begon te beven. Het liedje was nog niet klaar! Hoe kon ze die twee nu helpen? Ze kon niet.. “Chi!” Ze had het. Ze stak haar armpjes in de lucht, en begon voor een paar seconden, één toon te zingen. Het vormde een bel. Zo eentje met een klepel. Boven haar hoofd. Die ze vervolgens naar Linus toe wierp. Op de weg daar naartoe, sloeg de bel nog tegen het hoofd van de man op. Wat de vrouw duidelijk zeer grappig vond. Boven Linus, begon de bel te klinken, en leek zijn wonden te helen. In ieder geval deels. Deze Healing Bell was succesvol. Linus aarzelde geen moment, en blies de Crobat een paar meter verderop met zijn Petal Blizzard aanval.

Philip was weer eens helemaal gewond. “Het is mijn schuld. Ik had beter voor Schroeder moeten zorgen. Dan had je er nu niet alleen voor gestaan.” Linus wilde eigenlijk dat Philip zou stoppen met wauwelen, ze moesten de Chimecho nog uit handen van die twee houden! “En dat zal ik goedmaken.” Al kreunend duwde hij zichzelf rechtop en keek naar het tuig. Linus schudde zijn hoofd en rende op ze af. Wat ook nodig was, nu ze direct bij de kei stonden. Zonder bevel, rende de Zigzagoon op Linus af, maar die sprong gewoon over die heen. Beide mensen trokken hun wenkbrauwen op. En nu? “H..” Alle blikken gingen naar Philip. “Hij wacht tot jullie uitleggen waarom jullie achter deze Chimecho aan zitten..” Zo goed kenden ze elkaar dan ook weer. Linus was een denker. Die had het liefst eerst alle informatie, voordat hij iets ging doen. In tegenstelling tot Philip. Die een doener was. Gelukkig was hij intuïtief heel sterk, en vormde dat vaak geen probleem. Al strompelend, liep Philip naar iedereen toe. Hij ging nog zelfs bij de Zigzagoon staan. Met zijn rechter hand veegde hij wat bloed uit zijn oog, dat via zijn wenkbrauw naar beneden was gedruppeld. De Chimecho durfde zich weer meer te laten zien, en schoot een Heal Pulse tegen Linus op. Hoewel hij zich helemaal als nieuw voelde, raakte hij er niet door afgeleid. Philip strompelde verder en ging achter Linus staan. Hij stak zijn hand uit naar de Chimecho, die langzaam naar hem toe kwam zweven. “We zijn een team. Mijn manier is niet altijd de beste. Ik sta achter iedere keuze die je maakt.” Fluisterde Philip naar zijn beste maatje, en collega. Dus, wat ging het zijn? Gingen de ruigelingen iets uitleggen? Of was dit hele gebeuren groter dan hen?

De mevrouw drukte haar lippen stevig op elkaar, om extra duidelijk te maken dat ze niks zou gaan zeggen. Op hetzelfde moment floepte de man “Okay we vertellen alles.” eruit. Binnen nog geen seconde keek de vrouw boos zijn kant op en hief haar vuist. Als reactie histe Linus luid naar haar. Zich realiserende in wat voor positie ze was, liet ze haar vuist zakken. Maar erg blij leek ze er niet mee te zijn. Ze liet haar hoofd zakken, en keek naar de grond. Iets dat Philip niet had verwacht van haar te zien. Hier klopte iets niet. Zijn blik verschoof naar Linus, die de man indringend aankeek.

“We hebben geen keus.” “Idioot.” “Als we haar niet meebrengen maken ze ons af.” “Door jou gaan ze dat alsnog doen..” De Zigzagoon liep nu, wat verslagen, naar zijn baasjes toe. “We hebben schulden.” Philip en Linus knikte. Ze hoefden niet meer te horen. Ze wisten al precies welke pestkoppen anderen zo zouden behandelen. Het waren al criminelen, moesten ze nu ook al mentale schade doen? De heren keken elkaar aan en knikte begrijpend. Er was vast een manier om deze mensen, en de Chimecho te helpen. Daar waren ze Rangers voor.

BAM! Een paars wezen beukte Philip zo even van de klif af. In een nanoseconde renden de twee schuldhebbers op de Chimecho af en kaapte die mee, terwijl Linus naar Philip schoot om hem een pijnlijke val van een klif te besparen. Na enkele seconden hoorde ze de anderen niet eens meer rennen. Pijnlijk. Daar zag hij Philip dan hangen aan zijn arm. Met een blik vol schaamte keek hij naar de jongen die altijd achter hem had gestaan. “Je hebt het goed gedaan.” Linus keek verward. “Iedereen leeft. En we weten nu waar we mee te maken hebben.” Op dat moment sloeg er een golf tegen de klif, een paar tientallen meters onder hen. Precies daarna verscheen de gepatenteerde Philip glimlach. Linus schudde de schuldgevoelens van zich af. Hij had het inderdaad prima gedaan. Ze zouden die Chimecho wel terugvinden. Geen probleem. Waar ben je anders Ranger voor? Linus begon te trekken, en Philip hield zich zo stevig vast als hij kon. Wat niet bijzonder stevig was, gezien hij best al wat klappen had gehad deze avond. Maar ze waren nu al zo ver gekomen. En als je zo’n geweldig maatje hebt, dan heb je altijd een reden om voor te knokken.

Hoe hadden ze dat de laatste keer aangepakt toen ze met Team Rocket te maken hadden? Toen hadden ze hun materiaal kapot gemaakt. En andere mogelijkheden om kwaad te doen, of te ontsnappen ontnomen. Vervolgens hadden ze andere Rangers gecontacteerd om mee te helpen. De Safari Zone was namelijk een grote plek. Maar dit was territorium van Team Rocket. Een groep Rangers die de stad ging uitkammen was gevaarlijk. Wie weet wat hier allemaal voor valstrikken klaar konden liggen. Echter besloot Philip wel een korte rapportage te sturen naar de Ranger Base over de situatie. Hij bedacht zich dat hij nog wel eventueel kon vragen of een Ranger toevallig ook al patrouille hier deed vanavond. Zou dat handig zijn? Hij besloot een tweede bericht naar de Ranger Base te sturen om te vragen of de andere Rangers in Mossdeep iets van info hadden verzameld, die misschien van pas zou kunnen komen voor zijn opdracht van vanavond. Hij had besloten dat hij: Een; De Chimecho in veiligheid zou brengen. En twee: Andere Rangers die schuldhebbers laten ondervragen. Die waren daar waarschijnlijk beter in. Ook meer ervaring. Vanavond was het toch wel pijnlijk duidelijk geworden dat een Rang niet veel zei, als je die nog maar nét had. Maar het komt goed. Hij gaat er gewoon hard voor werken. Zoals altijd.

Schijnbaar waren er rapporten gekomen over een huisje, nog buiten de buitenwijken, waar een onbekend metalen geluid te horen was geweest. Meerdere Rangers rapporteerde dit, rond hetzelfde tijdstip. Waarom ze er niet achteraan waren geweest wist Philip niet, maar hij kon net zo goed kijken. Ofwel, hij zou iets meer kunnen rapporteren voor de Base, ofwel hij zou Chimecho vinden. Er was ook nog altijd een kans dat een andere Ranger de Chimecho zou vinden. Het gaat allemaal om teamwerk en vertrouwen. En dat gevoel, streelde de harten van de twee heren.

Met deze opkikker, konden ze weer op pad. Op de kaart op zijn Styler kon hij al zien dat ze een stuk richting het westen moesten lopen. Niet heel ver. Toevallig of niet, dezelfde richting als waar de twee ruigelingen van eerder naartoe renden. Linus dwong Philip om eerst zichzelf te verzorgen. Met name ledematen zoals armen en benen. Het had geen zin om maar een beetje rond te strompelen. Dus na het wikkelen van wat verband op de juiste plekken, gingen de heren naar de super speciale metaalgeluid locatie in Mossdeep City. En bij aankomst zagen ze dat er licht brandde, door het enige spleetje, nog open gelaten door het hout waarmee het raam dichtgetimmerd was. Er was daar inderdaad dus iets aan de hand. Iets bezig. Ze konden enkel hopen dat het iets met Chimecho te maken had. Philip kon er niet aan denken hoe ze zich nu moest voelen. Pijn en verdriet. Hopeloosheid en eenzaamheid. Allemaal verpakt in een laag van.. laat maar.

Door de kleine lichtspleet lukte het hem om naar binnen te kijken. Linus had de opdracht gekregen om op de uitkijk te staan. Vooral omdat zijn benen te kort waren om bij het raam te komen. Vier mensen totaal. Twee met een R op hun kleding. Drie Pokémon kooien. Een lege, een met Chimecho erin en een laatste met een Rhyhorn. Daar kreeg hij flashbacks van. Direct gaf hij het door aan de Base. Zo wisten ook andere Rangers op de locatie wat er aan de hand was. En wie ermee bezig was. Op dat moment merkte Chimecho de paar ogen op bij het raam. “Ch-” Maar ze hield zichzelf tegen, realiserende dat ze beter Philip’s locatie niet kon verklappen. Ze hield haar handjes voor haar mond. Een van de Team Rocket leden keek wat vreemd naar de Chimecho, die haar blik volgde naar het raam. Waar Philip nét op tijd naar beneden kon duiken. “Ze zit daar Linus.” Fluisterde hij extra zachtjes. Hij zuchtte. En nu? Ze waren maar met z’n tweeën. Hoe konden ze tegen die vier op? En dan nog eens een Rhyhorn erbij! Ok, voor nu was Chimecho de prioriteit. Haar moesten ze bevrijden. Ze hoorde iemand aan de klink zitten en schoten zo snel als ze konden de hoek van het huis om. Twee tegen circa vijf, toch? Er was geen Ranger meer gemotiveerd om dit klusje te klaren dan..