That determined expression...

Vandaag was de grote dag. Had ik zojuist besloten. Zeg maar, toen ik wakker werd. Het was een beetje vaag, maar de gedachten 'Ik verveel me', 'Ik bevind me in Santalune City' en 'Ik kan ook gewoon de Gym uit gaan dagen' hadden me doen besluiten dat ik om mijn verveling te doden net zo goed mijn allereerste Gym ooit uit kon dagen. Ik was nu toch in de stad waar die zich bevond. Maar omdat dat niet cool was, had ik besloten dat ik iedereen zou vertellen dat ik dit allemaal weken van tevoren gepland had. Op zich had ik dat ook. Op zich was het hele 'Ik ga alle Gyms in Kalos uitdagen'-idee er al heel lang, maar er ware nog geen tijden en data gepland. Dus, eh, ja. Dat dus. Ik zou zeggen dat ik met vlinders in mijn buik wakker werd. Dat ik de hele dag getraind had met mijn Pokémon en dat ik alles van tevoren nog eens doorgenomen had en dat ik toen precies, stipt om tien over half drie naar de Gym gegaan was.

In de werkelijkheid was ik tot 3 uur 's nachts opgebleven omdat ik een enorme tv had in de hotelkamer waar ik verbleef (ik mocht een nachtje gratis in een van de beste kamers verblijven omdat Tetris een of andere 'Igglypuff' gered had die eigendom was van de dochter van de hoteleigenaar. Dit was blijkbaar de 'bedankt' die ik daarvoor kreeg, en mij hoorde je niet klagen), en was toen de volgende dag rond half 1 uit bed geklommen. Ik had een luie brunch gehad die ik gedeeld had met Boo en Tetris en had toen een lekker bad genomen met extraveel schuim. Tetris was me halverwege komen vergezellen in bad, waardoor ik na mijn badje ongeveer een half uur verspild had aan het schoon- en droogmaken van de badkamer. Vervolgens verliet ik rond half 2 het hotel en spendeerde ik het laatste halfuur voordat ik naar de Gym ging in een bakkerij met werkelijk waar de meest geweldige cakes. Nog nooit had ik zo'n grote verzameling cake gezien, en god wat had alles er heerijk uitgezien. Ik had met gretige ogen rondgekeken, stootte op een gegeven moment ook bijna een van de tafeltjes om met mijn gitaartas en liet Ei ook bijna op één van de prachtige, grote taarten vallen. Net niet. Het zorgde er echter wel voor dat ik een heleboel vuile blikken van de winkeleigenaar kreeg, dus om hem te pesten was ik uiteindelijk zonder ook maar een cent uit te geven (tot mijn spijt) de winkel uitgelopen. Ha ha. Eigen schuld. Had hij maar niet zo naar me moeten kijken. Vervolgens besloot ik dat het maar tijd was om me naar de Gym te gaan begeven. Zelfs met mijn beroerde richtingsgevoel, was het niet moeilijk het grote gebouw te vinden. Ik liep langs de grote, mooie fontein en bleef even op de dikke stenen rand zitten. Ei had ik stevig tegen mijn borst gedrukt, mijn ogen had ik op de betegelde grond gericht. Een Gym uitdagen... Hoe ging dat eigenlijk? Ik had werkelijk geen idee. Zo moeilijk kon het niet zijn, toch? Gewoon daar naar binnen huppelen, je Pokémon te voorschijn laten komen en tegen de Gym Leader vertellen dat je hem of haar wilde uitdagen. Misschien nog wat extra drama en special effects erbij. Zo ging dat altijd op TV. In shows, waar je zag hoe dappere jonge kiddo's Gym na Gym uitdaagden en zonder een schrammetje van de Leader wisten te winnen. Ik vond het allemaal maar onzin, maar misschien was dat inderdaad wel goe het ging. Minus de special effects, dan. Dat was wél televisie zooi, waar was ik heel zeker van. Met een zucht duwde ik mezelf uiteindelijk overeind.

Oké. Ik ging dit doen. Ik ging een Gym Leader uitdagen, en ik zou die deuren uitlopen met mijn eerste badge op zak. Ik wist het. Ik voelde het. Misschien had ik dan wel niet vandaag getraind, ik had veel gevechten gehad met mede-Trainers of wilde Pokémon. Ik had veel getraind, veel ervaring opgedaan. Vast wel genoeg om van een Gym Leader te winnen, toch? Met trage passen liep ik richting het enorme, indrukwekkende gebouw. Ik had geen idee hoe het er van binnen uitzag. Ik had geen idee welke Pokémon de Leader zou gebruiken, alleen dat zetwee stuks had en dat het Bug Type Pokémon waren. Wat betekende dat ze zwak waren tegen Flying. En drie keer raden wie een zeer krachtige Flying Type Pokémon had? Ik! Met een zuchtje bleef ik stilstaan voor de dikke deuren. Ik kon dit. Boo kon dit. We hadden veel getraind. Ik had Boo vanochtend verteld dat we de Gym uit gingen dagen, hij was nu vast wel goed voorbereid... Na een laatste zucht nam ik de laatste passen en duwde ik de deuren open.

Toen ik eenmaal de deuren doorgestapt was,  keek ik vol bewondering om me heen. Oh wauw. Het was prachtig. De binnenkant van het gebouw bestond uit één enkele kamer die verlicht werd door de zon. DE ZON. Door het glazen dak heen kon de zon de Gym verwarmen, waardoor het mogelijk was voor de planten aan de randen van het gebouw om te groeien. Met grote ogen keek ik rond en eventjes leek het alsof ik de mevrouw die de Gym Leadster was helemaal niet zag. Totdat ze mij begroette. "Hallo, jonge Trainer. Ben jij hier gekomen om mij uit te dagen?" vroeg ze. Wat verward keek ik haar aan. Ze stond aan de andere kant van het gebouw en had haar handen op haar heupen geplaatst. Op zich zag ze er wel uit als een vriendelijk persoon. Dacht ik. "Um," begon ik, hoewel ik me toen realiseerde dat 'um' geen goeie manier was om tegen een Gym Leader te spreken. "Ja, dat is wel het idee," voegde ik er daarom maar aan toe. Yes, perfect. Ik had alleen geen idee hoe dit ging, dus bleef ik wat twijfelachtig een paar stappen van de deur verwijderd, met Ei stevig tegen mijn borst gedrukt. De Gym Leader leek echter wel ervaring te hebben met mensen zoals ik, want met stemverheffing riep ze me toe dat ik plaats moest nemen en mijn Pokémon tevoorschijn moest halen. Ah. Ik liep voorzichtig naar het rechthoekige vlak dat bedoeld was voor de Trainers en bleef daar staan. Wederom schoten mijn ogen even rond terwijl ik mijn omgeving in me opnam, maar uiteindelijk richtte ik mijn blik op de Gym Leader, die geduldig stond te wachten tot ik klaar was "Wat is je naam, dappere Trainer?" vroeg ze me. Even twijfelde ik, hoewel ik niet precies wist waarom. Ik wist namelijk wel wat mijn naam was. Cad Palmer, geen twijfel over mogelijk. Dus dat zei ik maar. "Ik ben Cad Palmer, en ik wil u graag uitdagen!" riep ik terug, en ik legde Ei en mijn tas naast me op de grond. Zo. Met vrije armen kon ik dit allemaal veel beter doen. "Ik accepteer je uitdaging, Cad Palmer! Bij deze ben je een gevecht gestart met de Gym Leader, Olivia!" riep de dame vastberaden, waarna ze een Pokébal tevoorschijn trok en hier een blauwe Pokémon uit liet komen. Een Pokémon die ik, might I add, helemaal niet kende. Nope. Totaal onbekend. Wist ik veel wat voor Pokémon deze dame gebruikte; Ik wist gewoon dat haar Pokémon zwak waren tegen Flying Type Pokémon en dat ik er over zo een bezat. Maar omdat het onbeleefd was om je Pokédex te voorschijn te trekken tijdens een verdorie Gym gevecht. Dus greep ik Boo's Pokébal maar en hield ik deze voor me uit. Na een zuchtje riep ik vervolgens: "Boo, ik kies jou!" En de kleine, vleermuis-achtige Pokémon verscheen voor me, wild kwetterend en met zijn kleine vleugeltjes slaand. "Boo, wij gaan deze Gym Leader uitdagen en winnen, oké?" mompelde ik opgewonden tegen de paarse Pokémon, die opgewekt knikte en zich weer naar de kleine blauwe Pokémon draaide. Laat het gevecht beginnen!


De Pokémon van de Gym Leadster was de eerste die aanviel. Met ongekende snelheid schoot het kleine wezentje op Boo af, nadat Olivia haar Pokémon bevolen had een 'Quick Attack' te doen. Die kende ik wel, daarvoor moest ik uitkijken. "Ontwijk!" riep ik daarom, maar de snelheid van de Pokémon gecombineerd met de snelheid die met een Quick Attack meekwam, was gewoonweg té snel voor Boo, en de Pokémon werd tegen de grond geboord door de aanval. Geschrokken schudde het mannetje zijn kopje, maar duwde zich direct weer de lucht in. "Surskit, herhaal!" riep Olivia echter direct. Nah-ah! "ONTWIJK!" krijste ik, en Boo wist nog net hoog genoeg de lucht in te schieten om de aanval te ontwijken. Oh shit. Dit ging misschien nog wel lastig worden... Alhoewel. Boo was sterk. Veel sterker dan Tetris, waarschijnlijk ook veel sterker dan deze Surskit. Surskit. Ik kende de Pokémon niet, hoewel ik wel ooit gelezen had dat hij op level 22 in een Masquerain veranderde. Dus hij was nog geen level 22. Wat 10 levels lager was dan Boo. Oh. Dit konden ze. "Boo, doe Wing Attack!" riep ik uit, waarna Boo naar de Surskit schoot en naar deze uithaalde met gloeiende vleugels. De aanval wist de Surskit wonder boven wonder te raken, en had nogal een impact door het verschil in levels en doordat Flying Type aanvallen een zwakte waren. Het kleine ding met zijn dunne pootjes rolde over de stoffige strijdgrond en bleef eventjes liggen, maar wist toen overeind te komen. Oh. Het leefde nog. Even schoten mijn ogen naar de Gym Leader, die met een frons op haar gezicht naar haar Pokémon keek. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat een klein jochie als ik zo'n sterke Pokémon had. Maar dat had ik dus wel. Dus ha ha! "Boo, doe nog een keer Wing Attack!" riep ik vervolgens weer, maar dit keer wist de Sutskit Boo's stalen vleugels te ontwijken, en beantwoordde Boo's aanval direct met een rake Quick Attack. Wederom werd Boo uit koers geslagen, maar dit keer wist de Pokémon zichzelf in de lucht te houden. De aanval leek niet al te veel schade op te leveren, wat goed was. Ik kon dit. Boo kon dit. Wij konden dit. Go ons. In mijn hoofd deed ik een kort gebedje naar wie of wat er dan ook daarboven of daar beneden of daar ergens was, hopend dat die me zou gunnen.

"O-Oké, Boo, doe Bite en dan Gust!" riep ik naar mijn Pokémon. Mijn stem trilde lichtjes, maar Boo gehoorzaamde direct en schoot op de Surskit af. "Ontwijk!" riep de Gym Leadster zodra ze mijn aanvallen hoorde. Boo's kaken boorden zich dus in niks anders dan lucht en stof, want de Surskit was razendsnel weggeschoten. Mijn gevleugelde Pokémon draaide zich lichtelijk verbaasd weg, en ik kon zijn oogjes rond zien schieten. Toen hij dat blauwe kleine mormel eindelijk gevonden had, begon hij wild met zijn vleugels te slaan, waardoor stof en zand opvloog, maar ook deze aanval (de Gust) wist de tegenstander te ontwijken. "Quick Attack!" riep Olivia wederom, en de aanval raakte Boo met succes. Kon deze Pokémon ook andere aanvallen? Die Quick Attacks waren niet cool. Veel te snel. Maar ze bleef de Pokémon maar beleven deze aanval te doen, dus betwijfelde ik of hij veel andere dingen kende. Dit was een Gym Leadster toch? Een van de beste Pokémon Trainers van Kalos? Waarom zou ze dan een Pokémon hebben die maar 1 aanval kon? Nee, ze koos er vast voor haar blauwe vriend deze aanval over en over te laten doen.

Terwijl ik hier zo stond te denken, schoot de Surskit wederom met topsnelheid op Boo af nadat hij het bevel had gekregen, en wederom was Boo niet op tijd om de aanval te ontwijken. De Pokémon stortte naar de grond en bleef daar even, hoewel hij nog wel overeind stond en niet al te verzwakt leek. Ik moest iets doen aan die snelheid, maar omdat Boo geen aanvallen kende die andere Pokémon slomer maakten, moest Boo dus maar sneller worden. "Boo, Agility, dan Bite!" riep ik mijn Pokémon toe. De paarse Pokémon sloot zijn oogjes even en ontspande zich, en zette zich toen af tegen de grond. Met hernieuwde snelheid schoot de Noibat op de Surskit af en door de onverwachtste snelheid waarmee de vleermuis achtige Pokémon op hem afschoot, had de tegenstander geen kans om de aanval te ontwijken. Ha ha! Boo's scherpe tanden boorden zich in het fragiele, blauwe lichaam, en toen de Surskit geschrokken en in pijn begon te spartelen, weigerde Boo los te laten. Goed zo, Boo! "Wing Attack!" beval ik mijn Pokémon, die met gloeiende vleugels naar de Surskit nog geen meter van hem vandaar uithaalde. Door de kracht van de aanval was Boo gedwongen zijn kaken te openen en de Surskit los te laten, maar dat was oké. Door de kleine afstand tussen de twee was de Wing Attack dubbel zo hard aangekomen, en nu al leek de Surskit te verzwakt te zijn op te -- Oh, nee, laat maar. Hij kwam al overeind, hoewel zwaar hijgend, trillend, en onder de schrammen. Woah. Dit had Boo gedaan. Hij had die Pokémon zo verzwakt... Ergens was het heel eng, maar tegelijkertijd vond ik het ook zeer opwindend. Boo was sterk. Boo kon de hele wereld aan!

De Surskit liep met langzame passen richting zijn Trainer, en twijfelend bleef ik staan kijken. Hadden we nu gewonnen? Of...? Nee. Uit een tasje aan haar riem haalde de Gym Leader een drankje dat ik herkende als een Potion en in vlugge slokken dronk de Surskit de vloeistof op. Het was bijna alsof zijn schrammen verdwenen; Toen de Pokémon zich weer naar Boo en mij draaide stond hij weer rechter overeind en keek de Pokémon helderder uit zijn oogjes. Een Potion. Ze had hem een Potion gegeven, waardoor hij weer vol energie was. We konden weer opnieuw beginnen. Ik drukte de lichte frustratie die in mijn borst opborrelde weg en riep: "Boo, Air Cutter!" Boo begon hard met zijn vleugels te klapperen, waardoor harde, vlijmscherpe windvlagen richting de Duo Type Pokémon gestuurd werden. Deze wist twee van de drie vlagen te ontwijken. Twee van de drie. De ene vlaag die hem raakte, zorgde ervoor dat de Surskit van zijn dunne, lange pootjes geblazen werd en over de grond rolde. "Screech!" riep ik uit, waarna ik voor de zekerheid ook maar mijn handen over mijn eigen oren legde. Boo opende zijn kleine bekje, en een hoge, reten irritante piep vulde de Gym. Hoewel de kreet niet schadelijk was voor mensen, leek de Surskit er wel last van te hebben. Het wezentje piepte en kromp wat in elkaar, waardoor hij eventjes helemaal niet meer oplette. Ik kon het de Surskit ook niet kwalijk nemen. Als het geluid dat Boo momenteel produceerde mij ook zou storen, wist ik nu al dat ik er helemaal gek van zou worden. Maar, gelukkig voor mij, was in perfect in staat te denken en bewegen. En daar maakte ik gebruik van. "Gust!" riep ik uit. Direct stopte het geluid, en haalde ik mijn handen weer van mijn oren. Doordat de Surskit zo geschrokken was van het felle geluid dat tot voor kort uit Boo's bekje gekomen was, was zijn verdediging momenteel zeer laag, waardoor de Gust hem vol raakte. Doordat de Pokémon zeer dun en licht was, werd deze met gemak weggeblazen, en raakte hij een paar meter verderop de grond met een gedempte 'bonk'. De Surskit wist dit keer echter sneller overeind te krabbelen, tot mijn ongenoegen, en direct kreeg het blauwe beestje het bevel een 'Bubble' te doen. Ha! Dus de Pokémon kon wél andere moves! Een ontelbaar aantal dikke, grote bellen werd Boo's kant op gestuurd, en de Pokémon werd er vol door geraakt, maar... Het was... Helemaal niet zo effectief. Totaal niet effectief. Wat verward keek Boo om naar de Surskit toen hij de bellen tegen zijn lichaampje uiteen voelde spatten, maar ze leken hem totaal niet pijn te doen of te storen. Dus bleef de Noibat in de lucht hangen terwijl de Surskit wanhopig bellen op hem afstuurde. Ik kon het niet laten om even te giechelen, maar zodra de Gym Leader dat hoorde, besloot ze het toch maar anders te doen. "Surskit, doe Quick Attack!" riep ze, lichtelijk gefrustreerd omdat de aanval zo nutteloos geweest was. Direct stopte de Surskit met zijn bellen aanval en schoot hij op de vleermuis Pokémon af. Behendig sprong de blauwe Pokémon de lucht in, waarna deze zijn lichaam vol tegen dat van Boo aan ramde. Oh, shit. Die had ik niet aan zien komen. En Boo ook niet. Wederom stortte de Pokémon richting de grond, maar gelukkig wist het mannetje zichzelf nog net op tijd op te trekken en bleef hij hard met zijn vleugeltjes slaand in de lucht hangen. Nou, het was nu wel mooi geweest. Ik had gezien dat mijn aanvallen veel effectiever waren dan die van de Surskit, vooral de Flying Type aanvallen. Ik kon dit. Boo kon dit. Yes! "Oké, Boo, doe Air Cutter, dan Wing Attack en dan Gust!" riep ik mijn Pokémon toe met een vastberaden toon. Alle Flying aanvallen die Boo kende. Daarmee moest het lukken. Als ze raakten, tenminste. Ik hoopte dat als de eerste zou raken, de Surskit geen tijd meer zou hebben om de volgende aanval uit de weg te gaan, en dat hij zo uiteindelijk door alle aanvallen geraakt werd... Of zo. Wist ik veel, als ze maar raakten en effectief waren. Ik wilde winnen! Ik gunde Boo de overwinning.

Na mijn bevel was Boo direct in actie gekomen. De kleine, haast schattige Pokémon begon wild met zijn vleugeltjes te slaan en stuurde zo scherpe windvlagen richting de Surskit, en hoewel deze wegsprong, waren de windvlagen zeer groot en reikten ze ver, waardoor de kleine Pokéon toch nog geraakt werd. Perfect! Direct schoot Boo op de gevallen Surskit af en raakte hij deze met gloeiende, gevaarlijk flapperende vleugels. Precies zoals ik gedacht had, had de Surskit niet de kans gekregen op te springen weg te duiken, waardoor allebei de aanvallen raak waren. Dan zou dat betekenen dat Boo's laatste aanval, die nog moest komen, ook wel raak zou zijn. Perfect. Drie keer de volle laag, dat moest het doen! Boo sloeg zich met zijn vleugels iets van de Surskit af, en stuurde toen een Gust op de Pokémon af. Door de kleine afstand die de windvlaag af moest leggen, had hij nog al zijn kracht toen de aanval de Surskit raakte. Door de impact vloog de Surskit de lucht in, en viel hij iets verderop in een hoopje op de grond. "Oké, Boo, maak het af met Tackle!" riep ik en nog voordat de Surskit de kans kreeg overeind te krabbelen, ramde Boo zijn kleine maar sterke lichaampje tegen de blauwe Pokémon aan, die daardoor wederom tegen de grond geslagen werd en daar bleef liggen.

Met één hand op haar heup en een frons op haar gezicht liet de Gym Leader haar Pokémon terugkeren, waarna ze naar een andere Pokébal greep. Ha! Ze hadden gewonnen! Yes! Een opgewonden glimlach verscheen om mijn lippen terwijl mijn donkere ogen even naar Boo schoten, die enthousiast aan het fladderen was. Oh. Maar er was nog een Pokémon. Dat was oké. Dat konden we wel aan. We hadden er al één verslagen, die tweede kon vast niet moeilijk zijn. Misschien was die tweede Pokémon ook een Surskit die maar twee aanvallen kon. Dat zou leuk zijn. "Trainer! Wil jij doorgaan met deze Pokémon?" vroeg Olivia, die zelf wel een nieuwe Pokébal voor haar uithield. "Nee, ik wil met Boo verder vechten!" riep ik terug. Het werd beantwoord met een knikje, waarna ze met een zwaai en een "Vivillon, ik kies jou!" een nieuwe, beeldschone Pokémon te voorschijn liet komen. Ronde 2!

De Vivillion had ik ook nog nooit gezien. Het was een kleine Pokémon met gigantische, roze vleugels en een opgewekte blik in haar pikzwarte oogjes. Het dametje leek er wel zin in te hebben. "Vivillon, Stun Spore!" riep de Gym Leader, waarna haar Pokémon een soort poeder rond begon te strooien terwijl ze rondvloog. Stun Spore. Oh shit, die kende ik. Die was niet goed! "Blaas dat poeder weg met Gust!" riep ik daarom vlug uit. Het was het enige waar ik op kon komen, maar het leek te werken: Het poeder werd de andere richting in geblazen door Boo's klapperende vleugels, en dat niet alleen! Door het wijde bereik dat de aanval had, werd niet alleen het poeder onschadelijk gemaakt, maar werd de Vivillon ook geraakt! Deze werd door de windvlaag uit koers geblaast en ging recht tegen de grond. Oeh. Het zag er pijnlijk uit, maar... Beter! Dat was goed voor mij! Het was uiteindelijk toch mijn doel om te winnen, en dat ging niet zonder de Pokémon pijn te doen. En ja, ik voelde me een beetje lullig dat ik hier zo vrolijk over was, maar zo gingen Gym gevechten. Toch?

De Vivillion krabbelde echter al gauw weer overeind, en het duurde niet lang voordat de gracieuze vlinder weer rond fladderde. "Vivillion, doe Gust!" riep de Gym Leader zodra haar Pokémon weer in de lucht was. Zelfs wanneer ze zo wild met haar vleugels wapperde om een Gust uit te voeren, zag ze er beeldschoon uit. Het duurde even voordat ik doorhad dat we nog steeds in een gevecht waren, en dat Boo erop rekende dat ik hem vertelde wat hij moest doen. Maar toen was het al te laat. De windvlaag, die zand en stof met zich meenam, raakte Boo vol. Als een soort neergeschoten helikopter zakte Boo razendsnel richting de grond, waar de Noibat met een zachte 'plof' neerkwam. "Boo!" riep ik geschrokken, maar Boo krabbelde alweer overeind. De Pokémon schudde zijn paarse kopje en zette zichzelf toen met zijn kleine pootjes weer af. Als we de Surskit verslagen hadden, moesten we deze Pokémon ook kunnen verslaan. Kom maar op, wij kunnen alles aan! Met een vastberaden grijns op mijn gezicht en gebalde vuisten riep ik naar mijn dierbare Pokémon: "Boo, doe Bite!" Direct kwam de Pokémon in beweging, en schoot het mannetje richting de Vivillon. In tegenstelling tot haar mede-teamlid was ze niet zo snel, en dus wist Boo met succes zijn vlijmscherpe kaken in een van de mooie vleugels van de vlinder te boren. Koppig hield de Pokémon zijn kaken op elkaar, zelfs toen de Vivillon geschrokken begon te spartelen. Samen zakten de Pokémon was richting de grond, maar doordat Boo nog steeds regelmatig met zijn vleugels sloeg, stortten ze niet neer. "Poison Powder!" riep Olivia toen echter, bijna alsof ze op dit moment gewacht had. Het poeder kon niet missen nu er contact tussen de twee was, en dus het poeder vol in Boo's gezicht geblazen waardoor de Pokémon geschrokken losliet en begon te kuchen. "Boo!" riep ik geschrokken. Ik had moeten riepen dat hij moest ontwijken. Na een bevel van haar Trainer, stuurde de Vivillon wederom een Gust op Boo af, die hierdoor vol geraakt werd. Wederom viel de Pokémon tegen de grond. "Nee, Boo, blijf!" riep ik echter, "Roost en dan Wing Attack!" Boo bleef gehoorzaam op de grond en ontspande even, waarna hij zich weer afzette en vol nieuwe energie richting de Vivillon schoot. Roost. Heerlijke aanval. Hoewel het niet echt een aanval was, meer een verdediging. Ongeveer. Ik wist niet zo goed hoe ik het moest noemen, maar het was een verdomd handige aanval. Door te landen en even helemaal te ontspannen, kreeg Boo een deel van zijn energie weer terug waardoor hij langer door kon. De Vivillon had nou niet zo héél veel schade aangericht, maar het vergif uit het poeder had de Noibat wél enigszins verzwakt. Hoewel Boo nog steeds last had van het bijtende poeder, had hij in elk geval al zijn kracht weer terug. Zo. En nu ertegenaan. Even die Vivillon neerhalen en winnen! We konden dit! Positief blijven! Een lichte blos vormde zich op mijn ongeschminkte wangen terwijl een klein lachje mijn mondhoeken omhoog krulde. Go Boo! Genoemde Pokémon schoot momenteel met zijn hernieuwde energie en gloeiende vleugels op de Vivillon af, die niet op tijd aan zijn vlijmscherpe uithaal kon ontsnappen. Door de impact van de aanval werd de Vivillon tegen de grond geslagen, waar ze eventjes bleef liggen.

Hadden we gewonnen? Had Boo haar uitgeschakeld? Nee. Ze krabbelde alweer overeind, hoewel duidelijk verzwakt. Eventjes bleef ze op de grond rusten, maar uiteindelijk duwde de mooie vlinder zichzelf weer de lucht in. Aw, dat was jammer. Maar ach, niks aan te doen. Gewoon doorgaan. We konden dit. "Vivillion! Light Screen!" riep de Gym Leader vanaf de andere kant van de Gym. Light Screen? Wat was dat? "Ontwijken, Boo!" riep ik direct. Ontwijken was altijd goed. Wat die aanval ook mocht zijn. Een beeldschone soort.... Muur? Van licht? Een muur van licht verscheen, en nou ja, het was adembenemend. Met wijd opengesperde ogen keek ik toe, en zelfs Boo kon niets anders dan toekijken. Waarom dit? Was dit een soort afleiding, zodat ze de Noibat vervolgens beter kon raken? Het licht doofte echter weer, maar de Vivillion had niet aangevallen. Huh. Nou, oké? Het was jammer dat die muur van licht weg was. Het was best wel behoorlijk mooi geweest... Hm. Ik schudde lichtjes mijn hoofd en met een gefocuste frons richtte ik me weer op het gevecht. "Boo, doe Air Cutter!" riep ik dus maar voordat de Gym Leader haar Pokémon iets kon bevelen. Wild sloeg Boo zijn vleugels richting de Vivillon, die niet eens de moeite deed de aanval te ontwijken. Was de vlinder Pokémon dan zo uitgeput dat ze niet meer kon bewegen? Niet meer in staat om op haar omgeving te letten en reageren? Net voordat de aanval de Vivillon raakte, zag ik een grijns op het gezicht van de Gym Leader, en ik wist dat er iets was wat ik niet had opgemerkt. Maar toen raakte de aanval de Vivillon, en vergat ik de grijns even. Verwarring vond zich een weg op mijn gezicht toen ik toekeek terwijl de aanval helemaal geen effect op de Bug Pokémon had. Niks. De aanval had haar vol geraakt, maar ze leek geen schade opgelopen te hebben. Wat...? Het leek alsof de hele aanval niet eens bestaan had! Zelfs Boo leek verward te zijn, waardoor hij voor en kort moment even niet op zijn defensie lette. En hier maakte die verdorie Insecten Vrouw gebruik van. "Sleep Powder!" riep ze, en direct strooide de Vivillion een gelig poeder in het rond, dat door de gracieuze vleugelslagen van de vlinder Boo's richting in waaide. Zodra het licht glinsterende poeder de vleermuis raakte, zakte deze met gesloten ogen. Als een blok viel de Pokémon in slaap zodra zijn pootjes de grond raakte, en viel hij als een blok steen op zijn zij. "Boo!" riep ik geschrokken. Hij sliep... Sliep gewoon... Een opgeluchte zucht verliet mijn mond, hoewel de opluchting al gauw vervangen werd door bezorgdheid. Oh shit, hij sliep. Nee, Boo moest niet slapen. Hij moest die Vivillon in elkaar meppen! "Boo! Word wakker!" riep ik daarom, hopend dat mijn stem tot hem door zou dringen en de Noibat wakker zou schuden.

Nou, nee dus. Boo bleef als een blok doorslapen, negeerde mijn kreet volkomen. Naja zeg. Kom op, Boo! Wakker worden! "Boo!" riep ik wederom, maar de stem van de Gym Leader stak erbovenuit. "Vivillion, doe Gust!" riep ze, waarna de Vivillion met zijn vleugels een grote wolk stof en viezigheid richting de slapende Noibat stuurde. De aanval zorgde ervoor dat de kleine Pokémon van zijn zij naar zijn rug rolde, maar leek verder niet bijzonder effectief. Toch... De stukjes stof waren tussen zijn vacht gaan zitten en kleefde op zijn gesloten oogleden. Een bezorgde frons verscheen op mijn bleke gezicht terwijl ik nog een keer naar de Pokémon riep. "Kom op, jochie, word wakker! Ik kan dit niet zonder jou!" riep ik naar hem, lichtelijk wanhopig. Ik kon hem terug laten keren en Turtwig tevoorschijn halen, maar Grass Attacks deden een Bug Type amper schade aan, terwijl Bug Type aanvallen zeer effectief waren tegen een Grass Type Pokémon. Shit... Boo moest het dus wel doen. Alleen was Boo aan het slapen. Met een vastberaden blik in mijn ogen zette ik mijn handen naast mijn mond en riep ik zo luid ik kon: "BOO! WAKKER WORDEN WAKKER WORDEN WAKKER WORDEN!" En zowaar, het werkte! De kleine Noibat schoot overeind en kuchte toen het zand en de stof in zijn vachtje in zijn ogen kwam. "Doe Gust, Vivillon!" riep Olivia echter en haar Pokémon schoot op de nog slaperige Boo af. "Boo, doe Wing Attack!" krijste ik met een stem die een paar octaven hoger klonk dan gebruikelijk. Boo keek om, zag de stofwolk aankomen en steeg razendsnel op. Met gemak vloog de Pokémon over de wolk heen, waarna hij met een rot vaart naar beneden sjeesde en met gloeiende vleugels naar de Vivillon uithaalde. Hij raakte het beestje op zijn donkergrijze lichaampje en zorgde ervoor dat ze hard tegen de grond geslagen werd. Even bleef ze daar liggen, zachtjes kreunend en met haar ogen stijf dichtgeknepen. Het zag er niet naar uit dat ze nog veel meer aan kon. Boo's aanval was nogal hard aangekomen en doordat hij sowieso al sterker dan zij was... "Boo, maak het af met nog een Wing Attack!" riep ik daarom. Boo kromp lichtjes in elkaar toen hij het gif weer voelde prikken, maar kwam vervolgens zo snel hij kon in beweging en schoot naar de grond. Hij vloog recht op de Vivillon af, die paniekerig weg probeerde te krabbelen, maar ze kreeg de kans niet eens om zich op haar buikje te draaien. Boo's vleugels kwamen hard tegen haar lichaampje, zorgde er zelfs voor dat ze een stukje over de grond heen rolde.

Ze bleef daar liggen; Eén vleugel over haar lichaampje heengeslagen, de ander op de grond. Ze zag er plotseling zo zwak uit. Lichtjes hijgend bleef de Noibat op de grond staan, hoewel hij al zijn spieren aangespand had om direct omhoog te schieten mocht de Vivillon weer overeind komen. Maar dat deed ze niet. Ze bleef liggen, 3 seconden... 5 seconden... 8 seconden... Had Boo haar verslagen? Hadden we dit gevecht gewonnen...?