Still Got Time [+Kate Griffin]

De gemeente. Kate wierp de man zijdelings een sceptische blik toe en probeerde alle informatie die ze kreeg te analyseren. Dit was precies wat ze moest horen en daarom had ze er een slecht gevoel bij. Zonder officiële documenten moest ze hem op zijn woord geloven en dat deed ze niet. Hij gaf haar gewoon geen fijn gevoel. Het feit dat ze in een stikdonkere gang moesten hielp daar niet veel bij. Kate staarde in de duisternis en vroeg zich af wat daar was. Volgens de man 'de snelste route naar boven'. Pfff, yeah, right. Kate had geen idee waar de gang heen ging, maar naar boven ging hij zeker niet. De man liep naar achteren. Dat was geen goed teken. Kate draaide zich om op het moment dat een van zijn handen haar in haar rug probeerde te duwen. Geschrokken greep ze het eerste vast wat ze kon grijpen - in dit geval de arm van de man - en struikelde naar achteren. Cecille was haar al voor gevallen, in een gat waarvan ze de aanwezigheid nu pas besefte, en onder haar voelde ze haar voet wegglijden. Door de arm van de net zo geschrokken man vast te grijpen wist Kate haar evenwicht iets te behouden en dook naar onder, weg van de donkere ruimte, om niet het gat in te glijden - de arm snel loslatend. Dat had tot het gevolg dat de man zijn evenwicht verloor en over haar heen viel, het gat in. Oeps. Met een been over de duisternis bungelend lag Kate onhandig boven het hol. Met haar vingers klauwde ze in de harde stenen grond tot ze niet meer weggleed en trok zichzelf weg van van het gat. "Gaat het?" riep de blondine nadat ze weer voorzichtig overeind was gekomen en haar hart iets had gekalmeerd. Ze kon niks zien, haar ogen weigerden aan de duisternis te wennen. Of misschien een beetje, al kon ze niet zeggen hoe diep het gat was. Zou het touw wat ze in haar tas had helemaal tot onder reiken of zou ze hier met Cecille moeten opsplitsen? Ze had alleen Noa en Hime... hopelijk kwam dat goed.

Cecille reageerde van de bodem van het gat - wat Kate nog steeds niet kon zien - en leek enigermate oké te zijn. Dat was een opluchting. Kate haalde haar touw tevoorschijn en staarde er voor een moment twijfelend naar. Het was geen speciaal lang touw en ze betwijfelde of het de grond zou reiken. Normaal had ze ook een andere mee - een langer en stevig exemplaar - maar als ze geen dienst had zag ze daar het nut niet echt van in. En zelfs op normale werkdagen deed ze nauwelijks dingen met touw, al bleef het standaard voor een Area Ranger om er een mee te slepen. Touw kon altijd wel handig zijn, zoals nu bijvoorbeeld. "Kun je erbij?" voorzichtig liet Kate het touw zakken. "Niet aan trekken alsjeblieft, ik heb het nog niet goed vast." Als ze Cecille - en de man - eruit wilde trekken moest ze het ergens verstevigen. Ze wilde niet zelf ook het gat in vallen en ze allemaal verdoemen. Misschien was er ook een uitgang, maar dit was sneller - als het werkte dan.

In plaats van een bevestiging kreeg Kate een 'waarbij?' terug. Cecille kon, realiseerde ze zich, het touw niet zien. Dat was niet zo raar aangezien het gat pikdonker was en er niet bepaald veel licht van boven scheen. Een zaklamp werd gevraagd. "Uhm," snel trok Kate het touw terug - het laatste wat ze wilde was dat het naar beneden viel - en deed haar tas open. Had ze een zaklamp buiten haar Styler? Want die wilde ze graag bij zich houden. "Ik geloof dat ik er een heb," riep ze terug nadat ze een simpele zaklamp had gevonden. "Maar ik denk niet dat hij erg goed is." Still, zelfs een slechte zaklamp was beter dan niks als je vast zat in een gat in de grond. Kate legde zich plat op de grond neer en probeerde met samengeknepen ogen de grond te zien. "En ik ben bang dat hij misschien stuk valt," voegde ze eraan toe. "Denk je dat je hem zou kunnen vangen? Of zal ik kijken of ik het ergens in kan stoppen voor bescherming?" Als ze Dahlia had zou ze de Mareep aan de blondine lenen, maar jammer genoeg miste ze het schaap nog steeds. Hopelijk zou ze die ook snel terug vinden. Maar nu moest ze zich op Cecille concentreren. En hoe ze de zaklamp veilig naar onder kreeg. Daarna konden ze beslissen hoe ze verder gingen.

De zaklamp laten vallen. Voorzichtig strekte Kate haar arm uit in het gat en kneep haar ogen samen om Cecille te ontdekken. Haar ogen begonnen te wennen aan het donker, ze dacht zelfs een vage vorm in de duisternis te herkennen. Cecille riep dat ze de zaklamp moest laten vallen en voor een seconde probeerde Kate nog een keer te checken of het goed ging. "Komt ie," reageerde de Ranger terwijl de zaklamp uit haar hand glipte. Nu moest Cecille het ding alleen vangen... makkelijker gezegd dan gedaan. Stil staarde Kate in de duisternis, wachtend op een reactie van de andere blondine. Als het touw niet zou werken zouden ze uit elkaar moeten. Opsplitsen was vaak een slecht idee in film, maar veel keus hadden ze niet. Bovendien was dit geen film, maar... wel een bizarre situatie. Ze moesten oplossen wat hier aan de hand was, dingen recht zetten. Of in elk geval, dat wilde ze graag doen. Daarnaast had ze nog het probleem dat ze de helft van haar team kwijt was en ze die maar al te graag wilde terug vinden - vooral Kye, de arme vogel was nog jong en zat in zijn eentje vast in de grot. Yikes, het was moeilijk te zeggen wie meer in gevaar was. Zij of de onnozele vogel.