Is it too late now to say sorry? [&KATE GRIFFIN]

Met een lichtelijk geïrriteerde blik keek Gavin naar het ding dat hij constant moest dragen. Hij wist ook wel dat het een naam had, maar hij weigerde om het zo te noemen. Hij noemde het liever: een vervelend ding die hij verplicht moest dragen van het vervelende ziekenhuis waar hij het vervelende onderzoek had gehad en waar ze tot de vervelende conclusie waren gekomen dat hij een vervelende gebroken arm had en een vervelende gekneusde schouder. En dat enkel omdat hij een Hyper Beam had proberen te ontwijken en daarbij heel lelijk gevallen was. Dat toonde weer aan dat zijn botten niet sterk genoeg waren. Het was dan ook wel een vrij harde klap geweest omdat hij echt op het laatste moment had moeten uitwijken. Hij was er immers zo zeker van geweest dat het was geweest wat hij wilde: de Hyper Beam zou hem raken, hij zou hopelijk direct sterven en dan was hij van alles af. Maar op dat allerlaatste moment, het moment voordat de Hyper Beam hem zou raken en waarschijnlijk zou doden, dacht hij aan iedereen die hij ontmoet had. Alle vervelende ontmoetingen, maar ook alle leuke ontmoetingen. En dan dacht hij vooral aan Kate en de laatste keer dat hij met haar gesproken had. Op dat laatste moment was hij tot de conclusie gekomen dat ze gelijk had. Dat hij moest stoppen met de eeuwige zelfmedelijden. Dat hij moest stoppen met constant naar zichzelf te kijken in de spiegel en alles te haten aan zichzelf. Met constant naar zijn littekens te kijken en te zien of er al een paar verdwenen, maar dan gek worden van woede en zichzelf nog meer bezeren door met zijn vuist tegen de muur te slaan als hij er achter kwam dat de littekens niet verdwenen waren, noch minder geworden.

Het was maar een goed ding dat Electro in zijn Poké Ball had gezeten op het moment van de ruzie met Kate en op het moment dat hij bijna gedood werd door de Hyper Beam. Hij wist zeker dat zijn Pokémon de klap had proberen op te vangen en Kate aangevlogen was door wat ze tegen hem zei, ook al was het misschien wat de Pokémon ook dacht van zijn eigen trainer. Want ook al was Electro het niet altijd eens met hem, toch steunde hij zijn trainer in alles. Zo steunde hij zijn trainer ook om de meest domme dingen te doen en nam hij een groot deel van de schuld op zichzelf als het fout liep. Electro had zeker weten zo zijn agressieve momenten, maar op dat vlak leek hij wel veel op Gavin. Maar niet alleen Kate en Electro hadden Gavin op andere gedachten gebracht, maar ook Jane had hem twee keer doen nadenken alvorens zichzelf te raken. Hij dacht aan de vrolijke meid die hij tijdens de blind dates had ontmoet en die eigenlijk wel één van de tofste personen was die hij had ontmoet op zijn reis. Al die mensen, al die ontmoetingen en al die aanvaringen… Ze hadden hem allemaal doen twijfelen om zijn zelfmoordpoging door te zetten. En daarom had hij de Hyper Beam dus ontweken. En nu moest hij daar de gevolgen van dragen, want de gebroken arm en de gekneusde schouder waren natuurlijk wel wat minder. Toch had het er voor gezorgd dat Gavin een andere kijk kreeg op het leven, maar ook Kate had daar voor gezorgd. Hij zuchtte. De kans dat hij zichzelf ooit naar haar toe kon verontschuldigen was onbestaande. Als ze elkaar al toevallig tegen zouden komen in het grote Hoenn of het grote Kalos als ze daarheen kon reizen dan zou ze vast niet met hem willen praten.

En zo waren er nog een paar gevallen waar hij wel ‘sorry’ tegen wilde zeggen. Zijn moeder bijvoorbeeld omdat hij zo boos was in het begin dat ze hem op reis had gestuurd. Hij besefte dat hij haar al een lange tijd niet had gecontacteerd, maar dat ze dat niet erg had gevonden omdat ze wist dat hij zo zijn momenten had dat hij alleen wilde zijn en hem daarom ook wel met rust liet. Gavin was zijn moeder om meerdere redenen dankbaar. Gavin onderdrukte een zucht terwijl hij eindelijk uitkwam bij de Meteor Falls. Als je vanaf Rustboro City ging dat viel het eindje wandelen nog mee, maar Fallarbor Town was een stuk minder prettig. Hij had Fugite natuurlijk tevoorschijn kunnen roepen, maar daar had hij geen zin in gehad omdat hij niet wilde dat de Pokémon hem zo zag. Ze trok zich de laatste tijd veel meer aan van zijn mentale of fysieke toestand en hij wilde niet dat de eens zo onbezorgde Flygon zich ging bekommeren om iets waar ze toch niks aan kon doen. De dokters hadden gezegd dat hij rust moest pakken, maar dat had hem er niet van weerhouden om te trainen met Volcano. De Pokémon begon steeds beter vooruit te gaan. Toen ze zijn gebroken arm had gezien was ze kwaad geweest omdat ze al wel wist wie het gedaan had, maar Gavin had haar enkel gekalmeerd en gezegd dat het geen zin had. Gavin verwachtte geen wonderen bij zichzelf, maar merkte dat hij op sommige dingen een rustigere kijk had en dat het misschien toch wel goed af zou lopen met hem als hij zo door zou gaan. Het belangrijkste was dat hij, zoals Kate al aan had gegeven, eens zou stoppen met steeds dat zelfmedelijden te hebben. En misschien werd het ook wel eens tijd dat hij zich openstelde naar de dame en vertelde wat er allemaal gebeurd was in zijn verleden. Deze keer zuchtte Gavin wel luid. Als ze natuurlijk nog met hem wilde praten. Hij schatte de kans laag in. Hij ging de grot in die zou leiden naar de Meteor Falls. Hij keek glimlachend naar de klif waar hij vroeger al eens had gezeten met Electro toen hij pas geëvolueerd was geweest in een Electabuzz. Dat leek al echt lang geleden, zeg. De jongen liep naar de klif toe en ging zitten, zijn blik afdwalend naar de prachtige waterval voor hem en genietend van de stilte.

Je kon bloemen kopen of je kon ze zelf plukken. Het eerste was de makkelijke weg, gewoon een boeket uitzoeken en je was klaar. Dat deed zij niet. Kate keek naar de bloemen in haar armen. Ze bevond zich in de buurt van de Meteor Falls en zocht verschillende mooie bloemen die in dit barre landschap groeiden. Tara was vanzelfsprekend bij haar en Kye hielp ook met zoeken. Nu de jonge vogel kon vliegen maakte het dingen een stuk makkelijker. Hopelijk had hij ook het richtingsgevoel van een Pidove, ze had geen zin een verdwaalde Rufflet te zoeken. Kate had al genoeg bloemen, maar wilde gewoon nog wat verder wandelen. Ze maakte deze tripjes een keer per maand naar verschillende plaatsen, als het tijd was naar Mt. Pyre te gaan.

Kye hupte rond, hij had al veel bloemen gevonden en naar zijn trainer gebracht! Het was een super belangrijke opdracht! Maar hij had de meeste bloemen al gezien, die waren saai. Daar had Kate al genoeg van. Hij zocht naar iets unieks. Hij had niet veel succes gehad tot nu toe, daarom was hij een grot in gevlogen. Misschien kon hij wel een super speciale grotbloem vinden! Kate zou zo trots op hem zijn! De Rufflet keek bewonderend naar de watervallen, wat mooi. Vallend water, dat had hij nog nooit gezien. Met grote ogen keek de pokémon naar de blauwe massa die eindeloos naar onder bleef komen, de bloemen helemaal vergeten. Daardoor had hij niet door dat hij niet meer de enige in de ruimte was, voetstappen klonken en de vogel schrok op van de hypnotiserende waterval. De trainer had hem nog niet gezien en keek ook naar het water. Nieuwsgierig kwam de Rufflet dichterbij en verstijfde toen. Herinneringen van niet heel lang geleden kwamen bovendrijven en een geschrokken kreetje ontsnapte zijn snavel. Oh muk, nu had hij hem vast gehoord! Kye draaide zich om en maakte zich onder luid, onhandig vleugel geklapper paniekerig uit de veren. Nope, dit ging hij niet nog een keer meemaken. Nooit meer, nooit meer wilde hij vastzitten in het nesthaar van de zwartharige trainer.

Stilte kon je het toch niet echt noemen… op het harde geluid van de waterval na klonk er nog een ander geluid boven de waterval uit en Gavin draaide zich om. Hij fronste toen hij zag dat het een Rufflet was, maar zijn pupillen verwijdden zich toen hij de Pokémon herkende. Een vervelend gevoel en tegelijkertijd blij gevoel ging door hem heen terwijl hij de Pokémon met zijn ogen volgde. Dat deze Pokémon hier was wilde zeggen dat Kate in de buurt was! Hij aarzelde echter even. De vorige keer dat ze uit elkaar waren gegaan was dat niet echt vredevol geweest. Moest hij nu weer eerlijk gaan toegeven dat hij over haar woorden had nagedacht en had geconcludeerd dat ze toch wel gelijk had? In eerste instantie wilde hij dat niet echt doen. Dat voelde vervelend aan en bovendien was hij echt niet goed in zijn excuses aanbieden aan anderen, maar aan de andere kant ging het anders nooit goedkomen en hij wilde Kate niet verliezen. Hij kende haar nog maar sinds twee ontmoetingen – drie als je die rampzalige in Slateport City meetelde – maar het was al genoeg voor hem om te beseffen dat ze toch het beste met hem voor had gehad. Hij had gewoon te overdreven gereageerd en zijn muur te snel voor haar opgetrokken. En dus stond de zwartharige op waarna hij in de richting van de uitgang van de Meteor Fall’s begon te lopen, achter de Pokémon aan. ‘Wacht! Wacht nu even! Ik ga je echt niks doen, hoor!’ Terwijl hij riep deed hij zijn best om achter de Pokémon aan te snellen. Rennen kon hij het niet echt noemen. Zijn mitella zat veel te veel in de weg en bovendien deden rennende bewegingen gewoon zeer, hoewel dit ook niet bepaald een pretje te noemen was. Gavin bereikte de uitgang en wilde sneller gaan, maar botste plotseling tegen iemand op en een pijnscheut ging door zijn arm. Hij wilde vloeken op de Rufflet zoals hij in Slateport City had gedaan, maar slikte zijn woorden in toen hij Kate zag. ‘Hi eh…’ Hij slikte even. ‘Hé.’ Echt weer de meest prachtige begroeting na een ruzie, maar hij was hier dan ook heel goed in. Not. ‘Ik zag je Rufflet en bedacht dat je hier ook wel ergens in de buurt moest zijn, dus…’ Mentaal sloeg hij zich voor zijn hoofd. Noemde hij dit zijn excuses aanbieden?

Oh Arceus, hij was gezien! Kye klapperde nog wat harder met zijn vleugels in poging sneller weg te komen. Het werkte niet echt, maar hij was nog steeds sneller dan de trainer te voet. Hij luisterde niet echt naar de woorden van de zwartharige, hij wilde Kate! Kate's zandkleurige kleding verscheen opeens in de grotopening, opgelucht verminderde de pokémon vaart. Maar niet genoeg. Met een klap botste de vogel tegen zijn trainer aan.

Zoekend keek Kate om zich heen, waar was Kye eigenlijk heen? Ze wierp een vragende blik richting haar Flygon. Die knikte richting de grot, de richting waar ze de Rufflet heen had zien verdwijnen. Hopelijk was hij er niet in geslaagd een of andere grotbewoner boos te maken. Oh, well, aangezien ze alles had kon ze hem beter halen. Met Tara op haar hielen begon de blondine richting de grot te lopen. Ze was er een keer geweest, voor een opdracht. Kye kwam bijna meteen aanvliegen. Paniek en opluchting leken tegelijkertijd over het gezicht van de jonge pokémon te gaan. "Kye?" Kate bleef op haar hoede staan, er was vast weer iets gebeurd. "Wat is er?" De Rufflet botste echter al tegen haar aan en opeens lagen alle bloemen over de grond. Kye klauwde zich in haar vest en drukte zijn kop tegen haar aan. Hij wilde duidelijk weg. Maar Kate was niet met hem bezig, ze keek naar de mooie bloemen die over de vloer verspreid lagen. En toen botste er nog iemand tegen hun aan. Kate wankelde even om haar evenwicht te bewaren en keek geschrokken in de ogen van Gavin. Great. In elk geval was het geen boze Deino, dat was alvast een opluchting. Hij begon met praten, maar ze bukte zich voorover om de bloemen te verzamelen. De meeste waren heel, maar sommige waren plat door haar of Gavin's voeten. Voor de rest er ook zo uit ging zien wilde ze de bos bloemen weer in haar armen. Kye realiseerde zich dit ook en liet haar vest los. Voorzichtig hupte hij op de grond en pakte voorzichtig de bloemen op die het verst van Gavin lagen. Deze waren belangrijk! Hij had er immers een deel van gevonden.

Gavin keek naar een paar bloemen die op de grond gevallen waren en vroeg zich af waar ze die in Arceus’ naam voor nodig had. Als hij zich de vorige keer niet als zo’n zak gedragen had dan zou hij dat waarschijnlijk ook aan haar kunnen vragen nu, maar gezien de omstandigheden kon hij dat het beste maar niet doen. De jongen keek naar de Rufflet welke het liefste zo ver mogelijk uit zijn buurt wilde zijn, maar Gavin was de Pokémon helemaal niet gevolgd omdat hij zijn excuses aan wilde bieden aan de bird type. Bovendien was het nog altijd de schuld van de bird type zelf omdat hij in zijn haar was gekropen. Gavin voelde zich niet geroepen om daarvoor zijn excuses aan te bieden, maar hij zou wel ongelooflijk graag willen dat het weer goed zou komen tussen hem en Kate. Kate was ongeveer de enigste op een paar mensen na met wie hij het oprecht goed kon vinden. Het was dom van hem geweest om zo tegen haar uit te vliegen terwijl ze zelf ook problemen had. En dus ging Gavin door zijn hurken en begon de bloemen die er nog het beste uitzagen ook maar op te rapen zodat ze alle drie uiteindelijk in stilte bloemen aan het oprapen waren. Hij beet op zijn lip en keek naar een paar bloemen die vertrapt waren. Misschien was het niet allemaal zijn schuld, maar toch voelde hij zich wel schuldig omdat haar Rufflet dankzij hem gevlucht was en tegen haar gebotst was daardoor. Maar goed, hij kon er niks meer aan veranderen en dus moest hij er maar voor zorgen dat ze deze keer haar aandacht wél op hem kon fixeren. Nadat Gavin zijn deel van de bloemen had opgeraapt kwam hij overeind en wachtte tot Kate dat ook deed zodat ze elkaar konden aankijken als hij tegen haar sprak. ‘Ik weet dat ik onredelijk tegen je ben geweest daar in Slateport,’ sprak Gavin tegen haar. ‘En dat spijt me. Ik had het niet zo mogen doen en je hebt gelijk, oké? Je hebt gelijk. Ik moet niet zo de zielenpoot uithangen.’ Hij beet hard op de binnenkanten van zijn wangen. Als hij nu ging huilen was hij echt een zielig geval. Dan vertoonde hij zichzelf niet meer aan haar, hoor. ‘Maar je moet begrijpen dat het voor mij gewoon ontzettend lastig is om me open te stellen naar andere mensen na alles wat er in mijn leven is gebeurd. Ik wil het gerust proberen, maar je moet me tijd geven.’ Hij stak de bloemen naar haar toe zodat zij ze aan kon nemen.

Ze had een deel van de bloemen opgeraapt en Gavin besloot haar te helpen met het oprapen van de dingen. Kate keek hem kort aan en ontdekte zijn gewonde arm, wat was daar in Arceusnaam gebeurd? Toen ze eindelijk de bloemen had verzameld en die van Kye had overgenomen kon ze overeind komen. Gavin kwam met zijn excuses, en het leek niet heel makkelijk voor hem te zijn zich zo te uiten. "Het geeft niet," mompelde ze terwijl ze de bloemen aannam. "Ik was ook niet helemaal redelijk." Emoties waren hoog opgelopen en ze ging Gavin niet de schuld van het hele gebeuren geven. Bovendien had ze andere dingen die haar aandacht veegden, zoals haar werk. En als ze emotioneel niet stabiel was zou ze haar werk niet goed kunnen uitvoeren. Daarom richtte ze zich in moeilijke tijden op haar werk, om zich af te leiden van dat wat haar dwars dat. Het was meer wegrennen, maar het werkte. Tara humde zachtjes van achter haar trainer en keek scherp naar Gavin, ze was het hele strandgebeuren nog niet vergeten.