Still Got Time [+Kate Griffin]

"Kyeeee?" de naam van haar vogelpokémon door een door diamanten en Dahlia verlichtte grot roepen had niet in haar planning gestaan toen ze eerder op de dag had besloten de bijzondere grot te bekijken. Vastbesloten liep Kate door de grot, vergezeld door haar kleine, roze Mareep die haar van net een beetje extra licht voorzag. De Rufflet was er vandoor gegaan nadat hij iets had gehoord verderop in de grot en om de een of andere reden was de mijn gebouwd als een doolhof wat de zoektocht niet bepaald makkelijker maakte. Het was dat Kye zo zelfverzekerd was van zijn eigen krachten terwijl hij niet wilde erkennen dat hij de zwakste in het team was. Waarschijnlijk zat hij in de puberende fase, net was ze nodig had. Geërgerd liet Kate een zucht horen en liep verder nadat ze had geconstateerd dat de route die ze had gevolgd dood liep. Dahlia blaatte vriendelijk en liet het licht wat van haar staart af kwam nog een beetje feller schijnen. Het zou een vriendelijk gebaar zijn geweest als de Mareep niet duidelijk probeerde Kye in aanzien te laten zakken. Het was geen geheim dat het schaap niet dol was op de vogel en maar al te graag favoriet wilde zijn, in elk geval van hun twee. Een team van zes was echt moeilijk om te managen, respect voor degene met nog meer pokémon in hun boxen.

Geluid. In de verte klonk het alsof iemand ruzie aan het maken was.. Kye had toch niet..? Kate wisselde een korte blik met haar Mareep en rende naar voren. Als de Rufflet zich weer in de nesten had gewerkt dan zou ze.. hem huisarrest geven of zo iets. Ze was geen ervaren moeder, ze was een ervaren Ranger, en ze had absoluut geen idee wat ze met de jonge vogel moest doen. Vooral in deze fase. De smallere gang kwam uit in een iets grotere waar, jammer genoeg, geen Rufflet te bekennen was. In plaats daarvan leek een trainster te vechten tegen een boze Rhyperior. Of nou ja, 'vechten'.. de blondine ging zonder pokémon op een schijnbaar doodlopend einde af. "Dahlia!" Kate keek naar de Mareep. Het schaap blaatte luid en stuurde een krachtige elektrische schok op de Rhyperior af. Kate realiseerde zich een moment te laat dat de boze grot pokémon half Ground was.. Dahlia's grootste zwakte. De elektrische schok ging door de pokémon heen en verdween in de grond zonder enige schade te doen. Het enige wat ze hadden bereikt was dat de Rhyperior op de hoogte was van hun aanwezigheid en waarschijnlijk bozer dan eerst. Kate slikte, Muk.

Oooooh Muk. Dahlia merkte het ook en zette nerveus een stapje naar achteren. De blondine in de mijnkar gaf haar het advies een andere pokémon te gebruiken, dat leek de trigger te zijn voor Kate's hand om naar haar oudste pokéball te grijpen. Maar ze zou nooit snel genoeg zijn om Tara naar buiten te krijgen voor Dahlia de klap te verduren kreeg. De Mareep leek zelf ook niet op te willen geven en terwijl de Rhyperior op de grond begon te stampen vuurde zij een Signal Beam recht op zijn ogen af. Kate had een moment moeite balans te behouden terwijl de grond schudde onder de kracht van de pokémon, maar daar kon ze zich nu niet op concentreren. Snel drukte de blondine de knop van de pokéball in en meer was niet nodig. Het ding klapte vanzelf open en Tara lanceerde zich over haar teamgenoot. Terwijl Dahlia toevlucht zocht bij haar trainer die haar oppakte om te verhinderen dat ze slachtoffer werd van aanvallen zoals Earthquake, had de Rhyperior, tijdelijk verblind door de Signal Beam, geen idee wat er gebeurde. De net verschenen Flygon haalde uit met een oplichtende staart en de wilde pokémon brulde toen de Iron Tail hem raakte. Woedend vanwege het feit dat hij zo snel achter elkaar werd aangevallen deed de Rhyperior een poging zijn nieuwe uitdager te intimideren met een Scary Face. Tara krijste en zwiepte vervaarlijk met haar staart, duidelijk niet erg onder de indruk van de grotere grotbewoner. Het leek erop dat het zou uitlopen op een gevecht en dat was niet erg geweldig gezien de situatie. Kate probeerde een glip te krijgen van de onbekende die vast zat in de kar, maar dat was moeilijk met de twee grote pokémon in vechtstand tussen hun in. Hopelijk was zij er heel vanaf gekomen na de Bulldoze. Terwijl Tara weigerde de Rhyperior een stap verder te laten zetten stond Kate hulpeloos met haar Mareep aanmoedigend blatend in haar armen. Nu zij niet moest vechten leek Dahlia er zin in te hebben.. great.

Wat er aan de andere kant gebeurde kon Kate niet zien, maar ze had grotere zorgen aan haar hoofd op het moment. Letterlijk. De Rhyperior brulde om zijn tegenstander te intimideren en haalde uit met een Hammer Arm. De rode vuist van de pokémon miste de Flygon op een haar en sloeg zijn vuist in de muur. Een diepe krater werd achtergelaten terwijl de pokémon zich langzaam omdraaide om de draak nog een keer aan te vallen. Tara reageerde meteen door modder in de ogen van het monster te mikken en waarschuwend uit te halen met haar klauwen. De Rhyperior liet een laag rommelen horen en wit oplichtende ronde dingen begonnen rondom de pokémon te zweven. "Dahlia," siste Kate tegen de Mareep terwijl ze de pokémon op de grond zette. "Ren." Het was niet dat ze bang was dat Tara de Rhyperior niet aan kon. En het was ook niet dat ze de Flygon niet vertrouwde, maar de Hammer Arm van de wilde pokémon had al scheuren in de muur achtergelaten en ze was bang dat het niet lang zou duren voor de grot zou instorten. En er was niet zoveel ruimte, dus de prioriteit was de trainer in de mijnkar in veiligheid te brengen. Nu de Rhyperior aan een kant van de gang was zou ze de kans hebben naar de andere kant te rennen.

Dahlia zette zichzelf af zodra haar poten de grond raakten en stormde richting de blondine in de kar. Ze zou niet veel kunnen helpen met de Rhyperior, maar ze moest iets doen! Iets proberen! Kate volgde haar op haar hielen terwijl Tara werd geraakt door de Rock Blast van het grotmonster. De Flygon gromde en haalde uit met nog een Iron Tail, alles om de aandacht van de Rhyperior van haar trainer af te houden.

Ik ben eindelijk weer begonnen met posten.. het duurde maar like een maand ^^'

Kate rende op de blondine af, ze wist veilig langs de Rhyperior te komen - wat al een wonder op zich was - en was opgelucht toen ze de vechtende pokémon achter zich kon laten. Maar die opluchting duurde niet bepaald lang. Dahlia blaatte geschokt en het duurde een moment voor Kate door had wat er aan de hand was. Het karretje bewoog naar achteren. Muuuuk. De Ranger verhoogde haar tempo voor de laatste passen en probeerde het karretje te grijpen zodat het niet naar achteren zou rijden. Dat was een vergissing. Dat realiseerde de Ranger zich op het moment dat ze het ding vast greep.  In plaats van het karretje te stoppen zorgde de opgebouwde snelheid dat Kate het ding half tackelde en voorover sloeg. Ergens achter haar blaatte Dahlia in pure paniek, maar het was al te laat. Terwijl Kate bijkwam van de klap die ze had opgelopen merkte ze dat de vaart begon op te bouwen. Hoewel ze waarschijnlijk doodsbang of opgewonden - of allebei - moest zijn dat ze een mijnkar-rit zou maken was het enige waar ze aan kon denken het feit dat ze nu niet één, maar drie pokémon kwijt was in de vervloekte grot. Dit was een plek waar ze absoluut nooit meer naar zou terug komen.

Okay, het karretje leek steeds sneller te gaan. Het duurde even voor het tot Kate doordrong in wat voor situatie ze was beland. Het duurde niet langer dan een seconde om te realiseren dat ze zich niet helemaal in het ding bevond. Haar benen hingen voor het grootste gedeelte nog buiten en ijskoude paniek schoot door haar lichaam. Er was niks waaraan ze zich echt kon vastgrijpen - op de andere blondine na - maar die leek ook afgeleid met kijken waar ze heen gingen. Misschien had ze niet eens door dat ze ook in het ding was gevallen. Het karretje leek geen vaart te minderen en Kate merkte hoe ze een beetje weggleed. "H-Help," piepte ze angstig in de hoop dat de trainster haar kon helpen - als ze haar al hoorde. Ze had geen Tara om haar te beschermen, geen pokémon die haar zou kunnen opvangen als ze eruit gleed, als ze uit de kar viel zou ze gegarandeerd iets breken. Voor het eerst in een lange tijd voelde Kate zich compleet hulpeloos, zonder enige controle over de situatie. Daar kon ze later over filosoferen, maar op het moment was er niet veel plek in haar gedachten dan vrees voor haar leven. Wie had gedacht dat in een wereld met monsters en talloze gevaren ze zou sterven door een ongeluk in een mijnkarretje?

Het duurde even maar uiteindelijk verscheen er een hand die haar probeerde te helpen. En meteen daarna kwam een bocht. Een bons klonk toen de trainster de zijkant raakte, maar de klap en het feit dat de hand haar iets meer naar binnen had getrokken hielp Kate haar benen naar binnen te trekken. Nu zaten ze allebei vast in de krappe kar. "Gaat.. gaat het?" het was moeilijk over het ratelen van de kar en de wind te komen, maar aangezien de blondine net een klap had gemaakt wilde ze er liever zeker van zijn dat ze oké was. Nu ze niet langer half over de rand van de kar bungelde kon Kate nadenken over een oplossing voor het stoppen van de kar. Of in elk geval met het deel van haar hersenen wat niet midden in een paniekaanval zat. Kye, Dahlia en Tara waren vermist, Bella zou niks kunnen doen - behalve als ze een poging wilde doen de Scolipede te pletten door de pokémon voor de kar te laten verschijnen. Als dat al mogelijk was gezien de snelheid die het ding had. Hime zou niks kunnen doen behalve de kar opvullen met haar zilveren vacht en Noa zou ook weinig kunnen uithalen. Alleen Tara zou - zoals altijd - de situatie kunnen oplossen en de draak vocht met de Rhyperior. Er was niks wat ze kon doen. Bleek zat de blondine in een hoek van de kar, niet in staat iets te kunnen doen om de angstaanjagende situatie te verbeteren. Ze waren in de poten van Arceus nu.

Ze kreeg een reactie, het was geen zelfverzekerde reactie, maar in elk geval wist Kate nu dat de trainer niet haar hoofd had gestoten en buiten bewustzijn was. Of misschien had ze wel haar hoofd gestoten, maar ze was nog bij zinnen. Het was alleen de vraag hoelang dat nog zou zijn. Als het karretje zou kiepen en ze eruit zou gooien... dat zou niet goed eindigen. Kate sloot haar ogen en probeerde haar gedachten op orde te krijgen, de hele rit maakte haar een beetje misselijk. Niet vanwege de wilde rit, maar meer vanwege angst - of misschien een combinatie van beide. Ze was niet gewend aan dit soort avonturen en ze had in haar Ranger leven heel wat meegemaakt. "Te diep," kreunde Kate als reactie, dankbaar dat ze haar gedachten even op iets anders kon zetten. Ze miste de helft van haar team, ze voelde zich absoluut niet goed en er was niks wat ze kon doen om de situatie te verbeteren. Dit was een nachtmerrie, wat had ze gedaan om dit te verdienen? Net toen de kar iets langzamer leek te gaan dook het ding weer de diepte in. Kate duwde zich naast de blondine zich tegen de achterkant van de kar en hoopte dat het snel voorbij zou zijn.