Still Got Time [+Kate Griffin]

Dit was niet leuk, dit was niet leuk, dit was niet leuk, maar vliegen op Tara kon soms erger zijn. Als de Flygon enthousiast was vreesde Kate ook voor haar leven, maar bij de draak was ze er zeker van dat die haar zou opvangen als ze viel. Wie zou haar hier opvangen? Niks anders dan scherpe rotsen. Druk op haar arm leidde haar af. De blondine naast haar zat met gesloten ogen aan haar kant van de kar en het leek niet helemaal goed te gaan. Ze leek met haar eigen emoties te vechten. Het duurde even, maar toen opende de trainster haar ogen. "Maakt niet uit," mompelde Kate grimmig. Ze begreep ook wel dat het niet vanzelfsprekend was dat je je veilig en gemakkelijk voelde in een gammel karretje wat met Arceus mocht weten hoeveel km per uur door de mijn reed. Zelf was ze ook bang, al probeerde ze zich redelijk sterk te houden - aan de buitenkant in elk geval. "Gaat het?" bezorgd keek Kate naast zich. Ze wilde het in een stuk naar buiten maken, samen met de blondine. Het was alleen de vraag hoe diep ze in de grot zouden rijden... wacht, gingen ze langzamer? Hoopvol werkte de Ranger zich wat meer overeind. De angst om te vallen werd overschaduwd door de hoop eindelijk uit de helse rit te komen. Zolang er niet nog een heuvel kwam... of erger; een plotselinge stop.

Het ding kwam tot stilstand. Eindelijk. Kate werkte zich voorzichtig overeind, bang om haar balans te verliezen in het ding en zich te verwonden. Ze voelde zich.. zo goed als je je maar kon voelen nadat je een achtbaanrit met een gammele kar had gemaakt in een verlaten mijn, zonder ook maar enige vorm van bescherming. En dat alles terwijl je doodsangsten had natuurlijk. "Ik... geen idee," reageerde Kate als antwoord op de vraag waar ze waren. "Diep in de grot..." Voorzichtig stond de Ranger op en klom onhandig over de rand. Na de rit voelde ze zich wat misselijk, maar dat was normaal. De wilde rit en angst maakten een misselijkmakende combinatie. Terwijl haar voet de grond zocht deed Kate haar best de kar niet te bewegen om de trainster meer schommelen te besparen. Half vallend wist ze de grond te bereiken en haar evenwicht wonder boven wonder te behouden. "Lukt het om er uit te komen?" als de blondine zich net zo slecht voelde als zij zou het niet zo makkelijk zijn. Zelf stond Kate ook nog wankelend op haar benen en ze had het gevoel dat dat nog wel even zo zou blijven.

Kate keek toe hoe de trainster zelf uit de kar klom en glimlachte zwakjes toen ze zei dat ze erger had gehad. Zelf had ze ook heel wat meegemaakt, maar dit was een hele nieuwe ervaring op zich. En niet een die ze nog een keer wilde beleven. Ze voelde zich wat licht in haar hoofd - waarschijnlijk een bijeffect van het... avontuur - en leunde tegen de muur van de grot om niet om te vallen. Ze voelde zich beter, maar nog steeds slecht. De woorden van de blondine leidde haar af van haar misselijkheid en opeens scheen er licht in de grot. "Ik heb geloof ik nog wel een zaklamp op mijn Styler," mompelde Kate als reactie terwijl ze het ding tevoorschijn haalde. Dat waren functies die je standaard nodig had als Ranger en hoewel het geen topkwaliteit was, zou het genoeg zijn. "Als Dahlia hier was dan.." ze realiseerde zich weer dat ze Dahlia en Tara nu ook kwijt was en kreunde. Ze moest maar op Tara rekenen om voor de Mareep te zorgen. Ze waren allebei sterk, ze zouden zich wel redden. En de Flygon zou haar zo terug vinden met haar Ground type krachten, ze hoefde zich geen zorgen te maken! Het voelde meer alsof ze zichzelf moed in probeerde te spreken dan zich echt zorgen te maken over de twee pokémon. Ze moest zich meer zorgen maken over zichzelf en... uh... ze had nog geen kans gehad om zich voor te stellen. "Ik ben trouwens Kate," stelde de Ranger zich met een zwakke glimlach voor. Hopelijk zou ze zich beter voelen als ze zich normaal kon gedragen in plaats van toegeven dat ze hopeloos verdwaald waren in een verlaten mijn. Ze had Bella, Hime en Noa nog.. nu nog de rest terug vinden.

"Stylers hebben ook accu's," legde Kate uit terwijl ze de lamp aanzette, dankbaar haar gedachten op iets anders te kunnen zetten. "De tol gebruikt energie als je een capture doet, maar het heeft meer functies dan alleen het vangen van pokémon. Er zijn oplaadpunten in de Ranger bases, maar elektrische pokémon kunnen ze ook opladen." Het was speciaal zo gemaakt dat zelfs in gevallen van nood, zolang je een elektrische pokémon in de buurt had, je styler kon gebruiken. Gelukkig voor haar had ze een elektrisch schaap... wat ze kwijt was. Maar goed, Dahlia zorgde goed voor haar Styler en het ding zat dan ook redelijk vol. Het was ook niet alsof ze het voor iets anders had gebruikt, op een vermiste Kye na was de grot redelijk rustig geweest - totdat ze de Rhyperior tegen het lijf was gelopen dan. Bij het noemen van Dahlia kreeg ze een verwarde reactie van de blondine. "Uhm... ja..?" voor een moment voelde Kate zich net zo verward als de trainster. Oh, had ze ook een Dahlia? Een Lucario? Dat waren ook interessante pokémon, al was het waarschijnlijk geen pokémon voor haar. Als ze nog een vosachtige pokémon zou krijgen zou Hime het persoonlijk nemen. "Mijn Mareep heet Dahlia," verklaarde Kate om de verwarring op te helderden, de Mareep die ze terug moest vinden. De trainster stelde zich voor als Cecille wat ervoor zorgde dat ze in elk geval geen complete vreemde voor elkaar meer waren. Dat betekende dat ze zich net iets meer op haar gemak kon voelen.

Cecille leek iets op te merken, een rode kabel, en vroeg zich hardop af wat het was - of vroeg ze het aan haar? "Geen idee," Kate volgde Cecille om het ding te bekijken. "Een stroomkabel?" Ze was geen mijner, ze had geen verstand van mijndingen. Misschien hadden ze ook wel stroom nodig, al leek het sneller een elektrische pokémon te gebruiken. Maar hey, niet iedereen wilde pokémon zomaar vangen - zoals zij - en kabels waren dan een prima oplossing. Toch, was de maan niet verlaten? Lag dat ding al zo lang hier? Het leek haar onwaarschijnlijk, maar als dat het geval was moest ze dat melden. Een verlaten mijn hoorde verlaten te zijn en dan konden er geen kabels rond liggen die mogelijk een gevaar voor de pokémon waren.

"We moeten wel," reageerde Kate met een kleine grijns, ze begon zich al veel beter te voelen door het hebben van een gesprek. Maar toch waren ze nog niet zo sterk - niet zo sterk als team Rocket in elk geval. Anders hadden ze Mossdeep wel kunnen beschermen en dat was... niet zo goed gegaan. Maar die dingen ter zijde, ze moesten een grot uit en pokémon terug vinden. Vooral Kye, als ze haar handen op de kleine problemen maker zou krijgen...

"Schattig?" herhaalde Kate, bijna lachend. "Dahlia is veel, maar schattig zou ik het niet noemen." Het feit dat ze een Mareep was en op een wolk met pootjes leek betekende jammer genoeg niet dat ze ook zo mak was. Een problemenmaker, arrogant, misschien zelfs een beetje sadistisch, dat klonk meer naar het schaap. Maar dat waren natuurlijk alleen de slechte kanten. Dahlia was ook zorgzaam, verantwoordelijk en deed haar best voor iedereen die hulp nodig heeft. Ze was een goede pokémon, zelfs haar slechte kanten.

Cecille besloot de kabel beter te onderzoeken en knielde naast het ding neer. Kate hield de wacht en keek om zich heen, het laatste wat ze wilde was worden verrast door een ander grotmonster. Cecille mompelde iets en de Ranger richtte haar aandacht meteen weer op de blondine. "Ik heb geen idee," bekende Kate toen ze vroeg of er ergens licht was. Ze wist niet eens zeker of het echt een stroomkabel was, maar het was het onderzoeken waard. "Hey, die Lucario van jouw... denk je dat ze de grot zou kunnen navigeren met aura?" vroeg Kate na een tijdje stil te zijn geweest. Ze was niet bekend met de blauwe vossen, maar er was veel bekend over de aurakrachten van Lucario. Er waren zelfs mensen die er gebruik van konden maken en het zorgde ervoor dat je de omgeving kon scannen - ongeveer als Tara het deed met haar echolocatie. Of dat zeiden ze in elk geval. Natuurlijk kon het zijn dat Dahlia - de Lucario-Dahlia - andere krachten had, maar het zou behulpzaam zijn als ze dode gangen wilden vermeiden.

De aura van de Lucario werkte anders. Kate hield voor een moment op met het bewaken van de omgeving en luisterde geïnteresseerd naar wat Cecille te vertellen had. "Andere mensen..." herhaalde Kate bedenkelijk, als er een redelijk nieuwe kabel was dan bestond er die mogelijkheid. "Het is een poging waard." Het was alleen de vraag wat voor mensen het waren, wie weet bevonden ze zich wel op privé terrein. Oh well, ze kon dingen uitleggen en haar Rangerstatus als excuus gebruiken, het was niet hun schuld geweest dat ze in een kar waren gevallen en bijna het loodje hadden gelegd! De kabel maakte haar een beetje ongemakkelijk - waarvoor had je in Arceusnaam een stroomkabel nodig zo diep in een verlaten mijn? - maar ze had niet echt tijd voor een expeditie, ze miste de helft van haar pokémon en voelde zich nog steeds niet honderd procent. Cecille liet haar Lucario verschijnen en Kate beantwoordde de blik van de pokémon met haar eigen nieuwsgierigheid. Lucario waren populaire pokémon en met een goede reden. Ze waren sterk, trouw en met hun mega evolutie waren er genoeg mensen geïnteresseerd. Aangezien ze niet echt iets voor Cecille en haar vos kon doen bleef Kate rustig staan en keek weer een beetje om zich heen. Zelfs met de Lucario en haar aura bleef ze liever op haar hoedde voor verrassingen.

"Eh?" Kate keek op toen Cecille iets aan haar vroeg. Het duurde een seconde voor de vraag in haar hoofd registreerde en de blondine haalde lichtjes haar schouders op. "Ik bedoel, voor zover je oké kunt zijn na een bijna dood ervaring," antwoordde ze met een kleine glimlach. Ze ging er van uit dat Cecille dat bedoelde en ze voelde zich echt wel beter! Maar gewoon nog niet helemaal. Het liefst zou ze wat frisse lucht willen hebben, al was dat moeilijk in de grot. Hopelijk konden ze snel uit de grot komen en/of normale andere mensen vinden - en geen gekken, want daar leken er ook altijd wel paar van te zijn.

Kinda ironisch dat ik naar "I Got No Time" van TLT luister c':

Kate knikte instemmend en zuchtte zachtjes. Het voelde zo verstikkend onder de grond, waarschijnlijk was er weinig zuurstof en - hoewel het genoeg was om normaal te kunnen ademen - kon ze niet wachten tot ze weer wat frisse lucht kon inademen. De Lucario sprintte opeens verder de gang in en Cecille meldde - nadat ze al een paar stappen richting haar vos had gezet - dat ze haar moesten volgen. Kate knikte voor de tweede keer en snelde achter Cecille aan, haar Styler-zaklamp opgeheven zodat ze ook konden zich waar ze heen liepen. Een zoemen was te horen door de gang en zorgde ervoor dat Kate zich extra nerveus voelde, grotten hoorden niet te zoemen. En de Lucario leek wel heel erg op iets gefixeerd, dus er moest wel meer aan de hand zijn. Het gaf haar een slecht gevoel, maar het enige wat ze op het moment kon doen was een zaklamp vasthouden en de pokémon en haar trainer te volgen.

Voor haar begon Cecille over licht en Kate verhoogde haar pas om het ook te kunnen zien. "Geen idee, misschien?" reageerde ze terwijl ze haar ogen op het licht hield. "Misschien zijn er stroomgeneratoren?" Dat soort dingen maakten geluid, toch? En de stroom voor het licht moest ergens vandaan komen, ze verwachtte niet dat de kabels helemaal doorliepen naar buiten - in elk geval niet zonder een tussenstop. Ze kwamen uit in een grotere ruimte, een ruimte met lampen. Kate kon geen generatoren ontdekken, maar wie weet. Misschien zaten ze wel in een andere ruimte, er leken er vier te zijn. Verbaasd keek Kate om zich heen, dat zoiets onder de grond zat was ergens wel ongelofelijk. Maar waar was het voor? Het gaf haar een onrustig gevoel in haar buik, waarvoor waren deze gangen? Waar leidde ze heen? "Enig idee welke gang de juiste is," vroeg Kate zich half serieus hardop af - als er al een 'juiste' gang was. Waar was ze nu weer in beland?