Still Got Time [+Kate Griffin]

Cecille en haar Lucario leken dingen te kunnen zien. Dingen die zij duidelijk niet zag. Licht nerveus keek Kate om zich heen terwijl het duo de tunnels inspecteerden. Deze plek zag er niet verlaten uit, totaal niet. En dat kon goed of slecht nieuws zijn. Ergens hoopte Kate nog voor de eerste optie, maar het meeste van haar was bang dat het de tweede was. Een luid boorgeluid klonk opeens van een van de gangen te komen. Op een sprongetje van schrik na had het geluid weinig invloed op Kate - al kon ze niet zeggen dat het prettig was. Na alle luide aanvallen die Tara gebruikte was ze wel wat gewend en ze hoopte dat dat niet betekende dat ze gehoorproblemen kreeg. Cecille drukte haar handen tegen haar oren en legde iets uit over mensen en pokémon. Kate probeerde haar aandacht erbij te houden, al kon ze het maar half verstaan, en keek naar de gangen. "Welke kant wil je op?" het was bijna schreeuwen, maar dat was ook nodig met dit geluid. Ze wilde de beslissingen niet in haar eentje maken, vooral met helft van haar pokémon missend. Bovendien scheen Cecille zelf sterke pokémon te hebben, Dahlia zag er zeker niet zwak uit en leek zelfs een mega stone te hebben... nee, Cecille was zeker geen zwakke trainer, daar had ze geluk mee.

Cecille koos de linker gang. Kate keek naar het gat in de muur en vroeg zich af wat zich daar bevond. Ergens was ze ongemakkelijk zonder Tara, maar het was niet alsof de draak haar hele team was. De rest van haar pokémon - op Kye na - waren ook best sterk en ze zou zich wel redden. Bella zou een goede hulp zijn in het ergste geval en Noa kon ook hard bijten. De Lucario stemde met haar trainer in, de beslissing was absoluut. Kate knikte naar Cecille, dat deed ze liever dan haar stem verliezen met schreeuwen, en begon richting linker gang te lopen. Ze had geen idee wat Cecille en Dahlia in de grot hadden gezien, maar daar zou zo wel snel achter komen.

Het vreselijke geluid werd doffer en Cecille merkte op dat ze elkaar nu konden verstaan. "Hopelijk horen andere ons niet," mompelde Kate terwijl ze door liep. Deze grot gaf haar een slecht gevoel. Niemand leek in hun buurt te zijn, maar ze wist niet wanneer dat zou veranderen. Geluiden werden in de verte hoorbaar en Kate versnelde haar pas terwijl ze zo stil mogelijk probeerde te lopen. Er waren kooien. "Great," zuchtte Kate onder haar adem en richtte haar zaklamp boven de pokémon zodat ze niet in de ogen van de dieren scheen. "Wat hebben we hier?" Het leek erop dat ze een situatie hadden en die moest ze aanvechten - waarschijnlijk - met de helft van haar pokémon. Niet de beste situatie. Haar ogen gleden over het doodlopende einde en ze probeerde zo snel mogelijk de plek te analyseren. Dugtrio -en misschien ook een paar Diglett - in kooien. Wat dat omdat ze de mensen in de grot stoorden of was het omdat ze werden gebruikt om te graven? Wie weet waren ze alleen opgesloten omdat ze in de weg van de gravers kwamen, maar waarom zouden mensen in een verlaten mijn graven? Het was hier shady en dat kwam niet alleen omdat ze in een grot zaten.

Cecille begon iets uit te leggen over aura's en Kate draaide zich naar de trainster om beter te kunnen horen. Geen vijanden? Dan had kon ze zich al iets meer op haar gemak voelen. "Heb je enig idee hoeveel mensen er in de rechter gang zijn?" vroeg Kate terwijl ze een blik in de richting van de gang wierp. Ze wilde de situatie schetsen, weten waar ze het tegen op moest nemen. De aura krachten waren echt handig, de Ranger verplaatste haar blik naar de Lucario. Hoewel ze geen nieuwe pokémon wilde vangen kon ze niks anders dan bewondering voor Cecille en haar vos hebben.

"Natuurlijk," mompelde Kate als antwoord. "Ik vraag me alleen af hoeveel commotie dat gaat veroorzaken." Ze was voor een moment stil terwijl ze het dillema overwoog. Ze konden de pokémon niet zomaar in de kooien laten zitten, maar als ze de dieren vrij lieten en werden opgemerkt door degene die ze had opgesloten... ze had geen idee hoe sterk ze zouden zijn en of ze er zonder kleerscheuren vanaf zouden komen. En ze wist ook niet of de Dugtrio en Diglett in gevaar zouden worden gebracht door zulke acties. "Ik wil ze niet in gevaar brengen als we ze vrij laten en als iemand ons vind," ging Kate aarzelend verder. "Ik wil niet in een hoek worden gedreven, vooral niet op een plek waar niemand weet waar we zijn." Ze kon geen noodsignaal versturen vanuit deze dieptes en als ze werden gevangen door een of andere crimineel zou niemand weten waar ze waren. Sure, Tara zou haar komen zoeken, maar de grot was niet bepaald klein en de Flygon had een Rhyperior te bevechten. "Is het dan niet slimmer eerst uit te vinden met wie we te maken hebben voor we alle pokémon vrijlaten?" twijfelend keek Kate naar de arme dieren. Ze was niet helemaal zeker van haar zaak - anders zou ze het ook niet zo vragen - maar ze wilde het slim aanpakken en niet de kans riskeren dat ze zichzelf, Cecille en alle pokémon in de ruimte in gevaar bracht. Sterven in een verlaten mijn stond niet bepaald boven aan haar To-do lijstje.

Drie mensen. Konden ze dat aan? Ze had geen idee of de mensen pokémon hadden, hoeveel er mogelijk waren en hoe sterk ze waren. Lastig. Kate liet de gedachten voor een moment varen en concentreerde zich op de gang waar ze nu liepen. De rest was zorgen voor later.

Cecille leek de situatie ook nog eens te heroverwegen. Kate scheen met haar zaklamp langs de opgesloten pokémon en keek of ze iets had gemist. Het enige wat ze zag was arme, opgesloten dieren. Okay, trainers sloten hun pokémon ook op in pokéballs, maar dat was anders. Deze pokémon waren bang en ongelukkig en dat ging tegen haar principes. Cecille vroeg of ze eerst de andere gang wilde bekijken of die met de mensen wilde checken. "Ik denk dat we het beste eerst het mogelijke gevaar uitschakelen," reageerde Kate bedenkelijk. "Daarna kunnen we de rest op ons gemak ontdekken." Ze liep liever op haar gemak door de grotten, dan rond te sluipen uit angst ontdekt te worden. "Heb je sterke pokémon?" Kate keek Cecille ernstig aan. "Want ik heb alleen nog mijn Scolipede en Totodile en ik weet niet of het op een gevecht uitloopt, maar voor het geval dat..." Ja, ze was niet van plan een hopeloze nederlaag te ondergaan, in het ergste geval kon ze een grotpokémon gebruiken. Maar als Cecille haar kon helpen zou ze erg dankbaar zijn. En als haar pokémon net zo sterk waren als de Lucario had ze er wel vertrouwen in/

Cecille stemde in met het plan om eerst met de mensen af te rekenen, al leek ze enthousiaster over het vooruitzicht op een gevecht, dan een veilige, rustige overgave. Oh well, een gevecht was ook niet slecht. Al voelde ze zich zonder Tara minder veilig dan de andere blondine zich nu waarschijnlijk voelde. "Dan mogen ze hopen dat ze een goede uitleg voor dit alles hebben," mompelde Kate onder een kleine grijns. Dat ze dit met de helft van haar team deed was wat minder, maar ze had vertrouwen erin dat Cecille en haar pokémon een goede hulp zouden zijn. Bij voorkeur wilde ze contact leggen met de Ranger Base, maar als dat niet kon was het tijd om dingen in eigen handen te nemen.

Cecille begon te overleggen met haar Lucario. Kate keek het koppel voor een moment aan en vroeg zich toen af welke pokémon zij het best kon gebruiken. Noa was klein en in het voordeel tegen de meeste grotpokémon, maar ze was ook de zwakste van het stel. Bella was sterk, maar zou in het nadeel zijn tegen de meeste grotbewoners en Hime die Hanna was vergeten, shhh had hetzelfde. Bovendien was ze zwakker dan Bella, dus ze viel sowieso af als de beste keuze. Misschien was het beter om eerst te kijken in wat voor situatie ze zich zouden brengen voor ze haar pokémon tevoorschijn zou halen. "Ik denk dat Bella daar wel bij kan helpen," reageerde Kate toen Cecille de taken begon te verdelen en verklaarde toen snel. "Mijn Scolipede. En misschien dat ik mijn Ninetales ook kan gebruiken, maar dat lijkt me niet erg slim aangezien we de zuurstof hier niet bepaald kunnen verspillen." Vuur had zuurstof nodig en ze wilde niet in een grot stikken. Het was een beetje sneu als op haar grafsteen kwam te staan 'Had geen idee hoe vuur werkte, stikte na het gebruiken van een Ninetales in een grot'.

Cecille stelde voor om Dahlia - haar Dahlia - de groep te laten leiden en Kate kon niet anders dan instemmend knikken. Bella was niet bepaald een leider en haar Totodile wilde ze liever voor later bewaren - niet dat Noa zo'n leider was, maar goed. Cecille liet haar pokémon uit hun pokéball en een Tyrogue en shiny Ralts verschenen. Okay, die leken niet op erg 'sterke' pokémon, maar ze had er vertrouwen in dat Cecille wist wat ze deed. Dahlia - haar Dahlia - was ook nog een Mareep terwijl haar level veel hoger lag dan de minimum voor evolutie. Wie weet hoe sterk deze pokémon waren. Kate klikte haar eigen pokéball van haar riem en liet zo zachtjes mogelijk haar Scolipede verschijnen. Bella strekte zich uit en keek nieuwsgierig op de rest neer. Kate gaf de pokémon een klopje op de zij en keek naar Cecille die het woord weer had genomen. "We kunnen proberen met ze te praten," mompelde Kate nadenkend. "Kijken of ze een beetje redelijk zijn." Ze had nog steeds geen idee wat er aan de hand was en ze wilde graag een uitleg. "En als ze niet meewerken, dan kunnen we onderhandelen," voegde ze er met een grijns aan toe. Ze had er vertrouwen in dat het goed ging, al wilde ze ook graag haar Mareep, Rufflet en Flygon terug. Ze miste twee van haar sterkste pokémon, maar dat kwam wel goed. Ze had Cecille bij zich en zij leek een sterk team te hebben, het was tijd voor wat teamwork.