Match Set

We are all here on earth to help others

In een poging de situatie in de hand te houden had hij maar gevraagd of de ander het koud had. Dat was zeker niet raar door ontbloot naar de deur te lopen waar het nog net zat te miezeren. Al verraste de antwoord van Daniel hem zeker. Hoe kon hij het niet snel goed hebben dan? De enige verklaring zou misschien zijn spierwitte haar zijn, gezien het een trekje van veel Sinnoh gezinnen was. Het was een soort camouflage in de sneeuw die daar kon vallen. Oké, in zijn hoofd klonk het idee beter dan als het luidop zou spreken. Dan was hij vast weer discriminerend bezig en dit moment was al ongemakkelijk. Het werd er zelfs erger op toen hij zijn evenwicht verloor en op de grond neerknalde. Dat kon er natuurlijk ook wel nog bij op dit punt. Pijnlijk stond hij met binnen enkele seconden weer overeind. Het kon altijd erger en dat was nu zeker weer eens bewezen. Het feit dat Daniel nog ontbloot was, zijn fiets nog doorweekt was en de vrouw vals bleef zingen begon wel op zijn zenuwen te werken. Het werd hem op dit punt wel teveel.

Toen Daniel dan ook vroeg of het met hem ging forceerde hij maar een glimlach op zijn gezicht. Na alles wat er gebeurd was kon hij wel een vaag vermoeden hebben wat zijn antwoord zou zijn, toch? Of misschien ook niet. Zou hij er dan maar antwoord op geven? “Qua pijn red ik het wel maar het liefst wil ik de wasserij zo snel mogelijk verlaten,” antwoordde hij dan ook oprecht. Helaas betekende dit dat als ze zo snel mogelijk wilde vertrekken, ze wel de wasmachine aan de praat moesten krijgen. Daar schatte hij de kans van slagen door Daniel klein in. Hij moest het eigenlijk op zich nemen maar die fiets…  Bizar, het was alsof de witharige zijn gedachten kon lezen en stelde voor zelf op de fiets te letten, terwijl hij zelf zich op de was zou richten. Kon hij zichzelf nu slaan en vrij hard ook? Dat hij daar niet eerder aan dacht of überhaupt eerst deed. Vrij vroeg wist hij al dat Daniel amper wist hoe de machine werkte, dus dat was het punt geweest dat ze van positie moesten wisselen. Gefrustreerd petste hij zichzelf in gedachten, voordat hij op het voorstel instemde. “Natuurlijk,” Gelijk rechtte hij zijn rug, stapte weg van de fiets en liep naar de wasmachine toe. Het gezang was té aanwezig maar hij zou zich er doorheen worstelen. Alles om hier zo snel mogelijk weg te kunnen gaan! Zijn blik gleed over de diverse knoppen en het duurde niet lang, voordat hij de juiste ingedrukt had en de wasmachine te werk ging. Opgelucht ademde de bruinharige jongen uit en werd begroet door Deuce die nieuwsgierig het machine in keek. Dat kon geen goed teken zijn, een nieuwsgierige zwijn. Gelijk raapte hij hem op en stak trots zijn duim op naar Daniel. Het was gelukt!

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Een fietsband was alles wat hij nodig had. De lekke band van zijn fiets was zelfs zo plat dat hij net zo goed een shirt als wiel kon gebruiken. Hij kon het maar niet geloven dat hij echt dacht zonder een reserve rond te kunnen fietsen. Al had hij nou niets aan de gedachte: hij moest het eerst zien op te lossen. Zou er anders niet toevallig een fietsenzaak hier ergens zijn? Het was een dorp en met zulke stoet die rond fietste leek hem dat logisch. Joey rechtte dus zijn rug en keek om zich heen maar hij zag enkel een kapsalon, gesloten snackbar en een bloemenzaak. Jep, daar kon hij veel mee. Hmm, dan werd het maar rondvragen om een fietsband. In ieder geval waagde hij het niet om de bejaarden stoet te vragen die nota bene nog steeds niet de straat uit waren. Tegen die tijd kon hij wel verder. En het leek erop dat een figuur niet echt goed had opgelet en… Wacht. “D-Dat is knap,” Hij was bijna aangereden door een stoet Slowpoke’s op wielen. Ook de Swinub knorde verrast om. Maar goed, zou hij hém anders om hulp kunnen vragen? Hij moest wat. Met één hand op het stuur stak hij ter begroeting zijn hand naar de ander uit. “Hé, jij!” Direct wees hij naar zijn voorste band, “Ken je toevallig een fietszaak of iets vergelijkbaars? Mijn band is namelijk lek,” Zonder waarschuwing sprong echter de Swinub van zijn hoofd af en nam vrolijk weer plaats op de zitplaats. Oké, daarbij gaf hij het de aardvarken gelijk: de ouderen waren ver genoeg daarvoor. Met zijn aandacht maar voor een deel op zijn Pokémon, vervolgde hij zijn woorden op een wat meer beleefde toon. “Als je natuurlijk bekend bent… hier,”

Op dat moment volgde een zacht geluid uit zijn fiets en met een frons keek hij toe hoe er onder zijn hand geen stuur meer zat. “W-Waaa… DEUCE?!” Jep, zijn fiets begon een eigen leven te leiden of Deuce had zojuist geleerd hoe hij moest fietsen, maar… De fiets bewoog en… “Oh mijn… I-Ik moet even… Ehm, ja, mijn op hol geslagen fiets nou stoppen. Bedankt voor je… antwoord, I guess?” Had hij wel een geschikt antwoord gekregen van de ander? Ho, hij had andere zorgen met de straat die schijnbaar bergafwaarts liep. Muk, en de standaard knalde tegen de grond aan, maar remmen.. nee! O-Oké, dit was ten allereerste absurd en ten tweede erger dan een lekke band! Als een gek begon hij te sprinten achter de fiets aan met Deuce erop die nietsvermoedend knorde en het waagde zijn voorpoten de lucht in te steken. “DEUCE! EEN FIETSRIT IS GEEN ACHTBAAN!” Riep hij luid, zijn pas versnellend. Herstel, nú was het pas een rotdag!

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Wacht, had hij zijn begroeting niet te informeel laten klinken? Je raakte er gewend aan, omgeven dor vrijwel boer lui of een hechte stad. Al was dit duidelijk niet Johto en was zelfs een simpele Tauros amper te bekennen. In ieder geval sprak de frons van de ander zijn ongenoegen haar duidelijk uit, waardoor hij maar al te opgelucht was dat die verdween na zijn wat meer formele woorden. Ondanks zijn redding kwam er geen hoopgevende antwoord uit, die bovendien klonk als een karakter in een Digimon spel wat hij speelde. Zin stem was behoorlijk monotoon, maar de boodschap kam aan: hij had geen flauw benul. Misschien had hij dat ook wel kunnen verwachten van iemand die de stoet bejaarden niet kende? Die kon je moeilijk missen in een dorp als deze, right? “Helaas, bedankt in ieder geval voor je antwoord,” voelde hij er maar beleefd op, met een wat kinderlijke glimlach. Die frons was dus weg, maar vooralsnog voelde hij zich niet op zijn gemak met de emotieloze gezicht van de ander. Al zou daar snel verandering in komen.
Het volgende moment zat hij te rennen als een op hol geslagen Doduo achter zijn fiets ‘en Swinub aan. Rustig nadenken. De straat liep gelukkig dood en zelfs de stoet ouderen leken al een minuut bezig te zijn met het omkeren van hun fietsen. Echter… liep het dood bij een gracht. Zijn hoop zakte in zijn schoenen en gefrustreerd duwde hij zijn benen krachtiger naar voren maar helaas was hij te langzaam.

Een tel weerklonken er echter stappen achter hem en de voetstappen van een... Eevee? Nog voordat hij deze mede-renner had kunnen zien sprintte de Eevee hem voorbij en probeerde hij duidelijk de Swinub van de fiets af te krijgen. Al was de mindset van de Pokémon onveranderd gebleven en knorde hij nog steeds enthousiast over de ‘fiets achtbaan’. Op tijd wist de Eevee echter de Swinub te bevrijden die nota bene amper tegenhield en ving Joey de glimp op van de ander die hij nog net aangesproken had. Had hij hem zomaar dan geholpen, zonder een reden? Was dit weer een… held? Een norse blik kwam in zijn bruine ogen te staan toen hij zichzelf afremde maar op tijd drong het besef door dat de ander vooralsnog zijn Swinub van een badje gered had. Deuce drong echter de redding niet door en vrolijk sprong hij weer op het hoofd van de donkerblonde jongen. Opgelucht ademde hij uit, eveneens weer op adem komend van de sprint van zonet. “Bedankt, voor de redding, trouwens! Echt waar, je Eevee was trouwens ook geweldig,” Het kostte zoveel moeite om zulke woorden uit te moeten spreken met zijn vader nog vers op zijn netvlies. Talentloze zoon, was hij nog steeds in zijn ogen en complimenten waren niet voor hem gediend. Hij schudde de gedachten maar snel weg; deze jongen had er niets mee te maken. “Het lijkt erop dat mijn-Aaah!” Net toen hij de staat van zijn fiets wilde opnemen, zakte hij letterlijk op zijn knïen met zijn vingers door zijn haar. Z-Zijn fiets! Het had de ‘redding’  niet overleefd en dreef nou in de gracht waar de meest smerige dingen in zat. “M-Mijn... f-fiets… Mijn waardevolle fiets!”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Een emotieloos gezicht en een frons die hem nogal intimideerde, máár de ander was toch bescheiden. Als hij enkel hem af had gesnauwd of doelloos naar voren had gestaard, dacht hij te maken te hebben met een robot met een Eevee. “Jij besloot een vreemde te helpen. Je Eevee had het niet zonder jouw commando gedaan,” reageerde hij er eerlijk op. Nogmaals, complimenten moeten geven aan een ander was niet zijn sterkste of lievelingspunt. Echter moest de ander eens weten dat hij niet zo bescheiden tegen hem hoefde te zijn. Eerlijkheid en vrij recht voor zijn raap zijn, vond hij persoonlijk wel fijn. Dus de ander had emotie n dat scheelde iets, al veranderde de situatie niet op dramatische wijze. Eigenlijk helemaal niet.

In een stressvolle houding staarde hij namelijk naar zijn dobberende fiets in de gracht die zijn moeder hem jaren geleden gekocht had. Hoe kreeg hij in Taurosnaam zijn fiets uit het smerige water zonder het met zijn vingers aan te moeten raken? Toen kwam de ander met een geweldige ingeving: eruit vissen! “… Natuurlijk, ja!” De jongen sprong overeind en Deuce greep zich steviger aan zijn haren vast. Met zijn blik op de gracht en de afstand tussen het pad en zijn dobberende fiets gericht leek het wel op een haalbare afstand met een lange tak of een echte vishengel. Of…? Hij zou datgene kunnen doen wat hij op de boerderij gedaan had, wanneer het sterk vroor en een tennisbal in een gat in het ijs gevallen was. Hij zou het eruit kunnen halen met een simpele tak, als het water onder hem sterk genoeg gevroren was. Dat tweede was zo geregeld, maar hij had nog een lange tak nodig gezien hij niet verwachtte dat het varkentje in staat was een groot stuk water te bevriezen. Daarvoor had hij weer de ander zijn hulp nodig. “Zou je kunnen zoeken naar een lange, stevige kale tak van… ongeveer deze lengte,” Hij maakte door zijn handen op een afstand van elkaar te houden een ruwe schatting van hoelang het moest wezen. Rond de één meter was goed genoeg. “En.. Deuce, gebruik je Powder Snow keer op keer, maar put jezelf niet uit!” De Swinub knorde zwakjes, sprong van zijn hoofd af en blies meerdere malen een ijskoude lucht over het ijs; een klein stuk bevriezend maar niet dik genoeg om met zijn gewicht erop te staan. En om Deuce een tak te laten vasthouden en een fiets op moeten trekken was te absurd. Nou moest hij echt hopen dat of de tak lang genoeg was of Deuce het in zich had om het ijs te verdikken.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Het was hem zowaar gelukt dat de ander hem maar gelijk gaf. Als hij niet had besloten een wildvreemde jongen te helpen, lag er een Swinub én fiets in de sloot. Kijk, dan had hij flink wat meer zitten stressen dan nu. Al moest hij toegeven dat een dobberende waardevolle fiets – al kostte hij vrij weinig – niet veel beter was. In ieder geval waagde hij maar een poging het te redden door eerst een stuk te bevriezen en de fiets naar zich toe te trekken met een tak. Een lange tak wel te verstaan, en dán was er hoop. Hij was eigenlijk aangenaam verrast dat de ander gelijk een tak haalde. En hij had zijn compliment eerder bescheiden afgewezen? Joey snoof met gemengde gevoelens. Een held had dezelfde bescheidenheid bij elke actie die ze verrichten en ze zagen hun krachten als niets ‘bijzonders’. Hun talent was niet uniek. Hij duwde de verbitterde woorden weg en nam het ijs op wat inmiddels verschenen was. Het was amper dik genoeg voor zijn gewicht maar Deuce kon het duidelijk niet langer aan. Het zwijntje’s ijzige adem zwakte af en uiteindelijk sprong hij weer op zijn hoofd. “Bedankt, Deuce!” De Swinub maakte het zich gemakkelijk in zijn donkerblonde haar en knorde tevreden. Zijn taak was volbracht maar nu had hij nog dat tak nodig. En, daar was het! De ander liep met een tevreden Eevee op hem af en overhandigde deze aan hem. “Het is... net lang genoeg, bedankt!” bedankte hij hem, waarna hij met enige tegenzin een voet rustte op het ijs. V-Voelde hij het nu al onder zijn voet kraken, of vergistte hij zich? “O-Oké, rustig aan…” Nerveus rustte hij een tweede voet op het ijs en na enkele tellen gewacht te hebben, kroop hij enkele centimeters verder als een peuter. Dit had hij wellicht vaak op de boerderij moeten doen maar in een gracht als deze was hij niet gewend. Het was zelfs smeriger dan het water bij een polder voor zijn gevoel. Wie weet wat er allemaal in lag. Hij moest er gewoon niet aan denken en gewoon zijn ding doen: zijn fiets redden!

Als een beginnende visser stak hij zijn ‘hengel’ uit en duwde het uiteinde tussen de spaken van zijn voorwiel. Beet! Nu nog het ijs op krijgen… Met enige moeite trok hij de fiets naar het ijs toe maar nog voordat hij zijn wiel vast had kunnen grijpen met zijn handen, gleed hij weg. “Sh-“ schold hij, zijn evenwicht verloren op het ijs en gleed recht op zijn fiets af. Als een gek zwaaide hij maar met zijn tak en greep met zijn vrije hand zijn voorwiel vast. “H-Hebbes, en… Help!” Hij stak zijn tak maar richting het ijs toe om zijn beweging af te remmen maar veel effect had het niet. N-Nee, hij weigerde nat te worden met smerig water des dorps! Zijn enige redding kwam in de vorm van het zwijntje die de tak afrende en eenmaal op het ijs het uiteinde van de tak vastgreep met zijn poten. Een Pokémon van amper zeven kilogram die een knul en een fiets probeerde te dragen? Nee, dat werd hem niet. Vol gekreun leunde de Swinub naar achteren in de hoop beide loodzware figuren op te trekken maar het leek erop dat de held weer moest toeslaan.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Het ijs onder zijn voeten begon heviger te kraken en zijn fietser kwam steeds dichterbij. Zo had hij nou de redding van het object niet voor ogen gezien. Het was waardevol voor hem maar als hij daar doorweekt bij moest raken én zelfs zijn Swinub zijn ergste vijand moest trotseren? Nee het antwoord was betrekkelijk eenvoudig maar er was géén terugweg. Hij had het fiets vast met één hand en gleed van het ijs richting het water, terwijl Deuce het tak vasthield wat hij naar hem uitstak. Lang zou de zwijn het niet uit kunnen houden om een mens en zwaar object een paar tientallen seconden te moeten dragen onder deze hoek. Nee, dat was onmogelijk. Dus, jep, dat werd een maand zeer ziek in bed liggen in een onbekende regio. Joey slikte nerveus en begon maar wanhopig te trappen tegen het ijs in de hoop het ijs zodanig aan Deuce’s zijde omhoog te krijgen. Het was een poging om het glijden te stoppen en zijn fiets op het ijs te krijgen maar… Geluk stond niet aan zijn zijde. Ach, waarom zou hij als een gemiddeld talentloze knul iets hebben als geluk? Dat was naïef van hem maar wat moest hij anders?!

Met zijn hart al licht koppelend in zijn keel keerde hij zijn gezicht om naar Deuce om een stel dramatische woorden uit te spreken: ‘Laat mij... los, blijf voortleven’. Zo ver kwam het niet want direct klonk de stem van de ander die zijn Eevee op Deuce afgestuurd had met de taak hem vast te houden. “Wa…” kraamde hij positief verrast uit, waarna de ander juist zijn Eevee vasthield en hen optrok.  De ander was duidelijk geen normale buitenstaander meer maar een volslagen held en voor deze ene keer liet hij het maar hem voorbij gaan. Hij had een held nodig voor deze ene keer. De hele massa en Joey zelf trokken aan het voorwerp of figuur voor hen en met het steeds luider gekraak onder hen, nam zijn eigen hartslag toe. Elk moment begaf het ijs door hun gewicht. Tsk. “TREK!” bracht Joey brullend uit, en daarmee trok iedereen tegelijk. “Kom… op…” En met enige gekreun kwam zijn fiets wonderbaarlijk op het ijs. Nog voordat de jongen vrolijk had kunnen glimlachen, begaf het ijs vlak onder hun voeten. Niet onder de fiets echter.

Angst nam zijn lichaam over en razendsnel sprong Deuce al op het hoofd van de jongen. Nat worden was wel het laatste wat de Swinub moest overkomen. Met een luide plons kwam hij in het ijskoude water terecht en geschrokken en alerter dan voorheen, zwom Joey direct naar het oppervlak. “K-K-Koud… R-Rand… S-Snel…” Warmte. Uit water.  Meer wilde hij niet en automatisch zwom hij, hevig bibberend naar de kade. Met zijn handen tegen de stoep aan, ademde hij al klappertandend uit. Oké, hij had geluk dicht bij de kade beland te zijn maar de ander en zijn Eevee dan? De twee vielen hem al direct op en met de tak ironisch genoeg voor hem drijvend stak hij die naar de twee uit. “P-P-P-Pak…T-t-tak…” Snel. Uit koud. Hij wilde niets meer dan zoiets simpels en dat ging hij mooi niet alleen doen: hij zou samen met de andere twee eruit stappen. En die fiets? Die lag nietsvermoedend op een stuk ijs, drijvend naast hem.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Natuurlijk was hij geen held maar ieder ander had het persoon die dankzij hem in het ijskoude, smerige water beland was hulp aangeboden. In de vorm van een tak daarentegen. Veel meer had hij niet bij zich en het had al geholpen met het opvissen van de fiets, dus… waarom niet een mens en een Eevee als ze toch bezig waren? Zodoende had hij de tak naar de twee uitgestoken en wonderbaarlijk hadden ze zich daaraan vastgegrepen. In de tussentijd verloor hij al het gevoel in zijn onderbenen die meer klompen van vlees waren dan een onderdeel van zijn lichaam. En het gevoel van een zwijn op zijn hoofd was ook al verdwenen. Hij ging het niet langer meer verduren, dat wist hij wel al zeker. T-Te k-koud. Straks vroor zelfs het tak aan hem vast. H-Hij wilde niet eindigen als een gevroren mens met een tak. Al… het was beter dan een held? Daar kon hij mee leven, of beter gezegd.. doodvriezen! Joey schudde de gedachten weg in een poging zijn aandacht bij de situatie te houden. Hij zou de twee uit het water moeten trekken en die twee waren.. onzichtbaar, huh?

Echter bleek al spoedig dat enkel hij nog in het water zat. Deuce en zelfs de andere twee zaten op het droge. “E-Eh…?!” kraamde hij verward. Ow, ha… ha… Met een ongemakkelijke lach greep hij de stoep vast en trok zichzelf op de stoep. N-Natuurlijk, hij had al eigenlijk het ijskoude water uit kunnen gaan, recht de nóg koudere land op. Eerst ging zijn aandacht echter naar de twee die hun nog net te hulp waren geschoten als ‘helden’. Het paste vreemd genoeg wel iemand met zulk afwijkend haar en een divers evoluerende Pokémon een held te zien worden. Grmpf. “B-B-B-Bedankt, v-v-v-voor… j-j-ee… B-Ben… j-j-e… i-i-i-in… o-o-orde…?” Het donkerblonde bibberend hoopje had geprobeerd de twee te bedanken en simpelweg te vragen of ze nog oké waren maar het kwam er niet heel goed uit. En het was niet alsof hij een Pokémon had die vlammen kon spuwen of warmte kon creëren, enkel een sneeuw spuwende zwijn. Fijn. Alhoewel, was hij eigenlijk ook inmiddels in orde, gezien hij het op zijn natte hoofd had moeten zitten? De Swinub lag rustig vlak naast hem, zijn vacht uitschuddend die vervolgens pluisde tot er een bruine bol overbleef. Juist, ja. Het beantwoordde wel zijn vraag dat hij ten minste oké was, m-maar…. Hij zelf allerminst. En zijn fiets? Dat schoot hem geeneens te binnen. Enkel een luide nies schoot naar buit, gevolgd door een snottbel ter grote van die van een Cubchoo.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Hevig bibberend door de frisse wind op zijn doorweekte lichaam, wist hij enigszins te vragen hoe het met de ander was. Misschien niet de beste vraag, gezien het feit dat ze alle drieën – Deuce was een twijfelgeval-  doorweekt waren en het koud hadden. Al waren hij en de Eevee de enige die daadwerkelijk trilde wat hem op enkel verbaasde. Als kind was hij persoonlijk ook wel koude winters gewend en was hij er enigszins gewend aan geraakt, kon hij de ander niet tippen. Was de ander koud gewend of kostte dat al zijn wilskracht om ‘sterk’ te ogen? Met een wat vragend gezichtsuitdrukking staarde hij de ander kort bedenkelijk aan. Hij leek niet anders dan voorheen, en had zelfs geen kippenvel. Wonderbaarlijk. Dat bleek ook uit zijn antwoord, waarna hij vermeldde dat de Eevee het enkel ‘koud’ had. Daar kon Joey enkel ietwat schaapachtig om glimlachen toen zijn blik kort naar de eveneens bibberende figuur keek. Toen het echter over zijn staat ging, bleef zijn blik op de Eevee rusten. Dat had eigenlijk al de ander zijn vraag moeten beantwoorden. “Ik voel me als jouw Eevee. Koud, Extreem koud,” Hij waagde een poging zijn stem stabiel te houden, ondanks het gebibber en geklappertand. Hatsjuu! Dat al helemaal. Vol afschuw voelde hij iets aan zijn neus hangen en wreef het met afschuw weg. Met dichtgetrokken ogen wapperde hij vervolgens zijn arm, hopend het vieze goedje weg te krijgen. Het was hartstikke smerig. Dat was hij bijna vergeten als nadeel van het koud hebben: verkoudheid. Het enig goede eraan was in bed kunnen liggen met warme soep en een Gameboy om Digimon in te spelen. In een poging zich op te warmen hield hij zijn armen over elkaar en trok zijn rits wat meer omhoog. Het was wel minder effectief dan hij had willen hopen. Het geknor van Deuce had zelfs een meer verwarmend effect… op een andere manier.

Plotseling liep echter de ander naar de waterrand toe en zwijgend haalde hij zijn fiets op de stoep. “N-Natuurlijk…” kraamde Joey al voordat hij er erg in had, “… Heh, bijna vergeten door dit alles,” Hij mompelde het eerder tegen zichzelf dan iemand anders. Hij was er door de vrieskou volledig over vergeten! En… nu zou zijn ziel zijn lichaam niet meer verlaten en veranderen in een Duskull. Het was een vreemd bijgeloof dat als je nieste je ziel uit je lichaam schoot. Als je niets zei, zoals ‘gezondheid’ verdween je ziel. Vreemde waanzinnigheid. Dat vond een geschiedenis docent plezierig te vertellen toen ze op Halloween les hadden. Nou macht hij hem nog twee maal bedanken. Held alert.
Met eenmaal zijn fiets weer in handen, klemde hij maar één hand erop, voordat hij met gemengde gevoelens het voorwerp een ongemakkelijke knuffel gaf. Zo smerig maar o zo geweldige fiets van hem. De Swinub vond het echter te erg worden en kroop verder naar achteren op zijn hoofd, ontevreden snuivend bij de geur. Joey liet zijn fiets met één hand vast bij het stuur en keek de Swinub moeizaam aan. “Don’t judge! Het blijft ook jouw lievelingsfiets!” Daar had Deuce niets op tegen te brengen en knorde enkel op. Simpel wezen. Nog voordat hij de ander kon bedanken, kwam hij met een voorstel waar hij onmogelijk ‘nee’ op kon zeggen. De donkerblonde jongen knikte met zijn trillende hoofd die helaas niet meewerkte op het tweede punt. “W-Weer?!” Ja, dezelfde snottebel hing aan zijn neus en hij weigerde een twee poging. “Ik ga wijs achter je lopen,” zijn wangen waren uit schaamte al rood gekleurd door de snottebel en met een zucht duwde hij zijn fiets naar voren, “Weet jij dan waar de Pokémon Center zit? Je kende het hier toch niet of..?” Of was er géén Pokémon Center hier?

what on earth the others are here for I don't know