Match Set

We are all here on earth to help others

Had hij weer onbeleefd op de ander gereageerd? De opgeheven wenkbrauw voorspelde weinig goeds maar hij had hem al vaak genoeg gezien. Het was eerder uit verbazing en indien iemand je lang aan staarde was het misschien ook niet zo heel gek. Hij had zich iets teveel laten leiden door zijn gedachten en hetzelfde gold toen hij het volgende moment zijn fiets knuffelde. Natuurlijk trok de vreemde actie ook weer een verwarde blik bij de ander en de Pokémon op. Hé, het bleef wel zijn fiets, al zat hij het onder een laag smurrie, was het doorweekt en zeker lichtelijk beschadigd. Hij was niet kieskeurig: het bleef zijn lieftallige fiets. Het enige buiten Deuce wat zijn moeder aan hem meegegeven had en het was hem eenmaal dierbaar. Dat was ook de reden dat hij niet instortte, ondanks dat de knul het ijskoud had. Of beter gezegd: de fiets überhaupt nog met een hand vasthield. Nu hoefde hij enkel te hopen op een wonder dat ‘PokémonCenter’ heette. Een plek waar ze een droog onderkomen hadden en zowel hun als de Pokémon konden rusten. Een oase zogezegd. En het leek erop dat de ander de weg naar kende. “Geweldig!” riep hij uit maar zijn stem was niets meer dan gefluister, het bibberen nog steeds onderdrukkend. Ook Deuce knorde instemmend en wierp zijn voorpoten de lucht in.

Ojee, dáár was het slechte nieuws: De ander zijn Holocaster was doorweekt en daarmee kon zo te horen de app om de locaties van de PokéCenter te achterhalen niet bereikt worden. Dus dit betekende dat ze… Dit kon niet waar zijn. “Dramatisch!” bracht Joey teleurgesteld uit. Dit kon hij niet menen, nu werd het aardig pittig zelfs een Pokécenter te vinden in het dorp. Zou hij het dus weer aan een ander moeten vragen, zoals hij met de ander had gedaan? Bij nader inzien was dat geen goed idee, Deuce kennende begon het hele cyclus opnieuw. Op dat tempo zat de hele dorp ondersteboven puur om hem te helpen. Zoveel last wilde hij ook hen niet meer bezorgen dan nodig was en zo ook de ander en zijn Eevee. Hij was immers al doorweekt en uitgeput geraakt door hem en had een doorweekte telefoon. Daarover gesproken… “H-Het spijt mij van je mobiel, trouwens. Dat was niet mijn intentie geweest maar…” Hopend plotseling een ingeving te krijgen keek hij de straat in maar het bezorgde hem teleurstellingen met wat het te bieden had. Bijna zou hij hulp vragen van de kudde ouderen fietsers. Bijna, net zo wanhopig was hij nog niet geworden. Er moest hier iets ideaal zijn, of ergens waar het warm was… Natuurlijk, een wasserij! Klonk minder comfortabel dan een typische café of sauna maar meer verwachtte je niet van een dorp vol ouderen en jonge gezinnen. “We kunnen daar anders schuilen, ik heb nog geld bij me… als het niet doorweekt is geraakt?” Snap. Daar had hij niet over nagedacht. O Deerling.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Totaal niet in de gaten dat hij vrij extreem reageerde op zijn blunder met de ander zijn HC ging hij daar verder mee door. Al schudde de ander spoedig zijn gezicht, bekennend dat het hem niet veel uitmaakte. Natuurlijk had hij een punt dat zijn mobiel niet verloren was. Een waterproof hoesje had de oplossing kunnen zijn maar… daar was het nu een beetje te laat voor. Nou bleef het scherm van het mobiele apparaat zwart en was een app openen valse hoop. De kou was nu zeker zijn minste zorg. En hij nam dat heel snel terug. Zelfs de geruststelling dat het wel goed kwam verwarmde hem niet. “Aah, oké, maar het neemt niet af dat je even zonder een mobiel ervoor staat,” Eigenlijk was het een ‘wij’ want hij had enkel een oud toestel bij zich. Een koelkast van een mobiel die helaas minder robuust was dan een Nokia en ook het begeven had. Het zat ze echt niet mee. Totdat zijn blik op een wasserette viel die minstens warmte aan bood. Ook die hoop werd echter teniet gedaan. Zelfs zonder zijn zakken open te ritsten wist hij al dat al zijn briefjes doorweekt waren. En met het schudden van zijn broek waren ook al zijn kleingeld door het water opgeslokt. Al kostte het zelden veel geld. Vaak had hij geeneens een wasserij hoeven te bezoeken. Enkel tijdens de wat armoedige tijden. Of dat ook voor de ander gold.. die een pinpas had! “Je bent een h-geweldig persoon,” Niet het ‘h-woord’ uitspreken. Joey schudde zijn gezicht en hopend niet de ander verrast te hebben met zijn actie lachte hij krampachtig, “… Heh, maar.. ooit eerder naar een wasserij geweest?” Snel besloot hij het gesprek te verschuiven met zijn fiets bij de hand, snottebel aan zijn neus hangend en hevig bibberend. Dat in de lente.

Eenmaal voor de deur deed hij de deur open en leunde hij er lichtelijk tegenaan omdat natuurlijk zijn fiets niet naar binnen mocht. De afkeurende blik van een dame sprak boekdelen. “Grmpf,” Hij kon hem ook niet zomaar op straat laten, dus moest hij maar gedeeltelijk in de zaak staan. En de warmte? Die veel vies tegen. Al was het beter dan buiten. “Zou jij het even af kunnen handelen, en zullen we dan maar gelijk iets van onze kleren laten drogen?” Het was een eenvoudige suggestie en met deze koud kon hij vast wel blijven staan in zijn ondergoed.. Wacht. “E-Ehh, bij nader inzien. Doe enkel maar mijn jas!” Onhandig trok hij gehaast zijn jas uit en overhandigde die aan de ander. Echter sprong Deuce vrolijk knorrend al achter de ander aan, waardoor hij bij de deur achterbleef. Dramatisch stak hij zijn hand naar de zwijn uit. “Verrader, pff,” bromde hij.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Enkel om hem meer te overtuigen dat het verliezen van zijn Holocaster niet het einde van de wereld was, ratelde de ander door. Dat had hij eigenlijk niet verwacht en het was wellicht het meeste wat hij gezegd had tot nu toe. Al was de reden dat het hem verder niet deerde aardig herkenbaar. Familieleden die niet stopten met praten. Ja, hij kende er meerdere van, inclusief zichzelf. Samen met zijn moeder en oma sprak hij wel met ze na het avondeten tot middennacht. Het idee dat tijd sneller voorbij ging als jij je vermaakt was daar erg van toepassing. Onwillekeurig moest hij er dus ondanks de kou om grinniken. “Ik ben er ook zo één,” antwoordde hij er eenvoudig op. Daar was hij zeker eerlijk over. Al had hij te weinig vrienden om met ze uren aan de lijn te staan. Enkel een familielid hier en daar.

Geen held. Nog net had hij voorkomen het vervloekte’ h’ woord uit te spreken. Althans, vervloekt in zijn woordenboek. Al was zijn ‘safe’ compliment ook niet echt veel beter. Kijk, hij was eenmaal verschrikkelijk in complimenten en dus ook hiermee. Dit was helemaal niet anders. Al was het maar de vraag hoe de ander het zou aannemen. Na te vaak verrast te zijn, wachtte hij kalm de reactie van de ander af. En.. hij stelde zich simpelweg voor als een… ontiegelijk chique name. Oké, dan viel Joey Breeze helemaal door de band. Dat had hij dan ook niet verwacht bij de ander. Zeker de voornaam was nogal… vreemd. Hoe moest hij er echter op reageren? Ehm, tja. “.. Mijn naam is Joey Breeze, aangenaam. Kan ik je Max noemen?" stelde hij maar zichzelf, nog compleet uit de weg geslagen. Was dat de ander zijn manier om bescheiden te klinken? Digimon zou het weten. En dan het antwoord op de vraag of hij ooit naar een wasserette was geweest, die was juist weer simpel: nee. Op zich niet vreemd met iemand van waarschijnlijk hoge komaf. Dan had je een super deluxe wasmachine of iets dergelijks. Daar wist hij net zoveel over als ‘Maximilian’ over wasserettes.

Ondanks het gebrek aan kennis leek Max het af te willen handelen. Vol goede moed en op de voet gevolgd door twee Pokémon keek hij peinzend naar de rij machines. Ehm, lukte het hem wel om een wasmachine van een droger te onderscheiden? Helpen kon geen kwaad? “De drogers zitten achterin,”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Een kwabbelkous was hij nou eenmaal en dat had schijnbaar de ander ietwat afgeschrikt. Oeps, misschien had hij net dat detail voor zichzelf moeten laten dan. Nou liep hij een telefoonnummer mis van zijn eerste vriend – waren ze dat eigenlijk al?- in Kalos. Dat was niet heel fijn om te horen en hij leek er serieus over te zijn. Ach, niet dat ze beide iets hadden aan het delen van hun nummers. Beide mobieltjes waren compleet doorweekt, dus daar viel amper nog wat mee te doen. En zijn bijnaam voor de ander werd daarbij ook volop geweigerd? Hij had het vrij oké gevonden maar de ander was daar mee oneens. Max as een vrij normale voornaam en werd ook wel als bijnaam gebruikt. Althans, terug in Kanto en Johto had hij vele Max’jes gekend of minstens de naam gehoord. Al waren toevallig al die jongens blond of donkerblond, nooit wit/grijsharig. Enfin, het werd dus Daniel. Ook een eenvoudige naam maar het had wel wat. Al fronste hij wel lichtjes. Waarom had hij dat liever dan Maximillian? Lag het eraan dat het moeilijk uit te spreken was of…? “Hmm, oké, Daniel it is,” zei hij enigszins bedenkelijk.

Hij betwijfelde erg of het een goed idee geweest een onervaren wasserij klant te werk te laten gaan. Wist hij hoe je het apparaat aan deed en zo ja, kon hij het gleufje vullen met het juiste bedrag? Compleet alert om Daniel te helpen stond hij bij de ingang met zijn fiets. Enkel om ruw opzij gepord te worden door een omvangrijke dame.  “Ugh,” Zijn onderkoelde lichaam werd teen de fiets en deur aan geperst. G-Geen… lucht. De vrouw keek met afkeuring naar hem om en liep met een geheven hoofd de wasserette binnen. O Arceus, die zou in een bus drie stoelen bezet houden. Moeizaam hapte hij naar adem, de pijn negerend. Oké, zelfs in Johto waren ze nooit zo asociaal geweest! Zelfs de wat meer… aangezette dames. Met moeite snoof hij afkeurend door zijn neus en keek maar weer de wasserette in. Laat maar, dat was nou zeker verloren hoop. Ze stond pal tussen hem en Daniel; compleet het zicht blokkerend. Zou hij er iets over zeggen of zwijgen? Het feit dat hij een droogmachine achterin waar Daniel zonet stond heftiger dan normaal begon te trillen maakte hem al bloednerveus. Ging dit écht wel goed? “Daniel, lukt he-“ ‘Shalalalieshalalashalalieshalala, ik krijg je niet uit mijn hoofd,’zong de dame uit volle borst, zijn stem overstijgend. Uit pure frustraties liet Joey even zijn fiets los en wroette er geagiteerd meer door zijn haar. Het zag er vast vreemd uit en zijn haar zat door de war maar hij trok zulk gedrag niet.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Oh, hij mocht van Daniel toch een andere bijnaam uitkiezen en dus voor ‘Max’ kan gaan. Niet dat het hem eigenlijk al teveel zou uitmaken. Vond hij ’Daniel’ best, dan zij het zo. Hij was een andere regio gewend met een andere verzameling aan namen. En eigenlijk was het eerder een probleem dat hij niet wist waarom de voorkeur van de ander bij ‘Daniel’ lag. Was het wegens de deftige voornaam? Iemand ‘Maximillian’ moeten noemen was nogal een mondvol. Al was ‘Max’ dus ook niet echt iets wat hij prefereerde. Dus… hij hield schijnbaar niet van zijn voornaam. Vreemd maar uit beleefdheid besloot hij er niet over te vragen. “Hmm, als ik toch wat keuze heb ga ik voor…” Bedenkelijk hield hij zijn vinger tegen zijn eigen lippen, “… Daniel. Als jij liever zo genoemd wilt worden moet ik er alle vrede mee hebben,” Daar was hij eenmaal goudeerlijk in en ergens had hij misschien te vaak de naam ‘Max’ voorbij horen komen in zijn school carrière. Hij had zelfs vijf Max’en gekend, dus dat bewees wat.

De irritante dame stond nog steeds het oerlelijke lied te zingen met een valse stem. Ze bleef dan ook het zicht van hem op Daniel blokkeren met haar massa en asociale gedrag. Had ze echt niet één van de tig andere apparaten uit kunnen kiezen dan die vlak naast Daniel? En waarom moest de machine bij Daniel ineens zich absurd gedragen door flink te trillen? Gefrustreerd dat hij amper kon helpen stond hij machteloos met zijn fiets bij de ingang. Hij kon niets vocaal laten weten of fysiek naar toe gaan. Was er iets wat hij kon doen? Hmm, snel, gebruik je communicatieve kennis. Lichaamstaal was onmogelijk, vocaal ook, fysiek, via SMS en.. Wacht, ja! Hij haalde zijn rugtas van zijn rug af en haalde een kladblok en pen uit. De basis van de basis om bij je te hebben, zeker met een té oud mobiele toestel. Direct klikte hij de pen in en begon op het doorweekt stuk papier te schrijven. Het papiertje vervolgens opgevouwen keek hij Daniel’s kant op. De machine was heftiger bezig en de Pokémon leken radeloos. Al leek Deuce ook gedeeltelijk geïnteresseerd te zijn in hoe de kleren aan het rollen waren door zijn snuit tegenaan te drukken. “Deuce!” De Swinub reageerde niet door het kattengejank door de dame. Oké, dan werd het… gooien. Let’s do it! Vol goede moed gooide hij het papiertje over de vrouw heen, enkel om recht in Daniel’s wilde haren te landen. MUK! Teleurgesteld liet Joey zijn schouders hangen. Waarom o waarom kon hij niet gooien?

Inhoud papiertje:
Welke knoppen heb je ingedrukt?! Druk in het geval dat het té erg schudt op de rode knop!

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Nou, dan waren ze toch eindelijk uit over zijn bijnaam. Wat hij niet verwachtte was de lichte spoor van een glimlach van Daniël. Of was het maar zijn verbeelding? Hmm, die knul had tot nu toe niet echt emotie getoond dus waarom nu wel? Dat was echter al niet meer de orde van de dag toen hij gefrustreerd afwachtte totdat de ander zijn brief zou lezen. Hij had enkel wel op een heel beroerde plek weten te mikken: zijn vol gel zittende witte haar. Het stuk papier wapperde dan ook haast plagend heen-en weer. “S-Serieus?” Echt, hij kon de hele situatie niet meer aan met alles wat er mis ging en deze zoveelste faal hielp hem niet daarbij. Veel andere opties waren er ook niet om duidelijk te maken op de machine te letten door de dame, haar valse gezang en zijn eigen fiets. Zelfs een postPokémon gebruiken was hem niet gelukt omdat Deuce zonodig naar de machine moest staren, alsof het een stapel bessen was. Hij zuchtte vermoeid voor de zoveelste keer inmiddels en keek beteuterd weer naar de dame die nu nóg erger kattengejank uitkraamde in combinatie met… Dansbewegingen. Oh nee, dít wilde hij van zijn hele leven niet zien! Ze begon al zingend met haar heupen te schudden en haar benen op te trekken. Direct wendde hij zijn blik af en staarde hij met een spierwit gezicht naar buiten waar het ironisch genoeg regende. Grmpf, erger kon niet.

Terwijl Joey de ergste tijd van zijn leven doormaakte en amper hoop in Deuce gezet, sprong juist de Eevee van Daniël tegen zijn Trainer op. Terwijl hij ietwat verward reageerde en het alarmerende gedrag van de Pokémon steeds heftiger werd, staarde Deuce nog steeds compleet tevreden naar de machine. Met een glimlach op zijn snoet tikte hij zijn poten er tegenaan maar hij wist enkel het plastic te raken. Hoe zou hij er eigenlijk in kunnen komen? Het zag er eigenlijk best leuk uit en het trilde zelfs wat het nog meer spannend maakte! Vastberaden keek het zwijn omhoog – richting de top van de wasmachine – en net toen hij zijn lichaam aanspande om een kans te wagen… verbrak de Eevee zijn concentratie. Verrast knorde hij, struikelde over zijn poten en werd door de pijnlijke hakken van de vrouw in de rug gepord en gelanceerd tegen Daniel’s gezicht. ‘Swi!’ gilde hij het nog uit, haastig zijn poten zettend in het door gel omgeven haar van de knul en daarmee het papiertje de lucht in lancerend.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Het werd er ook niet beter op bij die dame en hij werd er langzamerhand ontzettend moe van. Het feit dat ze haar heupen rondzwaaide alsof het niets was in combinatie met al die andere dingen die hem ergerde hielp niet. Wat kon hij echter er tegen doen dan hopen dat Daniel ooit zijn papiertje las die hij in wanhoop geschreven had? Diep in ellende en zijn fiets bij zich staarde hij maar afwezig naar buiten. Het weer klaarde op en dat was al iets. Niet te hoeven worden natgeregend met hopelijk schone kleren was al een goed begin.
Al snel werd zijn aandacht echter getrokken door de wasmachine. Het luide gerommel was plotseling verdwenen… H-Hoe? Perplex staarde hij langs de nog losgaande dame naar Daniel die op miraculeuze wijze de wasmachine getemd had. Hmm, hij had iets wits in zijn hand vast en, ja, dat was zijn.. papiertje! Hij had het gelezen! Eindelijk, de post was dus aangekomen! Bijna van opgeluchtheid springend was hij helemaal in de wolken maar wist enkel opgelucht te zuchten met een hand op zijn borst. Dat was ten minste goed gekomen maar dan was het nog de vraag of hun kleren dat overleefd hadden. De machine was akelig stil maar wat hem nog meer verbaasde was dat Daniel naar hem toeliep zonder een shirt aan. Huh? W-Waarom liep hij op deze manier ineens op hem af, had hij iets misdaan? Dat zijn gezicht niets verried hielp niet. Onzeker glimlacht hij zo onschuldig mogelijk zijn kant op. “H-Heb je niet koud?” vroeg hij maar in de hoop dat Daniel hem gespaard hield, al wist hij dat hij niet het gevaarlijke type was. Veel emoties had de knul niet maar hij was geen bruut persoon. Hij hield maar zijn arm achter zijn hoofd maar verloor zijn evenwicht en met een hoog gilletje viel hij over zijn fiets op de stoep. Ugh, auw! Pijnlijk wreef hij langs zijn armen en hees zichzelf moeizaam overeind. Het was minder erg dan eerder maar.. Ugh. Vastklemmend aan zijn fiets hees hij zich overeind en forceerde een glimlach. “Sorry, ik viel even van mijn sto-fiets,”

what on earth the others are here for I don't know