Match Set

We are all here on earth to help others

In een poging de situatie in de hand te houden had hij maar gevraagd of de ander het koud had. Dat was zeker niet raar door ontbloot naar de deur te lopen waar het nog net zat te miezeren. Al verraste de antwoord van Daniel hem zeker. Hoe kon hij het niet snel goed hebben dan? De enige verklaring zou misschien zijn spierwitte haar zijn, gezien het een trekje van veel Sinnoh gezinnen was. Het was een soort camouflage in de sneeuw die daar kon vallen. Oké, in zijn hoofd klonk het idee beter dan als het luidop zou spreken. Dan was hij vast weer discriminerend bezig en dit moment was al ongemakkelijk. Het werd er zelfs erger op toen hij zijn evenwicht verloor en op de grond neerknalde. Dat kon er natuurlijk ook wel nog bij op dit punt. Pijnlijk stond hij met binnen enkele seconden weer overeind. Het kon altijd erger en dat was nu zeker weer eens bewezen. Het feit dat Daniel nog ontbloot was, zijn fiets nog doorweekt was en de vrouw vals bleef zingen begon wel op zijn zenuwen te werken. Het werd hem op dit punt wel teveel.

Toen Daniel dan ook vroeg of het met hem ging forceerde hij maar een glimlach op zijn gezicht. Na alles wat er gebeurd was kon hij wel een vaag vermoeden hebben wat zijn antwoord zou zijn, toch? Of misschien ook niet. Zou hij er dan maar antwoord op geven? “Qua pijn red ik het wel maar het liefst wil ik de wasserij zo snel mogelijk verlaten,” antwoordde hij dan ook oprecht. Helaas betekende dit dat als ze zo snel mogelijk wilde vertrekken, ze wel de wasmachine aan de praat moesten krijgen. Daar schatte hij de kans van slagen door Daniel klein in. Hij moest het eigenlijk op zich nemen maar die fiets…  Bizar, het was alsof de witharige zijn gedachten kon lezen en stelde voor zelf op de fiets te letten, terwijl hij zelf zich op de was zou richten. Kon hij zichzelf nu slaan en vrij hard ook? Dat hij daar niet eerder aan dacht of überhaupt eerst deed. Vrij vroeg wist hij al dat Daniel amper wist hoe de machine werkte, dus dat was het punt geweest dat ze van positie moesten wisselen.

Gefrustreerd petste hij zichzelf in gedachten, voordat hij op het voorstel instemde. “Natuurlijk,” Gelijk rechtte hij zijn rug, stapte weg van de fiets en liep naar de wasmachine toe. Het gezang was té aanwezig maar hij zou zich er doorheen worstelen. Alles om hier zo snel mogelijk weg te kunnen gaan! Zijn blik gleed over de diverse knoppen en het duurde niet lang, voordat hij de juiste ingedrukt had en de wasmachine te werk ging. Opgelucht ademde de bruinharige jongen uit en werd begroet door Deuce die nieuwsgierig het machine in keek. Dat kon geen goed teken zijn, een nieuwsgierige zwijn. Gelijk raapte hij hem op en stak trots zijn duim op naar Daniel. Het was gelukt!

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

De kwestie was opgelost en nou was het even wachten geblazen, voordat hun taak hier voltooid was. Het gevoel dat hij bijna een jaar in de wasserij vast had gezeten hing vrij sterk om hem heen. Enkel Deuce leek daar geen last van te hebben. De kleren zaten echter al te drogen en hij had zijn duim al opgestoken naar de ander. Bij nader in zien was dat misschien niet zo slim geweest. Daniel was niet iemand die heel sociaal was, dus wist hij wel wat dat gebaar betekende…? Een ongemakkelijke stilte viel tussen de twee, totdat er toch een respons volgde. Dezelfde gebaar. Direct ademde hij tevreden uit en liet zijn blik weer terug naar de wasmachine gaan. Het zou nog een paar minuten zeker moeten duren, voordat de kleren droog zouden zijn. Met dat regen buiten de zaak was het maar beter dat ze droog binnen stonden, voorlopig. Wat hij maar niet begreep was dat de forse dame nog steeds zingend tussen hun twee stond. Haar kleren moesten al droog zijn op dit punt of wilde ze hier blijven om hem verder te zitten irriteren? Hij liet het aan hem voorbij gaan nu het geen zin had om voor een klein persoon als hem iets tegen een kolossaal iemand te zeggen. De vrouw negeerde hij verder en toen zijn blik weer rustte op de machine werden zijn pupillen groot.

W-Waar was… Deuce gebleven? Direct zakte hij door zijn knieën en staarden de sompige rollende kleren in. Dat zwijn verstopte zich overal wel maar hier zat hij niet in..? Oh nee, als hij daar niet zat, waar zat dat zwijn dan weer wel? Joey sloeg zichzelf met zijn blote hand, vloekend hoe hij in hemelsnaam afwezig had kunnen staren en niet op dat zwijn te letten. Een geluid weerklonk echter uit de handtasje van de dame en allemaal felgekleurde maccaron’s staken uit. Die waren heerlijk maar wacht, dat was eten en waar voedsel was.. was… Ja, de zwijn zat in de handtas rustig zich te goed te doen aan de maccaron’s. Het zweet brak hem uit en nerveus keek hij van de Swinub terug naar de dame die gelukkig niets door had. Was het niet zo dat dames sloegen met hun handtasje als ze woest waren? Maar wilde hij dat wel doen nu de was bijna droog was? Zijn gezicht vertrok toen het stiller werd in de ruimte en de dame haar was uit het machine haalde. Muk. Voorzichtig stak hij zijn hand naar de Swinub uit maar die likte de maccaron resten weg en sprong koppig weg, recht tegen het gezicht van Daniel aan. “D-Deuc-“ Een doffe klap was te horen nu Joey’s gezicht bedolven was geraakt in de vet die aan de zijkant van de vrouw zat. Abrupt stopte haar gezang en schoten haar ogen vuur toen ze hem in het zicht kreeg.H-Help….!

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Van een gunstige situatie moest het weer allemaal in de soep lopen. Het was weer de schuld van Deuce maar uiteindelijk had hij simpelweg beter op de zwijn moeten zitten letten. Dan had hij niet alleen de woede van de dame voorkomen maar ook de behoorlijk pijnlijke klap van de Pokémon in Daniel’s gezicht. De harde knal deed Joey’s gezicht alle kleur verliezen. Nou wist hij inmiddels wel dat Daniel niet het type was woest op hem af te stappen en hem in elkaar te slaan maar hij voelde zich niet veilig. Kon hij anders niet zich verschuilen achter de wasmachine zodat zowel de dame als hij hem niet meer zagen? De optie was zeer aantrekkelijk maar hij was eigenlijk al gespot door de twee. Het had geen zin en hij moest hoe erg het ook was de gevolgen onder ogen zien. De ogen van de dame vonkte al van opgekropte woede en haat en daarmee durfde hij al helemaal niet naar Deuce en Daniel te kijken. Al was dat moeilijk nu de dame een muur tussen hen twee vormde nu zijn gezicht in haar zij was geplant. Kon iemand niet al een einde maken aan deze dag en de achtbaan aan drama? De jongen wilde op dit punt het liefst zelfs de wasmachine in gaan kruipen met de hoop dat er genoeg ruimte in zat voor hem. En niemand anders. Het was plotseling behoorlijk benauwd en nog steeds pikzwart voor zijn ogen en het duurde even, voordat hij verschrikt zijn gezicht bevrijdde uit de vetlaag. “W-Waah… h-het spijt me,” stamelde hij maar overtuigd wist hij zijn stem al niet meer te laten klinken toen de dame hem furieus aanstaarde. Ze plaatste haar handen al op haar heupen om tuitte al driftig haar lippen voor een hele verhaal scheldwoorden in de vorm van een preek. Veel erger kon het niet dan dat. Door angst bezeten bleef hij stokstijf staan, bedenkend hoe hij ervoor zou kunnen zorgen dat de preek minder heftig aan zou komen of in de oren zou klinken. Het was jammer dat hij geen knul van negen jaar was, die hadden altijd al een idee om zoiets mentaal uit te schakelen. Nu moest hij het trotseren als een bijna-volwassene met de volle aandacht. De dame verder woest maken door niet naar haar te luisteren zou hem enkel meer in de problemen laten raken.

De vrouw opende al haar mond voor de eerste woord maar werd tot zwijgen gebracht toen een figuur plotseling voor haar stond. Huh…? Zijn mond viel daadwerkelijk open van verbazing toen hij zag dat het Daniel was die kalmte uitstraalde, zelfs onder de blik van het monster van een dame. De jongen was een held, een monster trotserend of juist hen dieper de problemen in helpend. Verbijsterd volgde hij de woorden van Daniel en wist in te houden zelf tekeer te gaan op zijn vraag. De dame wist echter zeker wat ze hierop zou zeggen en week haar blik niet van hem af. ‘Jazeker, deze knul wilde niet alleen maar mijn handtasje stelen maar had het lef lichamelijk contact te maken,’ In een film had de dame zelfs van afschuw op de grond gespuugd maar het scheelde weinig. Zou hij zelf hierop moeten reageren of moest hij het woord aan Daniel laten? Het leek er namelijk op dat hij een idee had hoe hij dit zou gaan aanpakken en hij was zelf geheel uit ideeën. Tenzij… tijd rekken met de dame en dan als de kleren opgedroogd zijn te vluchten tussen haar benen door. Natuurlijk! De focus moest echter dan niet op hem liggen, dus stapte hij naar achteren om een kijkje te nemen bij de wasmachine. Twee minuten nog. Oké, een kleine inbreng dan, gezien Danel wel erg lang zweeg voor zijn gevoel. “Excuses, m-maar… mijn Swinub had interesse in wat er in uw handttasje zat en toen ik hem probeerde te grijpen… ging het nogal mis,” Ongemakkelijk duwde hij zijn wijsvingers tegen elkaar en hield zijn gezicht lichtelijk scheef, terwijl het gezicht van de dame ditmaal vuurood kleurde en ze flink begon te schelden. Oké, nu moest de aandacht nog naar Daniel gaan en dan konden ze hieruit ontsnappen, voordat hij de Van Dale scheldwoordenboek’s inhoud helemaal had aangehoord.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Nou was hij compleet afhankelijk van Dannebel om de situatie tot een goed einde te brengen. Echt goed was hij niet in deze discussies en dat bewees zich weer toen de vrouw woester werd na zijn woorden. O-O Muk. Hij had eigenlijk moeten zwijgen maar dan was haar golf aan scheldwoorden sowieso uitgebarsten. Ze zou denken controle over hen twee te hebben als ze bleven zwijgen dus een andere keuze dacht hij niet te hebben. Het was een wonder dat Dannebel toch het woord overnam en dat was al belangrijk genoeg voor zijn plan. Al was hij zelf te verbijsterd om wat er allemaal uit zijn mond kwam aan kritische woorden. Vastberaden, kalm maar vrij overtuigd van zijn gelijk sprak Dannebel de forse dame aan en legde de situatie uit maar ook dat ze moest kalmeren. Datgene waar hij nooit in zou slagen maar het bracht enkel de vraag waar Dannebel het dan geleerd had. Jezelf redden uit een benarde situatie met de juiste woorden was een talent en wapen op zich. Van een… ‘held’. Het idee dat Dannebel heldgedrag vertoonde bleef maar opdoemen, en hij haatte het om hem in zijn zelf gemaakte slecht daglicht te moeten zien. Nee, daar moest hij niet aan denken, hij moest zich richten op de situatie… waarin vele kijkers op hen gericht stonden en een moment van stilte volgde. Zelfs waarin Deuce zijn mond hield die enkel in extreme gevallen de sfeer leek aan te voelen. Nerveus hoorde hij zichzelf slikken nu plotseling de focus op hen lag. Hij snapte dat het expres gedaan was maar het was niet bepaald om in de spotlight gezet te worden, zeker in een wasserette.

Ongemakkelijk wisselde hij dan ook een blik met de Swinub, weigerend iemand anders aan te kijken. Straks zou een van de mensen hem nog aanspreken of de angst in zijn ogen kunnen zien. Dan liep Dannebel ’s idee in de soep. Phieuw. Het had weinig gescheeld of hij was van de extra aandacht en stilte bezweken totdat Daanebel aan het woord ging en verder begon over dat ze nog jong waren. N-Natuurlijk, dat was eigenlijk een heel goed excuus e zeker dat ze wel beter wisten dan een vreemd fguur te betasten. Zeker een vals kakelende, eigenwijze forse dame die duidelijk het niet op een rijtje had. Nee, dat was zijn type niet. Kalm eindigde de jongen zijn verhaal dat ze hier puur kwamen voor de wasserette en daar kon Joey niet nog meer mee eens zijn. Het laatste wat hij eigenlijk wilde was teveel aandacht trekken maar het leek één van die dagen te zijn dat alles tegenwerkte. Deuce. Oude dames. Was. Alles. De dame keek venijnig de jongen aan, waarna haar genadeloze blik naar Joey gleed. Muk. Hij zakte zijn schouders en probeerde in een fractie van een seconde kalmer te lijken dan hij was maar slaagde er maar half in. Een slikbeweging verried het maar de druk van de andermans blikken werden haar teveel. ‘Ow, goed zo, prima, ik had mezelf in jullie vergist,’ begon ze, vervolgens op de wasmachine richtend om haar spullen te pakken en in haar schoudertas te plaatsen. Het leek erop dat ze zou vertrekken maar eerst richtte ze haar blik nog op de twee jongens. ‘Sorry voor mijn woorden en houding jongens,’ Haar woorden klonken verre van overtuigd en vriendelijkheid maar ze wist in ieder geval zichzelf in een goed daglicht te zetten om de zaak te verlaten. Eenmaal uit de wasserette ademde Joey diep uit, opgelucht dat ze van haar af waren.

Bing! Verrast keek hij op, en meer goed nieuws volgde daarop: de wasmachine maakte verder geen lawaai meer en was duidelijk klaar met hun kleding. Kalm raapte hij de kleren bij elkaar na het openen van de machine. Direct overhandigde hij die van Dannebel aan de eigenaar en greep hij zijn eigen droge kledingstuk vast. “Heh, zoveel moeite om alleen maar de kleren weer droog te krijgen,” sprak hij met een ongemakkelijke grinnik, waarna hij maar deze aan trok. De warmte van de machine was zelfs nog aan te voelen. “Perfect,” Het was tegen niemand in het bijzonder bedoeld en tevreden maakte hij zich mentaal gereed om Deuce weer aan te kunnen. De tijd werd hem niet gegund, zoals gewoonlijk. De zwijn zat op de wasmachine snuffelde aan een verdwaald hoopje waspoeder. “N-Nee! Deuce, nee!” Direct greep hij het zwijn op en hield die stevig tegen zich vast, “Een tragedie voorkomen mag ook eens,” Al was die van net al helemaal opgelost maar… natuurlijk, hij moest Dannebel nog bedanken. Licht ongemakkelijk keerde hij naar hem toe en stak een hand naar hem uit en een glimlach op zijn gezicht. “Echt geweldig wat je daar had gedaan, ik zou me daar geen raad mee weten. Door jou leven we nog,” zei hij oprecht dankbaar, waarna zijn blik naar zijn hand gleed, “Je bent wel bekend met de high five, toch?” Het ging toch vrij stroef met de duim op te gaan steken ,dus dan was dit zeker nog maar de vraag. Na enkele tellen liet hij zijn hand zakken en liet zijn blik vallen op de deur. De fiets stond nog deels buiten maar het regen was gestaakt. W-Wacht, zag hij nou zelfs de diepblauwe lucht weer verschijnen? Joey stapte nieuwsgierig richting de deur met Deuce steviger tegen zich aan gedrukt om een glimps ervan op te vangen. Het leek bijna niets voor te stellen met hier en daar een spierwitte wolk en de hemelsblauwe lucht maar hij zag wel wat mooiers tussen. “Daniel, kijk eens…” sprak hij voordat hij er zin in had, gebarend richting de lucht. Het enige mooie wat er kon gebeuren na een dag vol regen en zonneschijn. Juist ja, een regenboog. De meerder gekleurde figuur viel sterk op tussen de witte wolken en de woningen in de buurt. De Swinub in zijn armen snuffelde kort en hield zijn mond verwarrend open. Kon hij het niet zien? Het zwijn had spleetoogjes maar… hij waagde een poging en hield de Swinub iets hoger die het van verbazing uitgilde. Sympathiek glimlachte hij om de reactie van Deuce om het uitzicht. Het feit dat het als de openingsscene van Lion King leek met een fiets en een stad, had hij niet door.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

De verbazing van Daniel’s heldachtige daad versterkte doordat hij nog het lef had beleefd de forse dame een fijne dag te wensen. Dat zou hem zelf nooit gelukt zijn maar wel de knul die nog even kalm als altijd erbij stond. Hoe kon hij dan niet doorhebben wat voor een heldendaad hij gedaan had? Hij had niet alleen hem maar ook Deuce gered van een zee aan scheldwoorden en negatieve aandacht! Als hij door had zitten praten stond hij niet meer veilig overeind maar zat hij misschien wel in dat handtasje. Brr, de gedachten waren al beroerd. Nu weer in het nu leven, waarin hij leefde en Deuce binnen bereik had. En voornamelijk weer ten minste controle over de zwijn had, voordat er een tweede forse dame binnen zou stappen. Of nog erger, dezelfde dame. Het was trouwens niet niets om zulke dames we te jagen en zeker in hoeveel moeite ze eigenlijk gestopt hadden in de simpele was. Echter wist hij er niets op te zeggen. Ze waren veilig! Dat ging als enige door hem heen. Na ietwat bijgekomen te zijn keek hij wel met een frons Daniel aan die nog steeds durfde te ontkennen dat het een heldendaad was of überhaupt iets geweldigs aan zijn actie was. Afkeurend schudde Joey zijn gezicht, voordat hij zijn handen rustte op de schouders van de jongen en hem daarbij recht aan keek. “Dát was écht een heldendaad, ik zou het bijna zelfs in mijn broek hebben gedaan in die situatie,” benadrukte hij, waarna hij pas opmerkte dat hij zijn handen nog op zijn schouders rustte. Ow. OW! Verrast van zijn eigen actie stapte hij naar achteren en hield zijn armen maar weer om de Swinub, hopend dat het niet té ongemakkelijk was. Nou kon hij wel beter maar zijn verhaal afmaken, voordat Daniel maar iets over zou zeggen. “E-Ehm, dus… echt, dat kan niemand zomaar. Zo diplomatisch een ander aanspreken,” Lichtelijk gedwongen grinnikte hij erbij, voordat Daniel verried dat zijn moeder er nog beter in was. Van wat hij tot dusver had gehoord verbaasde hem dat niet zozeer. De vader moest zo te horen nog erger zijn maar hij antwoordde er maar niet op. Wie weet was het iets waar Daniel het zeker op dit moment niet over wilde hebben.

Het antwoord van Daniel op de high five verbaasde hem niet. Oh boy, dit had hij van mijlenver vandaan kunnen zien komen van wat hij tot dusver van hem gemerkt had. Dit was een sociaal gebaar die hem onbekend was. Het was jammer maar voordat hij hem het uit wilde legen merkte hij al de regenboog op. Met de Swinub de lucht in om de regenboog te moeten zien drong schaamte nog niet tot hem door. Pas toen hij de verwarde stem van Daniel naast hem hoorde besefte hij pas hoe suf zijn actie geweest was. Het bleef een regenboog immers, maar… Het was minstens een teken voor geluk of niet dan? Huh? Naast zich zag hij spoedig Daniel staan met zijn Eevee ook richting de regenboog en direct grinnikte hij om de actie. “Zomaar een regenboog, dacht je? Daar zijn de Pokémon weer niet mee eens,” Deuce knikte instemmend op zijn woorden, voordat hij zich tot Joey keerde en weer in zijn haar nestelde. Weer… Niet dat het heel erg was nu het zwijntje vrij licht was maar hij kon makkelijker ontsnappen. “Als je waagt weg te lopen, krijg je geen Berry’s meer voor een maand, begrepen?” Hij waagde een vruchteloze poging om streng te klinken maar de Swinub snuffelde enkel vrolijk rond.

Teleurgesteld liet hij zijn schouders zakken en greep hij maar zijn fiets vast, de wasserette achter zich latend. De frisse wind voelde verfrissend aan na al die tijd binnen te moeten staan. Vervolgens keerde hij zich tot Daniel en zijn Eevee. Hun kleren waren weer droog en ze waren af van de dame maar het voelde niet goed nu hem te laten gaan. Zeker zonder een bedankje. “Heb je ergens trek in, zoals chocolademelk, pannenkoeken, of iets dergelijks?” vroeg hij nonchalant, al wist hij maar al te best dat hij dan hierna écht blut zou zijn.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Lang stond hij er niet bij stil of de aanraking bij de beide schouders van Daniel hem ongemakkelijk maakte. Dat was hem eigenlijk ook niet te binnen geschoten in het nogal vreugdevolle moment. Nu de dame namelijk uit het vizier was konden ze eindelijk rustig ademhalen. En daar was hij volledig in meegesleept. Al wist hij zeker dat de knul tegenover hem dan weer simpele gebaren niet kende en dan misschien zo’n actie ook verwarrend vonden. Het was dan ook pas na de reactie van de ander, nadat hij hem los gelaten had dat de besef doordrong dat hij misschien téveel lichamelijk contact maakte*. Stom, stom en nog eens stom. Hij had er beter op moeten gaan letten maar het leek de ander meer dan wat ongemakkelijkheid niet te deren. Zover hij natuurlijk zijn gezicht kon aflezen want die stond helaas weer strak en emotieloos, zoals gewoonlijk. Of zat er een andere gedachten erachteraan, want Daniel’s familie was immers vrij rijk en hij was de definitie van een gemiddelde burgerling. Niet iets uitstekends in iets, buiten tennis. “Zo erg ben ik toch niet? Of zit er echt een normale burgerling aura om mij heen?” Hij sloeg daarbij wat ongemakkelijk zijn armen achter zijn hoofd en grinnikte. Je kon ergere figuren als vrienden hebben en zelf wist hij weer zeker dat zijn grootmoeder en moeder Daniel hartelijk zouden ontvangen. Een vriend van een familielid was ook hún vriend. Zo gastvrij waren ze wel.
Had hij dat nou werkelijk waar gehoord, een bedankje na een compliment? Terwijl Daniel meer dan een halfuur geleden nog bescheiden gereageerd had, accepteerde hij het nu. Kijk eens aan, misschien had hij toch nog een positieve invloed op hem! Hij vervolgde er spoedig mee dat hij op deze manier opgegroeid was, wat hij al wel als antwoord aan had zien komen. Het zou bizar zijn als dat niet zo was geweest. Van wat hij wist van Daniel’s thuissituatie en zijn hoogbegaafde en rijke familie zou een stevig weerwoord een geweldig middel zijn om een hoge positie te behouden. Maar voor situaties als deze was het een rasechte reddingsmiddel geweest want anders… Hij weigerde eraan te denken. “Snap ik, maar blijkt maar weer dat je zulke gaven ook voor andere dingen kunt gebruiken,” Nu hij er toch over nadacht, was het niet handig als hij ook die eigenschap had om zich met woorden uit nare situaties te redden? Het was vooral handig met een plaaggeest van een Swinub die van alles een rotzooi maakte, zoals vandaag meerdere malen al was voorgekomen. Of zou dit dan weer niet het moment zijn zoiets aan hem te vragen…? Misschien kon hij het later wel ter sprake laten komen in een nog betere situatie waar niet meerdere blikken nog op hun gericht stonden. Het hielp niet dat ze naar de regenboog staarden in een vreemde houding met hun Pokémon de lucht in gestoken.

Er was maar één ding die het ongemakkelijke eraan weg haalde; een vluchtige glimlach op het gezicht van de meestal emotieloze gezicht van Daniel. W-Wat… Was dat zijn verbeelding geweest of zag hij een glimlachje op zijn gezicht staan? Het was echter even snel verdwenen als het verschenen was maar van binnen was hij al tevreden. Moeilijk als het was om te openen naar anderen en emoties te tonen in zijn situatie én dan een figuur als hem te leren kennen en ineens milde veranderingen te ondergaan was bewonderingswaardig. Al reageerde hij er maar niet op. Hij was er nog steeds niet zeker over of het echt was. Na enige afleiding van zijn Swinub, weigerde hij Daniel zonder enige traktatie of een beloning te gaan. Daar was hij hem veel te dankbaar voor, van het opvissen van zijn fiets tot zonet met de dame. Een drankje was wel het minste wat hij kon doen en zo te horen viel de keuze op chocolademelk na enige overweging. Yes! De dorp kende hij niet geweldig uit zijn hoofd maar er was wel één café waar ze heerlijke thee, koffie én chocolademelk serveerde. Ver was het ook niet hier vandaan. “Deal, allemaal op mijn kosten,” zei hij er direct bij en liep alvast op een rustig tempo richting het café met de fiets naast zich. Zou hij de vraag van eerder anders nu stellen? Ze waren buiten de wasserette en het café was dichtbij, maar niet dat ze even tien minuten konden babbelen. “Dus…” begon hij, vervolgens hem aankijkend, “Denk je dat je mij ook kan aanleren hoe ik woorden kan gebruiken om mezelf uit situaties te krijgen? Ik zal het zeker nodig hebben, namelijk,”

Na de vraag gesteld te hebben voelde hij Deuce zich omkeren in zijn haar, starend naar iets in de verte. Zijn snuit ging flink op-en neer en het zou nog maar een paar tellen duren, voordat hij zoals gewoonlijk de geur zou volgen. Oh boy. Hij greep naar zijn hoofd en drukte de Swiub teen zijn hoofd aan. “Niet weer, Deuce,” De Swinub bleef echter gefixeerd naar iets kijken en zijn snuit ging nog vaker op-en neer, totdat het moment dat hij het ontspande maar zijn vacht overeind kwam te staan. Hij kon het niet laten elke keer zijn hand naar zijn hoofd uit te steken om de Swinub te kalmeren. Wat deerde hem toch zo plotseling? Als het eten was geweest, had hij al de benen genomen maar wat was er dan zo urgent dat hij zo flink reageerde? Nogmaals gleed hij zijn hand door de vacht van de Swinub en ditmaal volgde een luid waarschuwende knor die eerder op een blaf leek. “W-Wat is er..?” Nog voordat hij zijn vraag kon afmaken trok zijn gezicht al weg bij het zien van een hele bekende groep mensen. H-Het waren… D-De…. Het waren de oude groep mensen op fietsen die amper één kilometer per uur bereikte. Direct verdween zijn vrolijke humeur en was er enkel afschuw te zien op zijn gezicht. Fietsen ze nou ook nog eens weer op hun af of…? Wat voor een bedoelingen ze ook hadden, hij wilde er liever niets mee te maken hebben.
*…. Materiaal voor Out of Context

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Even dacht hij echt dat hij iets te fysiek met Daniel was geworden of zelfs net van een lager niveau was als burger-zijnde. Als de ander aanrakingen maar vreemd vond en al helemaal simpele gebaren, dan zou hij daar rekening mee houden. Al zag hij toch de ander lichtelijk veranderen door wat hij deed. Kleine veranderingen, natuurlijk, maar alles op zijn tijd. Al kon hij niets verzinnen tegen die aura die misschien om hem heen hing. Daar was één oplossing voor en het was nogal moeilijk eraan te komen: geld. Een villa betalen voor zijn ouders en misschien een landgoed zou genoeg zijn voor een rijke familie. Verder had hij om eerlijk te zijn niet een idee wat hij zich voor bij moest voorstellen. Zelfs in Johto waren er niet dramatisch veel rijkelui of hij kwam natuurlijk te weinig in zulke wijken om er iets van af te weten. Niet alle rijke gezinnen kon je over een rug kammen, en al helemaal niet die van Daniel. Huh? In de ogen van de ander werd hij dan wel geaccepteerd en dat was voor hem het belangrijkst. De ouders van een vriend zag je toch niet vaak. Dat was dus goed nieuws! Dat was het belangrijkste in een vriendschap, acceptatie van de ander, ongeacht welk type volk het was. Al schatte hij zichzelf niet zo slecht in…? In zijn hele leven had hij nooit op het straat hoeven leven, en hij was geen analfabeet. Oja, en hij kon tennissen. Dat zou wel genoeg moeten zijn. Ach, wie hield hij nou in de maling, Daniel keurde hem goed. Enfin.
Een blik die weinig verried was het enige wat Joey te zien kreeg. Had hij dan weer iets verkeerds gezegd om die kwaliteit van het hoofd koel houden en je woorden gereed hebben staan bruikbaar te maken voor andere situaties? De situatie van zonet zou toch een ultiem bewijs zijn dat het gold of bracht hij Daniel op de verkeerde ideeën? Dat de jongen zweeg hielp niet en hij had iets meer van een reactie erop verwacht maar de ander bleef vrij emotieloos van aard. Al ontglipte die vage glimp van een glimlach hem zeker niet. Had hij toch misschien meer goede invloed op hem dan hij van tevoren verwacht had. Helaas dan weer niet genoeg om een reactie op zijn opmerking te krijgen maar nee, hij zou hem niets forceren. Als iemand er niets over te zeggen had, dan viel daar gewoon niets over te zeggen en daar hield het op.
Yes! Daniel had het aanbod aangenomen om getrakteerd te worden op een drankje naar keuze. Op een manier moest hij het immers goed maken en met hoeveel hij bij zich had… lukte twee drankjes op het randje. Zolang het maar bij twee bleef, kon hij het nog betalen. Een bedankje volgde er snel achter, die hij met een glimlach ontving. Dat voelde nou vreemd aan… bedankt worden, terwijl Daniel hem zo vaak tot dusver gered had. “Dat is het minste wat ik terug kan doen,” antwoordde hij oprecht, enigszins ongemakkelijk. Het waren meestal andere figuren die hij moest bedanken en zelden werd hij bedankt. Die Deuce bracht hem in de problemen en zelf maakte hij er meestal enkel een zooitje van. Sterk met woorden was hij immers niet. Dat wilde hij dan maar ook al te graag verbeteren en waagde een poging daartoe. De vraag of het aan kon veraste hem een beetje, want… hoe wist hij dat nou vooraf? Hij had het nodig en het zou eens fijn zijn om zichzelf goed te praten uit situaties. Zeker gezien ze divers konden zijn met de té nieuwsgierige Swinub. Huh? Plotseling stopte Daniel met lopen en keek hem daarbij recht in zijn ogen aan. Had hij iets getoond of gezegd wat niet moest? Al bleek het uiteindelijk zijn motivatie te zijn wat vrij logisch in de oren klonk. Wilde hij over deze gave gaan beschikken? Pfft, het was wellicht het enige waar hij zeker over was. Voor een tel wendde hij zijn blik weg maar keek de ander al spoedig weer aan. “Jazeker,” Deuce leek de serieuze sfeer niet fijn te vinden en begon wild te bewegen. Wacht, nee, dat lag aan iets anders…. Iets ergers dan dat. De kleur vertrok uit Joey’s gezicht toen hij de groep oudere fietsers op hen af zag komen. Kwamen ze voor hen of fietste ze maar wat rond? “Ik heb werkelijk geen flauw idee,” Hij wilde het liever ook niet weten, kon alleen maar narigheid van komen. Ze hadden immers een reputatie van een gang die Vaniville Town teisterde. Al bleven het ouderen die niet eens sneller konden zijn dan tien kilometer per uur. En dat geeneens voor heel lang. Ugh, waarom was hij nog bang voor ze?

‘Daar zijn jullie weer, gestoorden hangjongeren!’ gilde echter de voorste oude damen die één hand op haar stuur hield en met haar handtasje rond begon te zwaaien. Inmiddels gaf Joey het bjna mentaal op. Deze dag putte hem teveel uit. Een conflict met een oude dame wilde hij liever niet aan gaan. Niet nu, niet ooit. Direct keek hij vermoeid Daniel aan met ietwat gemengde gevoelens. Was dit een moment om het op te lossen met woorden of zouden ze het negeren en drankjes gaan halen? Met de snelheid waarmee de stoet hen naderden konden ze praktisch nog vijf minuten staan om het te bespreken. "Dus, is dít de eerste les of gaan we voor het café. Het is echt vrij dichtbij en we zijn er sneller dan de fietsers hier zijn,”[/b] Hij had er nu geen zin meer in. De dame en het vorige incident had teveel energie voor hem gekost. Nou wilde hij zelf liever een warm drankje. Het was echter de Swinub die de keuze had gemaakt en waarschuwend romde naar de fietsers. Met zijn bruine vacht overeind getrokken opende hij zijn mond om een Powder Snow af te vuren, zodat de fietsen vastvroren aan het fietspad. “D-Deuce… wat heb je gedaan…?” De Swinub nestelde zich trots weer op zijn hoofd, terwijl Joey verbijsterd van de woeste ouderen naar Daniel keek, “Kijk.. dit is dus één van die momenten waarop het handig is,”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

De gave die hem zojuist gered had zou hij dan eindelijk kunnen leren van Daniel. Hij kon eigenlijk niet wachten op hoe hij op zichzelf mensen kon aanspreken. Met een kalm en strak gezicht mensen verbaast laten zijn en uiteindelijk heelhuids de situatie achter zich kunnen laten met Deuce veilig in zijn armen. Zijn absolute droombeeld, maar dat leren… Dat werd pittig. Al kon hij het vast wel door de tijd heen, hij was zeker een gemiddelde student maar het zou hem zeker lukken! Vastberaden knikte hij nadrukkelijk tegen Daniel dat hij bereid was er volledig voor te gaan. Het eenvoudige antwoord van hem was meer dan genoeg, hij keurde het goed maar hij leek nog meer te willen zeggen. Zouden er toch voorwaarden op gebonden staan, of had hij gelijk tips vooraf? Helaas lag het daar niet aan toen ze spoedig werden lastig vallen door de stoet ouderen die weer aan kwamen fietsen. Oh boy, nu kreeg hij nog later te weten wat de ander eigenlijk had willen zeggen maar eigenlijk was dat het minst erge. Hij had écht geen zin in die ouderen, niet na het fiets incident. Het was al een vermoeide dag zelfs geweest met eerst hén en vervolgens de wasserij: hij wilde echt liever een warme beker chocolademelk naar achteren gooien. Bijna dacht hij eraan weg te lopen en te doen alsof ze hen niet kende maar de dame had al luidkeels geroep naar hen en daarmee de poging tot vluchten afgenomen. Met gemengde gevoelens staarde hij naar de stoet trage woeste fietsers die hun richting niet veranderden met als enige opvallende eraan dat de dame met het handtasje woester dan ooit tevoren keek. Daniel maakte al de opmerking dat ze niet heel slim bij hun hoofd waren en dat was wel iets wat hij zeker al door had gekregen. Maar ondanks dat bleef hij nerveus door de dreiging die ze in zijn ogen bleven: boze menigtes waren in wat voor een vorm dan ook niet fijn. Hij had er eigenlijk ook niet bij stil gestaan dat ze in deze situatie zich zouden kunnen redden met Daniel’s woorden en knikte dan ook bij zijn opmerking. “Gra-“ Amper uitgesproken, slikte hij dan ook lichtelijk nerveus en de Swinub had vast zijn angst aangevoeld en op zijn manier gereageerd op de dreiging die de fietsers vormde. Ugh, het zwijntje bedoelde het goed maar had nu enkel de situatie nog erger gemaakt door hen allemaal vast te vriezen aan het fietspad, waardoor ze écht stil stonden. Oh nee. Dit was wel het slechtste wat de Pokémon had kunnen doen. Oké, niet in de paniek schieten en rustig bedenken wat een logische volgende stap was. Daar had Daniel echter al een idee voor die wat gemengd aan kwam bij Joey nu er opeens extra druk op hem werd gelegd. “W-Wat..?” Zonder er stil bij te staan had hij al verbaasd op hem gereageerd en liet de woorden ietwat bezinken. Hij had amper een les gehad en moest zichzelf nu al weten te redden uit de nesten? Daniel vulde zichzelf vervolgens aan, ditmaal met tips die hij direct van harte nam. Oh boy, dit wilde hij niet gelijk onder ogen zien nadat hij zich amper gered had tegenover de dame uit de wasserij. Hij was er nog niet klaar voor!

Maar zijn tijd was al voorbij want de dame met de handtas was al binnen een straal van vijf meter gekomen, gereed om hem een mep te geven. Nogmaals herhaalde hij maar de woorden van Daniel: jezelf niet laten domineren. Makkelijker gezegd dan gedaan, hij stond niet bekend als een dominant figuur of iemand met razendveel zelfvertrouwen. Het beste wat hij dan kon doen was zichzelf kalmeren met de gedachte dat Daniel altijd zijn back-up zou zijn en Deuce’s warme lijf hem ietwat veiliger deed voelen. De oudere dame verscheen echter vlak voor hem en van het feit dat ze zo plotseling was verschenen, kon hij het niet laten naar achteren te zijn gestapt. Wacht, wacht, blijf kalm! De dame was enkel vermakelijk door de beweging geweest en begon zonder enige genade met felle woorden. ‘Wat denk je wel wat je bent? De jeugd van tegenwoordig doet echt tegenwoordig maar wat en heeft zelfs geen idee meer over hoe een fiets werkt! En dan nog het lef hebben om onze generatie die meer tijd besteedt heeft om praktische dingen te leren zoals fitsen in plaats van afgeleid te zijn door computers, ons leven moeilijker te maken!’ Help! HELP! Hoe moest hij hier in hemelsnaam op reageren? Een zweetdruppel gleed langs zijn gezicht en hij voelde hoe Deuce zijn vacht uitschudde als waarschuwing voor de oude dame om geen stapje verder te gaan. De dame vernauwde direct haar ogen om de zwijn gemeen aan te kijken en bijna zou er vast weer een ijskoude adem volgen. “H-Hea, u spreekt tegen mij, niet mijn Pokémon,” zei hij zonder erbij na te denken, haast uit nature, want wie aan de Pokémon kwam, kwam gegarandeerd aan hem. Dat was ook wel de enige manier om hem woest te krijgen. ‘Pfft, nou, je zwijn leek wel gelijk mij ook vast te vriezen. Je hebt dan ook echt je Pokémon niet onder de controle, hmm?’ Die dame… ze werkte zo erg op zijn zenuwen en hij merkte dat zijn angst plaats maakte voor blinde haat en woede. Maar hij bedacht zich op tijd dat kalmte belangrijk was. Wat had ze trouwens eerder gezegd…? Dingen die eigenlijk niet relevant waren, want hij staarde niet naar zijn Holo Caster en net ook niet. Fietsen kon hij ook prima, eigenlijk. De stilte duurde echter te lang voor de dame. ‘Dus… je tong verloren, schat?’ begon ze ongeduldig, al licht zwaaiend met haar handtasje. “N-Nee, m-maar ik bedacht me net iets,” Haar mond vormde een rasechte ‘o’ en geïnteresseerd maar ook gefrustreerd wachtte ze op wat hij te zeggen had, “Ik snap dat Deuce hier uw aangevallen heeft, het is niet echt… aardig in zijn ogen om zwaaiend met een hadtas een vriend te benaderen. Dat… ehm.. lijkt mij een natuurlijke reactie van een Pokémon en dat is iets wat niet verandert door generaties heen. Ondanks de technologie,” begon Joey wat ongemakkelijk, waarop de oudere dame met wat tegenzin knikte, “Maar ik wil wel mijn excuses bieden voor zijn actie, ik had hem moeten stoppen, maar kijk eens…” Licht trillend van de spanning en angst greep hij Deuce vast en stak die haar kant lichtjes uit, “H-Hij is nog jong, zoals je kan zien… En we kennen elkaar ook amper een jaar, maar… we werken er zeker aan, niet waar?” De Swinub volgde met moeite de woorden van zijn Trainer maar knikte instemmend en liet zijn vacht zakken. “H-Helpt het als ik je hem laat aaien?” Blijf kalm en hopelijk gedroeg Deuce zich. De daame leek wat wantrouwig maar stak haar hand al bijna op de Swinub, totdat een oude man achter haar, haar schoudertas vastgreep en gereed leek te zijn Joey en Deuce een klap uit te delen. “W-Waaah!”

what on earth the others are here for I don't know