[Job] Je bakt er niks van

Een cursus pottenbakken? Natuurlijk wilde Katy daar aan meedoen! Zeker omdat ze er voor betaald zou krijgen! Vol enthousiasme liep ze het gebouw binnen waar de cursus werd gehouden. Het was een speciaal atelier met allerlei prachtige van klei gemaakte voorwerpen – en ook minder prachtige werken, natuurlijk, maar daar had Katy geen oog voor. Iemand anders vond ze vast wel mooi. Dat was het altijd met kunst: er was altijd wel iemand die het kon waarderen. Dus zelfs als deze cursus compleet mis ging was er altijd wel iemand die haar mislukking kon waarderen!

Sucy rustte op haar schouder terwijl ze de deur opzocht waar de draaitafels zich achter bevonden. Het was niet moeilijk te vinden, want er stond in grote letters ‘DRAAITAFELS’ op. Katy nam plaats buiten de deur, waar ook al twee andere mensen stonden te wachten. Ze glimlachte naar hen. “Ik heb nog nooit eerder aan pottenbakken gedaan,” liet ze vrolijk weten. “Ik heb er zin in!” Eén van de twee mensen, een wat oudere dame, liet een lach horen. “Gelukkig maar. Je zult het vast leuk vinden.” Nou, de mensen vond ze in elk geval al leuk. Ze kon niet wachten om te beginnen!  

Een vrouw met een jas van verschillende lappen stof en blonde dreadlocks kwam uiteindelijk wat later de deur openmaken. Katy begroette haar vrolijk en betrad de ruimte met de andere cursisten. Zodra alle 6 cursisten een draaitafel hadden geclaimd kon de cursus beginnen. Tenminste, dat dacht Katy. Ze stond al helemaal klaar om een leuke vaas te maken toen de dame met de dreadlocks haar naam opnoemde. Oh, ze deden aanwezigheid. Katy wist wel hoe dat moest. “Present!” reageerde ze terwijl ze haar hand op stak. De vrouw glimlachte naar haar. “Dat is fijn. Bedankt voor het komen. De groep is helemaal van jou.” Katy begreep er niks van, maar voor ze er naar kon vragen liep de dame alweer weg. Een stotterende “wacht” was niet genoeg om haar tegen te houden en al helemaal niet om te voorkomen dat ze de deur achter zich sloot en de roodharige met de vijf vreemde mensen achter liet.

Behalve dat Katy nauwelijks begreep wat nou de bedoeling was, wist ze ook niet waarom er geen begeleiding bij hen was. Ze moesten toch van iemand leren hoe het moest? Waarom was die vrouw dan weggelopen? Met een blik die om hulp vroeg keek Katy om naar de vrouw met wie ze eerder had gesproken. Die keek haar verward terug aan. Een man schraapte zijn keel wat ongeduldig en trok daarmee Katy’s aandacht. “Gaan we nog beginnen?” vroeg hij aan haar, alsof zij degene was die hen moest leren wat ze moesten doen. “Weet ik veel,” reageerde Katy. “Ik ben hier gewoon om te leren. Kijk maar!” Ze haalde het papiertje van haar inschrijving tevoorschijn en wilde hem aan de man laten zien, maar toen ze hem in haar handen had besefte ze zich ineens dat de tekst het had over een cursus geven en niet volgen. Oh. Ze had het al vreemd gevonden dat ze het zo verwoordden, maar ze had gedacht dat het een typefout was ofzo. Schijnbaar toch niet. “Uh….” Wat moest ze nu?

Katy besloot het een poging te wagen. “Blijkbaar geef ik toch wel de cursus,” liet ze weten. Twee dames keken elkaar aan alsof ze geen vertrouwen hadden in het 15 jarige meisje. “Hey, misschien ben ik wel een wonderkind. Weten jullie veel.” Ze hadden gelijk natuurlijk, maar dat wilde Katy hen niet meteen laten weten. Wie weet kon ze er nog iets van maken.

“Oké, uh…” Wat hadden ze nodig? Klei, toch? Waar lag dat? Ze keek de ruimte even rond en zag een stapel enorme kleihompen. Bingo! Ze liep er op af en pakte één van de hompen op. “Dit hebben we nodig!” zei ze, alsof de mensen dat zelf niet al konden bedenken. “Pak allemaal zoveel klei als je denkt nodig te hebben.” Ze bracht het klei naar de eerste persoon en wachtte tot die klei pakte, maar dat gebeurde niet. “Hoort er niet zo’n snijkoord bij..?” vroeg de dame twijfelachtig. Snijkoord? Wat was dat nou weer? Katy trok een bedenkelijk hoofd. Hoewel ze niet wist wat het was, besloot ze dat het beter was om maar te luisteren naar deze persoon en op zoek te gaan naar iets wat er op leek. Ze vond een stevig koord met twee houtjes er aan en besloot dat dat was wat ze nodig had. Snel bracht ze het terug naar de persoon die er om had gevraagd. Met één oog dichtgeknepen keek ze toe of ze het goede had gepakt. Tot haar geluk sprak de persoon haar niet tegen en pakte ze gewoon een stuk klei met hulp van het koord. Thank goodness.

De klei en het koord werden doorgegeven tot iedereen een homp klei op hun draaitafels had. Katy had geen idee wat de volgende stap was, dus improviseerde ze maar. Ze wist dat de klei gedraaid moest worden, dus keek ze naar haar eigen draaitafel om te zien hoe die werkte. Het zag er vast stom uit voor de andere cursisten. “Oké, eh…” Was dat nou een pedaal onder de tafel? Twijfelachtig zette Katy haar voet er tegenaan en duwde ze er één keer hard op. De tafel kwam langzaam in beweging. “Ah!” Shit, dat klonk te verbaasd. Dat moest ze maskeren door casual te vertellen wat de rest moest doen. “Duw je voet op het pedaal onder je tafel, dan gaat de tafel draaien.” De mensen deden wat Katy vroeg en de tafels begonnen langzaam te draaien. Niet iedereen begreep dat ze moesten blijven duwen. “Blijf je voet op en neer bewegen! Het is geen auto die pas stopt als je het pedaal loslaat.” Dat was een Goede, Volwassen vergelijking die de mensen vast wel begrepen. En ja hoor, de tafels bleven draaien en gingen steeds sneller.

Het kostte nog geen dertig seconden voor de tafels op volle snelheid waren en de eerste homp klei door de draaiing van de tafel af gleed. Katy schrok en keek er verward naar. Ugh. “Geen zorgen, dat is op te lossen.” Ze haalde de grote kleihomp er weer bij en sneed een nieuw stuk af met het koord om het aan de juiste persoon te geven. “Dat ruim ik zo wel op,” zei ze terwijl ze een wuifbeweging naar de homp op de grond maakte. “Hou nu je homp maar vast. Of druk hem even hard op de onderplaat, dat moet werken.”

Terwijl ze de kleihomp weer terug legde, begonnen mensen te vragen hoe ze bepaalde dingen konden maken. Katy had geen flauw idee. “Like… Duw je vingers in het midden om een deuk te vormen? En dan met je vingers langs de buitenkant de randjes omhoog duwen. Dan krijg je een vaas!” Hoe ze zo zelfverzekerd kon klinken terwijl ze echt gewoon onzin lulde wist ze zelf ook niet. Ze keek toe hoe de mensen ongeveer deden wat ze had gezegd. Drie mensen kregen hun klei niet vast aan de tafel en de andere twee gingen al snel scheef. Het was een regelrechte ramp. Eén van de twee scheve vazen blak zelfs plotseling half open. Geschrokken liet de dame haar draaitafel stoppen. Ze keek Katy aan met een blik die vroeg wat ze moest doen, maar zij wist het zelf ook niet. Hoe kon klei nou breken als het niet gebakken was?

Katy haalde een beetje zenuwachtig een hand door haar haren. Sucy klom van haar schouder af en ging op ontdekkingsreis. De roodharige besteedde er geen aandacht aan, want ze had even iets anders aan haar hoofd en nee, daarmee werden niet de kleistrepen die ze zojuist op haar voorhoofd had gemaakt door haar hand door haar haren te halen bedoeld. “We proberen het gewoon met nieuwe klei,” was de oplossing die ze koos, ook al leek ze er niet heel zelfverzekerd over. “Ja, de klei was vast te oud. Ik open wel een nieuw pak.”

Ze kwam met een nieuw pak klei en het snijkoord naar de dame toe gelopen toen ze zag dat Sucy op diens draaitafel was gaan zitten. “Suus, je zit een beetje in de weg, laat die vrouw eens met rust,” zei Katy. De Salandit hief een pootje op om Katy de mond te snoeren. De roodharige had geen idee wat er gebeurde. Sucy liep weg van de tafel naar de wasbak om haar pootjes nat te maken. Ze liep op haar achterpootjes terug naar de tafel en klom met zo min mogelijk gebruik van haar voorpoten omhoog. Met haar vochtige pootjes drukte ze de klei terug samen. Wonderbaarlijk genoeg bleef het aan elkaar plakken ook. “Was… Was de klei te droog?” Katy was verbaasd, maar vond het tegelijkertijd wel logisch. “Oké, we gaan allemaal onze handen nat maken!” droeg ze vervolgens op aan de groep. Terwijl iedereen opstond om de taak uit te voeren, stak ze haar duim op naar Sucy. Wie had gedacht dat de Salandit een pottenbakker was?

De mensen kwamen terug naar hun plaatsen met natte handen. “Zorg dat de klei goed nat is,” zei Katy met herwonnen moed. Met de instructies van Sucy kon ze best lesgeven in pottenbakken. De Salandit was met haar pootjes de klei van de dame aan de onderkant aan de tafel vast aan het duwen. “En zorg dat de klei goed tegen de tafel aan zit, zodat het niet verschuift,” was de instructie die Katy gaf. De mensen deden wat ze vroeg. Man, wat voelde het machtig als volwassenen deden wat je wilde. Kon ze hen ook opdragen om haar elk 10 euro te geven? Dan had ze in één klap 50 euro…

Sucy ging bij de vrouw op haar arm zitten en wees naar beneden. “Oh. Jullie kunnen je tafels weer laten draaien.” Katy keek Sucy aan of ze het goed deed. Aangezien de Salandit niet in paniek raakte ging ze er van uit dat ze niks doms had gezegd. “Als je je handen voorzichtig tegen de klei aan drukt wordt het mooi rond,” zei ze vervolgens. Dat was iets wat Sucy niet had laten zien, maar het sprak eigenlijk wel voor zich. Katy keek toe hoe de vrouw bij Sucy deed wat werd opgedragen, met de Salandit nog steeds op haar arm. De roodharige zag dat de salamander het eigenlijk zelf wilde doen, maar helaas. Haar armpjes waren te kort. Vanaf de draaitafel zelf kon Sucy natuurlijk niet werken. Dan zou ze binnen een minuut kotsmisselijk zijn.

Katy wachtte tot de mensen een redelijke ronde vorm hadden neergezet voor ze verder ging. Nu keek ze wel weer naar Sucy voor instructies. Die maakte een gebaar alsof ze met haar duimen in de binnenkant van de klei duwde. “Uh… Duw met je duimen de binnenkant van de klei naar onderen?” Het leek een beetje op wat Katy eerder had willen opdragen, maar dan professioneler. De dame bij Sucy deed wat ze dacht dat juist was, maar de Salandit begon te hissen zodra haar duimen de klei raakten. Ze schrok en trok haar handen weg. “Ik denk dat je de buitenkant met je andere hand moet ondersteunen?” speculeerde Katy. De vrouw probeerde het heel voorzichtig uit en deze keer bleef Sucy stil. Ze duwde harder en creëerde zo een holle vorm. Katy keek de ruimte even rond en zag dat meer mensen een soortgelijke vorm hadden gemaakt. Ongelofelijk. En dat met Katy’s crappy instructies.

“Die stappen moet je herhalen tot je de vorm hebt die je wil,” besloot Katy. Ze wilde niet ingaan op hoe je details moest maken want ze wist nu al dat dat slecht zou aflopen. De man van eerder vroeg haar wel hoe je de vorm hoger kon maken en dat wilde de roodharige nog wel proberen. Ze keek Sucy afwachtend aan. De Salandit gaf aan dat de draaitafel even stopgezet moest worden en dat gaf Katy door aan de dame. Vervolgens liet de kleine Pokémon een beweging met haar handjes zien die vanuit het midden en langs de buitenkant de klei omhoog trok. Dat… Was verbazingwekkend voorspelbaar. “Trek de klei met je handen omhoog, met één hand aan de binnenkant en één hand aan de buitenkant.” Katy pakte Sucy op en liep naar de man toe, zodat de Salandit kon beoordelen hoe hij het deed. De man keek haar even raar aan, maar besloot zijn opmerking voor zich te houden. Hij deed ongeveer wat Katy gezegd had en kreeg inderdaad een hogere vorm, hoewel het niet erg gelijkmatig was.

“Zie je? Het werkt,” zei Katy, proberend niet te trots op zichzelf te klinken. De man was minder tevreden. “Kan het niet wat stabieler?” vroeg hij. “Dat ligt aan jouw handen. Je moet gewoon oefenen. Dat moet iedereen nu. Ga maar gewoon verder allemaal! Ik loop wel langs en help.” Dat was dan ook wat Katy deed. Ze liep rond met Sucy in haar handen en reageerde als de Salandit begon te sissen. Gelukkig kwam dat maar één keer voor en dat was omdat een dame haar klei niet goed vochtig had gehouden. De vaas was gelukkig nog te redden. Al snel kwam de dame met de dreadlocks terug. Katy draaide zich meteen om naar de deur toen ze die open hoorde gaan en toen ze zag dat het de dame van eerder was, liep ze op haar af. Wat ze was vergeten was de homp klei die op de grond was gevallen. “Oh, je bent ter-whooaa!” Ze liep zo overhaast naar de dame toe, dat ze uitgleed over de klei en met haar kont op de harde grond viel. Sucy had ze van schrik losgelaten, waardoor de Salandit door de lucht vloog. Gelukkig ving de dreadlock-dame haar op. Met een pijnlijk gezicht keek Katy naar de dame. Hopelijk zei die dat ze mocht gaan. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg. Helaas wel zonder vaas…