Match Set

We are all here on earth to help others

Had hij zich nou uit de problemen gesleept na zelf de overhand van de situatie genomen te hebben? Het was zelfs pas zijn eerste poging geweest iets terug te zeggen. Althans, op Daniel’s manier maar ondanks zijn gestotter en naar achteren stappen werd de oude dame vriendelijk. Ze wilde zelfs Deuce aaien toen hij haar de aanbod toe deed. Wonderbaarlijk gedroeg de Swinub zich ook voor de verandering om de situatie niet erger te maken voor zijn Trainer voor deze ene keer. Hmm, hij meende een goedkeurende blik van Daniel te zijn, waardoor hij automatisch trots glimlachte. Dit kon al niet meer mis gaan, het was goed beëindigd, niet waar? De vingertoppen van de dame hadden de ruwe vacht van de zwijn nog niet aangeraakt of een tweede figuur stapte woest tevoorschijn. Nee, laat maar, hij had het volledig mis en keek spoedig in de kille ogen van de man. Amper tijd erop te kunnen reageren, stapte echter al een schim voor hem die met zijn onverstoorbare kalmte hem aansprak. Verbijsterd door de actie van Daniel stapte hij zelf opzij en drukte Deuce steviger naar zich toe. Huh? W-Wat… Het getril van zijn lichaam die door de plotselinge aanval was ontstaan, voelde de Swinub en deze stribbelde direct tegen Joey’s grip. Deze werd daarentegen steviger, terwijl hij nerveus naar Daniel luisterde. Het was exact zoals voorheen dat hij goede punten had, om nou een jong figuur in elkaar te slaan hielp verre van je reputatie. Zijn woorden hadden dus ook weer effect, de man relaxte zijn houding. Dit was het resultaat geweest wat hij wilde bij de dame maar dat waren duidelijk te hoge verwachtingen. De meester erin verslaan binnen de eerste les? Pfft, zo’n protegé was hij zeker niet. Al iets kalmer werd hij echter pas toen de aandacht gevestigd werd op wat jonge kinderen die half hun aandacht op hen gericht stonden. Hé? Waren die hier dan al eerder..?

Man, Daniel bleef hem keer op keer verbazen maar de man nog het meest die dichtklapte en enkel snoof, voordat hij naar de rest gebaarde hun fietstocht te vervolgen. ‘M-Maar..’ de dame die amper een meter verwijderd was van de zwijn werd direct weggetrokken maar lukte zich los uit de greep van de man, ‘Even een minuutje, we hebben alle tijd!’ Bijna siste ze het laatste, voordat een meer sympathieke naklank terugkeerde in haar stem toen ze Deuce over zijn bol aaide. ‘Hmm, ruwer dan ik dacht,’ Dit was.. ongemakkelijk zacht gezegd, maar hij deelde ook wel haar verbazing en grinnikte er beleefd bij. “Je had inderdaad verwacht met zijn dikke vacht dat het zachter zou zijn,” Hij voelde zich nu al meer op zijn gemak en de vrouw knikte zelfs instemmend bij zijn woorden, voordat ze de blik in haar rug niet meer kon verdragen en met een zucht haastig afscheid van hen nam. Het duurde wel weer zeker een minuut of twee, voordat ze uit hun zicht waren met hun tempo. Pas na de groep fietsers uitgekeken te hebben, keek hij vervolgens Daniel aan met een blik die voornamelijk verried dat hij uitgeput was. “Kunnen we nu niet de chocolademelk hier laten komen?”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Mentaal was hij uitgemolken na niet alleen de fiets, forse dame maar ook nu de stoet fietsers. Het zou hem op dit punt niet meer verbazen als ze bleven staan, weer iets hen tegen zou houden. De boel was ten minste goed beëindigd en hij had enigszins zich weten te redden na een eerste les. Al wist hij dat er op dit tempo vast een punt kwam waarop de tweede les zou volgen. Dat verwachtte hij simpelweg. Hoe vermoeid hij dan ook was, hij zou zich dan weer moeten redden. Het was geen fijn vooruitzicht. Het idee leek hij te delen met Daniel die ook maar al te graag die chocolademelk wilde gaan halen voordat er weer wat gebeurde. Instemmend knikte Joey erop en direct sprong het zwijn uit zijn armen om weer rustig tussen zijn haren te zitten. Misschien konden ze in dat café wel eindelijk tot rust komen. Het scheelde dat het heel dichtbij lag en het niet lang duurde voordat ze er waren. Eenmaal aangekomen zakte wel al zijn hoop weg bij het zien van een bord die voor de deur hing. “G-Gesloten…? N-Nee, dit kan je niet menen..” Vermoeid ademde hij uit, het gezeur van zijn spieren voelend, ondanks dat hij niet veel fysiek gedaan had. Begon zijn lichaam nou dus ook al moe te raken door zijn mentale staat? Oh boy. Maar wacht eens even, dit hoefde geen ramp te zijn, er waren zat andere cafés in het dorp maar… dat was weer een stuk lopen. De meest dichtbijzijnde zat… ruim een kwartiertje verderop. “We kunnen anders naar de Meowth café gaan? Daar lopen allemaal katachtige Pokémon rond maar… het is wel bijna altijd open,” stelde Joey wat ongemakkelijk voor, wetend dat Daniel misschien niet fijn vond om door katten aangeraakt te worden. En misschien het idee hem niet aan stond. Maar verder was enkel deze open en natuurlijk was dat voor de ouderen die van zulke Pokémon hielden. Meer opties hadden ze niet. De anderen waren vast en zeker ook dicht en met dit tijdstip was hij niet verrast.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Nu het eerste café gesloten was konden ze nog maar één ander cafe bezoeken: Meowth café. Het was altijd open en het zat bezaaid met katachtie Pokémon. Het liefst had hij dat niet willen voorstellen maar helaas, de dorp bood weinig opties aan. En nadat alles vandaag mis was gegaan kon het Meowth café zelfs kalmerend op hun werken. Dat er wat vragend gereageerd werd op zijn voorstel verbaasde hem niet. Hij gaf toe dat het idee van een Meowth café nog niet echt was aangeslagen in regio’s en alleen hier-en daar zat. Het feit dat het in Johto in Goldenrod City te vinden was ook zijn enige reden dat hij ervan af wist. “Het is een café waar allemaal katachtige Pokémon rondlopen die je kan aaien, en soms zelfs adopteren,” Dat laatste gebeurde zelden maar het kon weleens gebeuren. Niet dat hij zin had om een Pokémon erbij te nemen. Deuce bezorgde hem genoeg zorgen. Wat hem oprecht verbaasde was dat Daniel gelijk instemde met het idee.  “Weet je het zeker?” Het had hem flink verrast maar uit het gezicht van Daniel kon hij niet opmaken of hij écht instemde, “.. Nou, dan gaan we,” In dat geval konden ze beter vertrekken en ditmaal hopelijk zonder een forse dame, kudde fietsers of iets dergelijks. Het was al vermoeiend genoeg geweest.

Na dus een kwartier gelopen te hebben kwamen ze bij het café aan. De zaak was niet te missen… van fluorscente Meowth kop op de voorzijde tot aan de blokletters ‘Meowth café’ die op de ramen waren bekliederd. Zo trokken ze zeker de aandacht, heh. Gelijk trok hij de deur maar open, hopend dat ze geen stomme bslissing maakten. Eenmaal binnen werd hij gelijk al begroet door een flinke kattenlucht en een volle café. Huh? Er zaten niet alleen ouderen maar ook veel jongere figuren, zelfs hún leeftijd! Verbaasd stapte hij de zaak verder in en liep al een bediende naar hun toe die een schort droeg met hun logo. ‘Welkom in Meowth café, neem maar achterin plaats!’ Joey durfde niets te zeggen en liep maar naar de toegewezen plaats toe, waar hij op een knusse stoel neerplofte. Oké, nu konden ze niet meer vluchten. Een Meowth leek namelijk hen opgemerkt te hebben en wreef zijn zij al tegen zijn stoel. “F-Fijn…” Het was ongemakkelijk met al die Pokémon en mensen hier maar… “Ben je een kattenmens?” vroeg hij maar, met zijn blik op de Meowth die aandachtig naar Joey opkeek. Gretig voor aandacht.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Enthousiast had Daniel niet geklonken over het idee om een kattencafé te bezoeken. Hij hoopte maar niet dat hij hem teveel in zijn idee gesleurd had en met tegenzin mee ging. Dat was wel het laatste wat hij wilde. Maar… natuurlijk was de ander van nature niet heel duidelijk in zijn emoties uitdrukken. Maar hij boekte nu al vooruitgang door zijn inzet. Dat had hij amper kunnen dromen! Eenmaal in het café leek alles redelijk goed te gaan in tegenstelling tot wat er eerder allemaal mis was gegaan. Huh? Luid geblaas was achter hem te horen en het duurde niet lang waarom dat was; de Eevee van Daniel. Oei, het was en bleef natuurlijk een hondachtige en daar waren katachtige niet zozeer op gesteld. Al was Eevee zeker één van de meest vriendelijke onder de hondachtige. Dat kon natuurlijk een katachtige niet weten.  

Toen ze eenmaal zaten en de Eevee veilig op Daniel’s schoot was had hij maar gevraagd of hij een kattenmens was. Al was zijn reactie duidelijk geweest. Met dat geblaas naar zijn bloedeigen Pokémon was het meer dan een beetje duidelijk geworden. Ongemakkelijk krabde Joey aan zijn wang, schuldig voelend dat hij hem dan naar dit café gebracht had. Dat was echt stom geweest! Hij had kunnen bedenken dat het niet goed zou gaan met een vosachtige. Stom, stom, stom. De toegevoegde woorden van hem maakte de boel er niet positiever op. Enkel de Meowth die zijn kop wreef aan zijn been leek een goede representatie te zijn. “Niet alle katten zijn zo, hoor!” zei hij er ietwat gehaast op, “Mijn moeder had zelfs ééns verteld dat het komt omdat ze elkaar niet begrijpen. Hun lichaamstaal verschilt. Een hondachtige kwispelt als hij blij is en een katachtige wanneer die geïrriteerd is. Dan bots je snel,” Dat was hem gelijk binnengeschoten. De flarden weetjes die zijn moeder aan hem vertelde onder het avondeten. Ha, dan was het toch ergens goed voor. ‘Meowth!’ Hmm? De Pokémon keek hem weer afwachtend aan en ietwat onwennig aaide hij de Pokémon over haar bol. Fijn gespin volgde uit haar keel terwijl ze haar kop duwde tegen zijn hand. “Dit is wel een uitzondering, zeg,” Die was niet weggelopen door de Eevee’s aanwezigheid, maar reageerde ook niet geagiteerd. Phieuw, dan ging er tenminste wel één ding goed.  

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Had hij het duidelijk genoeg uit weten te leggen of had hij het compleet mis? Daniel had immers vast betere lessen gehad dan hij. Moeilijk was dat niet met zijn gemiddelde inzet en cijfers ten opzichte van de intelligente knul. Wie weet had hij het écht mis maar in dat geval zou Daniel hem vast kunnen corrigeren maar de kans daarop was niet zo groot. Stom, hij was bijna vergeten dat het over Pokémonkennis ging dan iets algemeens. Zijn schaamte onderdrukkend om Daniel gerust te houden aaide hij maar de Meowth die telkens een poging waagde zijn aandacht te krijgen. Nooit eerder had een katachtige zich zomaar aan hem gehecht. Of welke Pokémon dan ook, eigenlijk. Maar dat was misschien een fijne verandering, bedacht hij zich, het tevreden gepur aanhorend van de Meowth. Toen hij met een glimlach weer zich concentreerde op Daniel, werd zijn gezicht een tel lijkbleek. Ho, wacht, had Daniel niet zonet iets gezegd?! Waah, door de Pokémon had hij zijn woorden gemist! Zijn lichaam werd meer geforceerd en traag knikte hij. Of het de juiste keuze geweest was, was nog maar de vraag maar dat zou hij wel nog merken. Daniel sprak kalm verder. Gelukkig. Anders had hij misschien geknikt op een wat duistere opmerking of zelfs maar een vraag. Maar goed, hij had zeker gelijk! De Meowth was haast ongewoon om van alle mensen hem juist affectie te tonen. Veel speciaals stelde hij niet voor. “Inderdaad,” Eigenlijk was ze inderdaad veel zachtaardiger dan de andere Meowth. Die waren geagiteerd en negeerden de andere klanten enorm. Tenzij ze eten op hun tafel hadden; dan kon hij ze van verre horen miauwen. Tsja, zo ging het dus in kattencafé’s. Zijn blik was even gericht op de andere mensen, voordat hij Daniel weer aankeek. Zag hij het nou goed? Daniel aaide zijn Eevee, bijna met een spoor van emotie. Een trots grijns kon hij niet onderdrukken. “Ik denk dat de Meowth een goede invloed op je heeft,” Dat was zeker gemeend. Al was Daniel wel in meerdere opzichten gegroeid sinds vanmiddag. Positief bedoeld. Al was dit de grootste tot nu toe.

Nog voordat hij de Meowth weer een aai kon geven, glipte ze echter al weg. “Huh?” Verward keek hij toe hoe de Pokémon zijn schoot op sprong en zich oprolde tot haast een bol van vacht. Het ging vrij snel want spoedig stond al een donkerblonde meid met schouderkort haar aan hun tafel, het menu in haar handen. ‘Welkom in dit café, hier zijn jullie menu’s! Steek maar je hand op als jullie een keuze gemaakt hebben,’ Gehaast floepte de meid het eruit. Eigenlijk had hij al een idee wat ze wilden bestellen, niet waar? Nog net had hij zijn hand opgestoken om beleefd gelijk te bestellen maar tegen die tijd was ze al verdwenen. Ow, dat was heel soepel. Met een zwakke grinnik lachte hij het ongemakkelijk weg tegen Daniel. “Ze was ten minste wel zo aardig onze menu’s te geven?” En aardiger dan de meeste Meowth hier, niet waar?  

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Naar zijn mening had de Meowth een goede invloed op Daniel. Hij aaide zijn eigen Eevee op dezelfde manier. Trotser kon hij niet zien op de kleine ontwikkelingen die hij bij hem zag door kleine acties. Enkel het aaien van een Meowth had al zo’n invloed. Heh, eigenlijk kon zijn dag al niet meer stuk, ondanks de tegenvallers van vandaag. Huh? Het veraste hem te horen dat Daniel zijn woorden vragend tegen hem keerde. De Pokémon had toch écht een goede invloed op hem, of begreep hij iets niet? Nadenkend wat het had kunnen zijn, keek hij de ruimte door. Hij kon er echt maar niet op komen wat hij bedoelde en of het nou sarcastisch bedoeld was of oprecht. Wacht, sarcasme paste bij nader inzien niet bij Daniel. Misschien zei hij niet heel veel maar hij sprak de waarheid. Betwijfelde hij dan nou oprecht of het een goede invloed op hem had? Weer een bescheiden reactie was het toch weer en Joey gaf hem een schouderklopje na lichtelijk over de tafel te hangen. “Jazeker! Toch, Eevee?” Het kon geen kwaad de mening van een Pokémon te vragen. Of… Wacht, die kon amper begrijpen waar ze het over hadden gesproken. Dat was niet slim van hem geweest! Een facepalm inhoudend nam hij weer plaatst en vervolgde het aaien van de Meowth. Abrupt volgden enkele woorden van Daniel, waardoor hij bijna tegen de vachtrichting in aaide. W-Wat… Alert schoot Joey bijna overeind, maar het gewicht van de Meowth hield hem op zijn stoel. “W-Wat?” Hij was niet de enige waar de Meowth een goede invloed op had? Bedoelde hij nou… hem? Met een lichte blos keek hij naar de katachtige Pokémon op zijn schoot. In wat voor een opzichte bedoelde hij dan? “Ehm, hoezo, trouwens?” Zat hij nou zelf bescheiden te doen, terwijl hij Daniel dat juist had af laten leren? Stom. Niet het goede voorbeeld maar hoe had hij erop moeten reageren? Een zwakke glimlach liet hij zien en hij krabde ongemakkelijk langs zijn wang. Misschien bedoelde hij wel wat hij dacht maar wilde hij het niet geloven. Dit soort dingen waren moeilijk om mee om te gaan.

Gelukkig werden ze gestoord door een bediende die vrij gehaast hun menu’s overhandigde. Dat was… apart, maar hij kon niet klagen. Er waren andere klanten en drankjes en gerechten die klaar gemaakt moesten worden. Al was het misschien té geweest. Daar kon hij haar over complimenteren? Meer… niet echt. Het scheelde dat het een eenvoudige café was. Afwezig reageerde Daniel instemmend, voordat zijn aandacht naar de menukaart gleed. Zelf durfde hij het nog niet te openen. Wat als de prijzen toch hoog waren? De jongen slikte en lichtelijk nerveus greep hij de menukaart vast. Oké, één, twee, drie… Open! Het moment dat hij het open klape zag hij een vrij standaard ijst aan drankjes en gerechten. Maar eerst.. de prijzen… Ja, ze vielen mee! Dit kon hij betalen. Opgelucht haalde hij adem, waarna hij kalmer de lijst af ging. “Ik ga voor de Choco Lait Deluxe, en jij?” Amper zijn vraag gesteld en rumoer was te horen in de zaak. Het gekletter van een bord volgde, en vervolgens een angstig en vaag bekend gilletje. Huh? Het was… De bediende. Een pudding was op de grond gekletterd en de dame stond erover heen gebogen maar trillend op haar benen. Haast alsof ze ziek was. Hun rust was hierbij weer verstoord maar daar dacht hij amper aan toen het meisje zelfs brtale woorden van een klant kreeg. Dit was moeilijk. Moest hij ingrijpen en Daniel’s tips gebruiken om zich eruit te werken met woorden? Nerveus staarde hij naar het tafereel. Nerveus. Bang. Dezelfde angst gierde door hem heen als bij de forse dame maar deze keer… Hij zou haar helpen.

‘Wat een slechte zaak is dit, toch. Kwaliteit service? Pfft,’ Een middeljarige man bleef meerdere nare woorden snauwen naar haar maar vertrok al gehaast, voordat iemand had kunnen doen. Iedereen keek verbluft toe, terwijl de bediende in kwestie zichzelf amper staande hield. Haar haren vlogen over haar ogen en grote stukken van haar gezicht. Hoe werkte iemand die zo ziek was nog op een dag als deze? Hoe erg hij zich niet eer in de problemen wilde helpen of held wilde spelen, kon hij dit toch niet laten gaan? Wacht, hij kon wel anders iets kleins doen. Voorzichtig duwde hij de Meowth van hem af die behoedzaam zijn plek op de stoel bezet hield. Met trage passen knielde hij neer bij het bord en viste een servet van zijn eigen tafel af. “L-Laat dit maar aan mij over, rust m-maar uit,” Het gedwongen bron van moed deed hem stotteren. Hier had hij niet goed over nagedacht. Met zijn doekje veegde hij de restjes pudding op, haar blik ontwijkend. Geen held, geen held, hij was géé held. Langzaam maar zeker wist hij de boel schoon te maken. De restjes wist hij in het doekje te krijgen die hij vervolgens oprolde tot een bol. “Dat is dan dat,” mompelde hij in zichzelf, langzaam overeind komend. Oké, nu zou hij snel een prullenbak op moeten zoeken om vervolgens ongezien terug te kunnen zitten. Amper rechtop staand, rustte er opeens een gewicht op hem en de meest vrouwelijke mannengil ontsnapte zijn mond. “Whaaaa!” Verrast deinsde hij opzij, enkel om te zien dat het een hand was. En geen poging tot een Halloween stunt. Dom, dom, dom. Beschaamd stak hij zijn armen de lucht in en keek hij daarbij recht in de ogen van de bediende. Een zachte glimlach sierde haar gezicht en ze stamelde een bedankje, voordat ze door een man in een pak achter de schermen werd gebracht. Had hij nou iets goeds gedaan? Wacht, dat was niet zijn zorg! Hij gooide het propje netjes weg en nam weer plaats op zijn stoel en hief de Meowth weer op zijn schoot. Nog voordat hij van zijn schaamte kon bijkomen volde er bewondering uit het cafe. Nee, nee… “H-Het was niets, dat… Ja…”Nee, dit soort aandacht kon hij niet aan. Niet voor zoiets kleins. Kon Daniel hem niet helpen…? Al had hij hem misschien te vaak geholpen met negatieve aandacht. Maar positieve?

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Na te hebben gevraagd aan de Eevee of de Meowth een goede invloed op hem had, stemde de Pokémon gelukkig in. Amper had hij kunnen hopen dat Daniel zijn Eevee zo teder zou aaien. Niet dat Daniel geen liefdevolle emoties beschikte maar tot dusver had hij de Eevee niet zo lief behandeld. Het as haast dus alsof een droom uit kwam. Een geweldige droom wel te verstaan. Dat zijn actie weer flink van invloed was op hem was fijn om te horen. Niet dat hij beschikte over de beste kwaliteiten maar kleine gebaren als het aaien van een Pokémon kon hij best aan hem doorgeven. Dat was zeker belangrijk als Trainer in zijn ogen. Je Pokémon de nodige liefde en zorg geven. De Eevee scheen dat volledig te begrijpen. Voorzichtig grinnikte hij om de Pokémon. Ze stonden dus op dezelfde lijn. Helaas kon hij dat niet zegen over Daniel’s woorden. De Meowth had schijnbaar niet alleen op Daniel een goede invloed maar ook zichzelf. Hoe moest hij daar op gaan reageren? Hij was niet het type die vaak Pokémon überhaupt aan trok, en al helemaal katachtige. Dit was de eerste keer dat een Meowth hem mocht. En belangrijker nog: niet onder krabde met zijn of haar klauwen. Kalm lag ze nog opgerold op zijn schoot, genietend van de aandacht. Het antwoord op zijn vraag klonk wel logisch in de oren. Pokémon voelde het aan als je steun nodig had. En op het moment had hij maar één ding aan zijn hoofd: zijn toekomst in Kalos. Wacht, daar had hij eigenlijk inderdaad een poosje niet meer over nagedacht! Dankbaar gleed zijn blik naar de Meowth wiens wang hij voorzichtig begon te kriebelen. “Dat bewijst weer dat Pokémon geweldige wezens zijn, niet waar?” Deuce was in principe hetzelfde maar hij toonde het net wat onduidelijker. De affectie was er meer in de vorm van hyperactief gedrag en een flinke eetlust. Al gokte hij dat het tweede niet altijd maar gespeeld was. Nee, dat wist hij wel zeker.

In een al verbeterd humeur had hij al zijn moed bij elkaar geschraapt om het menu open te slaan. Een drankje en niet té goedkoop, al viel de prijs over het algemeen mee. Phieuw. Dan hield hij zeker nog wat over. Blut zijn was wel het laatste waar hij zin in had na deze rommelig dag. Een chocolademelk leek hem dan de beste keuze. Zeker niet té duur voor hem maar ook niet té goedkoop, zoals een simpele glas water of cola. Na een dag als deze was verfrissing met iets verwarmend fijn. Helaas werd dat hem niet gegund, zoals verwacht. Een bord viel op de grond en na een mislukte poging een bediende te helpen, keerde hij snel terug naar zijn tafel. Het was hem gelukt iemand te helpen. Uit zichzelf, zelfs! De bijbehorende aandacht was echter onnodig, hij wilde niet worden bestempeld als een ‘held’. Iemand helpen zonder een bedankje vond hij al prima maar toen kwam ook nog dat applaus. Van schaamte wilde hij bijna wegzakken op zijn stoel. Het was echt een simpele actie geweest. Geen leven had hij van iets dramatisch gered. Hoewel.. de bediende was ziek en.. nee, hij probeerde het goed te praten naar een heldendaad! Stop, brein. Kon Daniel hem niet bevrijden van deze kwelling? Al die aandacht wilde hij liever niet, enkel de chocolademelk. Ook liever de rust van voorheen. Huh? Wacht, waarom begon hij over wat hij wilde? “Chocolademelk?” Verward keek hij hem aan, totdat het besef tot hem doordrong. Natuurlijk! Hij had nog geen keuze gemaakt en nog belangrijker, hij gaf hem geen compliment. Of andere aanmoedigende woorden. Alsof het voorval nooit had plaatsgevonden zette hij hun gesprek van voorheen voort. “J-Ja, goede keus,” Moeizaam wist hij zich te herstellen. De schakeling was zo abrupt maar het kleine gebaar van Daniel was fijn. Die begreep het, zijn probleem. Dat… had hij nooit meegemaakt, buiten zijn eigen ouders. Niemand hield er rekening mee. Erover spreken met anderen deed hij ook niet graag. Ze begrepen hem maar niet maar.. het waren vooral kinderen geweest. Als tiener had hij het verborgen gehouden. Het had geen zin om erover te beginnen. Kon hij Daniel hier fatsoenlijk voor bedanken? Nog voordat hij iets kon bedenken was Daniel hem echter voor.

Het compliment dat hij op dit tempo zo de techniek van hem onder de knie had, nam alle woorden uit zijn mond. “W-wat,” Nee, hij maakte een vergissing. Hoe kon hij een les zo snel leren als een gemiddelde leerling en zonet was hij bijna gedachteloos bezig geweest. Het stelde niets voor. Bovendien had hij amper zich uit de situatie kunnen redden, nog steeds staarde men naar hem. Een lichte blos sierde echter zijn wangen. Het stelde echt niets voor. Al loog Daniel niet tot dusver en moest het echt een goede stap zijn geweest. Ongemakkelijk pulkte hij wat aan zijn donkerblonde haar. “Ben er nog lang niet, dit stelde niet veel voor. De man was al de deur uit en ik heb enkel helpen opruimen,” Meer dan de bord resten opruimen had hij niet gedaan. Daarmee was je niet veel meer dapper dan een normale burger in zijn ogen. Überhaupt had ieder ander hetzelfde kunnen doen. Het liefst veranderde hij graag het onderwerp, maar waar viel erover te spreken? Eten, katten, Kalos… Natuurlijk! “Maar… Waar ben je van plan naar toe te reizen nadat je deze dorp uitgekeken bent?” Het kwam teveel uit het niets. Stom, het was een te abrupte verandering. Snel hield hij zijn focus maar bij het aaien van de Meowth. Konden ze niet nu een andere bediende op hen afsturen om hun bestellingen op te nemen? Alles om het gesprek te laten veranderen. Gelukkig kwam er ditmaal een ander persoon aangelopen die hun menu’s voorzichtig vastgreep, en hen afwachtend aankeek. ‘Dus… waar zijn jullie keuzes op gevallen?’ Een minder ervaren bediende dan de meid maar duidelijk serieus met zijn taak. Wat een fijne toeval was dit voor de verandering. “Choco Lait Deluxe, graag,” De blik van de bediende gleed vervolgens naar de ander, afwachtend op zijn keuze.

what on earth the others are here for I don't know