Match Set

We are all here on earth to help others

Eigenlijk waren Pokémon meer dan zomaar ‘geweldige’ wezens. Ze waren vrienden, kameraden en soms familie. Althans, dat had hij gehoord uit diverse kanten. En om eerlijk te zijn, was hij daar mee eens. Deuce was zijn enige vriend op veel momenten en daarmee ook wel familie. Nog voor zijn reis aten ze altijd samen, al was dat later geen goed idee. De zwijn at zijn bord op en het was helaas letterlijk. Zijn moeder vond dat niet geweldig, maar grootmoeder kon er wel om lachen. Zijn eigen moeder natuurlijk pas als hij weer een nieuw bord kocht, maar achteraf gezien, was het zeker hilarisch. Dat had hij niet van Deuce verwacht. Dat Daniel zijn mening deelde was dan fijn om te horen. Al was dat meer omdat de jongen duidelijk meer opwarmde naar Pokémon toe. De Eevee deed meer dan een beetje haar best voor hem en hoewel hij amper emoties liet zien, waren deze woorden een grote stap. Al had Daniel kennende, hij dat misschien zelf niet door.
Zijn actie van net vond hij niet iets om trots op te zijn, of zelfs op te worden geprezen. Maar Daniel had al een compliment voor hem klaar liggen. Dat applaus was al zwaar te verduren geweest maar ook nog eens een compliment van hem was net de druppel die de emmer deed overstromen. Iedereen had het kunnen doen. En vast en zeker beter en met betere woorden dan hij en zeker daden. Onhandig bewerend dat hij er lang niet was, hoopte hij dat Daniel er verder op niets te zeggen had. Het was echter valse hoop toen Daniel toch op reageerde. Wel op een manier dat niet teveel was. Enkel een bevestiging dat hij lang niet in staat was zich te redden met woorden uit een situatie. Iets wat hij zeker wist. Een gemiddelde leerling was hij enkel en niet een genie die iets snel kon oppikken. En dus zo ook gemiddelde resultaten. Het was puur toeval geweest dat het incident redelijk eindigde en dat hij al zo vaak getest werd. Al was dat in Daniel’s ogen een mooi begin geweest. Het viel echt mee, hij had de man zelfs op aan kunnen spreken maar had dat niet gedaan. Daarmee had hij het echt tot een goed einde kunnen laten brengen. Dat was niet gebeurd en bovendien had hij meer kunnen doen voor de serveerster. “Mooi begin of niet, ik zal wel meer moeten oefenen, wil ik op een redelijk niveau mee komen,”[/b] mompelde hij ongemakkelijk in zichzelf, zijn blik op de Meowth gericht die hij nog zat te aaien. De warmte, het gepur… het kalmeerde hem wel. En het was prima afleiding voor zoiets. Al was er iets wat daar bovenuit schoot; een vraag te stellen. Zelf reisde hij zeker rond als Trainer en wilde hij de dorp zeker verlaten. Al raakte hij er net zo gewend aan.

De gang van zaken, de winkels, de straten en de mensen. Maar Daniel prefereerde niet zozeer het reizen, maar het weg zijn van zijn thuis. Dat klonk vrij herkenbaar. Al koos hij een totaal andere regio in plaats van een stad. Of kwam Daniel toch ook van een andere regio, zoals hij? “Snap ik, heb ik ook maar… Huh, kom je dan ook uit Kalos of een andere regio, zoals Johto toevallig?”[/b] Dat zou hem niet verbazen, eigenlijk, gezien Daniel een Eevee had en die veel in Kanto en Johto voorkwamen. Althans, daar leefde ze oorspronkelijk zover hij wist. Al zouden ze ook in deze regio leven gezien één eeveelutie zeer populair was. Het was een Fairy type en had veel strikken om, maar meer wist hij eerlijk gezegd dan weer niet. De Pokémon stond toevallig op een informatieve folder over Kalos. In combinatie met een heleboel andere feiten. Maar goed, dat hij een Swinub had, een Pokémon uit Johto hoefde ook niet veel te betekenen. Zijn soort kwam eenmaal ook voor in een ijskoude regio, genaamd Sinnoh. Daar leefde namelijk zijn eind evolutie. Dat terzijde, misschien kon hij beter dan ook over zichzelf beginnen. Zolang het maar afleidde van zonet was het immers prima. “Niet dat ik trouwens mijn thuis niet fijn vind, maar een nieuwe regio leek mij beter maar vooral die van mijn moeder en oma die het flink aanraadde. Ze hadden een documentaire over gezien en spoedig waren ze onder de indruk, dus… zo belandde ik hier,” Hij had ook in Hoenn, Kanto, Sinnoh of Unova kunnen eindigen. Al leek het klimaat van Kalos nog het meest op Johto, maar daarbuiten was het flink verschillend. Andere Pokémon, andere sfeer, andere type mensen, andere type competities en vooral ander type kennis. Elke keer dat hij in het dorp rondliep, had hij het gevoel gehad dat hij nog zoveel niet wist over de regio.
Al spoedig werd hij echter afgeleid door de serveerder die duidelijk de werk van de serveerster overnam. Zijn bestelling had hij eenvoudig gehouden. Choco Lait Deuxe, een niet al te dure chocolademelk was zijn keuze geweest. Het enige waarmee het verschilde met de chocolademelk was wel iets meer dan de prijs, gelukkig. Er zat meer suiker, een standaard tufje chocolademelk, een tube vormige chocolade stuk. De rest had hij niet uit het menu kunnen halen. Op basis van enkel de afbeeldingen, het was al te spannend om naar de prijzen en afbeeldingen te kijken, dan al helemaal de ingrediënten. Dat terzijde, maakte Daniel een simpele keuze voor een glas chocolademelk. Zonder slagroom. Dat was apart… waarom niet? Hmm, schijnbaar was dat zijn voorkeur. In de zijne zat het al standaard erin, dus na denotatie van hun bestellingen liep de serveerder al weg. Opgelucht kon Joey dan ook ademhalen toen daarmee ook de focus minder op hun tafel lag. Het had amper gescheeld maar het leek haast alsof er gewichten aan zijn schouders hingen. Iets kalmer dan voorheen keek hij dan weer Daniel aan, de Meowth nog steeds aaiend over haar zachte vacht. “Maar…” begon hij ongemakkelijk, zijn wang krabbend. Dit kon hij misschien wel beter zeggen. “Bedankt dat je er niet teveel over begon,”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Na gevraagd te hebben naar de afkomst van Daniel, had hij zo zijn twijfels of dat slim was geweest van hem. Hij wist al dat Daniel niet heel positief was over zijn familie en dan vroeg hij naar zijn afkomst. Dat was niet een slim idee, zeker nadat de sfeer al drukkend was geweest met zijn actie. Nee, hij zou daar niet meer aan denken. Wat gebeurd was was eenmaal gebeurd en daar kon hij niets meer aan doen. Hij moest ermee leven, hoe erg het ook was. Maar dat betekende niet dat het gesprek duister moest worden. Alleen maar omdat hij zonodig weer nieuwsgierig was. Dit waren momenten dat hij liever wegzakte op de stoel. Beschaamd keek hij dan ook weg, hopend dat de vraag minder pijnlijk aankwam dan verwacht bij Daniel. Huh? Het antwoord zelf was simpel maar zonder een teken van afschuw. Al wist hij dat niet zeker door de vrij emotieloze blik van Daniel die hij boven de tafel nog net kon zien. Maar hij kwam uit Kalos, en om specifiek te zijn uit Anistar City. Bij het horen van de stadsnaam kon hij zijn blik niet langer afwenden en keek hij hem verrast aan. Dat was buiten Lumiose City één van de meest chique en rijkste steden van Kalos! Zoveel had dat ene folder hem wel weten in te lichten. Waarom was hij eigenlijk hier verbaasd over? De ander leek gewend te zijn aan de gewoonten hier en een reis door je eigen regio was vast een fijner starpunt. Maar andere motivaties bepaalden wel immers je reis. Daarbij was zijn familie rijk dus een woonplaats als Anistar was niet vreemd, helemaal niet zelfs! “Maar… dat is toch heel ver van hier vandaan?” De stad lag meer in het koude deel van de regio en dit dorp in de vrij warme. Verder hoefde je met topologie niet bij hem aan te kloppen, zelfs in die van Johto was hij niet zo goed. De stedennamen kende hij wel daar uit zijn hoofd en daar hield het op. “I-Ik kan het mis hebben hoor! Aar anders heb je al een flinke trip gemaakt,” Bang dat hij het echter flink mis kon hebben met zijn gebrek aan kennis, voegde hij het er gehaast aan toe met een ongemakkelijke glimlach. Oké, snel anders maar over zijn eigen ervaring beginnen. Hij wilde er alles aan doen om de situatie te redden met zijn eigen verhaal. Zijn reden om de regio te bezoeken en vooral dat het eentje was, ver van zijn eigen regio vandaan. Alles was onbekend voor hem, van Pokémon tot aan de cultuur maar tot dusver kon hij het nog net uithouden. De uitdagingen hielden zoals gebleken niet op, maar zijn moeder en oma waren trots op zijn actie. Zij hadden hem deze kans gegeven op een frisse nieuwe start wat hij waarschijnlijk anderzijds nooit gedaan had.

Na zijn verhaal had hij niet een vraag verwacht die Daniel had gesteld. Verre van. Maar hij had helemaal geen idee hoe iemand op zo’n verhaal zou reageren. Maar… ging hij wel op deze reis omdat hij dat wilde? Eerder had hij daar niet bij stil gestaan en verbijsterd werd zijn mond gesnoerd. Een nieuwe, frisse start had hij al jaren willen hebben maar hij… Het was simpelweg té eng voor hem geweest. Dit was een té grote stap geweest, als zijn moeder hem geen moed gegeven had en zijn oma wat inleesmateriaal. Ze gaven hem wel de kracht om het te doen maar deze hele reis wilde hij niet maken om enkel hun vrolijk te maken. Nee, het was om jezelf te ontdekken en te groeien. En hoewel hij merkte dat dat gaande was, wist hij niet een antwoord te geven op de vraag. Dat iemand veranderde was niet vreemd. Nee, maar was dit omdat hij het zelf wilde? Zijn blik gleed kort naar buiten in de hoop Daniel even niet aan te hoeven kijken uit schaamte. Wat zou Deuce hierop zeggen? De Swinub volgde hem en samen wilde hij gymbadges innen en rondreizen om ervaringen op te doen. Was hij echter écht daartoe gedongen of…? Wacht, nee, hij wilde geen held worden maar ook niet dingen laten zijn, zoals vroeger. Ook hij wilde ervaringen op doen. Hij wilde iets doen om achteraf zelf trots op te zijn dan iets te doen omdat hij gedwongen wordt. Zijn vader had hem genoeg geduwt, nu kon hij aan zijn eigen leven werken. Met een iets heldere blik in zijn ogen knikte hij op de vraag van Daniel. “Ja, dat klopt,”

Beschaamd dat hij zo van de kaart was door één vraag, was hij blij dat ze zich konden richten op hun bestelling. Het was een perfect moment om Daniel te bedanken voor het kleine maar belangrijke gebaar. Als het teveel over zonet zou gaan had hij een idee hoe hij het zou volhouden. Dit wilde hij graag afsluiten en verder verzwijgen. Het was eenmaal gebeurd en daarmee mocht de aandacht ook verdwijnen. Daniel nam het bedankje ook aan, gelukkig. Hij was hem dan ook echt dankbaar. De meeste mensen bleven je maar mee plagen, maar Daniel.. hij was op een goede manier anders. Sneller dan verwacht werd de bestelling gebracht en stonden er twee glazen op hun tafel, elk duidelijk verschillend. De ober lichtte kort toe wat de verschillen waren maar visueel.. was het duidelijk. Zijn duurdere variant had een klodder room aan de bovenkant en een tube-vormige chocolade stok erin zitten en nog wat sprinkels. Het zag er zalig uit! Die van Daniel zag er daarentegen uit als ieder ander glas chocolademelk. Muk, muk, muk. Had hij zelf ook beter voor een normale chocolademelk moeten gaan? Ehm, vond hij dit dan niet erg? Waar was de ober? De knul was al verdwenen en licht teleurgesteld ademde hij uit.  De bestelling kon hij niet veranderen. Niet meer, althans.  “Als je ook een beetje wilt… k-kan je het gewoon zeggen, hoor,” Soepel, Joey, maar hij wilde niet dat Daniel zich hierover rot zou voelen. Langzaam keerde hij zich weer tot zijn eigen chocolademelk. "Bon appetit!” Toch? Zo zei je dat, toch? Of was het.. “ of.. Bon Apple Teeth?”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Na voor de zekerheid gevraagd te hebben naar de afkomst van Daniel, volgde een bevestigend antwoord van hem. Dat betekende dus dat hij écht uit een rijke stad als Alistar City kwam? Niet alleen lag het ver van deze stad vandaan, maar het was moeilijk daar een woning te vinden. Een betaalbare woning. Stom dat hij zich hierdoor bleef verbazen. Het somde netjes op Daniel kwam van rijke afkomst en uit de regio komen waar je doorheen reisde was niet vreemd. Het idee dat hij zelf uit Johto in Kalos besloot rond te reizen was eigenlijk vreemder. Heh, maar hij was zelf een apart geval. En verder draaide het ook niet echt om hem. Dit betekende echter één ding: Daniel had al een flink eind afgereisd om hier uit te komen, of niet? Hij was niet heel bekend met de topografie van de regio en hoopte de ander niet van strek te maken. Al wist hij na alles wat er gebeurd was, dat zoiets niet snel bij hem gebeurde. Vooralsnog nam hij toch liever het zekere voor het onzekere. Daniel had hem immers zoveel geholpen tot nu toe en wilde hij maar al te graag ter vriend houden. De reactie zelf bleef miniem; ophalen van schouders en de vermelding dat hij.. hoorde hij dat nou goed? Hij nam rust. Bedoelde hij dan rust van zijn thuissituatie om het echt te ontsnappen of was er iets anders gaande? Wat kon hij hier nou fatsoenlijk op zeggen zonder teveel door te vragen naar het familieleven van de ander. Ongemakkelijk keek hij een tel weg voordat hij een poging waagde. ”En… heb je dan die rust al… een beetje kunnen vinden?” begon hij, waarna hij zich direct bedacht dat het totaal niet zo hoefde te zijn, ”B-Buiten vandaag zelf natuurlijk na dit alles!” Hopend dat hij met deze toevoeging de ander niet teveel teleurstelling bijgebracht had, was hij maar al te blij toen Daniel een moeilijke vraag stelde. Eentje waar hij meer dan een tel nodig had om fatsoenlijk een antwoord op te vormen.

Na echter een vastberaden antwoord gegeven te hebben, stemde Daniel in. Pfoe, dat scheelde ook weer. Geen moeilijke vragen hopelijk meer voor hem. Die vorige deed hem teveel nadenken over zijn leefkeuze, toekomst en de band die hij met Deuce had gevormd. Al was het eigenlijk fijn nu eens te weten dat hij ergens voor ging. Hij had ervoor gekozen naar Kalos af te reizen. Een onbekende regio vol mysteries, geheimen en uitdagingen. Maar ook nieuwe Pokémon en gymuitdagingen. Dit was het leven wat hij had besloten om te leven! Hmm, misschien was die vraag niet zo slecht geweest. Misschien, ja, héél misschien… was het afreizen naar de regio een stap in de goede richting geweest. Met een zeldzame voldane glimlach keek hij naar Daniel, voordat deze spontaan verdween.

Allemaal door de aflevering van de drankjes. Oh nee, had hij het verpest door zojuist de meer luxe uitziende chocolademelk te bestellen? Het was niet alleen duurder maar het zag er echt beter uit. Beter dan Daniel’s chocolademelk. Nee, nee, hij had het weer verpest, zeg. Gelijk bood hij aan dat Daniel ervan mocht proeven. Het was het minste wat hij kon doen. Toch? Het werd echter geweigerd met een beleefd bedankje. Pfoe, oké, hij leek er ook geen punt van te willen maken. De jongen ademde bijna hardop opgelucht uit. Bijna. ”G-Graag gedaan..?” Wat moest hij anders zeggen op zo’n reactie, helemaal niets? Ietwat onzeker en hopend zijn vage antwoord te laten verdwijnen, noemde hij maar een ingeburgerde term. Of nou ja, woorden. Ze werden altijd opgenoemd tijdens het eten. Wacht. Dit was géén eten. Dit was drinken. Ht was al te laat toen hij het zich realiseerde. De woorden hadden zijn mond al verlaten. Een tweede verwoording had hij er haastig aan toegevoegd. Weer dezelfde fout. Het was niet ‘smakelijk eten’ maar.. ‘drinken’! Toen Daniel hem met een frons aankeek, verslikte hij zich bijna in de chocolademelk. Oh Trubbish. Hij had het verpest. Huh? Dat was het probleem niet. Enkel.. de uitspraak? Verbluft staarde hij hem aan. De eerste was qua uitspraak goed geweest, en Daniel herhaalde deze. Pfoe, het was goed. Zat allemaal koek en ei. Net toen de jongen nog een slok wilde nemen, sprong hij bijna verrast naar achteren. Ai! Dat.. deed..pijn! Au! Au! Met zijn handen voor zijn mond keek hij beschaamd richting Deuce. Was dat hem nou juist overkomen? Niet eens één ongelukje maar ook echt.. twee? ”Ik.. heb mijn tong verbrand en op gebeten,” De tranen sprongen al bijna uit zijn ogen. Dat was echt een stomme zet van hem geweest! Onhandig en stom. Wat moest de rest wel denken dat je zoiets tegelijkertijd kon meemaken? En nou gingen ze hem nog meer aandacht geven als hij iets raars deed. Allemaal door een zogenaamde ‘heldendaad’. Op zijn hoede en nerveus keek hij opzij, richting de rest van het café. Niemand leek hem meer aandacht te schenken. Elk zaten ze diep in hun eigen gesprekken. En de obers? Hetzelfde geval.

Opgelucht ademde hij uit. De pijn was inmiddels verminderd maar de verbrande tong… dat zou niet snel verdwijnen. Beschaamd schoof hij de chocolademelk iets opzij. ”Ik.. pass misschien wel eventjes, “ sprak hij, de ander zijn blik vermijdend, ”Smaakt jouw chocolademelk wel een beetje?” Zolang het maar niet langer over zijn onhandigheid ging was het best. Wacht, ze hadden het net nog over de taal hier. Wat als hij daar verder over zou vragen? Veel meer woorden of uitspraken kende hij niet, en als Daniel toch hier was opgegroeid dan… ”Zijn er trouwens nog handige lokale uitspraken die je me zou kunnen leren? Enkel als je iets weet en je dat natuurlijk wilt, ik bedoel, ik ben een gemiddelde leerling! Ik spreek vast alles verkeerd uit,” In talen was hij altijd gemiddeld geweest, niet goed, maar ook niet zo heel slecht. Echter vergat hij het meeste na een week, zoals ieder gemiddeld student. Maar nu hij het wel moest gebruiken, moest hij zichzelf ertoe gaan dwingen het te blijven onthouden. Hij moest wel.

what on earth the others are here for I don't know