A bird's eye view is the best advantage

Hij had geen idee wat hij hier in dit afgelegen deel van de regio deed. Vaniville Town. Dit was de saaiste stad waar hij ooit geweest was, er was gewoon niets te beleven. Behalve dan één keer, maar dat had hij blijkbaar gemist. Er zou hier een immens gevecht geweest zijn tussen iemand van Team Rocket en iemand van de Watch List. Als hij dit stadje zag, dan kon hij best geloven dat de geruchten die een hele afstand hadden afgelegd, enorm opgeblazen waren. Hij kon niet geloven dat in zo’n klein stadje een enorme clash is geweest tussen Team Rocket en één van hun tegenhangers. Misschien is het zelfs niet eens echt gebeurd. Het zou hem niets verbazen eigenlijk. Alsof de vervelende dag niet erger kon worden, landde er een pokémon op hem. Geluk bij een ongeluk: het was niet op zijn hoofd en zeker niet op zijn gezicht. Hij schudde de pokémon, die een Noibat bleek te zijn, van zijn rug en haalde bijna instinctief Pluto boven. Hij was net van plan om de vervelende pokémon een pak rammel te geven, toen hij merkte dat er iemand anders kwam aangelopen. Geen mishandeling voor nu, jammer. Als hij geluk had en dit niet haar pokémon was, kon hij alsnog de pokémon zijn verdiende loon geven wanneer ze weg was. “Is dit toevallig jou pokémon?” riep hij haar tegemoet.

Hij was wel onder de indruk van de manier waarop de Noibat gevangen werd. Niet dat hij het zou toegeven, zijn humeur stond nog steeds op pissed. Hij vroeg zich echt af of de pokémon alsnog zijn aframmeling zou krijgen. Ze leek erg streng nu voor de pokémon, waar hij het helemaal mee eens was, maar het kon evengoed schijn zijn. Hij zag hoe Pluto hem verwachtingsvol aankeek. Zijn team groeide snel en iedereen was fantastisch blij met de schaarse speelminuten die ze kregen. Hij schonk haar een blik van waardering vooraleer ze terug in haar ball verdween. "Ja, dat was mijn pokémon. Problemen er mee?" Hij kreeg een grijns op zijn gezicht. Brutaal antwoord, dit kon nog leuk worden. Hij had geen zin in onnozelheden, maar als ze leuk waren en zijn dag maakten, kon hij wel een uitzondering maken. “Ja, eigenlijk wel. Leer je pokémon onder controle hebben. Wat voor een trainer ben jij?” Hij maakte zich groot en zette een stapje naar de andere persoon toe. Hij was niet van plan om te plooien. Misschien kon hij beter eens wat pokémon stelen. Bij een onschuldige persoon zou hij het misschien wat moeilijk hebben, maar nu zou hij geen medelijden hebben. Plotseling had hij heel veel zin in vandaag. .

Eens zien of deze dag toch niet zo waardeloos zou zijn als hij leek… Hij had een verschrikkelijke dag en moest dat gewoon op iemand afreageren. Enkel opletten dat hij zijn zelfbeheersing niet verloor. Hij zou geen meisje slaan. Tenzij hij een goed excuus kon vinden natuurlijk. Haar minachting als direct antwoord was hem ook niet ontgaan. Ze zou eens moeten weten dat ze hier te maken had met Team Rocket. Ze zou waarschijnlijk huilend naar huis vluchten. Hij was natuurlijk verstandig genoeg om niet zomaar zijn ware identiteit prijs te geven. Oh, ze wou weten wie hij was? Ze dacht werkelijk dat ze meer was dan hem? Hij zou haar ongelijk bewijzen. “Ik ben Luuk Scatter en heb jarenlang niet anders dan pokémon als vriend gehad. Als familie. Wie mag jij dan wel zijn? Als ik jou was zou ik maar terug naar mijn moeder gaan, daar is het een heel stuk veiliger voor iemand als jou. Je dwingt geen respect af tegenover je pokémon.” Hij had zich bijna versproken en gezegd wie zijn “familie” nu is. Hij had nooit iemand anders gehad dan Nero. Af en toe had hij natuurlijk wel nog contact gehad met Nero’s roedel, maar dat waren nog steeds geen mensen. Als er iemand was die wist hoe je met pokémon moet omgaan, was hij het wel, dacht Luuk. Als je wil dat ze naar je luisteren, moeten ze je respecteren. Zo eenvoudig is het. De Verdeel-en-heerstechniek van het oude Romeinse Rijk had hij dan ook veel bewondering voor. Dat systeem werkte gewoon. Je hield je pokémon erg kort en als ze zich naar behoren gedragen of zelfs meer doen dan van hen verwacht wordt, worden ze daarvoor ook beloond. Als ze zich misdragen, moeten ze daarvoor boeten. Voor kleinere dingen gebruikte hij zijn “speelminuten”. Wie zich goed gedraagt, krijgt veel gevechten te spelen, wie fouten maakt of niet doet wat van hem verwacht wordt, mag minder deelnemen aan battles. Hij had met geen enkele van zijn pokémon problemen. Ze hadden allemaal een ander karakter, maar ze gehoorzaamden Luuk stuk voor stuk blindelings. Hij had niet veel tijd nodig om hen te tonen hoe het er bij hen aan toeging en tot nu toe had elke nieuweling dat begrepen. Natuurlijk waren er trainers zoals deze die hun pokémon niet onder controle hadden en dan kreeg je dit soort situaties. Eigenlijk had hij de Noibat toch beter een aframmeling gegeven toen hij de kans had. Daar had hij nu wel spijt van.

Zijn gezicht verstrakte. Hij zou niet zo over zijn familie laten praten. Wat ze over hem zij, kon hem niets schelen. Wat maakte het hem uit dat ze zei dat hij moest heropgevoed worden of dat hij niet luisterde? Hij luisterde enkel naar iemand die het waard was om naar te luisteren. Hij had wel ergere dingen gehoord. Of ze nu Nero’s roedel bedoelde, die zijn leven hadden gered, of zijn ouders, die hij nooit had gekend, dit liet hij niet toe. Zijn moeder was verdomme gestorven. De Houndour en Houndoom waren de enige die er ooit voor hem waren geweest.   “Je hebt je kans gehad, wegrennen behoort niet meer tot jouw opties”, zei hij kil. Vanbinnen kookte hij. Terwijl hij praatte haalde hij langzaam Nero’s ball uit zijn zak. Nero had vast gehoord wat er was gezegd en zou even aangewakkerd zijn als Luuk zelf. “Nero, laten we deze persoon een lesje leren, zoals in de goede ouwe tijd.” Nero kwam grommend tevoorschijn. De naam van zijn roedel was besmeurd en dat zou hij wreken. Hij liet zijn glimmende tanden zien, om haar aan te sporen een tegenstander boven te halen. “Ik zou maar al afscheid nemen. Binnenkort zijn jouw pokémon eigendom van Team Rocket.” Hij kon niet anders dan te zeggen wie hij echt was nu.

“Puppy” Dat maakte niet alleen Nero nijdiger, maar ook Luuk zelf. Hij kreeg geen kans voor een antwoord. Ze liet uitschijnen dat ze ook van Team Rocket was. Als het echt zo was, was dit toch wel een beetje vervelend. Maar wie zei er dat ze de waarheid sprak? Ze zou dan wel snel door de mand vallen, besloot hij. “Nero, back off” , hij zuchtte. Er was nog 1 klein dingetje dat wrong. “Noem me geen kiddo”, zei hij geïrriteerd. Hij had niet erg veel tijd om zich er druk over te maken, want er waren belangrijkere dingen nu. Er waren blijkbaar enkele rangers. Hij had ze nog niet eerder opgemerkt. Voor hij het wist ging de andere meid er als de wind vandoor. Hij wist haar naam nog niet eens. Maar in ieder geval, vluchten stond niet in zijn woordenboek. Liever ingerekend worden dan. Een gewone aanval was te riskant. Ze moesten het dus slim aanpakken. Hij hoefde maar één blik te wisselen met Nero en de Houndour wist wat hem te doen stond. Luuk ging achter de andere persoon aan, terwijl zijn pokémon de tegenovergestelde richting uitging. Uiteindelijk dook hij achter de andere zwartharige een steegje in. De ruzie van daarnet helemaal uit het oog verloren, was hij nu volledig overgegaan op tactische modus. Een modus waarin hij en Houndour communiceerden zonder woorden, zonder gebaren zelfs meestal. Ze hadden vroeger gewoon zo vaak kattenkwaad of oneerlijke straatgevechten gedaan, dat Nero en Luuk op deze momenten perfect in sync waren. Als alles goed was, zou zijn trouwe partner in crime zich voordoen als een agressieve wilde pokémon en de Rangers afleiden. Tegen dan moesten ze zelf al een plan hebben. Ze waren in de minderheid, dus een verassingsaanval was een must. Er was iemand – of een klein team – die wilde pokémon op een afstand moest houden. Zo waren hun stylers nutteloos. Die konden beter meteen op pad gaan. Voor het jagerteam had hij wel iemand, maar wat variatie was belangrijk. Mars was de geknipte pokémon als je iemand nodig had om alles en iedereen die hij tegenkomt aan te vallen. Crassus kon hij gebruiken om hen te besluipen en te verassen. Dan moest hij maar zien wat hij nodig had om het gevecht te kunnen winnen. “Welke pokémon heb jij allemaal?” vroeg hij uiteindelijk, nadat het even stil was geweest. Met wat geluk kon ze ook haar steentje bijdragen, al was hij ervan overtuigd dat hij het evengoed zonder haar aankon. In het bijzonder zonder haar.

Zijn vraag werd niet beantwoord. Hij zuchtte. Het was niet dat ze erg veel tijd hadden, Nero zou ondertussen wel al aan zijn deel begonnen zijn en ze moesten voortmaken. Als hij uitgeschakeld werd, was het afgelopen. Wat zou het toch mooi zijn om te kunnen zeggen dat twee Grunts twee graduates en een red ranger verslagen hadden. Als ze samenwerkten hadden ze meer kans om te slagen. Nu leek het er eerder op dat het één Grunt alleen zou zijn. Hij had er inderdaad niet aan gedacht dat het niet handig was je identiteit kenbaar te maken. Vooral niet aan Rangers. Daar moest hij ook nog iets op vinden… Zo moeilijk kon het toch niet zijn? “Tuurlijk, ik kan het perfect aan zonder jou. Als jij niet wil meehelpen, mij best. Meer eer voor mij” Er was geen tijd meer. Hij moest nu voor versterking. Hij haalde twee pokéballs tevoorschijn en zowel Mars als Crassus stonden paraat. Hij hoopte dat dat zijn plannen wat duidelijker zou maken. “We gaan ze inmaken natuurlijk. Als jij nog iemand hebt die de Pawniard zou kunnen helpen met het omzeilen van de stylers zou dat fantastisch zijn. De Sableye gaat een verassingsaanval uitvoeren en mijn Houndour is op dit moment de Rangers aan het afleiden. Wij moeten een manier vinden om het overzicht te houden en te monitoren. We kunnen ze gemakkelijk met een hinderlaag verslaan. We moeten enkel iets vinden om in contact te blijven met onze pokémon. Help je, of help je niet?” Hij hoopte dat hij duidelijk genoeg was. Hij had nog pokémon die hij kon inzetten, dus als ze niet bereid was hem te steunen, moest ze dat zelf maar weten. Een andere vraag kwam nu in hem op: “Hoe heet je eigenlijk?”

Mars vertrok onmiddellijk wanneer hij zijn opdracht opgevangen had. Bij Crassus duurde het ietsje langer voordat de boodschap doordrong, maar uiteindelijk vertrok ook hij om op stand-by te gaan staan. Pluto, zijn dappere Larvitar hield hij sowieso maar bij zich voor de veiligheid. Dan was er natuurlijk ook nog Scorpius… Alle mogelijke krachten die hij had, moest hij proberen optimaal te benutten, aangezien “Quinn” niet stond te springen om hem te steunen. Ze was een back-up? Dus eigenlijk gewoon hem het vuile werk opknappen en als hij mislukt kan zij met de eer gaan strijken? Dat was haar plan? Dan zou hij wel bewijzen dat hij het kon. Nu moest hij eerst een vermomming vinden. Er was niet veel meer dan een paar kartonnen dozen en wat ander afval. Natuurlijk kon dat karton wel bewerkt worden… En waarom kon Scorpius dat niet doen? Met zijn vlijmscherpe tanden zou het geen probleem mogen zijn. Hij haalde hem erbij en legde uit wat het idee was. ”We gaan van die dozen een masker maken. Of jij mag dat doen in ieder geval. Denk je dat het lukt?” De Skorupi was erg enthousiast. Hij mocht dan niet zijn meest waardevolle pokémon zijn in gevechten, maar dit was echt een klusje voor hem. Hij vroeg zich af of deze andere persoon die zich blijkbaar te goed voelde om haar handen vuil te maken, hier gewoon de hele tijd ging staan toekijken. Hulp was altijd welkom, maar als zij haar steentje wou bijdragen moest ze dat zelf maar vragen. Hopelijk had Nero de subtiele aanpak gekozen. Als hij direct had aangevallen, zou er te weinig tijd zijn. Als die Quinn nu maar eens gewoon zou helpen. Ze waren niet bepaald in de meerderheid.