Een zelfverzekerde blik terwijl Lillie recht in de spiegel keek om haar hoed recht te zetten op haar. Aan alles kon je merken dat het meisje behoorlijk zenuwachtig was, aangezien ze alles voor de tweede keer had na gecheckt of alles in haar tas zat. Celia zat op haar bureaublad, te wachten totdat haar trainer zover was zodat ze eindelijk konden gaan. “Oh Celia waar ben ik aan begonnen,”mompelde ze zenuwachtig tegen haar Pikachu die het meisje vragend aankeek. De dag daarvoor had ze bijna niet kunnen slapen van de adrenaline dat door haar lijf stroomde en was dus heel erg laat gaan slapen. “Pikachu,”mompelde het wezentje terug waarop ze op haar arm klopte. Lillie legde haar hand op het pootje van de Pikachu als teken dat ze dankbaar was voor de steun. “Ik denk dat ik er klaar voor ben, wat jij Celia?” vroeg ze toen aan het gele wezentje, deze kreeg een vastbesloten uitdrukking op haar snoet. Daar hoefde haar Pikachu niet lang over na te denken. “Pika!” grijnsde ze naar het meisje waarbij Celia haar handje balde tot een vuist. Lillie grinnikte eventjes kort waarna ze haar rugzak over haar schouder sloeg en deze aan haar rug liet hangen. Toen deze om zat klopte ze uitnodigend op haar schouder waar Celia meteen op reageerde door van het bureaublad te springen op haar schouder. Het wezentje ging in haar nek zitten waar ze normaal gesproken altijd te vinden was.
“Ik ben benieuwd wat we op onze reis tegen gaan komen.” Lillie staarde een beetje dromerig uit haar ogen toen ze deze woorden aan de Pikachu had verteld. Het leuke van dit soort reizen was dat je nooit van tevoren wist hoe de dingen gingen lopen. Wat haar vooral het meest interesseerde waren de vele Pokémon en mensen die ze op haar pad tegen zou komen. En dit alles samen met haar beste vriendin Celia. “Piii!” bracht Celia uit, waarop in haar ogen af te lezen was dat ze glunderde toen ze aan de reis dacht. Gezamenlijk liep Lillie met haar Pikachu de trap af richting de keuken waar haar ouders zaten te ontbijten… die wilde ze namelijk als allereerst gedag zeggen voordat ze vertrok. Haar vader keek langzaam op toen zijn dochter in de deur opening verscheen waar hij opstond van zijn stoel. “Ha Lillie, ik zie dat je er klaar voor bent?” vroeg haar vader waarop het meisje grijnzend. De man hield iets verborgen voor haar want normaal gesproken zat haar vader in zijn ochtendkrant en was er geen gesprek mee te beginnen. Desondanks besloot ze er zelf niks mee te doen. “Ja klopt! Ik en Celia hebben er zin in, toch?” reageerde Lillie terwijl ze eventjes een blik wierp op haar Pikachu. Deze knikte uitbundig op de woorden van het meisje. Haar vader knikte waarop hij een kartonnen doos op de ontbijt tafel neerzette. Lillie fronste haar wenkbrauwen waarna ze een blik uitwisselde met Celia die ook een beetje verward leek door het schouwspel.
Lillie liet haar bruine ogen van de doos naar haar vader glijden die een onheilspellende grijns op zijn gezicht had. “Maak open,” was het enige dat hij zei. Het meisje liet haar rugzak van haar schouder glijden waarna ze deze tegen de tafelpoot neerzette en vouwde een van de flappen open van de doos. Het allereerste wat ze zag was het gloednieuwe rode apparaatje dat in een hoek van de doos lag, plus de vijf nieuwe lege Pokéballen. “.. is dat een.. Pokédex?” bracht ze langzaam uit terwijl ze haar vader aanstaarde. Deze knikte bevestigend als antwoord. Dit bracht Lillie nog meer van haar stuk want gister moest ze de spullen zelf nog ophalen. Nog voordat Lillie daar iets over kon zeggen viel haar vader haar in de rede. “Het was inderdaad het plan om jouw en Celia naar Lumiose City te sturen maar ik bedacht me gisteravond dat het niet zo handig was, dus vandaar dat ik deze spullen vanmorgen vroeg heb opgehaald voor je,” legde haar vader uit. Het meisje wisselde met Celia een blik waarop de glinstering in haar ogen te zien was. Wat had ze toch een lieve vader! Zonder er verder op te reageren liep ze langs de ontbijt tafel waarop haar armen om de nek van haar pa heen legde. “Bedankt pap!” murmelde ze maar haar vader wuifde het weg. “Het is je gegund, kleine,” zei hij met een trotse blik in zijn ogen, dat duidelijk was af te lezen van zijn gezicht.
Lillie kwam overeind waarop ze de spullen uit de doos haalde en alles zorgvuldig in haar tas stopte. Ze was zo ontzettend blij met deze spullen want dat betekende dat ze eindelijk meer Pokémon aan haar team kon toevoegen later. Daar ging ze nog wel met Celia over brainstormen want dat was iets dat ze samen wilde doen met haar Pikachu. “Dan is het denk ik tijd dat we gaan,” zei Lillie wat gericht was op haar Pikachu die opkeek. Een brede grijns verscheen op het snoetje van het gele wezentje, waarna ze haar kleine handje balde tot een vuist. “Pika!” reageerde ze enthousiast. Zoals gepland gooide Lillie haar rugtas over haar schouder heen waarna ze haar Pokémon wenkte die op haar schouder klom. De adrenaline stroomde nu echt als gif door haar hele lijf heen zodra ze dichterbij de voordeur kwam en haar hand op de klink liet rusten, vervolgens duwde ze hem omlaag. Het meisje stapte door de deur naar buiten waarop ze enthousiast over het tuinpad naar buiten liep. Kort draaide ze zich om om nog een laatste keer een blik te werpen op haar ouders die buiten stonden haar en Celia uit te zwaaien. Uitbundig zwaaide ze terug naar de twee volwassene. “Dag mam! Dag pap! Tot snel!” riep ze half over haar schouder heen. “Dag lieverd, pas goed op jezelf en Celia!” werd er nog teruggeroepen door haar moeder maar Lillie besloot een sprintje te trekken. Zodat haar ouders niet de kans kregen om nog iets gênants te zeggen waardoor ze voor gek kon staan. Nee.. dat wilde ze liever toch niet zeker niet wanneer ze terug zou komen als ze alle badges had verzameld. Dat zou haar imago als trainer niet echt goed doen. Op naar het moment dat ze eindelijk bij de top terecht kwam samen met Celia.
