A bird's eye view is the best advantage

"En die durf je wel achter te laten en zelf hun weg te laten zoeken?" Wat bedoelde ze? Hij had volle vertrouwen in zijn pokémon, maar hij zou ze natuurlijk nooit achterlaten. “Nero is slim genoeg om mij overal terug te vinden. Waarschijnlijk kan hij ons zelfs ruiken vanaf de andere kant van de stad” Zeker na zijn evolutie, dacht hij erbij. Dit was enkel een voorproefje van hoe sterk al zijn pokémon zouden worden. Stel je voor… een Tyranitar aan jouw kant. Dan wordt alles plots heel makkelijk. Enkel nog maar het zien van één jaagt mensen schrik aan. Als daar een trouwe, trotse Houndoom naast staat, slaat toch iedereen op de vlucht? Tenzij ze zelf zo’n duo hebben natuurlijk. Nee, aandacht erbij houden, hij moest zich nog even concentreren. “Dus je vindt het een goed plan?” vroeg hij licht nieuwsgierig. Als zij luidop zou zeggen dat ze het prima vond, moest het wel zijn dat je er niet omheen kon. Zo goed kende hij haar al ondertussen. Als er één zwak punt in zou zitten, zou ze het zeker vinden. Niet echt opbouwend, maar moeilijk gaat ook.

Niets onverwacht… hij hoefde niet op erg veel steun te rekenen. Niet dat er echt veel steun te geven was natuurlijk. Hij was allang blij dat ze niet tegenwerkte. “Ok, Nero, Crassus, jullie weten wat jullie te doen staat.” Beiden lieten een bevestigend geluidje klinken en vertrokken dan. Hij vreesde dat het wat ongemakkelijk stil zou gaan worden. Vliegen? Dat had hij nog nooit gedaan en hij zou ook niet weten hoe ze dat hier gingen doen. De kortste weg naar de grond wou hij liever niet naartoe vliegen. Toch kon hij een grijns niet onderdrukken. Wat ze ook in gedachten had, het moest iets leuks zijn. “Vliegen klinkt goed. Wat ga je doen?” Misschien had ze iets verderop wel een geheime hangar met vliegtuigen. Hij hoopte nu ieder moment de eerste rookpluimen te zien aan de horizon. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Zelfs die korte tijd zette hem aan het denken. Quinn was van dezelfde rank als hijzelf waarschijnlijk en opereerde ook in Kalos. Ze zouden elkaar nog vaak tegen het lijf lopen. Het was ook niet iemand waar je ruzie mee wilt hebben. Wat goede kennissen binnen Team Rocket, altijd handig. Misschien… “Hé, het is allemaal terug chill toch? Ik bedoel… het voorval van daarnet met de Noibat, dan de Rangers die we aanvielen…” Ok, dat was stom. Hij had beter gezwegen. Maar één ding was hij tenminste zeker. Hij wilde Quinn niet als vijand.

Ze reageerde niet op zijn vraag. Dat vond hij toch lichtelijk vervelend. Een “mhhm” was genoeg. Ach, wat kon het hem ook schelen. Ze moest het zelf maar weten. Hij was nu eigenlijk vooral nieuwsgierig wat ze met vliegen bedoelde. Toen hij de Noibat zag, kon hij zich wel voor het hoofd slaan. Zouden ze met dat ding moeten vliegen? Dat kun je toch niet menen!? Ze moest de pokémon alweer uit de lucht grissen om te voorkomen dat hij weg zou lopen… ehh… vliegen. Jammer genoeg was er ook voor hem geen andere manier. Hij had nog getwijfeld om met Scorpius zelf de sprong te wagen, en dan zou de Skorupi zich wel ergens aan kunnen vastklampen. Hij wilde alleen het risico niet lopen om als een mislukte tarzan tegen de muur van het overstaande gebouw te smakken. Dan moest het maar. Als hij het Quinn zag doen, leek het nog best leuk. “Zend je die pokémon even terug hierheen?” Als de Noibat nu maar niet probeerde te ontsnappen.  

De Noibat verdween in zijn pokéball, die dan Luuks kant werd opgegooid. De verleiding was groot om hem gewoon “per ongeluk” naar beneden te laten vallen. Spijtig dat het vervelende mormel nodig had om aan de overkant te komen. En dat hij dan een boze Quinn achter zich aan zou krijgen. Dat kon niet leuk zijn. Hij hield zich voor om nooit zelf een Noibat te vangen. Er was op zich al iets aan dat hij niet echt leuk vond. Gewoon die pokémon zelf… bah. Te bedenken dat die vieze pootjes hem hadden aangeraakt, en zometeen hing zijn leven er waarschijnlijk vanaf. Hij mocht er niet aan denken dat het monster hém zou laten vallen. Gelukkig was het een goede worp en kon hij het makkelijk opvangen. Hij liet de ball openklappen en de Noibat kwam er zoals verwacht uit. Luuk griste hem uit de lucht en keek hem uitdagend aan. Jammer dat ik je daarnet niet zo had, kereltje , Luuks blik sprak vast boekdelen. Het begon hem te dagen dat hij nog steeds niemand verpletterend had ingemaakt vandaag. Tot twee keer toe had hij de kans gekregen, met de Noibat eerst, dan met de Rangers. Tot twee keer toe was die kans hem net ontglipt. Well… er waren belangrijkere zaken. Veilig aan de overkant geraken. “Naar de andere kant graag” Luuk sprong over de rand, voordat de Noibat kon tegenspartelen. Hij hield de pokémon stevig vast. Als hij viel, viel die Noibat ook. Daar kon hij op rekenen. Het lukte hem moeiteloos de overkant te bereiken. Al was zijn definitie voor moeiteloos vast anders dat dat van zijn transportmiddel. Terwijl hij de Noibat nog steeds vasthield als een heliumballon, overhandigde hij Quinn haar pokéball terug. Luuk wees naar een steeds grotere rookwolk in de verte: “Zie je, mijn pokémon doen perfect hun werk.” Voor je het weet zijn ze hier terug”, wilde hij er nog aan toevoegen, maar zweeg toch. Dat soort dingen brengen ongeluk.

Tot nu toe was alles goed gegaan. Alleen… Quinn klom langs een boom omlaag en… laat bomenklimmen nu net eens geen van zijn specialiteiten zijn. Luuk was er vrij zeker van dat hij zijn nek zou breken. Tenzij… Hij haalde een ball boven en even later kwam Scorpius tevoorschijn. “Luister heel goed. Ik wil dat je je vastbijt aan mijn hand. Als ik val grijp jij een tak met je staart, begrepen?” De Skorupi keek hem even vreemd aan, maar klom dan toch twijfelend op zijn arm. Wanneer zijn hand tussen twee stevige kaken geklemd zat, verbeet hij de pijn. In het begin deed het meer zeer, maar na enkele seconden voelde hij het bijna niet meer. Hij sprong naar de eerste tak. Wat heen en weer zwalpend wist hij amper zijn evenwicht te behouden na de landing, maar het lukte nog. Bij de volgende tak had hij minder geluk. Ze brak onder zijn gewicht en hij viel omlaag. Even dacht hij dat hij helemaal zou doorvallen, toen hij een hevige ruk voelde aan zijn hand. Scorpius had nog net de laatste tak die zijn voorgangster had gebruikt kunnen vastgrijpen. Niks aan de hand dus. “Laat me nu maar los” Het laatste stukje kon hij wel naar beneden vallen. Hij stond toch al zo goed als met zijn voeten op de grond. De pokémon landde met behulp van een achterwaartse salto op zijn schouder. Luuk had nooit een acrobaat in Scorpius gezien, maar hij had toch talent. Hij wreef even over zijn pols, die nog wat pijn deed van de schok. Niets ernstigs, wist hij. Hij had al meer dan één keer een pols verzwikt of zelfs gebroken, dus hij wist wel hoe het voelde. Niet zoals dit dus. Ondertussen merkte Luuk dat zijn hand ook wat bloedde van Scorpius’ tanden. “We moeten de stad uit. Wanneer de Rangers merken dat wij… ehh… ik ook achter die brand zit, zal elke trainer in de stad achter me aangaan. In het bos maken ze geen schijn van kans, het is veel te dicht begroeid.” Het liefst van al was hij ze gewoon allemaal te lijf gegaan, maar hij had gemerkt dat zijn pokémon geen schijn van kans hadden. De Red Ranger op zich was al een heuse uitdaging. Kracht was hier niet de oplossing. Zelfs als de Rangers hen daar nog zouden vinden, was het ideaal voor een hinderlaag. Hij had nu meer dan lang genoeg Quinn gevolgd, het was tijd dat hij de leiding nam.

Een kompas? Was ze serieus? ” Eh, nee. Dit is geen scoutswandeling hoor.” Tenzij… Iedereen heeft altijd een kompas bij. s’Nachts de sterren, maar overdag is het makkelijker. De zon. ”Wel, als je een kompas wil, kijk dan naar de zon.” Hij keek even snel op zijn horloge: “Het is ongeveer middag.” Als je iets van survivalkennis hebt kun je op zijn minst windrichtingen afleiden uit de zon. Als je wist dat de zon in het zuiden stond, kon je makkelijk de andere windrichtingen afleiden. Wat was het trucje dat ze hem op school in het weeshuis ook alweer hadden geleerd… Nooit Oorlog Zonder Wapens. Noord, oost, dan zuid en tenslotte west. Ondertussen hoorde hij een bekend gekef. Nero was al terug. Zijn taak was natuurlijk niet erg moeilijk. Vuur maken en wegwezen. Crassus had iets meer tijd nodig. Het was een goed teken dat Nero veilig weggeraakt was. Hij was ervan overtuigd dat zijn Sableye de Rangers makkelijk kon afschudden. Hij besloot dat het beter was de Houndoom bij zich te houden. Met een goed gehoor en uitstekende reukzin kon elke mogelijke dreiging op tijd ontdekt worden. “Welke windrichting wou je op dan?” Hij veronderstelde toch dat ze daarvoor een kompas wou gebruiken. Het heeft niet bepaald veel andere functies.

Ze overliep alle mogelijkheden. Hij vond west en dan met een omweg naar Aquacorde wel goed klinken. Alhoewel… ze konden ook gewoon in noordelijke richting gaan, maar naast het pad blijven. Op die manier hoefden ze geen grote omweg te maken. Zijn mening leek er niet toe te doen. Quinn had haar eigen idee en Luuk had even de neiging om gewoon pal de andere kant op te gaan, waarheen die kant hem ook bracht. Oh wat miste hij de tijden dat hij nog alleen ronddwaalde in Sinnoh. Wanneer hij nog niet officieel een crimineel was. Wanneer hij niets te maken had met de oorlog tussen Team Rocket en de Rangers. Uiteindelijk besloot hij toch maar te volgen. Ook Crassus verscheen nu in de verte, die met zijn gebruikelijke snelheid op hen af kwam razen. Het was grappig dat iemand die zo verstrooid en dromerig is, ook gewoon razendsnel kon zijn. Hij controleerde even of de Sableye niet gevolgd werd. Geen probleem, zo bleek. Dat was handig als je je pokémon met de nodige hardheid trainde. Ze wisten dat ze geen andere keus hebben dan hun missie succesvol uitvoeren. Hij kon er voor 100% op rekenen dat Crassus zich eerder gevangen zou laten nemen dan de Rangers naar hen toe zou leiden. Hij vreesde alleen dat het met zijn laatste aanwinst iets moeilijker zou verlopen. De Skorupi was als een eenhoorn tussen al zijn andere pokémon. Het enige waar je bij hem op kon vertrouwen was dat hij een vriendelijke sunshine zou zijn, no matter what. Hij had geen idee of hij het idee dat Scorpion de Rangers zou meebrengen als zijn nieuwe vriendjes bij zo’n missie, nu grappig of verschrikkelijk moest vinden. In ieder geval, zijn Sableye had de missie goed uitgevoerd en was zowel stik kapot als zwaargehavend. Hij had alle pokémon die achter Nero aan zouden komen een tijdje moeten ophouden, dus dat waren logische bijwerkingen. Hij liet zowel Crassus als Nero terugkeren in hun ball. “Je mag ervan uitgaan dat ze ons nu niet meer inhalen.”, zei hij tegen Quinn. Hij vertrouwde op zijn pokémon. Als Crassus terug bij hen was, betekende dat dat er niemand meer in de buurt was. Als het goed was, had iedereen zijn handen vol met een gigantisch vuur.