Dat klopt niet

Hero en Mix waren al een paar minuten bezig met het aanpassen van het controlepaneel. Dezelfde tijd waarin de Blondine in bedwang werd gehouden door de matrozen en begon te roepen. Hero was zich helemaal bewust van wat er gebeurde, maar hij moest voor de prioriteiten gaan. De dame gingen ze niet daadwerkelijk letsel toebrengen, maar de Wailord had al genoeg pijn geleden. De kapitein kwam bij hem staan. "Hero.. wat ben je aan het doen?" "Het ergste dat ik ooit in mijn leven ga doen." Antwoordde hij simpelweg. "Maar wat is da.." De Kapitein kon zijn zin niet afmaken. Er viel een matroos op de grond naast hen. Dit was wellicht het meest opmerkzaam dat Hero was geweest vandaag. Het viel hem echt wel op. Maar zijn enige reactie was om er een korte seconde naar te kijken. Daarna keerde hij zijn blik weer naar de veredelde stuurman. "Geen.. MENS," Die kwam echt uit zijn tenen "heeft nog iets tegen me te zeggen vandaag." Bulderde hij door de ruimte heen. "In plaats daarvan gaan jullie luisteren." Hij legde zijn linker hand op zijn voorhoofd alsof hij ziek aan het worden was en met zijn rechter hand ging hij naar een schakelaar. "Hebben jullie ooit de Wailord gehoord?" Hij drukte de schakelaar in en er was opeens een scherp, pijnlijk en wanhopig geluid te horen.. Het was het geschreeuw van de Wailord. Hero liet het voor vijf seconden aan staan en zette daarna het geluid uit. Niet dat het geluid niet meer aanwezig was, ze konden het gewoon niet meer horen nu. Net zoals ze sinds het maken van deze boot dat geluid al hadden gedempt.

Hij zuchtte diep toen de blonde dame bij hem kwam staan. Hij keek haar ernstig aan met zijn heftige wenkbrauwen. "Als we de machine uit zetten, zal de Pokémon in een reflex wild gaan schudden om zich los te wurmen. Hierdoor breekt het schip en zal de Wailord meer pijn lijden in verband met de brekende voedingspijpen en sterven. En als we niks doen zal ze de rest van haar leven pijn lijden. Daarom.." Hij stopte even met praten en kneep zijn ogen dicht. Hij kreeg een brok in zijn keel. Hij slikte even en en een diepe frons verscheen op zijn gezicht. Daarna opende hij zijn ogen weer. "Daarom zal ik haar een schock geven aan haar frontale cortex. Ze zal niet dood gaan, maar haar bewustzijn verdwijnt. Haar automatische piloot zal het overnemen en ze blijft zwemmen. De mensen op de boot blijven gespaard en de Wailord zal geen pijn meer hoeven te lijden." Met teneergeslagen schouders reikte hij naar een hendel en deed zijn ogen dicht. Hij wilde het niet zien. Toevallig was er een grote rode knop aanwezig naast de hendel met daaronder de tekst 'stop de machine'. Die was er geplaatst, mocht iemand zich gaan afvragen of dit hele gebeuren wel moreel verantwoord was.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Cecille luisterde in pure horror naar wat Hero allemaal te vertellen had, maar ze begreep niet helemaal wat hij ermee wilde bereiken om haar in leven te houden. Was ze dan niet beter af als ze… Als ze stierf? Dan werd haar lichaam niet gebruikt voor deze shit – en ze was hoe dan ook toch niet meer bij bewustzijn. Cecille snoof. “Naar de hel met deze mensen,” sprak ze tegen Hero, een kwade frons op haar voorhoofd. “Zij doen haar dit aan. Karma is een bitch.” De blondine zag de knop nu ook en voelde de neiging om erop te drukken. Niet alleen omdat hij rood was en haar in principe werd verboden dit te doen, maar ook omdat het verkeerd voelde om de Wailord gebruikt te laten worden. Daarom hief ze vlug haar hand om erop te drukken.

OOC: Als niemand haar tegenhoud mag je ervan uit gaan dat ze de knop indrukt c:

De horror in haar ogen. Die herkende hij wel. Zo keek hij ook nog wel eens toen hij zestien was. Nu was het enkel een verslagen en treurige uitdrukking. Hij stond net op het punt de hendel omlaag te halen toen hij een slag naast zich hoorde. Zijn ogen opende en hij zag dat de blonde madam haar vuist op de rode knop had geslagen. Meteen ging er een boze blik naar Mix toe. Hij kon gedachten lezen.. kon hij haar niet even hebben tegengehouden ofzo?! Geen zin. Het schip begon al aan alle kanten te schudden. Het feit dat ze op het water waren maakte dat erger. "Naar de sloepen!" Riep Hero naar zijn metgezel en probeerde haar hand te grijpen. Met zijn tweeën waren ze wellicht stabieler. Met moeite zette hij al een aantal stappen naar de deur. Maar het was zoals ze wel eens zeggen 'difficult terrain'. Dit was haast niet te doen en hij viel op de grond met Mix op zijn rug. Hij zou nu ten minste niet meer hoeven om te vallen. Wellicht was kruipen een betere optie.

On your feet master Reinhart. Zo had het waarschijnlijk geklonken als Meneer Tolkien dit verhaal had geschreven. De blonde dame trok hem namelijk overeind. Daarna stelde ze een logische vraag, met een logischer antwoord. "Ik denk buiten." Waar anders? Misschien had hij specifieker over een bepaald dek moeten zijn. Maar hij wist eigenlijk niet op welk dek de sloepen waren. Niet lang daarna werd hij meegesleurd. En dat ging.. vrij makkelijk.. Hij hoefde zijn balans niet eens meer op te zoeken. Het schudden was gestopt? Pardon? "Dat klopt niet." Zijn nieuwsgierigheid nam de overhand en hij probeerde zich los te rukken door plots tot stilstand te komen. Hij legde al zijn vingers op zijn voorhoofd en liet ze achtereenvolgens op zijn hoofd tikken. Wat mistte hij hier?

Een moedige matroos was bij de bediening van het schip gebleven. Wat Cecille zich hardop afvroeg, vroeg iedereen zich af en hij besloot daarom meteen zijn kennis te delen. "De Wailord is stabiel. En.." Hij twijfelde even of het wel klopte wat hij ging zeggen.. "We varen zelfs sneller.." Hero keek keek uit zijn ogen alsof hij een wiskunde toets aan het nakijken was en hij zelf de vragen niet eens snapte. "Hoe kan dat? Wacht! Nee stop. Niet praten." Hij zei het alvast maar even voor de zekerheid. "Nee, jawel! Wel praten! Dat ding." Hij keerde zich naar Cecille. "Dat ding dat je zei. Dat ene ding. Je zei het een tijdje terug. Waarom viel jou het meisje op?" Echt.. hij kon het voelen! Hij had bijna het antwoord. Wanhopig legde hij zijn handen op haar schouders. Hij moest het antwoord hebben! Het voelde alsof zijn leven er van af hing. En op dit moment.. kon dat ook nog wel eens zo zijn.

'Opgevoed' Hij kreeg een kinderlijke glimlach. Daarna barstte hij in lachen uit. "Ha! Opgevoed! Natuurlijk!" Hij rende naar de computer en deed een scan van de boot. Op het scherm stond ook 'stabiel'. "Oh maar dat is echt heel interessant.. Ze is opgevoed." Hij maakte een snelle en veel te spastische draai zodat hij weer de kant van de blondine op keek. "Zie je het niet? Je bent opgevoed, en daarom help je het meisje.. De Wailord is óók opgevoed! Die zou nooit alle kinderen aan boord verlaten! Zonder haar kunnen de kinderen gevaar lopen! Ze blijft gewoon varen én helpen." Meteen daarop volgens kreeg hij een verdrietige blik. "Zo'n mooi wezen.." Hij vocht er tegen zijn ogen waterig te laten worden.

Hij had al een verdrietige realisatie. En de blonde mevrouw met de paarse noemde hardop welke dat was. "Ik weet het niet." Hij wist het wel. Het deed haar pijn. Maar dit zou haar niet zo veel pijn doen als het verwijderen van alles modificaties mocht ze vrij zijn gekomen. Dat had meer pijn gedaan. En dan zou ze het sowieso niet lang overleven. Ook Mix legde verslagen zijn hoofdje op de schouder van zijn trainer. Waarom? Waarom moest dit altijd? Kon er niet eens een keer een dag zijn dat de conclusie mooi was? Hij liep naar de Kapitein en fluisterde hem iets in zijn oor? "Kan ze op z'n minst geen kijkgaten krijgen?" Als het beestje ook nog in de duisternis moest gaan leven zou hij het al helemaal niet meer kunnen handelen. Hij was zó.. in tweestrijd. Hij wilde heel erg graag weg gaan.. en vergeten. Maar het voelde ook niet helemaal goed om weg te gaan.

"We kijken wat we kunnen doen." Zei de kapitein. "En pijnstillers?" "Van welk geld dan jongeman?" Achja.. Hij kon niet tegen de keuzes van de Wailord in gaan. Ze had nu eenmaal haar eigen keuze gemaakt en dat moest hij maar accepteren. Maar hij vond het verschrikkelijk dat het altijd op deze manier moest lopen. Hij hief zijn hand om de kapitein gedag te wuiven en draaide zijn hoofd achterom. Daar stond die blonde dame dan. Ze was naar haar Pokémon aan het kijken. Hij bleef zich maar afvragen hoe zij nou precies de sleutel was op het antwoord daarnet. Alsof het zo had moeten zijn. "Ze vragen zich af of ze haar pijn doen als ze haar aaien." Meldde Mix even telepathisch aan Hero. Gedachtes lezen was echt een amazing superpower. Hij kon alleen maar blijven kijken.. in gedachten.. hoe zat dit?